The Divine Comedy - Songs of Love (Live in Athens, 13.12.2010)
Το βίντεο δείχνει -και, ακόμη χειρότερα, ακούγεται- σαν να έχει τραβηχτεί μέσα από ένα σκάφανδρο, μερικές δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ζητώ συγγνώμη. Έχεις συνηθίσει υψηλότερης ποιότητας εικόνες από αυτό εδώ το blog. Κι εγώ έχω συνηθίσει τον εαυτό μου πολύ λιγότερο αφηρημένο. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας βιαστικά χθες το πρωί απ' το Μαρούσι για τα γραφεία της "Καθημερινής" στο Νέο Φάληρο, το μυαλό μου ήταν ήδη στην συναυλία του Νιλ Χάνον το ίδιο βράδυ στο Gagarin. Και στο ενδεχόμενο να την χάσω. Η απεργία των εργαζόμενων στα ΜΜΕ την Τετάρτη άλλαζε άρδην το πρόγραμμα εκτύπωσης του περιοδικού και ο κίνδυνος να ξενυκτίσω στο γραφείο χθες ξεπρόβαλλε τρομακτικός. Ξέχασα στο σπίτι την φωτογραφική και τα HDTV βιντεάκια που τραβάει, λοιπόν, και τη θυμήθηκα όταν πια είχαν προστεθεί καμμιά εικοσαριά ακόμη χιλιόμετρα στο κοντέρ του ταλαιπωρημένου μου Πεζώ.
Τουλάχιστον πρόλαβα τη συναυλία -όπως φανερώνει το μίζερο βιντεάκι που τράβηξα με το κινητό. Μπήκαμε ένα δεκάλεπτο περίπου πριν ο Νιλ Χάνον βγει στην σκηνή, και το Gagarin δεν ήταν πλήρες, αλλά ήταν αρκετά γεμάτο ώστε να μην υπάρχει χώρος στην γκαρνταρόμπα για τα παλτό μας. Τουλάχιστον δεν ήταν τόσο στριμωγμένο που να μην έχεις κάπου να τα ακουμπήσεις με τον φόβο να τα βρεις λουσμένα με μπύρα και ποδοπατημένα στο τέλος της βραδιάς. Κρίμα για τον Χάνον, καθόλου κρίμα για τα παλτό.
Ίσως να ερχόταν περισσότερος κόσμος αν ο Χάνον εμφανιζόταν ως Divine Comedy, με τη μπάντα και τις μυθικές ενορχηστρώσεις του. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν που έπαιξε τον πιο μεγάλο ρόλο που δεν μαζευτήκαμε πάνω από εξακόσιοι (με το μάτι η εκτίμηση, δεν έκανα ρεπορτάζ, ας με διορθώσει κάποιος που ξέρει καλλίτερα) και όχι η σύνηθης πια αιτία: η οικονομική μας δυσπραγία που δεν μας επιτρέπει πια να πηγαίνουμε σε όλα τα live της Αθήνας, ακόμη κι αν κοστίζουν μόνο 25 ευρώ. Εξ άλλου, λόγω αυτής της δυσπραγίας μοιάζει να έχει επιλέξει και ο ίδιος ο Χάνον ένα λιτό one man show αντί μιας πομπώδους τουρνέ. Προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου και απ' όσα συζήτησα με όσους παρευρέθηκαν (αλλά και από τα ενθουσιώδη tweets και το post του "δύσκολου" SerpentinePadd), κατάλαβα ότι ο Χάνον σόλο με το πιάνο ή την κιθάρα του ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα εμφανιστεί έτσι.
Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι, έχοντας "λιώσει" το υπέροχο "Live At Sommerset House" φέτος, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να περιμένω. Και ενώ ήταν η πρώτη συναυλία στη ζωή μου που τραγούδησα κάθε στίχο κάθε κομματιού από την αρχή ως το τέλος, που δεν κουράστηκα ούτε δευτερόλεπτο και που θα ήθελα να κρατήσει τουλάχιστον άλλη τόση ώρα (δόξα τω Θεώ, οι Divine Comedy διαθέτουν 10 συγκλονιστικά άλμπουμ -τραγούδια υπάρχουν!), δεν πλάναρα συναισθηματικά όσο περίμενα. Ή, πιο απλά, δεν έκλαψα τελικά στο "A Lady Of A Certain Age", όπως φοβόμουν, δεν βούρκωσα καν...
Τι ήταν αυτό που περίμενα -και που ο Νιλ μας χάρισε χθες; Μιάμιση (και λίγο παραπάνω) ώρα γεμάτη με τη μαγική του μουσική (κάπου 25 τραγούδια) και μια διασκευούλα (στο CD ήταν το "Time To Pretend" των MGMT, χθες ήταν το "Don't You Want Me Baby" των Human League), παιγμένη αποκλειστικά στο πιάνο και την κιθάρα. Μόνος, σε μια άδεια σκηνή, που έμοιαζε ακόμη πιο άδεια από τη γύμνια του background του Gagarin, τη γέμιζε με τις παιχνιδιάρικες ερμηνείες του, την αστείρευτη ενέργειά του, τα συνεχή αστειάκια του, τους διαλόγους με το κοινό. Κι όταν ήθελε να χαθεί για λίγο, έπαιρνε το καλοραμμένο κοστούμι του και εξαφανιζόταν για δυο δευτερόλεπτα εκεί που τα φώτα δεν ήταν δυνατά (δες το άθλιο βιντεάκι μου και θα καταλάβεις) ή ανέβαζε στην σκηνή κάποιον απ' το κοινό για να πει ένα ανέκδοτο -σαν ταχυδακτυλουργός που γύρευε να διώξει την προσοχή από πάνω του για λίγο, για να ετοιμάσει το επόμενο τρικ του.
Χειρίστηκε με μεγάλη μαεστρία την αμηχανία του κοινού μπροστά σε έναν "ηχηρό" καλλιτέχνη που όμως επιλέγει να παίξει μια κάπως "σιωπηλή" συναυλία (να κτυπήσουμε ρυθμικά τα χέρια τώρα ή θα καλύψουμε το πιάνο, να τραγουδήσουμε δυνατά τους στίχους όταν καλά καλά δεν ακούγεται η φωνή του ίδιου; -και άλλα τέτοια), δίνοντάς του ο ίδιος πάσες για ξέσπασμα. "Το επόμενο κομμάτι είναι μεγάλο και λυπηρό", είπε όταν ετοιμαζόταν να παίξει το "The Plough" (που κακώς τουίταρα χθες ως "Office Boy" -πάντα ξεχνούσα τον τίτλο του), "...θα πήγαινα στο μπαρ για ένα ποτό αν ήμουν στη θέση σας". Και κάποια άλλη στιγμή: "Και εδώ είναι που αφήνω το κοινό να μιλήσει. Μπορείτε να τα πείτε μεταξύ σας", όσο γυρνούσε από την άλλη για να μην μας ενοχλεί. Αυτοσαρκαστικός, ιδιοφυής, ακομπλεξάριστος. Καθαρτικός σ' αυτές τις αγχώδεις ημέρες. Ο Νιλ Χάνον ήταν απλά υπέροχος. Αλλά μην πικραίνεστε που τον χάσατε. Αγοράστε ή κατεβάστε το "Live At Sommerset House", δείτε και μερικά βίντεο της φετινής του περιοδείας στο YouTube και το μόνο που θα σας έχει λείψει θα είναι η οπτική επαφή με την δερμάτινη τσάντα και το bowler hat του που εναπέθεσε δίπλα στο πιάνο, μαζί με την πίπα του, λίγο αφ' ότου εμφανίστηκε στην σκηνή...
Τουλάχιστον πρόλαβα τη συναυλία -όπως φανερώνει το μίζερο βιντεάκι που τράβηξα με το κινητό. Μπήκαμε ένα δεκάλεπτο περίπου πριν ο Νιλ Χάνον βγει στην σκηνή, και το Gagarin δεν ήταν πλήρες, αλλά ήταν αρκετά γεμάτο ώστε να μην υπάρχει χώρος στην γκαρνταρόμπα για τα παλτό μας. Τουλάχιστον δεν ήταν τόσο στριμωγμένο που να μην έχεις κάπου να τα ακουμπήσεις με τον φόβο να τα βρεις λουσμένα με μπύρα και ποδοπατημένα στο τέλος της βραδιάς. Κρίμα για τον Χάνον, καθόλου κρίμα για τα παλτό.
Ίσως να ερχόταν περισσότερος κόσμος αν ο Χάνον εμφανιζόταν ως Divine Comedy, με τη μπάντα και τις μυθικές ενορχηστρώσεις του. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν που έπαιξε τον πιο μεγάλο ρόλο που δεν μαζευτήκαμε πάνω από εξακόσιοι (με το μάτι η εκτίμηση, δεν έκανα ρεπορτάζ, ας με διορθώσει κάποιος που ξέρει καλλίτερα) και όχι η σύνηθης πια αιτία: η οικονομική μας δυσπραγία που δεν μας επιτρέπει πια να πηγαίνουμε σε όλα τα live της Αθήνας, ακόμη κι αν κοστίζουν μόνο 25 ευρώ. Εξ άλλου, λόγω αυτής της δυσπραγίας μοιάζει να έχει επιλέξει και ο ίδιος ο Χάνον ένα λιτό one man show αντί μιας πομπώδους τουρνέ. Προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου και απ' όσα συζήτησα με όσους παρευρέθηκαν (αλλά και από τα ενθουσιώδη tweets και το post του "δύσκολου" SerpentinePadd), κατάλαβα ότι ο Χάνον σόλο με το πιάνο ή την κιθάρα του ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα εμφανιστεί έτσι.Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι, έχοντας "λιώσει" το υπέροχο "Live At Sommerset House" φέτος, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να περιμένω. Και ενώ ήταν η πρώτη συναυλία στη ζωή μου που τραγούδησα κάθε στίχο κάθε κομματιού από την αρχή ως το τέλος, που δεν κουράστηκα ούτε δευτερόλεπτο και που θα ήθελα να κρατήσει τουλάχιστον άλλη τόση ώρα (δόξα τω Θεώ, οι Divine Comedy διαθέτουν 10 συγκλονιστικά άλμπουμ -τραγούδια υπάρχουν!), δεν πλάναρα συναισθηματικά όσο περίμενα. Ή, πιο απλά, δεν έκλαψα τελικά στο "A Lady Of A Certain Age", όπως φοβόμουν, δεν βούρκωσα καν...
Τι ήταν αυτό που περίμενα -και που ο Νιλ μας χάρισε χθες; Μιάμιση (και λίγο παραπάνω) ώρα γεμάτη με τη μαγική του μουσική (κάπου 25 τραγούδια) και μια διασκευούλα (στο CD ήταν το "Time To Pretend" των MGMT, χθες ήταν το "Don't You Want Me Baby" των Human League), παιγμένη αποκλειστικά στο πιάνο και την κιθάρα. Μόνος, σε μια άδεια σκηνή, που έμοιαζε ακόμη πιο άδεια από τη γύμνια του background του Gagarin, τη γέμιζε με τις παιχνιδιάρικες ερμηνείες του, την αστείρευτη ενέργειά του, τα συνεχή αστειάκια του, τους διαλόγους με το κοινό. Κι όταν ήθελε να χαθεί για λίγο, έπαιρνε το καλοραμμένο κοστούμι του και εξαφανιζόταν για δυο δευτερόλεπτα εκεί που τα φώτα δεν ήταν δυνατά (δες το άθλιο βιντεάκι μου και θα καταλάβεις) ή ανέβαζε στην σκηνή κάποιον απ' το κοινό για να πει ένα ανέκδοτο -σαν ταχυδακτυλουργός που γύρευε να διώξει την προσοχή από πάνω του για λίγο, για να ετοιμάσει το επόμενο τρικ του.
Χειρίστηκε με μεγάλη μαεστρία την αμηχανία του κοινού μπροστά σε έναν "ηχηρό" καλλιτέχνη που όμως επιλέγει να παίξει μια κάπως "σιωπηλή" συναυλία (να κτυπήσουμε ρυθμικά τα χέρια τώρα ή θα καλύψουμε το πιάνο, να τραγουδήσουμε δυνατά τους στίχους όταν καλά καλά δεν ακούγεται η φωνή του ίδιου; -και άλλα τέτοια), δίνοντάς του ο ίδιος πάσες για ξέσπασμα. "Το επόμενο κομμάτι είναι μεγάλο και λυπηρό", είπε όταν ετοιμαζόταν να παίξει το "The Plough" (που κακώς τουίταρα χθες ως "Office Boy" -πάντα ξεχνούσα τον τίτλο του), "...θα πήγαινα στο μπαρ για ένα ποτό αν ήμουν στη θέση σας". Και κάποια άλλη στιγμή: "Και εδώ είναι που αφήνω το κοινό να μιλήσει. Μπορείτε να τα πείτε μεταξύ σας", όσο γυρνούσε από την άλλη για να μην μας ενοχλεί. Αυτοσαρκαστικός, ιδιοφυής, ακομπλεξάριστος. Καθαρτικός σ' αυτές τις αγχώδεις ημέρες. Ο Νιλ Χάνον ήταν απλά υπέροχος. Αλλά μην πικραίνεστε που τον χάσατε. Αγοράστε ή κατεβάστε το "Live At Sommerset House", δείτε και μερικά βίντεο της φετινής του περιοδείας στο YouTube και το μόνο που θα σας έχει λείψει θα είναι η οπτική επαφή με την δερμάτινη τσάντα και το bowler hat του που εναπέθεσε δίπλα στο πιάνο, μαζί με την πίπα του, λίγο αφ' ότου εμφανίστηκε στην σκηνή...
