Aperol Spritz: η χαμένη τέχνη του απεριτίφ

Eίχα την εντύπωση ότι κανείς δεν έπινε 'spritzer' από τότε που διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία - τόσα ξέρω. Ήταν αρκετό ένα διήμερο στην Τεριέστη (Τεργέστη;), το αλλοτινό επίνειο της εν λόγω αυτοκρατορίας, για να δω τις πλατείες να αστράφτουν από την αντανάκλαση μιας αλλόκοτης πορτοκαλί λάμψης στα ποτήρια όλων (ΟΛΩΝ) των θαμώνων των άπειρων καφέ της πόλης - νέων, γέρων, hip, παρωχημένων, indie, preppy, ό,τι νάναι. "Τι είναι πάλι αυτό;" ρώτησε ο άξεστος υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κρύβεται ακόμη μέσα μου. "Aperol Spritz", απάντησε χαρωπά ο αεικίνητος σερβιτόρος. Λευκό κρασί, ανθρακούχο νερό, και ένα πικρό λικέρ που λέγεται Αperol (κάτι σαν Campari). Προσθέτεις μια φέτα πορτοκάλι, σερβίρεις με ένα πανεράκι πατατάκια, ένα μπολ φυστίκια, μια ξύλινη τάβλα με κομμάτια πίτσα (ή/και αλμυρά μπισκότα) και χρεώνεις €4.20 περ πέρσον. Δεν ενθουσιάστηκα από τη γεύση, αλλά υποκλίνομαι στη χαμένη τέχνη του απεριτίφ, μια συνήθεια που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Αγόρασα ένα μπουκάλι Aperol από το αεροδρόμιο και με το που γύρισα σπίτι, έθεσα τις βάσεις για μια νεα απογευματινή συνήθεια. Στο mp3 player του μυαλού μου, o Τζάνγκο Ράινχαρντ έπαιζε το "All of me"...