Στο προτελευταίο Comicdom, η χήρα του Τσαρλς Σουλτς δεν φάνηκε να χαίρεται ιδιαίτερα που, στο πλαίσιο του αφιερώματος στα Peanuts, προβλήθηκε ένα από τα δεκάδες καρτούν που είχε δημιουργήσει ο Μπιλ Μελέντεζ. Για την ακρίβεια, δεν κουράστηκε να τονίζει ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό τα χάρτινα Peanuts του Σουλτς, από τα κινούμενα Peanuts του Μελέντεζ και, σε τελική ανάλυση, είχαμε μαζευτεί για να τιμήσουμε την ιδιοφυΐα του Σουλτς και όχι αυτήν του Μελέντεζ. Αυτό ήταν αλήθεια. Όμως, κάποια στιγμή, έπρεπε κάποιος να μιλήσει και για τον Μελέντεζ. Ο οποίος κατάφερε να πάρει ένα έργο τέχνης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ένα κόμικ στριπ γεμάτο υπαρξιακή αγωνία, και να το μεταφέρει σε ένα τελείως διαφορετικό μέσο, προσθέτοντάς του στοιχεία - κίνηση, ήχο, χρώμα - χωρίς να του αφαιρέσει την ταυτότητά του.
Άλλος στη θέση του θα είχε αποτύχει παταγωδώς. Εκείνος τα κατάφερε, έστω "γλυκαίνοντας" αρκετά τους κατασκότεινους losers του Σουλτς. Του βγάζω το καπέλο, για πέντε κυρίως λόγους:
- Κράτησε το σκίτσο όσο απλοϊκό ήταν στο χαρτί - κάνοντάς το φιλικό για το θεατή.
- Ανέθεσε το soundtrack σε έναν άλλο τύπο με τσιγκελωτό μουστάκι, τον (west coast jazz) πιανίστα Βινς Γκαράλντι, που δημιούργησε ένα από τα ομορφότερα μουσικά θέματα στην ιστορία της τηλεόρασης.
- Έβαλε παιδάκια να κάνουν την εκφώνηση, δημιουργώντας τις καλύτερες εκφωνήσεις στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων.
- Σε ένα κόμικ που ο κόσμος των παιδιών χρησιμοποιείται ως αλληγορία για τον κόσμο των μεγάλων, οι ενήλικες δεν εμφανίζονται ποτέ - όμως συχνά τα παιδιά αντιδρούν σε αυτά που τους λένε (π.χ. οι δασκάλες). Ο Μελέντεζ είχε την ιδιοφυή σύλληψη να αντικαταστήσει τις φωνές των ενηλίκων με τον ήχο που κάνει ένα τρομπόνι με σουρντίνα. Έτσι, οι "μεγάλοι" ακούγονται σαν να λένε κάτι ακατάληπτο, στο οποίο οι ανήλικοι ήρωες απαντούν κανονικά.
- Κράτησε για τον εαυτό του το προνόμιο να κάνει τη "φωνή" του Σνούπι, παρέχοντας μια σειρά από αξέχαστα εφέ:
Είναι περίεργο να σκέφτεσαι ότι η φωνή του Σνούπι πέθανε - αν ήμουν παιδάκι θα φρίκαρα
3 σχόλια:
Ωραίο...πρόσφατα μου κάναν δώρο και βιβλίο peanuts (αν και το άλλο μέσο όπως γράφεις)..
Πάντως πολύ νεκρολογία έχει πέσει τελευταία...
Δύσκολο να μεταφερθεί σε cartoon το έξυπνο, ενήλικο, σκοτεινό και ψαγμένο κοινωνικό σχόλιο των peanuts. Αλλά έχεις δίκιο, ο Μελέντεζ τα κατάφερε όσο καλύτερα μπορούσε.
Good Grief, Mr. Arkadin!
Good Grief No1 γιατί επιβεβαιώνετε γι' άλλη μία φορά την πεποίθησή μου ότι όλα τα νέα που θα ήθελα να διαβάσω βρίσκονται στα blogs
και
Good Grief No2, τι εννοείτε ''αν ήμουν παιδάκι θα φρίκαρα''; Γιατί τώρα... τι;
Δημοσίευση σχολίου