Χώρα Προέλευσης

Είδα τη "Χώρα Προέλευσης" λοιπόν. Είχα γεμίσει με προσδοκίες πολύ καιρό πριν, αλλά με τους μήνες, την Βενετία, τις συνεντεύξεις του Σύλλα Τζουμέρκα σε παντός είδους έντυπο και κυρίως με τη γνώση από ένα σημείο και μετά ότι η υπόθεση στηριζόταν σε ένα ενδοοικογενειακό δράμα, φθάνοντας τελικά στο "Δαναό", το καλάθι που κρατούσα ήταν μικρότερο από αυτό που είχα αποφασίσει να πάρω στην αρχή-αρχή. Ναι, η ταινία είναι καλοσκηνοθετημένη. Ναι, διαθέτει έξυπνα ευρήματα και ωραίους συμβολισμούς, όπως η βιαιότητα των γεγονότων του προπέρσινου Δεκεμβρίου και η ωμότητα του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν" του Διονυσίου Σολωμού που συνδυάζονται με το βάσανο, τη βία και την ωμότητα της δυναστικής ελληνικής οικογένειας. Ναι, οι ερμηνείες είναι υπέροχες, ειδικά της Αμαλίας Μουτούση. Αλλά, σοβαρά τώρα: Πόσες ακόμη ταινίες με ακριβώς το ίδιο θέμα θα δούμε από τους Έλληνες σκηνοθέτες; Όπως γράφει και το αγαπημένο Movies For The Masses: "...σαν Οικονομίδης στο πιο καλλιτεχνικό". Ή σαν Λάνθιμος στο πιο άμεσο, θα συμπλήρωνα εγώ.

Δυστυχώς, όταν μόλις πέρσι, τον ίδιο μήνα, έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες ο "Κυνόδοντας", η σπουδαιότερη ελληνική ταινία της περασμένης δεκαετίας, όσο θετικός και να είσαι απέναντι στη "Χώρα Προέλευσης", δύσκολα θα την εκτιμήσεις. Γιατί ο "Κυνόδοντας" είπε τα ίδια, πολύ πιο συμβολικά κι ευρηματικά. Κοινώς, μιλάμε συνέχεια για την άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά σύντομα η πορεία του θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Γιατί μαγειρεύει συνεχώς την ίδια συνταγή. Ξέρω: Εμείς δεν έχουμε τα λεφτά για εφέ, ή για υπερπαραγωγές. Οπότε ή κάτι εμπορικό θα κάνουμε, ήτοι μια χαζοκωμωδία με την Ζέτα Μακρυπούλια ή την Σμαράγδα Καρύδη, ή κάτι συμβολικό πάνω στη σημαντικότερη νεύρωσή μας ως λαού: την οικογένεια και τις αγκυλώσεις της. Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και η υπέροχη "Στρέλλα" έναν τέτοιον άξονα είχε. Ε, εντάξει, "Σπιρτόκουτο", "Κυνόδοντας", "Στρέλλα", "Χώρα Προέλευσης" και μερικές ακόμη, όχι τόσο καλές. Μάλλον ήλθε η ώρα να περάσουμε σε κάποιο άλλο θέμα, δεν νομίζετε;