Next Bond Girl

Πίσω μου πέφτει ένα πιάνο,
σκάει με πάταγο στο σκονισμένο πεζοδρόμιο. Εκεί ακριβώς που άφησα ένα ίχνος από μικροσκοπικά κυκλάκια πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Οι σόλες των Stan Smith συνεχίζουν αμέριμνα τον περίπατό μου. Το πιάνο σπάει στα δύο. Σάρκες από ξύλο εκτοξεύονται σε τυχαίες κατευθύνσεις κι ένας ασυντόνιστος ήχος από σαστισμένες χορδές σκίζει την σιωπή του καλοκαιρινού μεσημεριού. Τα βλέμματα γυρίζουν γεμάτα έκπληξη πίσω μου. Εγώ πάλι συνεχίζω απτόητος τη βόλτα στις σκέψεις μου. Ο μόνος ήχος που ακούω είναι η Μπάσια Μπούλατ στ’ ακουστικά μου. Το πρωτοβρόχι στη φωνή της κι εκείνη η μαγική παλιά ινδιάνικη άρπα που στέλνει ψιχαλιστές νότες να ξεπλύνουν το πεζοδρόμιο. Πίσω μου ένα πιάνο γίνεται χίλια κομμάτια. Μπροστά μου ένας ταξιτζής λούζει με το πιο πρωτότυπο υβρεολόγιο έναν ποδηλάτη που τόλμησε να κινηθεί με περίσσια σπιρτάδα εξ ευωνύμων του. Ψηλά, από ένα μπαλκόνι, ο παρουσιαστής των ειδήσεων σκορπάει δράμα πολέμου στη γειτονιά με το τηλεοπτικό ραβδάκι του. Ε και; Μπήκε ο Σεπτέμβρης. Γέρε χρόνε φύγε τώρα. Ηλθε η ώρα των αποφάσεων. Ποιος ασχολείται με τυχαία γεγονότα μιας αδιάφορης καλοκαιριάτικης συγχρονίας;

Βασικά είμαι ένα άκρως ψυχαναγκαστικό άτομο -λένε πολλά για τους Παρθένους ούτως ή άλλως, και σε κάποια πέφτουν μέσα- και τώρα, τις πρώτες μέρες του μήνα, τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, τις πρώτες μέρες του χρόνου, έχω δουλειές με φούντες. Εχω να βάλω τα πάντα σε τάξη. Δουλειά, οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά, έρωτες, σε ποιαν ομάδα θα παίζω του χρόνου... Το θερινό ραχάτι -αν λες ραχάτι το εξάωρο πλανάρισμα κάθε μέρα, επί τρεις βδομάδες, παρέα με τα 6, τα 7, τα 8 μποφόρ του μελτεμιού- κληροδότησε εκτός απ’ το απύθμενο χάος και μια συγκλονιστική διάθεση τακτοποίησής του. Η Μπάσια δίνει τη σκυτάλη στην Bjork, πιο κάτω ακολουθούν οι Shearwater, το soundtrack είναι αρκούντως φθινοπωρινό και εξόχως διανοούμενο -ό,τι πρέπει για αποφάσεις. Οταν ο ήλιος καίει, δεν μπορείς να σκεφτείς σοβαρά. Χρειάζεσαι επειγόντως ένα δραστικό αναψυκτικό. Μπάσια και Shearwater. Στον χαρτοφύλακα κρύβω την ιταλική Vogue. Με τη φωτογράφισή σου. Δεν σ’ απελευθερώνω ακόμη. Ισως όταν νυχτώσει και πέσει η θερμοκρασία...

Αισθάνομαι τη χαρά σου όταν σου ανακοίνωσαν πως θα είσαι το επόμενο κορίτσι του Τζέιμς Μποντ. Και φαντάζομαι όλους τους πιθανούς τρόπους που θα πρόφεραν το όνομά σου. Ολγκα Κιριλένκο, να υποθέσω ότι σε φωνάζουν οι περισσότεροι. Για μένα θα είσαι η Ολια Κιουριλένκο μου, το επόμενο κορίτσι του Μποντ, ένα μέτρο κι ένας σταθμός για όσα «επόμενα» διεκδικούν τη θέση τους στην προβληματική ιεραρχία του εγκεφάλου μου. Ποιο θα είναι, για παράδειγμα, το δικό μου «επόμενο κορίτσι»; Μπήκε ο Σεπτέμβρης, τέτοιο μήνα γεννήθηκα πριν τριανταβάλε χρόνια, τέλειωσαν οι διακοπές, έκλεισε ο κύκλος της περασμένης σεζόν, ανοίγουν πάλι τα σχολεία, τα πρωταθλήματα, τα γραφεία, οι διαφημιστικές, οι εφημερίδες αρχίζουν να πωλούν ξανά πολλά φύλλα, στη ΔΕΘ δίνουν υποσχέσεις, όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε τροχιά καινούργιου -ώρα για new year’s resolutions! Μα ποιος δίνει υποσχέσεις στον εαυτό του για τη νέα χρονιά στα τέλη του Δεκέμβρη, όταν υπάρχει ο Σεπτέμβριος; Τώρα είναι η ώρα.

Πριν κάνει απόβαση η κρίση, να φροντίσω να διοχετεύσω σωστά τον έξτρα χρόνο μου σε ωφέλιμη δουλειά. Εδώ η επένδυση θέλει σίγουρη απόδοση. Βάζω κάτω προτάσεις και σχέσεις αμοιβαίας συμπάθειας. Ποντάρω τις μάρκες μου τώρα -μέχρι να ορμήσει ο τυφώνας. Το περιοδικό κοντεύει να κλείσει χρόνο. Σκέπτομαι αλλαγές, τι μου αρέσει, τι βαριέμαι, δεν θέλω απρόσωπες έρευνες και βαρετές barbie, θέλω εμπειρίες, φετίχ, εμμονές... Να περάσω κι ένα χέρι μπογιά το blog. Εχω κερδίσει μετάλλια από εκεί, μην το αφήνω να σκουριάζει. Τελειώνω με το σπίτι. Δυο-τρία έπιπλα ακόμη, η trendy καλύβα του εργένη έτοιμη, τα ξύλα για το τζάκι στοιβαγμένα. Στον τοίχο Οντρεϊ Χέπμπορν ή μια πολύχρωμη μεταξοτυπία; Μετά τη δουλειά; Πίσω για μαγείρεμα, Guitar Hero και θεματικές βραδιές Ντέιβιντ Λιντς και Γκας Φαν Σαντ στο DVD; Ή ένα πέρασμα πρώτα απ’ το Tribeca και το Jokers, όσο ακόμη δροσίζουν ευχάριστα τα τραπεζάκια και τα μαρτίνι έξω, για συγχρονισμό με τα νέα της hip φατρίας της γενιάς μου; Τι νέα απ’ τον αχίλλειο; Πότε ξεκινά το Πρωτάθλημα Τύπου; Θα είμαι καλά μέχρι τότε; Εκανε δουλειά το σερφ; Πονάω ακόμη, θέλει κι άλλη δουλειά, μην το ζορίσω. Οχι τένις στο σκληρό. Πού έχει χωμάτινα; Μήπως θέλω γενικό ρεκτιφιέ; Οδοντίατρο, οφθαλμίατρο, καρδιολόγο; Μήπως θέλω απλά γκόμενα; Το επόμενο κορίτσι του Μποντ; Το επόμενο κορίτσι μου...

Τι χρειάστηκε για να γίνεις το επόμενο κορίτσι του Μποντ Oλια; Να δείχνεις εκθαμβωτικά όμορφη, αλλά να περνάς και για girl next door. Να μην είσαι τόσο διάσημη ώστε να κλέβεις από τη δόξα του 007. Να φαίνεσαι αναλώσιμη -μια ταινία σου δίνουν όλη κι όλη, διαχειρίσου τη σωστά μετά! Τι χρειάζεται για να γίνει κάποια το επόμενο κορίτσι μου; Looks; Status; Νιάτα και αυθορμητισμό; Μήπως απλά ένα ταίριασμα στο κρεβάτι; Κόβω τις εύρωστες ρώγες απ’ τα τσαμπιά που τρύγησα το τελευταίο τρίμηνο. Τα χείλη της Μ., το μυαλό της Σ., το πάθος της Ρ. Φτιάχνω το τέλειο τσαμπί στο μυαλό μου. Νεκρή φύση. Λάδι σε καμβά. Τι χρειάζεται για να γίνει κάποια το επόμενο κορίτσι μου; Ή μάλλον, χρειάζομαι «επόμενο» κορίτσι; Πίσω μου πέφτει ένα πιάνο, μπροστά μου κάποιος οδηγάει με χίλια ένα λεωφορείο με τρεις ρόδες, πυροβολώντας με ψαροτούφεκο. Γυρίζουν τον επόμενο 007 και βρίσκομαι στη μέση του πλατό, σκαρώνοντας αποφάσεις. Βγάζω τα ακουστικά, ανιχνεύω το χώρο με το βλέμμα. Ψάχνω τα δύο σου μάτια. Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφα μάτια. Τι χρειάστηκε για να γίνεις το κορίτσι του Μποντ Ολια;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Σεπτεμβρίου)