Το ακρωτήρι είχε μυρωδιά Ferrari και γεύση δωδεκάποντου...

Η καθεμία τους είχε διαφορετικό χρώμα. Κόκκινο, κίτρινο, λευκό, μπλε. Τρεις Ferrari και μια Lamborghini, σε παράταξη έξω από την είσοδο του "Ακρωτήρι - Boutique", σχεδόν ίδιες -αλλά όχι. Κάτι μου λέει ότι οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες supercars στην Ελλάδα, περνούν πρώτα από τα clubs της παραλιακής και μετά συμβουλεύονται το χρωματολόγιο. Μην είναι το δικό τους ίδιο με του διπλανού... Ή, απλά, ο διάδοχος του Απέργη κάνει αβάντα στο μαγαζί, όσο τον παίρνει ακόμη, πριν μετοικίσει σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής, από αυτές που βγάζουν κορυφαία σέντερ μπακ - τσεκούρια. Προς το παρόν στέλνει το στόλο του στην Ποσειδώνος για να εκστασιάζονται τα πιτσιρίκια.

Γιατί μέσα κυκλοφορούν μόνο πιτσιρίκια. Πληρώνουν 120 ευρώ το μπουκάλι για να στριμωχτούν σε ένα τραπέζι που βαπτίζεται «για οκτώ», ενώ χωράει μόνο δύο, και να ακούσουν κάτι πανίβλακες αράπακλες να MCάρουν πάνω από τις εντελώς άνοστες house μουντζούρες που βγαίνουν από τα ηχεία. Έχουν βέβαια το οφαλμόλουτρο: Στα clubs της παραλιακής κυκλοφορούν μόνο μουνάρες. Δίμετρες καλλονές, ντυμένες προκλητικά, βολτάρουν πάνω σε δωδεκάποντα και χαριεντίζοναι αναμεταξύ τους -ενίοτε και με κανένα σωσία του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Αυτές δεν πληρώνουν ποτέ τίποτε. Τα μισά τραπέζια είναι «κερασμένα». Σαν το χώρο του πάρκινγκ που γέμισε με τις Ferrari του Απέργη.

Το μισό club είναι φούσκα. Και το άλλο μισό πληρώνει.

Στην παραλιακή πας για να δεις ωραίες γκόμενες, να χαλάσεις ένα κατοστάρικο σε μπόμπες κι ένα διακοσάρικο μετά -στο αλκοοτέστ. Να ακούσεις χάλια μουσική από ελεεινά ηχοσυστήματα κάτω από υπερκατασκευές που προσπαθούν να σου θυμίσουν ελληνικό νησί, αλλά τελικά σου θυμίζουν μόνο ελληνικό κιτς. Γι' αυτό και τελικά την αντέχουν μόνο οι πιτσιρικάδες.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Μου τη σπάνε αφάνταστα τα κείμενα "νοσταλγίας", αλλά η παραλιακή έχει αλλάξει όντως προς το χειρότερο. Ούτε και τότε έριχνες τη μουνάρα απέναντι. Αλλά πήγαινες και ξαναπήγαινες, ήξερες πότε είχε τραπέζι, την πολιορκούσες, πάλευες έστω για το δικαίωμά σου στη χυλόπιτα. Στο ενδιάμεσο έκανες νέες γνωριμίες, χόρευες με την ψυχή σου, ενθουσιαζόσουν με τα ευφάνταστα decorations (ποιος θυμάται τα α λα Ρόι Λίχτενστάιν κόμιξ της δεύτερης σεζόν του "Buzios";) Τότε η μουνάρα απέναντι ήταν συνήθως η Τάδε Ταδοπούλου, κόρη του δείνα βιομηχάνου, την ήξερες από το σχολείο, ήξερες και μια ξαδέλφη της -ίσως να σε γούσταρε κιόλας. Η ξαδέλφη, όχι η Τάδε.

Τώρα η Τάδε Ταδοπούλου έχει μια ξαδέλφη που ξέρει την Πετρούλα και που έχει ποζάρει και μια φορά στον Αρναούτογλου και που της έχει πει ότι είναι κι εκείνη ωραία και μπορεί να κάνει καριέρα στην τι βι. Και η Τάδε Ταδοπούλου είναι όντως ωραία. Ειδικά μετά το σιλικόνιασμα στο στήθος και στα χείλη, ο υπεύθυνος για τα PR του μαγαζιού φροντίζει πάντα να έχει εκείνη και οι φίλες της τραπέζι με μπουκάλι κερασμένο, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Καμιά τους δεν ρίχνει ούτε ματιά στους κάγκουρες που τις προσεγγίζουν -εκστασιασμένοι από το ουράνιο τόξο των Ferrari απ' έξω. Απευθύνουν το λόγο μόνο σε σκάουτερ μοντέλων, υπεύθυνους κάστινγκ, διευθυντές περιοδικών, ή όσους τέλος πάντων δηλώνουν τέτοιοι.

Οι διάδοχοι της παλιάς Τάδε Ταδοπούλου, εκείνης που πάλευες έξι μήνες -από το χειμερινό Mercedes ακόμη- μπας και αξιωθεί να σου ρίξει μια χυλόπιτα, δεν κατεβαίνουν πια στην παραλιακή. Το αξιακό σύστημα των celebrities έχει αλλάξει. Κάποτε η Μπαλατσινού ερχόταν με τις εξίσου όμορφες φίλες της, χωρίς τραπέζι, χόρευαν δίπλα σου στην πίστα και -αν είχες μια καλή ατάκα να πεις- της έπιανες κουβέντα και κάνατε χαβαλέ για κανα τέταρτο. Τώρα η Εύα Λάσκαρη αποζητά το στοργικό βλέμμα του Χάρη Σιανίδη και η Τζούλια Αλεξανδράτου περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το μαρτύριό της και να συνεχίζει με όποια δουλειά έχει να κάνει μετά το ποζάρισμα στον λευκό καναπέ. Κανείς δεν χορεύει. Οι κάγκουρες κυττάζουν και πίνουν. Τα μουνιά δείχνονται. Φούσκα.

Η παραλιακή πέθανε όταν ο Έλληνας λάτρεψε το Star. Η τελευταία υποφερτή της χρονιά πρέπει να ήταν τότε που το Venue στεγαζόταν απέναντι από το αεροδρόμιο και το χιτ του καλοκαιριού ήταν εκείνο το κολλητικό κομμάτι των Delerium με τη φωνή της Σάρας ΜακΛάχλαν (κι αυτό συνέβη μια δεκαετία και βάλε πριν...).