Για έναν άνθρωπο που έχει για ringtone στο κινητό του το starting riff του "Seek & Destroy" (παρ' ότι έχει πια κλείσει τα 33 και η δουλειά του δεν είναι ούτε roadcrew, ούτε ντράμερ σε μπουζουξίδικο, ούτε πωλητής στα Metropolis...) η κυκλοφορία του "Death Magnetic" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα γεγονότα της χρονιάς, παρέα με τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, την εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία και το κατόρθωμα του Γιώργου Παπανδρέου να διατηρεί το κόμμα του σταθερά στην δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. Από την Πέμπτη το πρωί που το αγόρασα, έχει εκτοπίσει οποιοδήποτε άλλο άκουσμα από το CD player του αυτοκινήτου, του σπιτιού και της δουλειάς και με έχει καταστήσει έναν απρόσεχτο οδηγό / θορυβώδη γείτονα / εκνευριστικό συνάδελφο. Κοινώς έναν ακοινώνητο μαλλιά σε μετεφηβική κρίση. Αλλά το θέμα μας δεν είμαι εγώ. Το θέμα μας είναι το νέο άλμπουμ των Metallica.Το "Death Magnetic" είναι μια διδακτική ιστορία προθέσεων και αποτελέσματος. Όπως η σημειολογία του εξωφύλλου σού κάνει ξεκάθαρο απ' το πρώτο συναπάντημά σας στο δισκάδικο ή στην παλάμη του συμπαθούς Νιγηριανού (αλήθεια, οι Αφρικανοί πλανόδιοι πωλούν και χέβι μέταλ ή μόνο Πεγκυζηνωειδή;) οι Metallica επιστρέφουν στην δεκαετία του '80: Σε λευκό φόντο ένα φέρετρο. Και στο οπισθόφυλλο το παλιό καλό logo του γκρουπ, με τα μυτερά Μ και Α, μαύρο-μαύρο, λιτό κι απέριττο. Καμμία φιοριτούρα στο artwork, ένα "πάρ'το στη μούρη", ένα "Kill 'em All" -ακόμη πιο καθαρό. 99% βία. Οι προθέσεις μιλάνε για thrash metal και "με το καλημέρα" (λέγε με "That Was Just Your Life") οι Μetallica σου σερβίρουν ακριβώς αυτό. Ούτε πειραματισμοί σε country rock μείζονα, ούτε μελωδικά ατοπήματα. Οι προθέσεις είναι σαφείς. Και λέγεται ότι ήταν ο μέγας σαμάνος της μουσικής βιομηχανίας -και διάδοχος του Μπομπ Ροκ στην παραγωγή των Μεταλλικόδισκων-, ο Ρικ Ρούμπιν που πρότεινε μια τόσο άμεση επιστροφή στις ρίζες.
Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Στην αγωνία τους να αποδείξουν ότι "το ΄χουν ακόμη", οι τέσσερις και ο Ρικ το παρακάνουν. Ναι μεν η διαφυγή από το μοτίβο "εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν" και τα τετράλεπτα χιτ των τελευταίων δεκαεπτά ετών είναι μια ευχάριστη παραπομπή στις μεγάλες συγκινήσεις που μας χάρισαν τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, αλλά το "Death Magnetic" σε καμμία περίπτωση δεν είναι ούτε τόσο ωμό όσο το "Kill 'em All", ούτε τόσο εκφραστικό όσο το "Ride the Lightning", ούτε τόσο τεχνικό όσο το "Justice for All", συνεπώς ούτε τόσο όλα τα παραπάνω μαζί όσο το μεγαλειώδες "Master of Puppets". Και είπα ήδη ότι δεν έχει καμμία ποπ διάθεση, άρα δεν μοιάζει καθόλου μα καθόλου ούτε με τη μεγάλη τους επιτυχία, το "Black Album" του 1991. Όπως έγραψε και στο κορυφαίο του σχόλιο ο Pascal σ' αυτό εδώ το post, οι Metallica σε κόβουν πάνω στο καλλίτερο. Ενώ δείχνουν ότι ξεπέρασαν την δημιουργική μπίχλα που τους είχε διαλύσει στα "Load", "Reload" και στο παντελώς ακατανόητο "St. Anger", δεν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους. Αναλώνονται σε συνεχείς εναλλαγές ρυθμού, γέφυρες, σολαρίσματα, αλλά πρέπει να φτάσεις στο έβδομο τραγούδι του δίσκου για να ξανακούσεις -μετά το πρώτο- ένα πραγματικό μέταλ ύμνο.
Οποία έκπληξις: Το έβδομο τραγούδι του "Death Magnetic" είναι η τρίτη συνέχεια του "Unforgiven" και είναι η μόνη μελωδική στιγμή του δίσκου. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθούν να αποφύγουν όσο πιο πολύ μπορούν, είναι αυτό στο οποίο τελικά αποδίδουν καλλίτερα! Από εκεί και πέρα, ο δίσκος απογειώνεται, αλλά πια έχει φτάσει στο τέλος του (10 τραγούδια όλα κι όλα, αλλά επτάλεπτες και οκτάλεπτες επιδείξεις μουσικής κατάρτισης όλα τους). Το "Judas Kiss" είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να πετάξει έξω οποιοδήποτε έπος από το "Master of Puppets" και να διεκδικήσει τη θέση του στο american metal songbook, το κλείσιμο του "My Apocalypse" είναι η ιδανική υπόσχεση για το 10ο άλμπουμ τους (το επόμενο) και το "Suicide & Redemption" που θα ακούσεις πρότελευταίο είναι η στιγμή που οι Metallica στήνονται μπροστά στον καθρέπτη, αμολάνε έξω τα γερασμένα παπάρια τους και τα παίζουν επιδεικτικά για 10 ολόκληρα λεπτά, δημιουργώντας ένα ακατανόητο, αλλά απολαυστικό instrumental τυφώνα.
Εν κατακλείδι, το "Death Magnetic" θα μπορούσε να είναι η 6η συμβολή των Metallica στη λίστα με τα "Καλλίτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών", αλλά αποδεικνύεται πιο πολύ υπόσχεση για το μέλλον. Το ότι οι τύποι ροκάρουν ακόμη σαν μικρά παιδιά το ξέραμε και από τα live τους και πλέον απέδειξαν ότι δεν έχουν χάσει ούτε το συγγραφικό τους ταλέντο. Από την πολλή τους καύλα όμως, κάπου το παρακάνουν και χάνουν το αριστούργημα στις λεπτομέρειες (αν και είμαι σίγουρος ότι με τον Ροκ αντί του Ρούμπιν στην παραγωγή το αριστούργημα θα τους είχε ξεφύγει πολύ πιο μακριά). Τεχνικά, ο Ούλριχ ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό, ο Χάμετ ξαναπαίρνει το ρόλο που πρέπει να έχει (lead κιθαρίστας και όχι ευθυνόφοβος τσιμπουκοτσόγλανος), ο Τρουχίλο δίνει όποιες φανκ ενέσεις μπορεί να αντέξει ένα τόσο ξεκάθαρα thrash δημιούργημα και μόνο ο Χέτφιλντ δείχνει ακόμη κάπως κουρασμένος -όχι ότι δεν τραγουδά καλά, απλά δεν δίνει αυτό το "κάτι παραπάνω". Μακάρι να μην πλακωθούν πάλι μέχρι το επόμενο μάζεμά τους στο στούντιο, γιατί κάτι μου λέει ότι το Metallica's 10th θα δικαιολογήσει απολύτως το γιατί θεωρούνται το καλλίτερο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών.
Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Στην αγωνία τους να αποδείξουν ότι "το ΄χουν ακόμη", οι τέσσερις και ο Ρικ το παρακάνουν. Ναι μεν η διαφυγή από το μοτίβο "εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν" και τα τετράλεπτα χιτ των τελευταίων δεκαεπτά ετών είναι μια ευχάριστη παραπομπή στις μεγάλες συγκινήσεις που μας χάρισαν τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, αλλά το "Death Magnetic" σε καμμία περίπτωση δεν είναι ούτε τόσο ωμό όσο το "Kill 'em All", ούτε τόσο εκφραστικό όσο το "Ride the Lightning", ούτε τόσο τεχνικό όσο το "Justice for All", συνεπώς ούτε τόσο όλα τα παραπάνω μαζί όσο το μεγαλειώδες "Master of Puppets". Και είπα ήδη ότι δεν έχει καμμία ποπ διάθεση, άρα δεν μοιάζει καθόλου μα καθόλου ούτε με τη μεγάλη τους επιτυχία, το "Black Album" του 1991. Όπως έγραψε και στο κορυφαίο του σχόλιο ο Pascal σ' αυτό εδώ το post, οι Metallica σε κόβουν πάνω στο καλλίτερο. Ενώ δείχνουν ότι ξεπέρασαν την δημιουργική μπίχλα που τους είχε διαλύσει στα "Load", "Reload" και στο παντελώς ακατανόητο "St. Anger", δεν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους. Αναλώνονται σε συνεχείς εναλλαγές ρυθμού, γέφυρες, σολαρίσματα, αλλά πρέπει να φτάσεις στο έβδομο τραγούδι του δίσκου για να ξανακούσεις -μετά το πρώτο- ένα πραγματικό μέταλ ύμνο.
Οποία έκπληξις: Το έβδομο τραγούδι του "Death Magnetic" είναι η τρίτη συνέχεια του "Unforgiven" και είναι η μόνη μελωδική στιγμή του δίσκου. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθούν να αποφύγουν όσο πιο πολύ μπορούν, είναι αυτό στο οποίο τελικά αποδίδουν καλλίτερα! Από εκεί και πέρα, ο δίσκος απογειώνεται, αλλά πια έχει φτάσει στο τέλος του (10 τραγούδια όλα κι όλα, αλλά επτάλεπτες και οκτάλεπτες επιδείξεις μουσικής κατάρτισης όλα τους). Το "Judas Kiss" είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να πετάξει έξω οποιοδήποτε έπος από το "Master of Puppets" και να διεκδικήσει τη θέση του στο american metal songbook, το κλείσιμο του "My Apocalypse" είναι η ιδανική υπόσχεση για το 10ο άλμπουμ τους (το επόμενο) και το "Suicide & Redemption" που θα ακούσεις πρότελευταίο είναι η στιγμή που οι Metallica στήνονται μπροστά στον καθρέπτη, αμολάνε έξω τα γερασμένα παπάρια τους και τα παίζουν επιδεικτικά για 10 ολόκληρα λεπτά, δημιουργώντας ένα ακατανόητο, αλλά απολαυστικό instrumental τυφώνα.
Εν κατακλείδι, το "Death Magnetic" θα μπορούσε να είναι η 6η συμβολή των Metallica στη λίστα με τα "Καλλίτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών", αλλά αποδεικνύεται πιο πολύ υπόσχεση για το μέλλον. Το ότι οι τύποι ροκάρουν ακόμη σαν μικρά παιδιά το ξέραμε και από τα live τους και πλέον απέδειξαν ότι δεν έχουν χάσει ούτε το συγγραφικό τους ταλέντο. Από την πολλή τους καύλα όμως, κάπου το παρακάνουν και χάνουν το αριστούργημα στις λεπτομέρειες (αν και είμαι σίγουρος ότι με τον Ροκ αντί του Ρούμπιν στην παραγωγή το αριστούργημα θα τους είχε ξεφύγει πολύ πιο μακριά). Τεχνικά, ο Ούλριχ ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό, ο Χάμετ ξαναπαίρνει το ρόλο που πρέπει να έχει (lead κιθαρίστας και όχι ευθυνόφοβος τσιμπουκοτσόγλανος), ο Τρουχίλο δίνει όποιες φανκ ενέσεις μπορεί να αντέξει ένα τόσο ξεκάθαρα thrash δημιούργημα και μόνο ο Χέτφιλντ δείχνει ακόμη κάπως κουρασμένος -όχι ότι δεν τραγουδά καλά, απλά δεν δίνει αυτό το "κάτι παραπάνω". Μακάρι να μην πλακωθούν πάλι μέχρι το επόμενο μάζεμά τους στο στούντιο, γιατί κάτι μου λέει ότι το Metallica's 10th θα δικαιολογήσει απολύτως το γιατί θεωρούνται το καλλίτερο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών.
(Το παραπάνω post αποτελεί ένα έκτακτο παράρτημα του ογκόλιθου "Starry Night" που υποσχέθηκα, αλλά έχω παρατήσει λόγω ανωτέρας βίας -πρόβλημα στο DSL μου- και θα γίνει copy paste και εκεί. Σύντομα θα προστεθούν μερικές ακόμη δουλειές που με εντυπωσίασαν και αυτό που υποσχέθηκα ότι θα γίνει το μεγαλύτερο post στην ιστορία του "ΠΠC" θα σας αναγκάσει κάποια στιγμή να βαρέσετε το απολαυστικότερο scroll down της ζωής σας!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου