Λατρεύω τα sitcom. Aπό μικρός, τότε που έβλεπα μετά μανίας Μπιλ Κόσμπι, Family Ties, Soap! και τον Αλφ, τον εξωγήινο, μέχρι σήμερα, που έχω ενθουσιαστεί με την είδηση πως το Star θα μεταδώσει το Big Bang Theory και που περιμένω με αγωνία να μου στείλει το Amazon τον τέταρτο κύκλο του How I met Your Mother (ναι, για κάποιον λόγο - απλή εκκεντρικότητα - αρνούμαι να κατεβάσω ταινία ή σειρά, μόνο το Dr. Horrible, για το οποίο χρωστάω ένα post), δεν έχω τίποτε πιο χαλαρωτικό από τα ηχογραφημένα γέλια του κοινού των αμερικανικών κωμικών σειρών. Για την ακρίβεια, από όλα τα δώρα γάμου που πήρα(με) πριν από έξι χρόνια, το πιο πρακτικό, χρηστικό και χρήσιμο ήταν εκείνο το κουτί με όλα τα επεισόδια των Friends, που έκτοτε (αλλά και προηγουμένως) παίζουν στο διηνεκές στο DVD player του σπιτιού.
Βλέπω όλα τα sitcom, ακόμη και τα άθλια. Αλλά για κάποιον λόγο, το
30 Rock δεν με κέρδισε. Εντάξει, μετά το τρίτο επεισόδιο άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον χαρακτήρα της Λιζ Λέμον και την ερωτική της ζωή, κυρίως όμως για την σχέση της με το αφεντικό της και ναι, ο
Άλεκ Μπόλντουιν δίνει ρέστα, και όλες οι αναφορές είναι πανέξυπνες, αλλά με ενοχλεί μια κωμική σειρά που θεωρεί ντροπή το να κάνει το κοινό της να γελάσει δυνατά, και αντιπροτείνει ένα ξερό "χε" με σηκωμένο φρύδι, αν αντιληφθείς όλες τις αναφορές. Το εκτιμώ, αλλά μου φαίνεται ότι προσπαθεί πάρα πολύ.
Στο τελευταίο επεισόδιο πριν το καλοκαίρι, πάντως, έκανε μια θαυμάσια
αναφορά. Ο Τρέισι, ο εξωφρενικός πρωταγωνιστής του κωμικού σόου που υποτίθεται ότι παράγει για το ΝBC η Λιζ Λέμον, παθαίνει αμόκ on camera και κλαίει, καθώς θυμάται ότι στο σχολείο τον αποκαλούσαν "κότα" επειδή δεν ήθελε να διαμελίσει ένα μωρό (έναν βάτραχο εννοεί, αλλά στον καμένο του εγκέφαλο αυτά μπερδεύονται). "Τι πράγματα είναι αυτά; Αυτό λέτε κωμικό σόου; Έναν άντρα που κλαίει για ένα μωρό και μια κότα;" είναι η αντίδραση του πατέρα του διευθυντή του καναλιού. Τον διευθυντή υποδύεται ο Μπόλντουιν. Τον πατέρα, ο γκεστ σταρ
Άλαν Άλντα.
Ο
οποίος, ως γνωστόν, έπαιζε για περίπου έντεκα χρόνια στην τηλεόραση τον "Hawkeye" Pierce, τον ιδιοφυη ρέμπελο γιατρό της μονάδας
MASH, στην σειρά που προέκυψε από την
καταπληκτική ταινία του Ρόμπερτ Άλτμαν - που χρησιμοποιούσε τον πόλεμο της Κορέας σαν αλληγορία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, ο Πιρς έπαθε νευρικό κλονισμό όταν βρέθηκε σε ένα στρατιωτικό λεωφορείο που περιμάζεψε μερικούς Νοτιοκορεάτες σε περιοχή που υπήρχαν ομάδες Βορειοκορεατών. Το λεωφορείο βγήκε από τον δρόμο, και ο Πιρς προσπαθούσε να εξηγήσει στους επιβάτες ότι πρέπει να κάνουν ησυχία, προκειμένου να μην τους ακούσουν οι Βορειοκορεάτες. Μια Νοτιοκορεάτισα κρατούσε μια κότα που έκανε φασαρία και αναγκάστηκε να την πνίξει. Ο ψυχίατρος αδυνατούσε να βγάλει άκρη, ακούγοντας αυτήν την ιστορία, μέχρι που στο τέλος ο Πιρς έβαλε τα κλάματα και αποκάλυψε πως δεν ήταν κότα, ήταν το μωρό της που έκλαιγε που αναγκάστηκε να πνίξει η γυναίκα, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ένας άντρας που κλαίει για μια γυναίκα και ένα μωρό: είναι αυτό κωμική σειρά;
Ναι. Αν αυτή η σειρά λέγεται M.A.S.H. - κι αν βασίζεται σε μια ταινία που
το τραγούδι των τίτλων βεβαιώνει πως "η αυτοκτονία είναι ανώδυνη, και επιφέρει πολλές αλλαγές" (στην σειρά βέβαια προτιμήθηκε μια ορχηστρική εκδοχή, ξενέρωτη και όχι cool όπως
αυτή του Μπόμπι Χάτσερσον, ούτε θυελλώδης όπως
αυτή του Μπιλ Έβανς). Για την ιστορία, αυτό το επεισόδιο παραμένει το επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία της αμερικανικής (και άρα της παγκόσμιας - είναι θέμα μεγεθών) τηλεόρασης.
Ενώ το M.A.S.H. παραμένει ένα υπόδειγμα τηλεοπτικής γραφής.
Το θυμήθηκα αυτό, γιατί από προχθές πενθούμε τον
Λάρι Γκέλμπαρτ, τον άνθρωπο που ήταν επικεφαλής της ομάδας των σεναριογράφων του M.A.S.H. - και του ανθρώπου που έγραψε το σενάριο της "Τούτσι", μεταξύ άλλων (αν αυτό σου φαίνεται λίγο, έχεις καιρό να δεις την ταινία: σκέψου μόνο πόσο φτηνό, κακόγουστο, σεξιστικό και σκατολογικό θα ήταν ένα σύγχρονο ριμέικ). Έπαθα σοκ όταν το έμαθα, κυρίως γιατί, αυτό το καλοκαίρι, κατέφυγα πολύ συχνά στο M.A.S.H. - ειδικά κάτι βράδια, μετά από κάτι άγρια ξενύχτια στην δουλειά, που έβαζα ένα επεισόδιο για να αποφορτιστώ, και τα συνόδευα με ένα μαρτίνι (1/2 μεζούρα ξηρό βερμούτ, 3 μεζούρες τζιν), όπως έκανε στην σκηνή του ο Χόκαι Πιρς μετά από ώρες στο χειρουργείο. Όσο τα έβλεπα αυτά τα παλιά επεισόδια από την δεκαετία του '70, θυμόμουν να είμαι μικρός και να βλέπω την σειρά μαζί με τους γονείς μου που χαχάνιζαν με τα σεξουαλικά αστεία, τα οποία φυσικά δεν καταλάβαινα.
Αλλά δεν μπορεί, κάποιο αποτύπωμα θα άφησε στο υποσυνείδητο και την σεξουαλικότητά μου η
Λορέτα Σουίτ, που έδωσε ζουμερή σάρκα και σκληρά οστά στην ταγματάρχη Χούλιχαν, την επικεφαλής των νοσοκόμων, ένα πλάσμα αντιπαθέστατο και λαχταριστό ταυτόχρονα, που η μονάδα αποκαλούσε με το παρατσούκλι Hot Lips. Της αφιερώνω (σ' αυτήν και στη μνήμη του Γκέλμπαρτ)
το ομώνυμο κομμάτι του Τζάνγκο Ράινχαρντ, ενός από την πανστρατιά των ηρώων αυτού του blog.
