Γιατί κανείς δεν μ' ενημέρωσε γι' αυτό;

Αντιγράφω από εδώ όλο το κείμενο του καλλιτέχνη:

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Ζούμε σε παράξενες εποχές... Κάποιοι τις χαρακτηρίζουν ιδιαίτερες, θέλοντας να τους δώσουν μια αίσθηση άφεσης και νεωτερισμού. Σημασία έχει όμως ότι - τουλάχιστον για μένα - το «παράξενες» είναι πιο προσωπικός χαρακτηρισμός, γιατί από μικρός ήθελα πάντα να αποστασιοποιούμαι απ' όλα εκείνα τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου και μου ήταν αδύνατο να τα καταλάβω, πριν μπορέσω να έχω την ευκαιρία ή την βοήθεια από κάποιον τρίτο, ώστε να τα νιώσω και να τα κατανοήσω με όποιον τρόπο μου ήταν δόκιμος κάθε φορά.

Για μένα, στην εποχή μας, «παράξενο» αλλά όχι πια ακατανόητο είναι η ταχύτητα... η ταχύτητα της είδησης, ο μηδενισμός της απόστασης, η εύκολη και γρήγορη - με ή χωρίς εισαγωγικά - επικοινωνία. Θυμάμαι κάποτε ρωτούσα την δισκογραφική εταιρία πώς τα τραγούδια της μπάντας των ΠΥΞ ΛΑΞ, θα μπορούσαν να τα μάθουν στην Αργεντινή, στην Αυστραλία ή ακόμα και στην κοντινή Αγγλία. Η απάντηση, για πολλά χρόνια, ήταν στερεότυπη και η διαδικασία τόσο χρονοβόρα που θύμιζε ελληνικό δημόσιο. Το διαδίκτυο, όπως και το κινητό τηλέφωνο σε άλλα πράγματα, ήρθε να τ' αλλάξει όλα αυτά μονομιάς, αλλάζοντας όμως την ίδια στιγμή, αστραπιαία και πολλούς από τους πρωταγωνιστές του έργου. Οι εταιρίες δίσκων αντέδρασαν, γιατί γρήγορα κατάλαβαν ότι ολόκληρη η βιομηχανία τους, που πλησίαζε να γίνει 100 χρονών, κινδύνευε συθέμελα.

Οι καλλιτέχνες είχαν διττή στάση, προερχόμενη κυρίως από το ιδεολογική σύγχυση που σου προκαλεί το διαδίκτυο. Τι ωραία να σ' ακούν την ίδια στιγμή στα πέρατα του πλανήτη, χωρίς όμως να αμείβεται ο κόπος, ο μόχθος, η εργασία όλων όσων εργάζονται και συνεργάζονται μαζί σου... Το πιο εύκολο πράγμα είναι να λες πόσο χαίρεσαι που τα τραγούδια σου κυκλοφορούν ελεύθερα για να τ' ακούσει όποιος θέλει και να τα αγαπήσει ή να τα απορρίψει, έχοντας όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού σου το βασανιστικό ερώτημα της επιβίωσης και την κατάρρευση του συστήματος, το οποίο σε βοήθησε να φτάσεις να έχεις όλους αυτούς τους χιλιάδες δέκτες.

Νιώθω ότι είμαστε στην μέση του έργου και καθώς οι μήνες περνούν, αντιμετωπίζω στις περιοδείες μου κάτι που ήταν λογικό και μοιραίο να συμβεί... το διαδίκτυο βοήθησε κάποιοι άνθρωποι να μάθουν τα τραγούδια μου και εν τέλει να μ' εκτιμούν γι' αυτά που πιστεύω και προσπαθώ να μοιραστώ, χιλιάδες κόσμου, αριθμητικά πολλαπλάσιος απ' αυτόν που θα είχε αναρωτηθεί «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη» αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο.

Δεν ξέρω αν «Πηγαίνω μόνος» όπως έλεγα πριν από κάποια χρόνια, αλλά αυτή η εμπειρία απ' την επαφή μου με τον κόσμο με κάνει να τολμήσω να δώσω τα καινούργια μου τραγούδια δωρεάν πρώτα στο διαδίκτυο, μέσα από την υψηλότερη σε επισκεψιμότητα ελληνική ιστοσελίδα, αυτή του in.gr.ώστε αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν με ένα τρόπο αφιλόξενο και ασύδοτο πολλές φόρες να γίνει με τον δικό μας τρόπο και την ποιότητα προσέγγισης που αξίζει η μουσική από όποιο μέρος του κόσμου κι αν προέρχεται.

Η δισκογραφία είναι γεμάτη πρωτιές, κυρίως αριθμητικές... Αυτή η απόφαση, που πρώτη φορά νομίζω παίρνει ένας καλλιτέχνης - τουλάχιστον στην Ελλάδα - και με την σύμφωνη γνώμη της δισκογραφικής του εταιρίας(έχω την ανάγκη να το αναφέρω αυτό γιατί ήταν όντως μια γενναία απόφαση. Να μην λέμε μονό τα στραβά), έχει για μένα ένα συμβολικό χαρακτήρα για όλα όσα το ίδιο το διαδίκτυο πρεσβεύει αλλά και για όλα όσα εγώ πιστεύω ότι η μουσική κρύβει ως κομμάτι της ανθρώπινης σκέψης και της ανθρώπινης ψυχής.

Η ευκαιρία αυτή μου δίνεται με την βοήθεια της Amstel, χάρη στην οποία εξασφαλίστηκε η αμοιβή όσων συνεργάστηκαν μαζί μου για αυτά τα καινούργια τραγούδια. Πράγμα το όποιο ήταν η πιο σημαντική προϋπόθεση για μένα.

Για 20 μέρες λοιπόν τα τραγούδια μου θα είναι ελεύθερα να ταξιδέψουν σ' όποιον επισκεφθεί το in.gr και ακολούθως θα πάρουν τον δρόμο τους, ώστε να τα βρουν οι τελευταίοι ρομαντικοί, που επιλέγουν ν' ακούν μουσική αγοράζοντας ένα CD από τα εναπομείναντα καταστήματα δίσκων

Η μουσική παραμένει μία... με όποιο τρόπο κι αν μεταδίδεται...