Εκείνη, ένα μαχαίρι κι ένας άντρας πίσω της

Συζητάω τώρα με μια φίλη, που το '91, όταν η Τόρι Έιμος κυκλοφορούσε το πρώτο single από του αριστουργηματικό "Little Earthquakes", ήταν επτά ετών, για το πόσο τεράστια είναι αυτή η αγγλοαμερικανίδα κοκκινομάλλα. Πόσο τεράστια μουσικός, στιχουργός, αλλά κυρίως χαρακτήρας. Αφορμή είναι το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της "Abnormally Attracted to Sin" που κυκλοφορεί αύριο. Το οποίο είναι μέτριο. Όπως ό,τι έχει βγάλει η Τόρι την τελευταία δεκαετία. Αλλά δεν χρειάστηκαν πολλά για να πείσω την Κατερίνα ότι δεν πειράζει. Της έστειλα απλά ένα link στο "Me and a Gun". Όπου περιγράφει το βιασμό της όταν ήταν 21 ετών. Μπροστά σε ένα κοινό χιλιάδων ανθρώπων. Με το ακονισμένο βλέμμα εκείνου που έχει φιλοσοφήσει ακόμη και το κλάσμα του δευτερολέπτου που η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή. Στην τρέλλα κάποιου που μιλούσε με μαχαίρια και ανέπνεε αρρωστημένες εμμονές. 

Το απίστευτο είναι ότι η Τόρι μετέτρεπε για πολλά χρόνια αυτή την παράνοια που εισέπραξε σε μια συγκλονιστική δύναμη, μια δημιουργικότητα που δεν γνώριζε όρια μεταξύ λογικού και παραλόγου, καταλήγοντας σε συνθέσεις και στίχους που είναι σημεία αναφοράς για όλες τις singers / songwriters που ακολούθησαν. Και που -το γράφω χωρίς να νιώθω καθόλου ιερόσυλος- την τοποθετούν τόσο ψηλά στο προσκυνητάρι της μουσικής κοινότητας που ούτε η Κέιτ Μπους φαντάστηκε ότι θα φτάσει ποτέ. Κάποια στιγμή η δύναμη εξέπνευσε. Αλλά η Τόρι παραμένει Θεά.