Thank you, mr. Rollins

"Μοιάζει σαν να βγήκε από το Μάπετ Σόου", σχολίασε η γυναίκα της ζωής μου, την ώρα που η σκηνή του Παλλάς υποδέχθηκε τον σημαντικότερο εν ζωή σαξοφωνίστα της τζαζ (κι έναν από τους 4-5 σημαντικότερους, εν γένει, στην ιστορία της μουσικής). Δεν είχε και πολύ άδικο: με τον κάτασπρο άφρο θύσανο στο κεφάλι, τα μαύρα γυαλιά, το μακρουλό πρόσωπο, κι αυτό το σκεβρωμένο γέρικο κορμί που έκανε το φαρδύ κατακόκκινο πουκάμισό του να φτάνει μέχρι τα γόνατα, ο Σόνι Ρόλινς ήταν κάπως αστείος. Η πρώτη εντύπωση όμως εξαφανίστηκε αμέσως, με το που έβγαλε τις πρώτες νότες κι απέδειξε πως δεν απέκτησε τυχαία το στάτους του θρύλου. Στα 80 του χρόνια, με έξι δεκαετίες καριέρας στην πλάτη του (εξ ου και το σκέβρωμα), παραμένει ένας δεινός αυτοσχεδιαστής, ένας μουσικός που αντιμετωπίζει κάθε τραγούδι σαν μια αφορμή για περιπέτεια - κι ένας γνήσιος διασκεδαστής: δεν έπαψε να επιστρέφει στους uptempo ρυθμούς του calypso, που εγγυώνται ότι ο κόσμος από κάτω θα ξεσηκωθεί, θ' αρχίσει να κουνιέται στο κάθισμά του, θα χτυπά ρυθμικά τα χέρια, καθώς εκείνος θα συνεχίσει να ΜΙΛΑ πάνω στον ρυθμό. Γιατί, έχοντας διαλέξει ένα όργανο η δημοτικότητα του οποίου οφείλεται - κατά την γνώμη μου - στην ομοιότητά του με τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη φωνή, ο Σόνι Ρόλινς τραγουδά όταν παίζει, και στα 80 του παραμένει ο πιο εκφραστικός σαξοφωνίστας που έχει περάσει ποτέ - ειδικά στις μπαλάντες. Μια από αυτές με διέλυσε, συναισθηματικά, μου χάρισε την μεγαλύτερη συγκίνηση - κι ας με κορόιδευε σήμερα στο Twitter η φίλη που καθόταν δίπλα μου. Πώς να μην συγκινηθώ όταν ο Ρόλινς παίζει το κομμάτι που είχα αναρτήσει το ίδιο πρωί; Ένιωθα ότι το σύμπαν πήγαινε να με τρελάνει, κάτι που έγινε κοελικότερο, όταν ο τύπος άρχισε να παίζει αυτό που σιγοσφύριζα στο μετρό πηγαίνοντας προς το Παλλάς. Αλλά φαντάζομαι ότι τέτοιες στιγμές θα είχαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στο κατάμεστο θέατρο, στις σχεδόν δυόμισι ώρες(!) που έπαιζε ασταμάτητα(!) ο ήρωάς μας (μακάρι στα 60 μου να έχω το μισό από το σφρίγος που έχει αυτός στα 80 του). Είναι έτσι κι αλλιώς συγκινητικό να βλέπεις μπροστά σου, με σάρκα και οστά, έναν από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν τον ήχο του 20ού αιώνα, αλλά είναι ακόμη πιο συγκινητικό όταν τον βλέπεις να παραμένει ζωντανός, δημιουργικός και ακμαίος, όταν δεν περιφέρεται σαν ένα ζωντανό μνημείο του εαυτού του, αλλά ως ένας άνθρωπος που ζει στο παρόν - και βρίσκει έναν τρόπο να χωρέσει το "Happy Birthday" σε ένα σόλο από τα δεκάδες που μας χάρισε.
Με τον πιστό του σύντροφο Μπομπ Κράνσοου, το άλτερ έγκο του εδώ και πενήντα χρόνια, στο ηλεκτρικό μπάσο, τον υπέρκομψο Ράσελ Μαλόουν στην κιθάρα και το εκρηκτικό δίδυμο Κόμπι Γουάτκινς και Σάμι Φιγκερόα στα ντραμς και τα κρουστά αντιστοίχως να του προσφέρουν τη ρυθμική υποστήριξη που χρειαζόταν, ο Σόνι Ρόλινς ολοκλήρωσε στην Αθήνα την περιοδεία των 80ών του γενεθλίων γιορτάζοντας όχι την ζωή που έχει ήδη διανύσει αλλά αυτήν που ζει τώρα, το ότι είναι σήμερα εδώ, ολοζώντανος, ανάμεσά μας.
Του είμαι ευγνώμων. Και ειλικρινά εύχομαι να τα εκατοστήσει. Δεν το θεωρώ απίθανο, έτσι κι αλλιώς.