2 Νοε 2010

Χώρα Προέλευσης

Είδα τη "Χώρα Προέλευσης" λοιπόν. Είχα γεμίσει με προσδοκίες πολύ καιρό πριν, αλλά με τους μήνες, την Βενετία, τις συνεντεύξεις του Σύλλα Τζουμέρκα σε παντός είδους έντυπο και κυρίως με τη γνώση από ένα σημείο και μετά ότι η υπόθεση στηριζόταν σε ένα ενδοοικογενειακό δράμα, φθάνοντας τελικά στο "Δαναό", το καλάθι που κρατούσα ήταν μικρότερο από αυτό που είχα αποφασίσει να πάρω στην αρχή-αρχή. Ναι, η ταινία είναι καλοσκηνοθετημένη. Ναι, διαθέτει έξυπνα ευρήματα και ωραίους συμβολισμούς, όπως η βιαιότητα των γεγονότων του προπέρσινου Δεκεμβρίου και η ωμότητα του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν" του Διονυσίου Σολωμού που συνδυάζονται με το βάσανο, τη βία και την ωμότητα της δυναστικής ελληνικής οικογένειας. Ναι, οι ερμηνείες είναι υπέροχες, ειδικά της Αμαλίας Μουτούση. Αλλά, σοβαρά τώρα: Πόσες ακόμη ταινίες με ακριβώς το ίδιο θέμα θα δούμε από τους Έλληνες σκηνοθέτες; Όπως γράφει και το αγαπημένο Movies For The Masses: "...σαν Οικονομίδης στο πιο καλλιτεχνικό". Ή σαν Λάνθιμος στο πιο άμεσο, θα συμπλήρωνα εγώ.

Δυστυχώς, όταν μόλις πέρσι, τον ίδιο μήνα, έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες ο "Κυνόδοντας", η σπουδαιότερη ελληνική ταινία της περασμένης δεκαετίας, όσο θετικός και να είσαι απέναντι στη "Χώρα Προέλευσης", δύσκολα θα την εκτιμήσεις. Γιατί ο "Κυνόδοντας" είπε τα ίδια, πολύ πιο συμβολικά κι ευρηματικά. Κοινώς, μιλάμε συνέχεια για την άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά σύντομα η πορεία του θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Γιατί μαγειρεύει συνεχώς την ίδια συνταγή. Ξέρω: Εμείς δεν έχουμε τα λεφτά για εφέ, ή για υπερπαραγωγές. Οπότε ή κάτι εμπορικό θα κάνουμε, ήτοι μια χαζοκωμωδία με την Ζέτα Μακρυπούλια ή την Σμαράγδα Καρύδη, ή κάτι συμβολικό πάνω στη σημαντικότερη νεύρωσή μας ως λαού: την οικογένεια και τις αγκυλώσεις της. Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και η υπέροχη "Στρέλλα" έναν τέτοιον άξονα είχε. Ε, εντάξει, "Σπιρτόκουτο", "Κυνόδοντας", "Στρέλλα", "Χώρα Προέλευσης" και μερικές ακόμη, όχι τόσο καλές. Μάλλον ήλθε η ώρα να περάσουμε σε κάποιο άλλο θέμα, δεν νομίζετε;

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

παρότι συμφωνώ πως το θέμα είναι προ πολλού εξαντλημένο κινηματογραφικά (αν και όχι κοινωνικά, όπως ίσως έχεις παρατηρήσει) και η ταινία μπορεί να έχει και άλλα κενά ή λάθη βρήκα πως η κινηματογράφηση είναι σπουδαία, όπως και η φωτογραφία και οι ερμηνείες στο μεγαλύτερο βαθμό τους απροσδόκητα καλές για ελληνική ταινία. αλλά, τελικά, για μένα το πιο σημαντικό είναι πως είτε σου αρέσει, είτε σου περάσει αδιάφορη, είτε τη σιχαθείς, είτε βάλε-όποιο-ρήμα-θέλεις αυτήν την ταινία την κρίνεις ως ταινία και όχι ως ελληνική ταινία. και κάπως έτσι εύκομαι να συνεχίσει η ελληνική παραγωγή. και ας είναι και χαζοκωμωδίες...

Ανώνυμος είπε...

αυτό είναι το θέμα μας, ότι η στρέλλα, το σπιρτόκουτο, ο κυνόδοντας, η χώρα προέλευσης,... δίνουν ένα στίγμα/ χαρακτήρα στην κινηματογραφιστική / κινηματογραφική τους γενιά.Εδραιώνουν ένα κινηματογραφικό είδος, γνησίως ελληνικό και επίκαιρο. Ίσως.

Homo Ludens είπε...

@ cinnamongirlsworld: Μα συμπεριλαμβάνω όλα τα "υπέρ" επιχειρήματά σου στο post μου. Δεν διαφωνώ ότι είναι μια καλή ταινία. Λέω όμως "κρίμα" γιατί δεν μπορώ να τη δω ξεχωριστά από τον υπόλοιπο κύκλο των νέων ελληνικών ταινιών, όπως ίσως την δει ένας ξένος, που θα τύχει να πέσει πάνω της, χωρίς να έχει ήδη δει τον "Κυνόδοντα" ή το "Σπιρτόκουτο". Και, τώρα σοβαρά: Αυτές τις ταινίες μόνο εμείς τις βλέπουμε, έτσι δεν είναι; Γι' αυτό και κατεβαίνουν μετά από 2-3 βδομάδες προβολής. Ε, λοιπόν εγώ θα ήθελα να δω κάποιο άλλο θέμα που να "είναι η Ελλάδα". Ο ωχαδελφισμός π.χ. σε πλαίσιο άλλο από της κωμωδίας;

@ Ανώνυμος: Εδραιώθηκε το είδος λοιπόν. Όταν σηκωθεί και ο πρώτος όροφος, ελπίζω να έχουν κάποια νέα αρχιτεκτονική ή έστω διακοσμητική ιδέα οι κάτοικοί του...

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το σκεπτικό ίσως να μας είχε στερήσει τη Nouvelle Vague! Ίσως και το Attenberg! Κι εγώ θέλω περισσότερα και σε μεγαλύτερο εύρος, αλλά η νεοελληνική φαντασία πενθεί ακόμη τη μεταπολιτευτική μιζέρια.

Homo Ludens είπε...

@ Ανώνυμος: Και το "Attenberg" τα ίδια λέει ε; Το φοβόμουν...