Ευχαριστώ, Ρον Χάουαρντ

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημοσίως τον Ρον Χάουαρντ, για τον τρόπο που χειρίστηκε το υλικό των βιβλίων του Νταν Μπράουν κατά την μεταφορά τους στο σινεμά. Εντάξει, δεν είχε κάποια πραγματικά δύσκολη δουλειά να κάνει. Τα βιβλία του Μπράουν αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα ΚΑΚΙΣΤΗΣ λογοτεχνίας: ο λόγος του είναι τόσο κλισέ, γεμάτος κακές περιγραφές, παιδαριώδεις χαρακτήρες και ανοησίες, που όταν τα διαβάζεις ντρέπεσαι για λογαριασμό του. Κι αυτό το προσμετρώ στα θετικά. Με την έννοια ότι μια τόσο κακή πρόζα, μπορείς να την προσπερνάς στα γρήγορα, να καταπίνεις ολόκληρες παραγράφους, διαβάζοντας διαγώνια, ώστε να παρακολουθήσεις την πλοκή, που είναι το μοναδικό πραγματικά διασκεδαστικό κομμάτι σε μια σειρά βιβλίων που, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης από το να γίνουν λαϊκές ταινίες - και δεν το κρύβουν.
Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω ένα τουλάχιστον θετικό σημείο στον Νταν Μπράουν. Κάνει τόσο εξονυχιστική έρευνα προκειμένου να στηρίξει την ανόητη πλοκή και τις θεωρίες συνομωσίας που στήνει κάθε φορά, που καταφέρνει να σε βάλει στο κλίμα. Το Illuminati, ας πούμε, μπορεί να σταθεί και ως ένας εναλλακτικός τουριστικός οδηγός στα μνημεία και τις εκκλησίες της Ρώμης, φορτωμένος με ίντριγκες, δολοπλοκίες και ανταγωνισμούς μεταξύ κληρικών, καλλιτεχνών και επιστημόνων του 17ου και 18ου αιώνα. Ο "Ντα Βίντσι" περιλαμβάνει περισσότερες πόλεις - θα ήταν κουραστικό.
Φροντίζει επίσης να ξεδιπλώνει την πλοκή τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πόσο ανόητη είναι - το δε χαρακτηριστικό ότι κάθε κεφάλαιο (ΚΑΘΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!) τελειώνει με cliffhanger, κάνει την ανάγνωση των "βιβλίων" αυτών μια πραγματικά αμαρτωλή απόλαυση. Με εξαίρεση τις ερωτικές σκηνές - που είναι χειρότερες κι από "βίπερ Νόρα".
Και γι' αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Ρον Χάουαρντ. Που αφαίρεσε και από τις δύο ταινίες που γύρισε κάθε υπόνοια ερωτικής έλξης ανάμεσα στον καθηγητή Λάνγκτον και την εκάστοτε "σύντροφό-του-στην-αγωνιώδη-καταδίωξη- με-σκοτεινές-συνομωσίες-χωρίς-ανάσα". Και στον μεν "Κώδικα Ντα Βίντσι" η επιλογή ήταν ζήτημα στοιχειώδους αισθητικής και καλού γούστου. Θέλω να πω ότι ο ήρωας ερωτοτροπεί με μια γυναίκα που αποδεικνύεται ότι είναι απ' ευθείας απόγονος του Ιησού Χριστού! (Σκέψου μόνο τι βάρος και τι μέτρο σύγκρισης θα είναι αυτό για τις επόμενες γκόμενές του. Ή σκέψου το χειρότερο: "ναι, ok, είσαι θεά - κυριολεκτικά - αλλά οι πίπες δεν είναι το δυνατό σου σημείο"). Στο "Illuminati - οι Πεφωτισμένοι", τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά. Η Βιτόρια Βέτρα (η παρήχηση, εδώ του 'B', είναι υποχρέωση σε κάθε κόμικ που σέβεται τον εαυτό του, βλ. Βίκι Βέιλ, Λόις Λέιν, Κλαρκ Κεντ, Πίτερ Πάρκερ κ.ο.κ.), δεν είναι θεά, είναι απλώς μια διάνοια των φυσικών επιστημών. Αλλά η ερωτική σκηνή θα ήταν τελείως περιττή και θα πρόσθετε πολλούς τόνους campiness στην ταινία.
Και το λέω αυτό, γνωρίζοντας ότι μου στέρησε μια προσωπική απόλαυση. Κι αυτό γιατί η ερωτική σκηνή - επίλογος του βιβλίου εξελίσσεται στο ξενοδοχείο "Bernini", που δεσπόζει σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της Ρώμης, την piazza Barberini, με το υπέροχο συντριβάνι του Μπερνίνι στο κέντρο. Και το μικρό, γλυκό, φτηνό ξενοδοχείο που καταλύω όσες φορές πηγαίνω στη Ρώμη, λίγα μέτρα πιο κάτω. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που για μένα ήταν το βασικό κίνητρο να δω αυτήν την ταινία είναι το ότι εξελίσσεται στη Ρώμη - είναι αξίωμα: κάθε ταινία που περιλαμβάνει σκηνές στη Ρώμη είναι εξ ορισμού μια καλή ταινία. Και το λέω αυτό έχοντας επίγνωση της "Μοντέρνας Σταχτοπούτας".