Στοχοποιούντ' ωρέ οι μπλόγκερζ;

Με ρώτησε πριν λίγο ο Γιώργος ο Τσίρος γιατί στο «Πο Πο Culture!» δεν ασχολούμαστε με το θέμα των ημέρων. Μα τι παραπάνω να γράψουμε μετά από αυτό το αριστούργημα της Μανταλένας;

(Χι, χι, χι -αλλά και πάλι, το είχαμε κοροϊδέψει κι εμείς, εδώ)

It's party time!

To 5o τεύχος του "GK" έκλεισε (στα περίπτερα θα το βρείτε, μαζί με την "Καθημερινή", αυτή την Κυριακή, 2 Μαρτίου), τα Οσκαρ απονεμήθηκαν, ο Φιντέλ κι ο Φερέρ έφυγαν, το press-gr πάει φυλακή κι όμως ο Homo Ludens παραμένει πιο άφαντος κι από τον Αυλακιώτη -όσον αφορά στο "Πο Πο Culture!" τουλάχιστον. Υπάρχει κάποιος λόγος; Μα φυσικά. Κάτι που τρώει όλο τον ελεύθερο χρόνο του...

Τα soundtrack είναι η νέα κλασική μουσική

Μπορεί να φταίει το ότι είναι η μόνη από τις οσκαρικές ταινίες που είδα φέτος, όμως χάρηκα πολύ για το όσκαρ μουσικής που κέρδισε για το Atonement ο Ντάριο Μαριανέλι. Ξέρω, η ενορχήστρωσή του (με τα πλήκτρα της γραφομηχανής) θεωρήθηκε ως κιτς - και μεταξύ μας, είναι λίγο - παραμένει όμως απολαυστική.

Κατά τ' άλλα, κατάφερα να μείνω ξύπνιος για να δω ολόκληρη την τελετή των Όσκαρ και δεν έχω ιδέα πώς θα τα βγάλω πέρα αυτή τη δύσκολη μέρα που (κυριολεκτικά) ξημερώνει.

It's Complicated

Ένα από τα πιο θλιβερά στοιχεία του (έτσι κι αλλιώς αρκετά θλιβερού από τη φύση του) Facebook είναι το relationship status, που καλείσαι να συμπληρώσεις όταν δημιουργείς το λογαριασμό σου. Δεν είναι μόνο η δημόσια ξεφτίλα του να μαθαίνουν όλοι σου οι "φίλοι" ότι χώρισες, αν αποφασίσεις να αλλάξεις από "in a relationship" σε "single". Είναι κυρίως αυτό το ρημάδι το "It's Complicated" που κρύβει πίσω του όλη την ερωτικοσεξουαλική νεύρωση των ανθρώπων γύρω μας: σχέσεις on-off, που σε βασανίζουν για χρόνια, fuck buddies που την ίδια στιγμή που σε βοηθούν να αποσυμπιεστείς σε εμποδίζουν να κάνεις μια σχέση της προκοπής, εξουσιάζοντας διακριτικά την ερωτική σου ζωή, "θελωναμεινουμεφίλοι" που σε πάνε όλο και πιο πίσω στη διαδικασία ενηλικίωσής σου και πολλοί, πάρα πολλοί παντρεμένοι που ξενοπηδάνε. Το ενδαφέρον δε είναι ότι, για κάποιον περίεργο λόγο, η επιλογή It's Complicated εμφανίζεται περισσότερο σε σελίδες γυναικών...

To μνημόσυνο της εβδομάδας

Κανονικά πρέπει να αναρτήσουμε μια μαύρη κορδέλα σε κάποια από τις γωνίες αυτού του blog - και υπεύθυνος είμαι εγώ, που συγκινούμαι κάθε φορά που κάποιος από τους υπερήλικες που θαυμάζω εκμετρεί το ζην. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το θάνατο του Τίο Μασέρο, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της τζαζ - και της σύγχρονης μουσικής, εν γένει - ο οποίος μας άφησε χρόνους την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 83 ετών.

Μουσικός που πατούσε πάντα με το ένα πόδι στη τζαζ και το άλλο στην "κλασική" συμφωνική μουσική, συμμετείχε σε πλήθος ηχογραφήσεων (εγώ βρήκα πρόχειρα τη συμμετοχή του στο θρυλικό Legrand Jazz του Μισέλ Λεγκράν, όπου παίζει βαρύτονο σαξόφωνο), ήταν όμως ως παραγωγός δίσκων που θα άφηνε το χνάρι του στη τζαζ και όχι ως μουσικός.

Είναι ο άνθρωπος που μας χάρισε έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ δίσκους, το Time Out του Ντέιβ Μπρούμπεκ (με τις "κλασικές" αναφορές καλλιτέχνη και παραγωγού να εμφανίζονται ανάγλυφα στο υπέροχο Blue Rondo a la Turk) - και μόνο γι' αυτό θα άξιζε να γραφτεί στην ιστορία της μουσικής.

Άλλη όμως είναι η αξεπέραστη κληρονομιά του: η δουλειά του με τον Μάιλς Ντέιβις, ειδικά σε ό,τι αφορά στην "ηλεκτρική" περίοδο του μουσικού, όταν εξερευνούσε τη σχέση της τζαζ με το ροκ. Με όπλο του μια μαγνητοταινία, ένα κοπίδι και μια κολλητική ταινία, ο ιδιοφυής παραγωγός άφηνε τον Μάιλς και τους μουσικούς του να αυτοσχεδιάζουν με τις ώρες, αναλαμβάνοντας δουλειά μετά. Μέσα από την κοπτοραπτική του, κατάφερε να υποτάξει αυτές τις ηχογραφήσεις, να τις μετατρέψει σε ολοκληρωμένα μουσικά κομμάτια με αρχή μέση και τέλος και να δημιουργήσει αξεπέραστα άλμπουμ όπως το In a silent way ή το Bitches Brew. Ό,τι έχει βγει στην ηλεκτρική μουσική, από τους Pink Floyd μέχρι τους Material, τους Radiohead, τη Bjork ή αυτόν τον γελοίο Burial - είναι παράγωγο αυτών των ηχογραφήσεων. Και φυσικά, κανένα από αυτά τα παράγωγα δεν έχει πλησιάσει ούτε κατ' ελάχιστο την καλλιτεχνική αξία αυτής της δουλειάς. Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό είναι απλώς ανίδεος και χρειάζεται εντατικά φροντιστήρια μουσικής προτού του επιτραπεί ξανά να εκφράσει άποψη επί του θέματος.

Django Weekend: I Got Rhythm

Για την ακρίβεια, όχι, δεν έχω καθόλου rhythm - αυτή η εβδομάδα (ενώ δεν ήταν χειρότερη από άλλες), για κάποιο λόγο με διέλυσε. Οπότε; Τι κάνουμε σ' αυτήν την περίπτωση; Καθόμαστε σπίτι και μαζεύουμε τα κομμάτια μας με τα μούτρα κρεμασμένα; Όχι! Βάζουμε να παίξει το θρυλικό I Got Rhythm του Τζορτζ Γκέρσουιν, όπως το ερμήνευσαν στην καρδιά του μεσοπολέμου ο Django Reinhardt και το Quintette du Hot Club de France - που, ως συνήθως, πετάει. Φαντάζομαι ότι, αν το βάλω καμιά δεκαριά φορές στο repeat, θα ξανακουρδιστώ.
Βέβαια, η καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού περιλαμβάνεται στο "Ένας Αμερικανός στο Παρίσι" - είναι η σκηνή που ο (κλισέ) μπατίρης ζωγράφος Τζιν Κέλι πουλά τους πίνακές του σε μια πλουσία και το γιορτάζει τραγουδώντας με τα πιτσιρίκια της γειτονιάς του.
Θεϊκή σκηνή (αλλά πρέπει να περιμένετε να φορτώσει το βιντεάκι και να πάτε στο έκτο λεπτό περίπου για να τη δείτε).

Φόρος Τιμής

Χθες ήταν μια από αυτές τις καταραμένες μέρες στο γραφείο. (Όχι χθες. Την Τρίτη ήταν, αλλά ξεκίνησα να το γράφω Τετάρτη και από την παντελή έλλειψη χρόνου αυτή τη βδομάδα το τέλειωσα τελικά σήμερα...) Από αυτές που σου επιβάλουν το να παρατείνεις λίγο ακόμη την ξαγρύπνια σου, όταν τελικά φτάσεις σπίτι, γιατί αν δεν βρεις να απολαύσεις έστω και για δύο λεπτά κάτι που γουστάρεις, απλά δεν θα κοιμηθείς ήσυχος. Εγώ διάλεξα τον Θοδωρή Ρακιντζή στο Τηλε-Άστυ. Και στο ποτ-πουρί από τα αξέχαστα 80s που τράβηξε από το καπέλο του, έβγαλε κι αυτό:



Είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη αυτής της ιδιοφυίας που λεγόταν Κλάους Νόμι. Ίσως επειδή το μεγαλείο του είχε ήδη σβήσει πριν εγώ ξεκινήσω καλά καλά να ακούω άλλη μουσική από τα "Στρουμφάκια". Όταν πέθανε από AIDS, το 1983 -ο πρώτος διάσημος καλλιτέχνης που έκανε με το θάνατό του σαφές ότι αυτή η καινούργια ασθένεια δεν αστειευόταν, αλλά την πέρασε κιόλας εύκολα στην συνείδηση του κόσμου ως "την αρρώστια των πούστηδων"- ήμουν μόλις 8 ετών. Παρατηρώντας τώρα, με την τεράστια ασφάλεια μιας ολόκληρης εικοσιπενταετίας αυτή την επιβλητική φιγούρα, αυτόν τον σούπερ ήρωα με τη φωνή του κόντρα-τενόρου, συγκινήθηκα πολύ περισσότερο απ' όσο θα την πάθαινα, αν έβλεπα το διαφημιστικό της Campari με φόντο τη Σαντορίνη, με το οποίο έμαθε όλος ο κόσμος αυτό το συγκλονιστικό κομμάτι. Αυτό το κοκτέιλ ποπ, ροκ και όπερας, που έγραψε κάποιος Χόφμαν και απογείωσε κάποιος Νόμι, σε μια εποχή που οι Γερμανοί πραγματικά πρωτοπορούσαν σε ό,τι κι αν έκαναν.

Ο Νόμι είχε φύγει, βέβαια, από τη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του '70, για να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, όπου το κίνημα των ομοφυλοφίλων έβρισκε μια ανεκτική στέγη και ένα πρόσφορο έδαφος για να γεννήσει μερικούς από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της ιστορίας. Ο Νόμι δούλεψε σαν ζαχαροπλάστης, για να πληρώσει τα μαθήματα ορθοφωνίας. Πρωτοτραγούδησε σε nightclubs του East Village, όπου τον ανακάλυψε το έμπειρο μάτι (το γαλάζιο ή το πράσινο, δεν έχει ακόμη γίνει γνωστό) του Μπάουι και τον κάλεσε να του κάνει φωνητικά σε μια εμφάνισή του στο Saturday Night Live. O Νόμι δεν υπήρξε σπουδαίος συνθέτης. Έγραψε ελάχιστα από τα τραγούδια που ακούστηκαν στα τρία άλμπουμ του. Πολλά κομμάτια ήταν διασκευές (από Έλβις μέχρι Ντόνα Σάμερ κι από Τσάμπι Τσέκερ μέχρι όπερα). Ήταν ωστόσο ένας συγκλονιστικός τραγουδιστής και κάτι πολύ περισσότερο: μια εμβληματική φιγούρα της avant garde σκηνής της Νέας Υόρκης των 80s. Και μόνο το γεγονός ότι από την παρέα του -και την κολεκτίβα του (το γκρουπ του Κλάους Νόμι δεν αποτελείτο μόνο από μουσικούς)- πέρασε ο Κιθ Χάρινγκ, λέει πολλά. Κλείνω κάπου εδώ, γιατί είναι σαφές ότι βρίσκομαι σε μια άτυχη εβδομάδα και με αυτό το κείμενο αδικώ μια τέτοια μορφή, αλλά κρατώ για πάντα την εικόνα του space tuxedo του και του ασπρόμαυρου μέικ απ. Με τόση 80s διάθεση, κι όμως καθόλου κιτς...

Fidel or Liam Neeson?

Ο Φιντέλ ή ο Λίαμ;










(μια ευγενική χορηγία του Ovelikiou στο "Πο Πο Culture!"...)

Duty Calls

Το μοναδικό πράγμα που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση

Ο Ρενάτο Καροσόνε και η μπάντα του στο Caravan Petrol

Καλά Ξεκουμπίδια!

Το πρόβλημα με τους χαρισματικούς ηγέτες - είτε πρόκειται για τον Φιντέλ Κάστρο, είτε για τον Κένεντι, τον Αντρέα, τον Μπλερ ή τον Χίτλερ - είναι το ότι η ίδια τους η χαρισματική προσωπικότητα τείνει να υπερκαλύψει την πολιτική τους, συχνά δε την υποκαθιστά τελείως. Στην περίπτωση του Κάστρο αυτό είναι προφανέστατο. Ο λαός της Κούβας τον ερωτεύτηκε - και του χρωστά τεράστια χάρη που τον βοήθησε να ξεφορτωθεί τον Μπατίστα και το βαθύτατα διεφθαρμένο καθεστώς του. Τώρα όμως, που η αποχώρησή του από την ενεργό δράση αποκαλύπτει την πολιτική γύμνια του μακροβιότερου απολυταρχικού καθεστώτος του κόσμου, τι μένει; Μια πάμφτωχη αποκλεισμένη χώρα, με φυλακές που σφύζουν από ανθρώπους που το βασικό τους έγκλημα ήταν να αμφισβητήσουν την εξουσία και που η βασική της πλουτοπαραγωγική πηγή είναι μια βιομηχανία σεξοτουρισμού για δήθεν ευαισθητοποιημένους αριστερούς που δακρύζουν συγκινημένοι από "το μεγαλείο αυτού του λαού που δεν έχει να φάει, αλλά δεν σταματά να τραγουδά και να χορεύει".

Ανθρώπους σαν τον Ignacio Ramonet, τον διευθυντή της Monde Diplomatique, που, όταν εξέδωσε το έργο ζωής του - τις συνεντεύξεις με τον Φιντέλ - και τον ρώτησαν πώς είναι δυνατόν να έχει σε εκτίμηση έναν ηγέτη που φυλακίζει όποιον δημοσιογράφο κάνει κριτική, απάντησε κυνικά πως "η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι η σημαντικότερη αξία στη ζωή".

Ανθολόγιο Νεοελληνικής Ηλιθιότητας

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Ένα ακόμα ηλίθιο μπλογκοπαίχνιδο...

...στο οποίο δεν μπόρεσα να αντισταθώ

Οδηγίες:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Λοιπόν:

1. Το κουβαλάω πάνω μου, στο παλτό μου, στην εσωτερική τσέπη. Είναι μια βιογραφία του Duke Ellington από τον David Bradbury.

2. Οk

3. Ok

4. "Other new musicians were there principally to make sure that the band did not sound scrawny: some, like the trombonist Malcolm Taylor, were inadequate soloists; others were neglected, among them Johnny Coles, an individualistic trumpeterwho had made his mark with such demanding leaders as Gil Evans, Charles Mingus and Herbie Hancock. Coles was mainly restricted to solos on 'How High the Moon' and 'Goof', a recent composition on which Ellington himself originally played solo. In the view of Eddie Lambert, 'Ellington once said that you needed to know how a musician played poker before you could write for him: by the time Coles came in Ellington had neither the time nor the inclination to play poker with his sidemen'." (Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, προφανώς αναφέρεται στην τελευταία φάση του Έλινγκτον στα '60s - μοιάζει απίστευτα βαρετό, αλλά δεν είναι. Όχι ότι θα έλεγα κάτι άλλο)

5. Πετάω το μπαλάκι στο Homo Ludens προφανώς, αλλά και στον Αθήναιο, τον Enteka, τον Gone4sure και τη Citronella.

Baby, it's cold outside!

"Kάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα Φεβρουάριο", πρότεινε η Σοφία την ώρα που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες, και η αλήθεια είναι ότι τώρα, που το τοπίο έξω από το παράθυρό μου είναι λευκό, μου λείπει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο από το καθιστικό.

Από το πρωί δε, μουρμουρίζω από μέσα μου το Baby it's cold outside, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με Χριστούγεννα, αλλά για κάποιο (όχι και τόσο) μυστήριο λόγο περιλαμβάνεται πάντα ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει με το συνηθισμένο του μπρίο ο Ντιν Μάρτιν. Στο συγκεκριμένο, δίνει ρέστα, φλερτάροντας ξεδιάντροπα με τα κορίτσια που του κάνουν backing vocals. Είναι που είναι από μόνο του το τραγούδι η ιστορία ενός τύπου που προσπαθεί απεγνωσμένα να ρίξει τη γκόμενα που του κάνει νάζια, το τραγουδάει κι ο ίδιος με έναν τρόπο που νομίζεις ότι θα αρπάξει τις βοκαλατζούδες και θα τους εξηγήσει το όνειρο - τόσο το χειρότερο για το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αλλά η καλύτερη εκτέλεση αυτού του τραγουδιού είναι από ένα άλλο μέλος του Rat Pack, τον Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ - ο οποίος, μεταξύ μας, είχε καλύτερη φωνή από τον Μάρτιν και τον Σινάτρα μαζί. Δαιμόνιο ταλέντο, με μια έκταση που του επέτρεπε να γίνεται πότε τενόρος πότε βαρύτονος κατά βούληση, ο Ντέιβις έκανε εξαιρετικό ντουέτο με την Κάρμεν ΜακΡέι (που την αγαπώ όλο και περισσότερο, με κάθε τραγούδι της που ακούω). Στα χέρια τους, το Baby it's cold outside μετατρέπεται σε ένα μικρό κωμικό μονόπρακτο - μια συμπυκνωμένη ρομαντική κομεντί. Πού είναι όμως το Youtube, όταν το χρειάζεσαι πραγματικά; Καμία από τις δύο εκτελέσεις δεν υπάρχουν στους καταλόγους του "καναλιού", βρήκα όμως μια απίθανη βερσιόν με τη θεά Έστερ Γουίλιαμς και τον αρχετυπικό λατίνο εραστή Ρικάρντο Μονταλμπάν.

Βρήκα επίσης μια ανατρεπτική, με τον Φρεντ ΜακΜάρεϊ, τυπικό ενσαρκωτή οικογενειάρχη στην αμερικανική τηλεόραση και το σινεμά του '50, να υποδύεται το ρόλο του θύματος, τον οποίο προσπαθούν να σαγηνεύσουν δυο ηρωίδες του Μπρόντγουεϊ: η Αν Μίλερ και η Ντάινα Σορ, σε ένα σκετσάκι από το τηλεοπτικό σόου της τελευταίας.

Ιδανικές συνθήκες θέασης των δύο κλιπ: με κουβέρτα στα πόδια, και κούπα ζεστής σοκολάτας στο χέρι...

Django Weekend (post-valentine edition): ou es-tu, mon amour?

Λατρεύω τον Τσάρλι Χέιντεν. Τον θεωρώ πρότυπο σκεπτόμενου μουσικού, διανοούμενου τζαζμαν, πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη κλπ.κλπ.κλπ. και συγκινούμαι κάθε φορά με τη φοβερή οικονομία του στο μπάσο: δεν θα παίξει ποτέ δεύτερη νότα εκεί που του αρκεί μία, γιατί ξέρει πώς να δημιουργεί μ' αυτό το λιτό παίξιμο την καλύτερη ραχοκοκαλιά πάνω στην οποία θα αναπτυχθεί το κομμάτι που παίζει. Από όλους τους δίσκους του Χέιντεν, αγαπώ περισσότερο το Always Say Goodbye, ένα συναισθηματικό φόρο τιμής στο νουάρ και τη τζαζ του '40 και του '50, που αποτελεί ουσιαστικά ένα υπόδειγμα μουσικού μεταμοντερνισμού, όχι μόνο για το ότι ο δίσκος αρχίζει και τελειώνει με τη μουσική (και τους διαλόγους) του υπέροχου "Big Sleep" του Χάουαρντ Χοκς, αλλά κυρίως γιατί στα περισσότερα κομμάτια που επιλέγει να διασκευάσει, φροντίζει να μιξάρει στο τέλος και τις πρωτότυπες εκτελέσεις.

Στο Ou es-tu, mon amour, όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, καλώντας τον Στεφάν Γκραπελί να συμμετάσχει στην ηχογράφηση. Κι έτσι, καθώς το Quartet West του Χέιντεν παραμερίζει για να ακουστεί το Quintette du Hot Club de France του Τζάνγκο Ράινχαρντ, αυτό που μένει είναι η αναμέτρηση του μεγάλου βιολονίστα με τον εαυτό του, με το παρελθόν του, με τη νιότη του και το ερώτημα "πού βρίσκεσαι, αγάπη μου" αποκτά μια τελείως διαφορετική διάσταση...

Πόσο πένθος μπορεί ν' αντέξει κανείς σε μια εβδομάδα; (updated)

Το ξέρω ότι έχω ξεπεράσει το επιτρεπτό όριο πένθους σε μια εβδομάδα, αλλά δεν μπορώ να παρακάμψω την αποδημία εις Κύριον του Ανρί Σαλβαντόρ με τη "φωνή από μέλι", όπως γράφει το εξώφυλλο του ως άνω δίσκου. Αν δεν ήταν αυτός, να τραγουδά με αυτόν τον υπέροχο ανάλαφρο τρόπο από τα τέλη της δεκαετίας του '40 κομμάτια όπως το "Maladie d' amour", ο Τομ Ζομπίμ δεν θα είχε σκεφτεί ποτέ να επιβραδύνει το ρυθμό της βραζιλιάνικης σάμπα, δημιουργώντας έτσι τη μπόσα νόβα και τότε, τι θα έκανε φέτος στο Εθνικό ο Κωνσταντίνος Ρήγος;

Εξαιρετικός κιθαρίστας και εμβληματική μορφή της γαλλικής τζαζ σκηνής του '50, ο Σαλβαντόρ έγινε ξανά hip ανάμεσα σε μια νέα γενιά μουσικόφιλων, που τον ανακάλυψαν τώρα στα στερνά - η φωνή του, στην ένατη δεκαετία της ζωής του (!), με έναν μαγικό τρόπο, είχε παραμείνει το ίδιο ζεστή και γλυκιά όπως πάντα.

Προσωπικά πάντως, και για λόγους σαφέστατα συναφείς με την πρωινή μου δουλειά, βάζω στο repeat την υπέροχη ερμηνεία του στο "Petite Fleur", από αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο με τίτλο "Salvador Jazze!" (από το γαλλικό ρήμα jazzer) και πίνω ένα ποτηράκι μπράντυ De Pourvil, στη μνήμη του.

The Killers' guide to being the best group of today

Το έχω ξαναγράψει εδώ (και σε πολλά ακόμη μέρη αυτού του blog, περιοδικά, πακέτα τσιγάρων, τοίχους...): Οι Killers είναι το καλλίτερο συγκρότημα σήμερα. Ναι, ξέρω από έναν πολιτιστικό ταγό σαν το «Πο Πο Culture!» θα περιμένατε κάτι λιγότερο mainstream. Και οι Killers είναι πολύ ποπ, πολύ μελωδικοί, πολύ δουλεμένοι από άποψη παραγωγής, πολύ προσεγμένοι από άποψη styling... Ε, και; Πού το κακό δηλαδή; Τα τραγούδια τους είναι όλα ένα κι ένα, αρκούντως πωρωτικά για να νοιώθεις ροκ, ιδανικά ανεβαστικά για να σε κάνουν να χαμογελάς με ποπ διάθεση, χορευτικά όταν πρέπει, ενδοσκοπικά σε άλλες φάσεις. Ακόμη πιο απλά, αν αυτή η διασκευή του «Romeo and Juliet» είναι η χειρότερη στιγμή της καριέρας τους, θα ζούσα άνετα μια ζωή γεμάτη μόνο από «χειρότερες στιγμές»...

Ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα να πει ο Βάλτερ Βαλτρόνι

Εγώ είμαι μαζί του. Και μόνο για το ότι έγραψε βιβλίο για τον αδικοχαμένο ιδιοφυή τζαζ πιανίστα Luca Flores και γιατί δημιούργησε την υποδειγματική Casa del Jazz στη Ρώμη - ο άνθρωπος πήρε μια παλιά βίλα, πρώην ιδιοκτησία ενός μαφιόζου κι έφτιαξε ένα ναό της τζαζ, με αίθουσα συναυλιών, στούντιο ηχογραφήσεων, κι ένα τεράστιο αρχείο. Respect.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας αυτό στην σταθερά αγαπημένη μου στήλη του Μητσού.

They tried to make me go to rehab...

H Έβα Μέντες μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης. Προφανώς ήπιε πολύ Campari για τις ανάγκες της διαφήμισης...

Από μπροστά και από πίσω...

Φταίω εγώ τώρα που καλέσανε αυτό το ξεκωλάκι στα Γκράμι;

(Αλλά, επειδή ξέρω ότι σε τρώει, είναι η Κιμ Καρντασιάν, περίπου μοντέλο, περίπου στιλίστρια, νυν παρουσιάστρια ριάλιτι, κοσμικός μαϊντανός στις ΗΠΑ, διάσημη για το amateur βίντεο που τράβηξε με μεγάλη επιτυχία παρέα με τον πρώην γκόμενό της Ray J. Επίσης είναι 28 ετών και παντρεμένη με τον Ολυμπιονίκη του Μόντρεαλ το Δέκαθλο -και 59 ετών σήμερα- Μπρους Γένερ.)

ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Είμαι απαράδεκτος. Ο Ολυμπιονίκης είναι παντρεμένος με τη μαμά της...