Django Weekend: Blue Drag

"Πάλι έκανες αβαβά το Τζάνγκο", με κατηγορούσε ο Homo Ludens, όλο αυτό το διάστημα που η παρουσία μου στο blog είχε αραιώσει ελαφρώς. Ναι, έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τελευταία και ναι, το κυριότερο, έχω ελάχιστα πράγματα να πω για οτιδήποτε, αλλά έχω ακόμη δεκάδες κομμάτια του Τζάνγκο Ράινχαρντ για να μοιραστώ - το μόνο που χρειαζόμουν ήταν μια αφορμή, μια ώθηση. Η οποία ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Για την ακρίβεια, οι Θεοί του Timing μαζεύτηκαν για να μου δείξουν το δρόμο κάνοντας ΤΟΝ ΤΖΑΝΓΚΟ ΞΑΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ! Το αδύνατο συνέβη, και μια μελωδία του παμμέγιστου κιθαρίστα βρήκε το δρόμο της διασκευασμένη σε ένα δίσκο τελευταίας εσοδείας - και όχι οποιονδήποτε δίσκο, αλλά ένα άλμπουμ που το popmatters, το δικό μου pitchfork, βαθμολόγησε με 9 στα 10.Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή:Ο Αλέν Τουσέν - που πιθανότατα προφέρεται Άλεν Τούσεντ, αλλά μου αρέσει να τονίζω το γαλλικό στοιχείο σε ό,τι έχει να κάνει με τη Νέα Ορλεάνη - είναι ένας ζωντανός θρύλος της Νέας Ορλεάνης, για την ακρίβεια είναι ένας ζωντανός θρύλος του φανκ και της σόουλ της Νέας Ορλεάνης, που έχει γράψει ύμνους όπως το Get out of my life, woman, είναι πίσω από δεκάδες τραγούδια που ξέρεις (ήταν παραγωγός του Lady marmalade, που δεν πρόκειται να ανεβάσω σε mp3 εδώ) και γενικώς του αξίζει σεβασμός και μόνο. Σεβασμός σαν αυτόν που του επέδειξε ο Έλβις Κοστέλο, όταν τον κάλεσε, ως βετεράνο συνθέτη, θεό πιανίστα και επιζώντα του τυφώνα Κατρίνα, να ξανατραγουδήσουν μαζί τα παλιά του τραγούδια και να γράψουν καινούρια σε ένα άλμπουμ με τον προσφυέστατο τίτλο "The River in Reverse".
Τώρα, ο Τουσέν συνεχίζει να τραγουδά για το Μισσισσιππή (έτσι έμαθα να το γράφω από τα παλιά "Λούκυ Λουκ" κι έτσι θα συνεχίσω), μόνο που τώρα, για κάποιο λόγο αποφάσισε να μιλήσει για το ποτάμι που διασχίζει την πόλη του χρησιμοποιώντας τη γλώσσα που πρωτομιλήθηκε σ' αυτήν την πόλη: την τζαζ.
Βέβαια, ο Αλέν Τουσέν δεν είναι τζαζ πιανίστας - σίγουρα, ξέρει από μπλουζ, αλλά το παίξιμό του είναι πιο μαζεμένο. Γι' αυτό και φώναξε για βοήθεια μουσικούς που ξέρουν - μουσικούς όπως ο κλαρινετίστας Ντον Μπάιρον ή ο τρομπετίστας Νίκολας Πέιτον, όπως ο σαξοφωνίστας Τζόσουα Ρέντμαν, που δίνει ρέστα στο αγαπημένο Day Dream, του Ντιούκ Έλινγκτον. Και όπως ο ήρωας της νεοϋορκέζικης αβανγκαρντ Μαρκ Ριμπό, που αφήνει την ηλεκτρική του κιθάρα για μια ακουστική και αναμετράται με το Blue Drag, του Τζάνγκο, ένα κομμάτι που λατρεύω (και απορώ που δεν το είχα αναρτήσει μέχρι τώρα). Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά η εκτέλεσή του μου φαίνεται - αν είναι ποτέ δυνατόν - πιο cool από την αυθεντική...