Και μην ξεχνιόμαστε, έχουμε Τζέιμς Μποντ σε μερικές εβδομάδες (updated)

Η στρατηγική μάρκετινγκ των ταινιών του Τζέιμς Μποντ είναι πια τόσο βαρετά προβλέψιμη: πρώτα βγάζεις μια ειδική έκδοση Coca Cola (κάνοντας λογοπαίγνιο με το zero και το 007) και μετά από δυο εβδομάδες, ρίχνεις στην αγορά το τραγούδι της ταινίας, ελπίζοντας ότι, αν το κάνεις κλύσμα στο κοινό, εκείνο θα τρέξει. Το κοινό έτσι κι αλλιώς θα τρέξει, ανεξαρτήτως τραγουδιού, αλλά η επιλογή του Τζακ Γουάιτ και της Αλίσια Κιζ έχει πλάκα (όχι τόση όσο να τραγουδούσε η Έιμι Γουάινχαους ένα τραγούδι με τίτλο "Another Way to Die", αλλά τέλος πάντων). Μόνο που εκείνος στο μυαλό του είναι πεπεισμένος ότι αποτελεί το πέμπτο μέλος των Led Zeppelin κι εκείνη δέχτηκε να της πνίξει το overproduction την πραγματικά υπέροχη φωνή της. Βλακείες. Ευτυχώς, έχουμε ενάμιση μήνα περίπου συνεχούς ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού airplay για να το συνηθίσουμε και να μας αρέσει.

Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε σαράντα έξι χρόνια κινηματογραφικού 007, δεν έχει βγει ακόμα τραγούδι καλύτερο από το We have all the time in the world.

(update): Φυσικά, εννοώ από τα τραγούδια των τίτλων της επίσημης σειράς. Γιατί, όπως επισημαίνει και ο ovelikios στα σχόλια, από τα ανεπίσημα τραγούδια, παραμένει αξεπέραστο το "Τζέημς Μποντ" (προφ. "Τζέμης Μποντ") του Χρήστου Κοροπιώτη, ένα ανάδελφο αρκουδιάρικο shake, χωρίς προηγούμενο.