Έχω ήδη βαρεθεί το θέμα eurovision, από την άλλη όμως δεν μπορώ και να χαλάσω την παρέα (κι εννοώ τόσο την πραγματική μου παρέα, όσο και την παρέα με την ευρύτερη έννοια της δημόσιας σφαίρας, χεχε) και να μην παρακολουθήσω τον διαγωνισμό - με τον τρόπο που δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από μια σκηνή ατυχήματος κλπ.κλπ.Κι ενώ το κωλόπαιδο μέσα μου - εκείνο που θέλει να παραμείνει η eurovision ένας camp θεσμός, και ως εκ τούτου είχε ψηφίσει να στείλουμε τον Ρακιντζή, απολαμβάνοντας την εξευτελιστική ήττα - ξόδεψε ένα sms για τις γριές ABBA της Ολλανδίας, οφείλω να παραδεχτώ πως το μοναδικό πραγματικό τραγούδι που ακούστηκε χθες ήταν αυτό του φαβορί Νορβηγού.
Τι δουλειά έχει αυτός ο αφόρητα πληκτικός πρόλογος σε ένα Django Weekend; Μα το ότι η λέξη "Νορβηγία" μου προκαλεί πάντοτε συνειρμό με το θαυμάσιο "Danse Norvegienne" του Τζάνγκο Ράινχαρντ, έστω κι αν ήταν από την ύστερη περίοδο του Quintette du Hot Club de France, χωρίς το βιολί του Στεφάν Γκραπελί (που θα λειτουργούσε και ως ένα ακόμη συνειρμικό σημείο, με το βιολί του Νορβηγού πιτσιρικά).
Επειδή όμως δεν θέλω να αφήσω σε κανέναν φίλο του Django Weekend μια ακόμα γιουροβιζιονική επίγευση, σας παραπέμπω σε μιαν ακόμη νορβηγική αναφορά, την είδηση για έναν καμένο οδηγό που ξεπέρασε το όριο ταχύτητας σε έναν αυτοκινητόδρομο γιατί οδηγούσε με μια γυναίκα καθισμένη πάνω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου