Πάλι μουσικό το καταντήσαμε το blog...

Μαρία Κιριλένκο

...γι' αυτό και είπα να ρίξω καμμία ωραία τενίστρια στο παιχνίδι αφού: α. το Ρολάν Γκαρός βρίσκεται σε εξέλιξη, β. στο αυριανό GK τους έχω αφιερώσει μια οκτασέλιδη ελεγεία και αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για αυτοδιαφήμιση!

Άνα Ιβάνοβιτς

Ντανιέλα Χαντούτσοβα

Μαρία Σαραπόβα

Euro-Jazz 2008: Mέρα 4η

Απόψε στο Γκάζι

(εγώ δεν θα πάω, έχω ένα γάμο, αλλά η μέρα αξίζει):

9μ.μ.

12Twelve

Ισπανικό post-rock, ή μάλλον post-jazz, από ό,τι λένε, γκρουπ από τη Βαρκελώνη, πόλη η οποία αποτελεί εγγύηση σ' αυτά.

10μ.μ.

Ondrej Pivec Organic Quartet

Δεν διαθέτω τσέχικο αλφάβητο, οπότε δεν μπορώ να γράψω το όνομα του Pivec όπως πρέπει, με ένα σύμβολο σαν μικρό "ν" πάνω από το "r" - ούτε φυσικά ξέρω πώς προφέρεται το όνομά του. Ξέρω όμως ότι ο τύπος παίζει Hammond, που είναι ένα από τα αγαπημένα μου όργανα. Λατρεύω αυτόν τον γουργουρητό του ήχο και από ό,τι κατάλαβα, οι Τσέχοι ξέρουν από groove.

11μ.μ.

Ειρήσθω εν Παρόδω

Έχω ακούσει τα καλύτερα γι' αυτούς και συμφωνώ πως το να ασχολείσαι με τη τζαζ στην Ελλάδα και να σνομπάρεις τις παραδοσιακές μουσικές είναι επαρχιωτισμός - οι Mode Plagal, ας πούμε, παραμένουν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, κι ας έχω να τους ακούσω χρόνια. Πειράζει πολύ όμως που βαριέμαι;

Django Weekend: You're Driving Me Crazy

Έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ώστε το Django Weekend να σταματήσει να τρομοκρατεί τον Homo Ludens, και τον βρήκα. Συνδυάζοντας σε ένα post δύο από τις αδυναμίες μου, εντελώς διαφορετικές μεταξύ μας, χρυσώνω το χάπι της μεσοπολεμικής ευρωπαϊκής τζαζ με την εικόνα της αγαπημένης μας Σκάρλετ, σε ρόλο αναδυόμενης Αφροδίτης, από μια επερχόμενη ταινία που βαριέμαι να αναζητήσω και τον τίτλο - όχι ότι έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η φωτογραφία-φαντασίωση θα μου (μας;) κρατά συντροφιά μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ώρα της έναρξης των διακοπών. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος ο Τζάνγκο, μπροστά στη Σκάρλετ, θα έπαιζε με ακόμα περισσότερο κέφι και πάθος το (έτσι κι αλλιώς, υπέροχο) You're Driving Me Crazy...

Euro-Jazz2008: Μέρα 3η

Απόψε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι εμφανίζονται:

9μ.μ.

Deodato Siquir Trio

Πολυπολιτισμική world jazz που συνδέει τη Δανία με τη Μοζαμβίκη, από την οποία κατάγεται ο ντράμερ, τραγουδιστής και leader του τρίο. Καλοί είναι.

10μ.μ.

The Eric Ineke Jazz Xpress

Κλασικό τζαζ κουιντέτο από την Ολλανδία, με πρωταγωνιστή έναν έμπειρο, εκρηκτικό ντράμερ. Σιγουράκι.

11μ.μ.

Wildbirds & Peacedrums

Ντουέτο από τη Σουηδία, που θα μπορούσε κάλλιστα να συμμετέχει στο Synch, ή σε κάποια από τις βραδιές του Μικρού Μουσικού Θεάτρου: μια τραγουδίστρια, ένας ντράμερ, πολλή avant-garde. Αν πάω σήμερα (που δεν το βλέπω, γιατί θα δουλεύω μέχρι αργά), θα είναι γι' αυτούς.

Λίγη ακόμη Eurovision (για να μην ξεχνιόμαστε!)

Η Μαντώ τραγουδά σαν τη Σελίν Ντιόν και ντύνεται σαν την Στέλλα Μπεζεντάκου. Το αλησμόνητο 2003...

UPDATE:
Στο μεταξύ ή Μαντώ άφησε και την Σελίν και την Στέλλα κι έπιασε τους Evanescence (κι ένα φίδι που θα το θυσιάσει στην Βαλχάλα)!

Χαράς Ευαγγέλια! Έρχεται η Bjork!!!

Η Πέμπτη, 31η Ιουλίου, κάθεται ακριβώς στη μέση της πρώτης (πολυπόθητης) εβδομάδας των καλοκαιρινών μου διακοπών. Αλλά εγώ θα βρίσκομαι στην Αθήνα. Τουλάχιστον, το βράδυ εκείνης της ημέρας. Στο κλειστό του ΟΑΚΑ παίζει η Bjork. (Την επόμενη παίζουν και οι Iron Maiden, αν δεν κάνω λάθος, οπότε πάλι εδώ θα ήμουν...) Ευτυχώς που φέτος έχω τρεις εβδομάδες θερινής άδειας...

Euro-Jazz2008: Μέρα 2η

9μ.μ.

Duo Tuule Kann – Jaak Soaar

Παγανιστική Folk Jazz από τα δάση της Εσθονίας από ένα καλτ ντουέτο: ηλεκτρική κιθάρα και κάνελ (αυτό είναι κάτι σαν το κανονάκι) όλα αυτά με αιθέρια φωνητικά, στοιχεία electronica και επικλήσεις στις νεράιδες του δάσους - το τελευταίο το φαντάζομαι.

10μ.μ.

Apostolis Anthimos Trio

Τυπικό τζαζ ροκ fusion (είδος πολύ αγαπημένο στην Ελλάδα, από τα '70s και δώθε) από την Πολωνία με πρωταγωνιστή έναν εκρηκτικό κιθαρίστα ελληνικής καταγωγής.

11μ.μ.

André Fernandez 4tet

Cool κιθαριστικοί αυτοσχεδιασμοί από την Πορτογαλία - αν πάω απόψε θα είναι γι' αυτούς.

01.55.a.m.2008.05.29

To πρώτο βράδυ μετά από καιρό που έμεινα σπίτι. Μαγείρεψα φακές. Και πατάτες τηγανητές. Με κρύο κόκκινο κρασί, ήταν τέλεια. Το καλοκαίρι, το κόκκινο κρασί πρέπει να κρυώνει. Πρέπει. Φακές, πατάτες και βεράντα. Και στην αρχή Σκάρλετ. Μετά παρασύρθηκα. Η παρέα μου επέμενε ότι δεν άντεχε άλλη μια έξοδο σερί. Εγώ προσπαθούσα να τους πείσω. Εγώ; Εγώ! Ο μούχλας. Να τους πείσω να ξαναβγούμε. Να ξαναπιούμε. Τζίφος. Μού 'μεινε η Σκάρλετ. Βραχνή. Ψιθυριστή. Στη βεράντα. Μετά παρασύρθηκα. Ξέφυγα. Έβγαλα τα ακουστικά. Όταν έσβησαν τα φώτα. Όταν η Βασιλέως Αλεξάνδρου έπεσε για ύπνο. Τότε ανέβασα την ένταση. Envelopes, Blood Red Shoes, Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna, Los Campesinos, R.E.M. Θέλω να ακούσω κι άλλα. Όλα ξεκίνησαν με Μόνικα φυσικά. Όσο τηγανίζονταν οι πατάτες. Λατρεύω τη Μόνικα. Οι σκληροί μου δίσκοι έχουν ξεχειλώσει. Και δεν προλαβαίνω να τα ακούσω όλα αυτά. Κι είναι τόσο όμορφα. Σήμερα το πρωί γέννησε μια φίλη. Τόσο όμορφα. Los Campesinos, Blood Red Shoes, Envelopes. Η βεράντα μυρίζει ξαφνικά ραντιστικό. Ήλθε η ώρα να πάω για ύπνο; Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna. Ο απέναντι κλείνει το παντζούρι. Ήλθε η ώρα να πέσω για ύπνο...

UPDATE:
Τελικά δεν πήγα για ύπνο. Ακούω και το καινούργιο της Martha Wainwright. Και γαμάει!

UPDATE #2:
Εντάξει. Δεν υπάρχει! Τι έχει γράψει η τύπισσα; Όπως θα έλεγε και ο Αρκάντιν, "Α-ΡΙ-ΣΤΟΥΡ-ΓΗ-ΜΑ". Εδώ το απίθανο "In the Middle of the Night".

Euro-Jazz 2008: Μέρα 1η (updated version)

8μ.μ. Big Band Δήμου Αθηναίων

Όπως κάθε χρόνο, η πιο πληθωρική μπάντα της πόλης κηρύσσει την έναρξη - θα χαιρετήσει ο Δήμαρχος, φαντάζομαι, δίπλα ο Γιώργος Κατσαρός θα καμαρώνει, θα στηθεί κι ένας μπουφές με κοκακόλες, μπόμπες και τυροπιτάκια για την περίσταση

9μ.μ. Makiato

Αυτοί είναι Σλοβένοι, δεν τους έχω ακούσει, αλλά αν δεν κάνω λάθος παίζουν ένα πράγμα τύπου ethno-electro-nu-jazz fusion, που μπορεί και να είναι ενδιαφέρον. Ωραία τυπάκια φαίνονται.

(update: δεν σκόπευα, αλλά τελικά κατέληξα στο Γκάζι, να τρώω μπιφτεκάκια στο Butcher's - από μέσα οι Σλοβένοι επεδίδοντο στο εθνο-τζαζ που είναι πολύ της μόδας στην ανατολική Ευρώπη και τη Βαλκανική. Ωραίοι. Αλλά και λίγο "καιρός των τσιγγάνων", ας πούμε)

10μ.μ. Sascha Ley & her Travelling Light Band

Λεπταίσθητη τζαζ από το Λουξεμβούργο, με μια αισθαντική τραγουδίστρια, από αυτές στις οποίες δύσκολα μπορώ να αντισταθώ

(update: μεγαλύτερη από ό,τι περίμενα, η τραγουδίστρια είναι κλασικό τζαζ ταγάρι, με τσαγανό όμως. Η μπάντα πέταγε, πιο free από ό,τι φανταζόμουν, με μια αξιολάτρευτη πιτσιρίκα στα πνευστά, μικροκαμωμένη, μικρότερη από το σαξόφωνό της)

11μ.μ. The Wrong Object

Ηλεκτρονική nu-jazz από το Βέλγιο - έχω καλό προαίσθημα, χωρίς να έχω ακούσει κάτι δικό τους

(update: nu-jazz είπα; Γράψε λάθος. Ηλεκτρική και ηλεκτρισμένη σχεδόν-free jazz, από μια σφιχτοδεμένη, εκρηκτική μπάντα με απόλυτη επίγνωση της δύναμης του θορύβου που παράγει. Με κίνδυνο να ακουστώ σαν νεανίζων μεσήλιξ, θα πω ότι οι βέλγοι τα σπάνε. Φυσικά και τσιμπησα δισκάκι)

Αύριο αρχίζει το Euro-Jazz!

Η φράση «European Jazz Festival» έχει δύο πιθανές μεταφράσεις: μπορεί να σημαίνει «Φεστιβάλ ευρωπαϊκής τζαζ», μπορεί να σημαίνει και «Ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ». Και οι δύο ερμηνείες είναι εξίσου σωστές, αφού το Euro-Jazz, όπως είναι γνωστό στους φίλους, έχει και τις δύο ιδιότητες.
Από τη μια, είναι ένα φεστιβάλ ευρωπαϊκής τζαζ: μια διοργάνωση που φέρνει κάθε χρόνο στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες, ετερόκλητες και δυναμικές μονάδες της Ευρώπης. Σχήματα που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια από τα ωδεία και τα κλαμπ των ευρωπαϊκών πόλεων, τα περισσότερα στο ξεκίνημα της καριέρας τους, στοιχειοθετούν αυτό που ο κόσμος της τζαζ ξέρει ήδη: ότι αν οι ρίζες του είδους βρίσκονται στην Αμερική, το μέλλον της βρίσκεται στην Ευρώπη. Η τζαζ στις ΗΠΑ είναι ένα είδος συντηρητικό πια, ακαδημαϊκό, σχεδόν μουσειακό. Στην Ευρώπη πάλι, μια νέα γενιά μουσικών, ανακατεύει τη τζαζ με την ευρωπαϊκή παράδοση της κλασικής μουσικής, με τα ρεύματα της electronica, με επιρροές από τις μουσικές του κόσμου, που φέρνουν στην ήπειρο οι μετανάστες. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πλούσιο, ποικίλο και απολύτως συναρπαστικό. Για πέντε μέρες, στη σκηνή της Τεχνόπολης εναλλάσσονται γκρουπ άγνωστα στην Ελλάδα, νεαρά και νεανικά, που κάνουν την τέχνη του αυτοσχεδιασμού μια ξεκάθαρα σημερινή, ολοζώντανη υπόθεση.
Από την άλλη, είναι ένα απολύτως «ευρωπαϊκό» φεστιβάλ τζαζ: μια διοργάνωση που δίνει ζωή στην Τεχνόπολη, οι χώροι της οποίας γεμίζουν με πρόσωπα κάθε ηλικίας: οι συνήθεις ύποπτοι που παρεπιδημούν στο Γκάζι, ανακατεύονται με μεσήλικες μπαρουτοκαπνισμένους τζαζόφιλους, το φεστιβαλικό κοινό που ψηφίζει Αλέξη Τσίπρα, εξτριμάδες που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να δοκιμάσουν τις «πίστες» εντός των τειχών και τα «φρικιά» που κυνηγούν το τζάμπα – ανάμεσά τους, νέοι γονείς με τα παιδιά στην αγκαλιά απολαμβάνουν τη χαλαρή γιορταστική ατμόσφαιρα. Καμία σχέση με την νοτισμένη από τον καπνό και τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ ατμόσφαιρα που θέλει το κλισέ του τζαζ μπαρ. Για πέντε μέρες, ένα από τα κεντρικά σημεία της Αθήνας φορά την ευρωπαϊκή του ταυτότητα, αποτελώντας μια υπενθύμιση της μορφής που μπορεί να πάρει η πόλη, αν αποφασίσει να λειτουργήσει σαν μια κανονική, πολιτισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Το γεγονός ότι όλα αυτά προσφέρονται δωρεάν στο κοινό, τονίζει ακόμα περισσότερο το χαρακτήρα της γιορτής που έχει το φεστιβάλ, έναν χαρακτήρα που απολαμβάνουν οι όλο και περισσότεροι φανατικοί επισκέπτες του.
Κυρίως, αυτό που προσφέρει στο κοινό το «Euro-Jazz» είναι μια περίτρανη απόδειξη της πολύ-πολιτισμικότητας της Ευρώπης, που είναι πια μια Ήπειρος που ευνοεί τη δημιουργική συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικές κουλτούρες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι Δανία εκπροσωπεί ένας ντράμερ και τραγουδιστής από τη Μοζαμβίκη και την Πολωνία ένας Έλληνοπολωνός – ούτε φυσικά το ότι το αστέρι του κουαρτέτου του Φινλανδού Σάμι Λίνα είναι ο διεθνούς φήμης Γιώργος Κοντραφούρης.

To European Jazz Festival διοργανώνεται στην Αθήνα επί οκτώ χρόνια – πολύ πριν το Γκάζι γίνει το hot spot της νυχτερινής Αθήνας που είναι σήμερα. Η ύπαρξη και η συνέχειά του οφείλονται στην επιμονή και την θέληση των ανθρώπων του Δήμου Αθηναίων, κυρίως όμως στους μορφωτικούς ακόλουθους των πρεσβειών των ευρωπαϊκών χωρών, που καλούν τους μουσικούς. Ευχαριστούμε, κύριε πρέσβη. Μας κακομαθαίνετε…

(Αυτό το κείμενο, σε διάφορες παραλλαγές, το γράφω κάθε χρόνο εδώ και λίγα χρόνια. To έχω δημοσιεύσει ήδη στην Ελευθεροτυπία και το Jazz&Τζαζ, εν μέρει και σε άλλα έντυπα. Αυτή είναι η εκδοχή που δημοσιεύτηκε στο "Πρώτο Θέμα", την Κυριακή που μας πέρασε. Από αύριο, θα αναρτώ το πρόγραμμα κάθε μέρας, με link από ενδεικτικά κομμάτια, από το CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του Jazz&Τζαζ. Μην πει κανείς ότι δεν προειδοποίησα)

Μουσικόραμα Simulation

Έκανα ό,τι μπορούσα. Τον Γιώργο Γκούτη θα πρέπει να τον προσθέσετε με τη φαντασία σας, ανάμεσα στα βίντεο-κλιπς.

Η νέα υπουργός Ισότητας της Ιταλίας

Εντάξει, δεν είμαι Μπερλουσκονικός, αλλά κάτι τέτοια κάνει και μας "κερδίζει". Η Μάρα Καρφάνια είναι η νέα υπουργός Ισότητας, κάτι που σε εμάς εδώ (μια χώρα που έχει εκτοξεύσει τον Συνασπισμό στις δημοσκοπήσεις, επειδή του κόμματος ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας) δεν θα έπρεπε να προκαλεί καμμία μα καμμία εντύπωση...

Εφημεριδολογίες

Πέρσι τέτοιαν εποχή έγραφα πόσο πολύ μου άρεσε ο νέος "Ελεύθερος Τύπος". Και η άποψή μου αυτή δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Η περιοδικίστικη λογική και το "χαλαρό" στήσιμο του φίλου μου του Σπύρου, είχαν κάνει τον "ΕΤ" την πιο ευκολοδιάβαστη εφημερίδα. Γι' αυτό και απογοητεύθηκα όταν ο "ΕΤΚ" αυτής της Κυριακής ήταν πιο "εφημερίδα" από της προηγούμενης, με νέο σχήμα (tabloid) και στήσιμο. Έχουμε μάθει στην Ελλάδα να θεωρούμε tabloid το σχήμα του "Έθνους", αλλά αυτό είναι το λεγόμενο compact. Τέλος πάντων, μια και λέμε για μεγέθη, άλλαξε και η "Καθημερινή" του Σαββάτου σε berliner (ας πούμε το ενδιάμεσο από το tabloid των "ΕΤΚ", "Θέματος" και "Βήματος" και το broadsheet της "Καθημερινής" της Κυριακής). Και, προσωπικά, μου άρεσε πολύ, όπως και το αθλητικό της περιοδικό που συμπληρώνει την έκδοση και έχει -επιτέλους- καλά κείμενα, για τέτοιο εγχείρημα εν Ελλάδι...

Ως εργαζόμενος πια στην "Καθημερινή", αλλά και ως -ενίοτε τακτικότερος, ενίοτε εντελώς άτακτος- αναγνώστης της από το '94, θεωρούσα ότι από καιρό η εφημερίδα έπρεπε να κάνει ένα βήμα προς το πιο "μοντέρνο". Και δεν εννοώ την προσθήκη περιοδικών, αλλά την αλλαγή της ίδιας της εφημερίδας. Αυτό, δηλαδή, που είχε κάνει τόσο επιτυχημένα (και με βραβείο) ο "Ελεύθερος Τύπος" και τώρα ξαφνικά -χωρίς λόγο, αφού οι κυκλοφορίες είναι μια χαρά, κατά την ταπεινή μου άποψη, και ακόμη κι αν δεν είναι, δεν φταίει το σχήμα- το αναιρεί...

Κάνατε το άβατον μπουρδέλο...

Λογικά, έπρεπε να είχει συμβεί νωρίτερα. Αλλά, προφανώς, οι περιπολίες του Λιμενικού Σώματος πέριξ του Όρους Άθω ήταν ιδιαιτέρως αποτελεσματικές. Όταν, όμως, τις προάλλες τρεις Μολδαβές λαθρομετανάστριες ξεβράστηκαν στο Άγιον Όρος, μια τεράστια θρησκευτική παράδοση που κρατούσε κοντά μια χιλιετία, είχε καταστραφεί. Ευτυχώς, οι μοναχοί τις "συγχώρεσαν" και τα κορίτσια γλίτωσαν τη φυλακή λόγω αγνοίας. Αλλά μετά από αυτό, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο στην θρησκεία μας. Και τα χειρότερα ακόμη έπονται: Σε λίγα χρόνια μπορεί να σταματήσουν να κλαίνε οι εικόνες (το κλίμα μας γίνεται όλο και πιο ξηρό), να ανάβουν με αναπτήρες οι παπάδες το Άγιο Φως της Ανάστασης, να μην μοιράζονται πια στους φτωχούς οι εισπράξεις από τους δίσκους...

Γιατί αγαπώ τον Sidney Pollack (R.I.P.)

Οι "Τρεις μέρες του Κόνδορα" είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, από αυτές που μπορώ να δω ανά πάσα στιγμή και που θα βάλω στο DVD όταν θα έρθουν οι φίλοι. Λιγότερο επιτακτική από την "Υπόθεση Πάραλλαξ" και το "Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου", η ταινία είναι ένα τυπικό πολιτικό θρίλερ, από αυτά που λάτρευε (και είχε ανάγκη) η Αμερική μετά το Γουότεργκεϊτ. Λατρεύω την ατμόσφαιρά της, τις εικόνες από τη βροχερή Νέα Υόρκη, τη χημεία της Φέι Ντάναγουεϊ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ - η αμήχανη "ερωτική" σκηνή της ταινίας είναι ένα από τα πιο ειλικρινή ξεγυμνώματα της αρχετυπικής σχέσης των δύο φύλων, του πώς το αρσενικό αναζητά πάντα καταφύγιο στο θηλυκό, όταν σφίγγει ο κλοιός. Κυρίως λατρεύω το τέλος, το γεγονός ότι η κάθαρση και η λύση του δράματος έρχεται τη στιγμή που ο Ρέντφορντ (ναι, ξέρω, ο άντρας που δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ) πηγαίνει στους New York Times - δεν χρειάζεται καν να δούμε τη συνέχεια, ήταν τόση η πίστη στον Τύπο μετά το Γουότεργκεϊτ, που κανείς δεν αμφισβητούσε ότι "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δημοκρατίας"(που λέει και αυτός ο τυπάκος στην είσοδο της ΕΣΗΕΑ) . Μοιάζει τόσο ρομαντικό πια αυτό... Η υπόλοιπη φιλμογραφία του Σίντνεϊ Πόλακ είναι αυτό που κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε "άνιση". Το "Τούτσι" το αγαπώ, γιατί το είδα όταν ήμουν μικρός και με έκανε να νιώθω έξυπνος, με έναν τρόπο που σπάνια το κάνουν πια οι κωμωδίες. Το "Πέρα απ' την Αφρική" ήταν η κατεξοχήν ταινία για μαμάδες των "80s. Τα "Καλύτερά μας χρόνια" έχω προσπαθήσει να τα δω, αλλά κοιμάμαι κάθε φορά. Η "Αβάνα", το "Firm", το ριμέικ της "Σαμπρίνα", η "Διερμηνέας", μια σειρά από "ναι μεν, αλλά". Παρ' όλα αυτά, τον έχω μέσα στην καρδιά μου.

Όχι τόσο για τις ταινίες του, όσο για τη φάτσα του. Κάθε φορά που εμφανιζόταν σε ταινίες, χαιρόμουν, είτε έπαιζε τον φίλο του Γούντι Άλεν στα (εκπληκτικά) "Παντρεμένα Ζευγάρια", είτε τον σκοτεινό μέντορα του Τομ Κρουζ στο "Eyes Wide Shut", είτε έναν σκηνοθέτη στην τρισχαριτωμένη γαλλούρα "Πρώτη σειρά πλατεία". Μάλλον είχε να κάνει κάτι με το πρόσωπό του, αυτά τα στρογγυλά χαρακτηριστικά, το ζεστό, έξυπνο βλέμμα, την κάπως βραχνή φωνή. Ήταν ένα πρόσωπο που έδειχνε έναν άνθρωπο περπατημένο, αλλά όχι πολυταξιδεμένο, έμπειρο, αλλά όχι σοφό, που είχε ζήσει τη ζωή, αλλά δεν το έκανε θέμα. Ήταν η εικόνα του φίλου που θέλω να έχω (ή να γίνω), όταν πατήσω τη μέση ηλικία. Και γι' αυτό στενοχωρήθηκα που πέθανε.

Αυτολιβάνισμα (sorry, αλλά είναι δικαίωμά μου)

"Γιατί δεν κάνετε ένα θέμα για το Wii, που πουλάει σαν τρελό;" πρότεινε η γυναίκα της ζωής μου, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ ρουφούσαμε (εξαιρετική, και ανέλπιστα ελαφριά) μαγειρίτσα στην Οινοπάθεια. Φίλοι που ξέρουν τα των videogames, επιβεβαίωσαν την ενδιαφέρουσα ιστορία της Nintendo, που είναι μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εταιρίες στον κόσμο, η ιδέα όμως πήρε σάρκα και οστά, τη στιγμή που η κοινότητα του Internet ανέδειξε στην ψηφοφορία του Time τον Σιγκέρου Μιγιαμότο, δημιουργό του Wii, αλλά και του Donkey Kong και πολλών άλλων, ως "πιο επιδραστικό άνθρωπο στον κόσμο". "Πες στον Φαρμάκη να το κάνει τώρα", εξέφρασε τη συναίνεσή του ο Ζαχαριάδης και την Κυριακή 18 Μαΐου, το Big Fish βγήκε με τον κ. Μιγιαμότο στο εξώφυλλο, μια επιλογή που κι εμείς οι ίδιοι θεωρούσαμε κάπως εκκεντρική (κατέβασέ το και ψάξε το κείμενο στη σελ. 74). Μια εβδομάδα μετά, ένα ανάλογου ύφους (αλλά όχι τόσο καλογραμμένο) profile δημοσιεύτηκε σε ένα άλλο περιοδικό. Το Time.

Ας το θέσω αλλιώς: μια φυλλάδα από ένα κωλοχώρι σε μια γωνιά της βαλκανικής χερσονήσου προλαβαίνει το περιοδικό με τα καλύτερα αντανακλαστικά του πλανήτη.

Νιώθω τόσο περήφανος, ξαφνικά...

Deco Εκστρατεία: Σώστε το Καρεδάκι της Γιαγιάς!

Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση περνά μέσα από την κλασική ελληνική μικροαστική αισθητική

Είναι μια από τις πιο φυσιολογικές συμπεριφορές που γέννησε η βίαιη αστικοποίηση της Ελλάδας: η μεταφορά στην πόλη των στοιχείων που θυμίζουν τη ζωή στο χωριό. Σε περιοχές όπου η κοινωνική ζωή εκτυλισσόταν στο προαύλιο της εκκλησίας, το καθιστικό ήταν ένας χώρος που άνοιγε μόνο τις μεγάλες γιορτές, για να υποδεχτεί όσους περνούσαν για τα κεράσματα. Σε έναν χώρο όπου απαγορευόταν να πατήσεις πόδι τις καθημερινές, κανείς δεν γκρίνιαζε για το ότι το σεμέν του τραπεζιού και το κεντητό καρεδάκι στην πλάτη της πολυθρόνας έστεκαν εμπόδιο στην άνεση του επισκέπτη - για την ακρίβεια, συνέβαινε το αντίθετο: ο επισκέπτης ερχόταν να εμποδίσει την αταραξία των διακοσμητικών αντιλήψεων που μετέφερε στην Αθήνα η εσωτερική μετανάστευση. Όλα αυτά άλλαξαν, όταν η οικονομική άνθιση του '60 έδιωξε τα σκαλιστά έπιπλα από τα μικροαστικά διαμερίσματα, για να τα αντικαταστήσει με τα περίφημα "δανέζικα σαλονάκια". Τώρα που οι λέξεις "σκανδιναβικό design" φέρνουν στο μυαλό υπερκαταστήματα φτηνών επίπλων, πανομοιότυπα σε κάθε χώρα του κόσμου, είναι θέμα επιβίωσης η επιστροφή στις αισθητικές μας ρίζες μέσα από το σύμβολο design που είναι το κλασικό καρεδάκι.

Είναι κυρίως θέμα καθαριότητας: καλύπτοντας τις επιφάνειες όπου τοποθετείται, το καρεδάκι προστατεύει από τη χρήση - και σώζει την οθόνη της τηλεόρασης από τη συσσώρευση σκόνης. Είναι επίσης θέμα κοινωνικό: το καρεδάκι κρύβει την οθόνη, σε καλεί να το μετακκινήσεις για να δεις και, κατά συνέπεια, σου θυμίζει να περιορίσεις τις ώρες που περνάς καθηλωμένος μπροστά της, μακριά από την αληθινή ζωή.

Το comeback του σεμέν και του δαντελωτού καρέ πάνω στην τηλεόραση είναι πλέον ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας.

(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 25/5/2008, στο ειδικό τεύχος Deco του περιοδικού Big Fish)

Ο παλιόφιλος Ίντυ

Τον πρώτο Ιντιάνα έβαζα τον πατέρα μου και τον νοίκιαζε τουλάχιστον μια φορά το μήνα από το video club. Τον είχα δει ήδη πάνω από δέκα φορές μέχρι που τον πρωτοέπαιξε η τηλεόραση. Τον δεύτερο τον είδα δύο-τρεις, αλλά τον βαρέθηκα γρήγορα. Στον τρίτο, κάθισα για πρώτη φορά σε σκαλάκια κινηματογράφου για να δω ταινία. Ένα "Αθήναιον" κατάμεστο, μια παρέα από 12χρονα εμείς, παιδιά του γυμνασίου, αγόρια και κορίτσια μαζί είχαμε πάει, πράγμα περίεργο αφού τότε οι παρέες ήταν μόνο αγόρια ή μόνο κορίτσια και το ερωτικό ενδιαφέρον ήταν πολύ βαθειά ενδόμυχο, αλλά έτσι ήταν ο Ίντυ, ήταν το φαινόμενο της ποπ κουλτούρας μας, αυτός και οι Duran Duran, ένωνε ακόμη και τα εντελώς αντίθετα... Χειροκροτήσαμε όταν ο Σων Κόνερυ μίλησε ελληνικά, μείναμε με το στόμα ανοικτό στη σκηνή που θύμιζε μεσαιωνικές μονομαχίες, συγκινηθήκαμε στο τέλος.

Και τώρα, 19 χρόνια μετά (κι έχοντας ξαναδεί τα τρία πρώτα δεκάδες ακόμη φορές, έχοντας εκτιμήσει δεόντως ακόμη και το δεύτερο πια...) πήγα με την ίδια χαρά στο θερινό σινεμά με τους κολλητούς μου και με ακόμη περισσότερη χαρά, με το που γύρισα σπίτι, κάθισα στον υπολογιστή να ποστάρω κάτι για το "Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου".


Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα με την ταινία. Όχι γιατί διαθέτει τίποτε σημαντικές κινηματογραφικές αρετές ή γιατί είναι πανέξυπνη και θεαματική. Τίποτε από τα τρία δεν ισχύει: δεν μου άρεσε ούτε η υπερβολή στην χρήση των computer graphics, ούτε οι μέτριες σκηνές κυνηγητού με αυτοκίνητα (είμαι μεγάλος φαν του είδους και μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε δει δεκάδες καλλίτερες). Και, φυσικά, βρήκα το σενάριο παιδικό. Αλλά...

...όλα τα παραπάνω, που με την πρώτη ματιά μοιάζουν να είναι τα αρνητικά της ταινίας, είναι στην ουσία οι πύλες για το πιο βασικό της στοιχείο. Το "ευχαριστώ" που λέει σε όλους εμάς τους φανατικούς φίλους του Ίντυ. Γιατί διευκολύνουν την ταινία να κάνει κάτι πολύ απλό, διασκεδαστικό και απολαυστικό: Στην ουσία, η τέταρτη συνέχεια των περιπετειών του Δρος Τζόουνς είναι ένα αυτοαναφορικό, αυτοσαρκαστικό, χωρίς σενάριο κι απαιτήσεις κλείσιμο ματιού στη γενιά που μεγάλωσε με τον Χάρισον Φορντ ως πρότυπο εφηρμοσμένης -"περιπετειώδους"- γνώσης, ένα κλείσιμο ματιού, ντυμένο με εικόνες, με ένα fedora, ένα μαστίγιο και μια απέχθεια για τα φίδια. Είμαι σίγουρος ότι οι σημερινοί 20άρηδες δεν θα εκτιμήσουν καθόλου το μεγαλείο της. Δεν θα παρατηρήσουν τον πίνακα του Μάρκους Μπρόουντι στον διάδρομο του πανεπιστημίου, δεν θα ενθουσιαστούν με την εμφάνιση του Σάια Λεμπέφ ως "Ατίθασου", δεν θα εκτιμήσουν το γεγονός ότι η ζωή του Ίντυ σώζεται από ένα φίδι... Αντιθέτως, θα γελάσουν με τις υπερβολές της και τις σεναριακές αυθαιρεσίες, όπως το ότι ένα ψυγείο σώζει τον ήρωα από μια πυρηνική έκρηξη. Ναι, φυσικά και ένα ψυγείο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μιας πυρηνικής έκρηξης, αλλά η ουσία κρύβεται στην ούγια. Όταν ο Ίντυ ανοίγει την πόρτα για να μπουκάρει στο ύστατο καταφύγιο από τον επερχόμενο όλεθρο, διαβάζεις ότι το ψυγείο είναι φτιαγμένο από μόλυβδο. So 50s και so real. Τα πυρηνικά καταφύγια που κτίζονταν κατά εκατοντάδες τότε -στα "καλά χρόνια" του Ψυχρού Πολέμου- ήταν φτιαγμένο από μόλυβδο, που δεν αφήνει τη ραδιενέργεια να περάσει... Ξαναλέω: ο 4ος Ίντυ είναι γεμάτος αγνό χαβαλέ, αυτοσαρκασμό και παιχνίδι. Είναι ένα σκέτος Homo Ludens.


Κάπου είχα διαβάσει ότι ένα καλό βιβλίο είναι αυτό που μέσα του θα διαβάσεις αναφορές σε άλλα εκατό καλά βιβλία (στο "Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου", μάλλον, αλλά δεν είμαι και σίγουρος). Το "Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου" δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνεχής αναφορά σε άλλες ταινίες και κυρίως στις τρεις πρώτες περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς. Και ως κεντρική ιδέα χρησιμοποιεί την πιο βασική μοίχεια μεταφυσική πεποίθηση του μέσου όρου: ότι κάποτε, κάπου σ' αυτήν τη Γη, κάποια ανώτερα όντα, εξωγήινοι, δημιούργησαν έναν σπουδαίο πολιτισμό. Από τον Λιακόπουλο στον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ και από τον Μίλτον (στίχοι του "Paradise Lost" -αν δεν κάνω λάθος- ακούγονται άλλωστε στην ταινία) μέχρι την CIA, όλοι πίστεψαν ή δούλεψαν δημιουργικά πάνω σ' αυτό το μύθο. Στην τέταρτη ταινία του Ιντιάνα παίρνουμε και μια πειστική εξήγηση για το πώς χάθηκε η Ατλαντίδα. Δεν θα κάνω spoiler εδώ. Όποιος την δει κα δεν καταλάβει πώς, να μου στείλει mail να του εξηγήσω...

Y.Γ. Για όποιον αγωνιά αν το franchise θα συνεχιστεί: (SOS, ακολουθεί spoiler) στην τελευταία σκηνή του έργου, ένα αεράκι φέρνει το fedora του Ίντυ στα πόδια του Χένρι Τζούνιορ που το σηκώνει και πάει να το φορέσει. Πριν προλάβει, ο Χάρισον Φορντ του το βουτά από τα χέρια και το φορά μ' ένα καταγοητευτικό χαμόγελο. Το franchise έλαβε τέλος...

Grand Prix de Monaco

Υπάρχει η Φόρμουλα 1. Υπάρχει η Φόρμουλα 1 υπό βροχή. Και υπάρχει η Φόρμουλα 1 υπό βροχή στο Μόντε Κάρλο. Όταν συμβαίνει αυτό (ευτυχώς, αρκετά συχνά -μια φορά στα πέντε ή έξι χρόνια), τότε ο κάθε φίλος του σπορ ζει μερικές από τις πιο υπέροχες στιγμές του. Τώρα που σας γράφω, ζω μια τέτοια. Απλά υπέροχο!

(Στη φωτογραφία, ένας από τους πιο αγαπημένους μου οδηγούς όλων των εποχών, ο Γάλλος Ολιβιέ Πανί πανηγυρίζει την -μοναδική στην καριέρα του- νίκη του, το 1996, με Ligier).

Μερικές ακόμη αλήθειες για την Eurovision

Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που ο τότε Zelig μου έκανε την τιμή να αποδεχθεί την πρότασή μου και να γίνει ο συνεκδότης του "Πο Πο Culture!". Και, ειλικρινά, δεν έχω μετανιώσει ούτε μια μέρα (δεν λέω ούτε στιγμή, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που βλέπω έναν τίτλο που περιέχει τις λέξεις "Django" και "Weekend", μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι -μετά διαβάζω το κείμενο, βέβαια, και ηρεμώ...). Βρίσκω άλλη μια αφορμή για να υμνήσω την τύχη (ή τα θεία) που οδήγησαν σ' αυτήν τη συνεργασία, χάρη στο χθεσινό εξαιρετικό κομμάτι του -mr. Arkadin πια- για ένα από τα επιβλητικότερα και πιο influential άγνωστα τραγούδια της ποπ κουλτούρας.

Eίναι συναρπαστικό όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν κι άλλοι σ' αυτό το σύμπαν που σκέφτονται ακριβώς όπως εσύ, λατρεύουν ακριβώς αυτά που λατρεύεις κι εσύ, επικοινωνούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνεις κι εσύ. Αλλά ας μη συνεχίσω άλλο να εκθειάζω το σύνολο του mr. Arkadin κι αρχίσουν οι παρεξηγήσεις. Αντιθέτως, ας σημειώσω κάτι που με ξένισε, σχεδόν με ξενέρωσε στο κατά τ' άλλα αριστουργηματικό του κείμενο. Συμφωνώ σε όλα για το "Volare", ακόμη περισσότερο για το "Poupee de Cire" και φυσικά στην ανάλυσή του για τον διαγωνισμό της Eurovision. Και ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους απορώ πώς ξέχασε από το τρίτο τραγούδι που ξεχώρισε στην ιστορία του θεσμού για την πρωτοτυπία του και την επηρρεαστικότητά του. Το οποίο είναι μάλιστα ελληνικό. Αναφέρομαι, φυσικά, στον post-punk electro ύμνο του Μιχάλη Ρακιντζή, "S.A.G.A.P.O". Ένα κομμάτι βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα μιας μετεξελισσόμενης κοινωνίας στο πέρασμα από την δεύτερη στην τρίτη χιλιετία, που λογικό ήταν να μην μπορέσουν να κατανοήσουν όλοι εκείνοι που κουβαλούν ακόμη πάνω τους σαν κατάρα τα δεδομένα των γονιών τους και γενικά των περασμένων γενιών. Δεν ήταν τυχαίο που ο Ρακιντζής είχε πατώσει. Το να μην πάτωνε θα ήταν αποτυχία για τον ύμνο αυτό. Γιατί το "S.A.G.A.P.O." ήταν και είναι ακόμη ένα τραγούδι για λίγους, για μια κάστα ανθρώπων που βρίσκονται λίγο μπροστά από την εποχή τους, ακριβώς για να προετοιμάσουν τον δρόμο για την επόμενη...


Για bonus, εδώ θα βρεις μια διασκευή του "Poupee de Cire" και από τους Belle & Sebastian ("όταν εμείς χαρίζαμε ποπ κουλτούρα, οι Arcade Fire ακόμη προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιου δέντρου το φύλλο εικονίζεται στη σημαία του Καναδά").

H παρεξήγηση για τη Eurovision

Έχω κάτι φίλους, αυθεντίες σε θέματα ποπ κουλτούρας, που παρακολουθούν μετά μανίας τους διαγωνισμούς της Eurovision, όχι με τον τρόπο που το κάνει το δελτίο του Star, αλλά κανονικά. Προς στιγμήν, προσπάθησαν να με μπερδέψουν - ορκίζονται ότι το κριτήριο που κυρίως παίζει ρόλο στο διαγωνισμό είναι το τραγούδι, η μελωδία, ο ρυθμός, η ερμηνεία. Όλα τα άλλα, το σόου, το camp, η γεωπολιτική (ήμαρτον), δεν παίζουν ρόλο. Άκουσα με προσοχή όσα είχαν να πουν - κι έκανα μια πρόχειρη επανάληψη στην ιστορία του "θεσμού". Και κατέληξα εκ νέου στο αρχικό μου συμπέρασμα. Ότι, αν αντιμετωπίσουμε τη Eurovision σαν κανονικό διαγωνισμό ποπ κι ελαφρού τραγουδιού, θα πρέπει να παραδεχτούμε την πλήρη αποτυχία του. Γιατί στα πενηνταδύο χρόνια του διαγωνισμού, έχει βγει από τις τάξεις του μόνο ένα (αριθ.1) πραγματικά επιτυχημένο, διαχρονικό ποπ τραγούδι - κι αυτό δεν κέρδισε, ήρθε τρίτο: το Volare. Από τους νικητές δε, μπορεί να αναφέρονται συνέχεια ως παράδειγμα οι Abba, αλλά, μεταξύ μας, το Waterloo είναι μια από τις ήσσονες στιγμές μιας καριέρας που μας χάρισε ύμνους μιας ιδιοφυέστατης ποπ, όπως το Gimme Gimme Gimme, το Take a chance on me, το Dancing Queen. Προσωπικά, μόνο ένα από τα εκατοντάδες αυτά τραγούδια εκτιμώ πραγματικά, το Poupée De Cire, Poupée De Son, μια σύνθεση του Σερζ Γκενσμπούρ που χάρισε την νίκη στη Φρανς Γκαλ (ένα αρχετυπικό Ye-Ye Girl) και το Λουξεμβούργο το 1965. Το τραγούδι ακούγεται φρεσκότατο και σήμερα, για την περίσταση όμως το βρήκα σε μια εκτέλεση από τους Arcade Fire, την οποία αφιερώνω σε όσους ντρέπονται, αλλά θα μείνουν μέσα απόψε να βυθιστούν στο αθάνατο eurotrash.

Django Weekend: Tears (μνημόσυνο)

Είμαι τουλάχιστον απαράδεκτος που έχασα την ημερομηνία: στις 16 Μαΐου έκλεισαν 55 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που ο Τζάνγκο Ράινχαρντ εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, ύστερα από εγκεφαλική αιμορραγία. Ήταν 43 ετών. Στην ιστορική φωτογραφία, ο αδελφός του (και πιο σταθερός από τους δεύτερους κιθαρίστες του Quintette du hot club de France), ο Ζοζέφ Ράινχαρντ, πιο γνωστός με το παρατσούκλι "Nin-Nin", αφήνει την Σέλμερ του Τζάνγκο, πάνω στο φέρετρο, να του κρατά συντροφιά στην τελευταία του κατοικία.

Όσο για το κομμάτι που περισσότερο ταιριάζει σε ένα τέτοιο μνημόσυνο, δεν είναι άλλο από το Tears - για την περίσταση, βρήκα και μια δεύτερη εκτέλεση, από τον Μαρκ Νόπφλερ και τον Τσετ Άτκινς. Άντε, να ζήσουμε, να τον θυμόμαστε - ή ό,τι άλλο λένε σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Μετά τον Εφιάλτη και τον Αρτέμη Μάτσα...

...είναι ΑΥΤΟΣ ο νέος εθνικός προδότης;

(Ο Φωκάς Ευαγγελινός επιμελήθηκε την χορογραφία της ουκρανικής συμμετοχής στην Eurovision)

Αυτή η μορφή τι να κάνει άραγε;

Το 14χρονο αγοράκι μέσα μου είναι ενθουσιασμένο (μέρος β΄)

Τη Δευτέρα έκανα update στο status μου στο facebook και στο gmail. Έβαλα τη φράση "wants to talk about the avengers initiative". Η καινούρια μου ψεύτικη ιντερνετική φίλη* απόρησε - κι εύλογα. Της εξήγησα ότι έχει να κάνει με τον Iron Man και τον ενθουσιασμό μου που κρατά ακόμα. "Και γιατί δεν έγραψες κάτι;" "Γιατί προβάλλεται ήδη τρεις εβδομάδες, έχει χαθεί το momentum". Με έψεξε και μου θύμισε ότι αυτή είναι η διαφορά με το blogging, ότι φέρνεις την επικαιρότητα στα μέτρα σου, ή μάλλον ότι γράφεις για τη δική σου επικαιρότητα.
Κανονικά, θα έπρεπε να έχω πάει να δω την ταινία το πρώτο σαββατοκύριακο. Και όχι να πηγαίνω στο Comicworld Σάββατο πρωί, να γιορτάσω την Free Comics Day ανάμεσα σε έφηβους που ζέχνουν ιδρωτίλα και να πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει την πιτσιρίκα που διαλαλούσε περίτρανα με κατάφωτο πρόσωπο ότι "Το Iron man είναι η καλύτερη ταινία marvel που έχει γυριστεί ποτέ". Παρ' όλα αυτά, έκανα υπομονή. Γιατί, όπως έγραφα και το καλοκαίρι στις ταινίες της Marvel πηγαίνω με τον κολλητό μου από το σχολείο. Μια μέρα πριν βγει η ταινία στις αίθουσες του έστειλα μήνυμα να μην το κατεβάσει, ώστε να τιμήσουμε την προσωπική μας παράδοση. Τρεις εβδομάδες μετά, εκείνος έβλεπε τον τελικό κι εγώ πήγαινα σινεμά με τη γυναίκα της ζωής μου. Τι τα θες, έτσι είναι η ζωή, αν μπλέξεις με δουλειές και παιδιά.
Ο άλλος λόγος για τον οποίο δεν έγραψα είναι γιατί δεν έχω και πολλά να γράψω. Η ταινία συνοψίζεται στη φράση "στο ρόλο του Τόνι Σταρκ, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ". Βλέπεις δηλαδή, έναν χαρισματικό, αυτοϋπονομευτικό και αυτοκαταστροφικό ηθοποιό να υποδύεται με κέφι έναν χαρισματικό, αυτοϋπνομευτικό και αυτοκαταστροφικό μεγιστάνα-εφευρέτη-σούπερ ήρωα. Η πλοκή της ταινίας είναι σχηματική (κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γράψει κανείς), αλλά επαρκής, ενώ το καστ κατάφερε και μόνο με την παρουσία του να δώσει υπόσταση σε ήρωες που δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος. Θα ήμουν ευχαριστημένος και με πολύ λιγότερα. Που σημαίνει ότι συγχωρώ το γεγονός ότι όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους δεν ακούστηκε το Iron Man του Έρικ Ντόλφι (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας), αλλά μια διασκευή του ομότιτλου κομματιού των Black Sabbath, το οποίο δεν άκουσα ακριβώς γιατί εκείνη τη στιγμή (5'' μετά την τελική σκηνή της ταινίας, κι ενώ ήμουν ακόμα βυθισμένος στην ταινία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τη φωνή του Ντάουνι να αντηχεί ακόμα στ' αυτιά μου), άναψαν τα φώτα κι ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα του Village που μας θύμιζε να βγούμε από την έξοδο και να πάρουμε μαζί μας τα σκουπίδια μας. Τρελό ξενέρωμα, αλλά το παρέβλεψα, περιμένοντας μέχρι το τέλος για τη σκηνή που έκανε όλους τους φαν των μάρβελ κόμιξ να κατουρηθούν από χαρά και προσδοκία (βρήκα μόνο την πορτογαλική εκδοχή, η Paramount κατέβασε όλες τις άλλες από το youtube):
Με άλλα λόγια "στο ρόλο του Νικ Φιούρι, ο Σάμιουελ Τζάκσον" - θα πρέπει από τώρα να κανονίσω με το Χάρη το ραντεβού για την ταινία Avengers (να προλάβει να βρει baby sitter για το παιδί). Αν και προς το παρόν, έχουμε άλλο, πιο κοντινό ραντεβού. Τον Ιντιάνα Τζόουνς (η συνέχεια στο μέρος γ' της σειράς).
*αληθινοί ιντερνετικοί μου φίλοι είναι μόνο όσοι κατεβάζουν τα τραγούδια που αναρτώ στα Django Weekends.

Welcome to Athens66

O River Phoenix είναι από τους αγαπημένους μας αναγνώστες εδώ στο "Πο Πο Culture!". Είναι επίσης ο συνδημιουργός (και, μάλλον, πλέον ο μοναδικός blogger) του εξαιρετικού Athens66, που πολύ θα το ήθελα ελληνικό, αλλά εκείνος επιμένει να ποστάρει τις indie εμμονές του σε -καλά- αγγλικά. Έπρεπε από καιρό να σας τον έχω γνωρίσει, αλλά τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχα περάσει σε ένα εργασιακό twilight zone -κάτι που νόμιζα ότι δεν θα ξανασυνέβαινε από τότε που επέστρεψα στην Καθημερινή- και είχα αποσυντονιστεί τελείως...

Το blog του θα το βρείτε εδώ και από σήμερα και στο blogroll μας στην κάθετη μπάρα δεξιά.

Η βελόνα λέει ψέμματα. Πάρε καλλίτερα το μπλε χάπι.

Αγαπημένη μου Εϊμι,
είμαι απαράδεκτος, το ξέρω. Χίλια συγγνώμη. Εχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από το τελευταίο μου γράμμα, μα δεν σε ξέχασα. Απλά έμπλεξα. Με γκομενικά. Οσο κι αν θέλουμε οι άνδρες να παραμυθιαζόμαστε ότι δεν μας απασχολούν, όλα όσα έχει ξεστομίσει ο θυμόσοφος λαός περί υπερδύναμων σημείων της γυναικείας ανατομίας που μπορούν να σύρουν μέχρι και καράβι, ισχύουν και παραϊσχύουν. Τέλος πάντων, έχω ηρεμήσει τώρα, ανακάλυψα πάλι όλα αυτά που αξίζουν περισσότερο από ένα ζουμερό μπούστο (μπούστο - παγίδα, αφού 9 φορές στις 10 συνοδεύεται από απαιτήσεις δέσμευσης που δεν συμφωνήθηκαν εξ αρχής) και απολαμβάνω τα μικρά αγαθά που μπορούν να κάνουν έναν πολυάσχολο άνδρα χαρούμενο στον ελεύθερο χρόνο του: Ενα τουρνουά Pro με τους κολλητούς, ένα τιγκαρισμένο στην τεστοστερόνη, τις καταδιώξεις με supercars και τα ηχητικά εφέ DVD, ένα παγωτό που στάζει πάνω στα ξένα περιοδικά, τα οποία επιτέλους ανοίγω μετά από τόσο καιρό που στοιβάζονται παραπονεμένα στην άκρη του γραφείου μου. Ορίστε! Το παγωτό: Απλώνεις τη γλώσσα σου επάνω του και το απολαμβάνεις μέχρι να τελειώσει. Δεν θα σου γκρινιάξει αν την επόμενη φορά διαλέξεις άλλη γεύση. Και τα περιοδικά: Με μυρωδιά χαρτιού ο πλανήτης τους, πιο όμορφος και συναρπαστικός απ’ τον κανονικό, ένας πρακτικός οδηγός στο σύμπαν όπως θα έπρεπε να είναι, με τις Σκάρλετ του, τις Τζένιφερ, τις Αντζελίνες, τους ποδοσφαιριστές με τ’ άθλια κουρέματα και τα αστεία ονόματα. Να σουτάρω πλασεδάκια στον Χιγκίτα όλη μέρα και να με χειροκροτεί ερωτευμένη η Ρέιτσελ Βάις. Και το βράδυ να με κερνάει παγωτό...

Σ’ ένα απ’ τα ξεχασμένα New Yorker μου σε ανακάλυψα τις προάλλες και σε ξαναθυμήθηκα. Και δες τώρα τι σκέφτηκα: Να αρχίσω μια στήλη στο περιοδικό και να γράφω τέτοιες χαζομαρίτσες κάθε μήνα. Πώς γράφω σ’ εσένα αυτά τα γράμματα; Ε, κάπως έτσι να κλείνω το GK μ’ ένα (exitorial θα το λέω, editorial στην έξοδο του τεύχους) χαλαρό κείμενο για κορίτσια, μπάλα και χαβαλέ. Για την αγία τριάδα της αποσυμπίεσης απ’ το οκτάωρο, δεκάωρο, δωδεκάωρο καθημερινό μαρτύριο της κοινωνικής επιβεβαίωσης. Να ξαναφέρνω όλο το μήνα που περνάω -περνάμε, το ετερόκλητο μπουλούκι του GK- στο μυαλό και να αποδομώ όσα μας προκάλεσαν ένταση, χασμουρητό ή γέλιο. Και να αναστατώνω τις γυναίκες της ζωής μου με αποκαλύψεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να τους ψιθυρίσω από κοντά.

Θα ξεκινήσω μ’ εσένα. Εδώ κι ένα μήνα σε απατώ με τη Ντάφι. Δεν είναι ότι προτιμώ τη μουσική της ή τους στίχους της -ίσα ίσα που εσύ είχες κάτι καινούργιο να προσθέσεις στη σόουλ, μια ανατρεπτική μουντζαλιά στην καρδιά και την ουσία της, ενώ εκείνη μοιάζει να διαβάζει παπαγαλία το λυσσάρι της Motown. Αλλά έχω κολλήσει με το Rockferry και ταξιδεύω συνέχεια μαζί της. Ετσι κάνουν οι άνδρες. Οταν σε απατούν, σε απατούν συνήθως με κάτι υποδεέστερο. Απλά δοκιμάζουν.

Μου έκανε εντύπωση που ο Σάσα Φρερ Τζόονς στο New Yorker ασχολείται τόσο καιρό μετά με τη μουσική σου κι όχι τα σκάνδαλά σου, αλλά -αντικειμενικά τώρα- έχεις αρχίσει να κουράζεις. Ακόμη κι εμένα που πρώτος υπερασπίστηκα το δικαίωμά σου να δοκιμάσεις όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, αρκεί να συνεχίσεις να γράφεις αριστουργήματα για τα χάλια σου. Στα μάτια μου παραμένεις σπουδαία, απλά όλον τον Απρίλιο τον πέρασα με τη Ντάφι.

Σημείωσε κι άλλη μία απάτη: Εχω πάρει αναβολικά! Ηταν ανάμεσα σε δύο αγώνες εκτός προγράμματος όταν έκανα μια ένεση τεστοστερόνης. Placebo στην ουσία, μπας και το μυαλό μου νομίσει ότι έγινα Μπεν Τζόνσον ξαφνικά. Αλλά η βελόνα είπε ψέματα και βγήκα κάτι σαν 6ος, 7ος, δεν θυμάμαι, έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που σταμάτησα τον στίβο. Πρέπει να είμαι ο μόνος που το παραδέχεται, βέβαια. Εχω βαρεθεί να βλέπω στην τηλεόραση αυτές τις μέρες τις ίδιες «αποκαλύψεις» για την Ανατολική Γερμανία, τα ίδια πρόσωπα που μιλάνε για το τι βρώμικο συμβαίνει στον αθλητισμό, γύρω τους αλλά όχι μέσα τους, και τα ίδια απογοητευμένα παιδάκια να κατηγορούν αυτούς που πέτυχαν επειδή πήραν το μπλε χάπι. Κι έχω βαρεθεί να βλέπω τους δημοσιογράφους να νομίζουν ότι ακόμη μπορεί να σοκάρουν κόσμο μ΄ αυτά. Ο κόσμος ξέρει. Δοκίμασε κι ο ίδιος το μπλε χάπι κάποια στιγμή -αλλά δεν μπήκε στο Matrix. Δοκίμασε σεξ με άλλη γυναίκα και κόλλησε ΣΜΝ, δοκίμασε το 4-3-3 κι έφαγε επτάρα στο Pro, δοκίμασε χωνάκι παγωτό και λερώθηκε - αλλά επιβίωσε. Οχι ότι δεν υπάρχει παραμύθι στον αθλητισμό, αλλά οι παραμυθάδες δεν είναι ούτε οι αθλητές ούτε οι προπονητές τους...

Τώρα που το σκέφτομαι, τούτο εδώ το γράμμα είναι ό,τι πρέπει για τη νέα μου στήλη. Ετσι κι αλλιώς εσύ μάλλον δεν τα διαβάζεις. Δεν μου απάντησες ποτέ. Ρε μπας και σε πειράζει που γράφω και σ’ άλλες;

Δικός σου για πάντα,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Μαΐου)

In Monika we trust

Όταν όλοι μου έλεγαν για τη Μόνικα, εγώ επέμενα να κλείνω τ' αυτιά μου. Πολύ απλά, όποιο άλλο γκρουπ / καλλιτέχνη / καλλιτέχνιδα είχα ακούσει από την περίφημη νέα φουρνιά του ελληνικού indie, μου είχε προκαλέσει αυτόχρημα ένα παρατεταμένο χασμουρητό (δεν αναφέρω καν τα ονόματά τους, γιατί δεν αξίζουν ούτε την τόση δα ανα-δημοσιότητα που θα πάρουν από αυτό το κράξιμο). Ήμουν σίγουρος ότι και η νεαρά που είχαμε τόσο όμορφα φωτογραφίσει τότε στο Big Fish ήταν μια απ' τα ίδια -μην πω χειρότερα, γιατί το hype γύρω της ήταν υπερβολικό.

Πόσο μαλάκας ήμουν. Ακούγοντας το "Avatar" αυτό το μικρό αριστούργημα που είναι ο πρώτος της δίσκος, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να είμαι ο μοναδικός από τους θεωρητικά υποψιασμένους περί τα μουσικά Έλληνες που δεν είχε διακρίνει την ιδιοφυία της (και μάλιστα, γιατί πολύ απλά αρνήθηκε να της δώσει έστω και λίγη προσοχή). Θα γράψω δισκοκριτική αργότερα, τώρα πάω να βρω το μαστίγιο που κρατώ σ' ένα ερμάριο από τότε που αποχώρησα από τους Opus Dei και να μου ρίξω καμμιά εικοσαριά βουρδουλιές, μπας και συνέλθω.



Το MySpace της εδώ -και το "Pretend" εδώ.

Αν όλοι πάτε στην Κάιλι, ποιος θα μείνει να δει Eurovision; (μη με κοιτάτε)

Ο κόσμος γύρω μου περιμένει με ανυπομονησία τη συναυλία που φέρνει την Αθήνα ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον επιθυμητό στόχο: την έλευση της Μαντόνα. Εγώ, φυσικά, δεν ψήνομαι - όσο συμπαθής κι αν μου είναι η Κάιλι, η ανάδειξή της σε μεγάλο αστέρι της ποπ δεν είναι κατά τη γνώμη μου απόδειξη της δικής της αξίας, όσο της σταθερής πτωτικής πορείας της ποπ. Στους τυφλούς, κουφούς, άφωνους, ηλίθιους ασέξουαλ κάγκουρους (εσένα εννοώ, Τζάστιν!) εύκολα βασιλεύει ένα μικροκαμωμένο sex-symbol-από-σπόντα. Παρ' όλα αυτά, εύχομαι καλή διασκέδαση στο κοινό που στο δίλημμα "β' ημιτελικός eurovision ή Kylie" απάντησε "Κάιλι" και τώρα ετοιμάζεται για το ραντεβού για πεντικιούρ πριν τη συναυλία. Τους αφιερώνω τη διασκευή της σε ένα παλιό αγαπημένο κομμάτι των Roxy Music.

O κύριος Αμπράμοβιτς δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος

Κανείς δεν δικαιούται να τον ταπεινώνει έτσι - όχι όταν έχει ρίξει τόσα χρήματα, επενδύοντας σ' αυτήν την ομάδα. Τι πάει να πει "έβρεχε"; Τι πάει να πει "γλίστρησα"; Πόσες άλλες φθηνές δικαιολογίες θα αντέξει ακόμα να του πετάνε κατά πρόσωπο, προτού αποφασίσει να σπάσει τα πόδια του Τζον Τέρι και να στείλει τη γυναίκα του να χορεύει σε στριπτιζάδικα στη Συγγρού, χωρίς διαβατήριο; Θα μάθουν να τον σέβονται τότε;