Ποια είναι η πιο συγκινητική ταινία που έχεις δει ποτέ;

Anvil - Metal On Metal (Live in Toronto - 2009)

Ρώτα εκατό γυναίκες ποια είναι η πιο συγκινητική ταινία που έχουν δει ποτέ και θα πάρεις διακόσιες, χίλιες, τρεις χιλιάδες απαντήσεις. Κι έχε μαζί κι ένα πακέτο χαρτομάντηλα γιατί μπορεί να θυμηθούν κιόλας το γιατί τις συγκίνησε η καθεμία τόσο. Ρώτα εκατό άντρες. Και θα πάρεις εκατό "ε;". Εκατό παύσεις των δέκα, είκοσι, πενηνταεπτά δευτερολέπτων. Και μια χαζή απάντηση στο τέλος. "Το πρόγευμα στο Τίφανις"; "Η Πολίτικη Κουζίνα"; "Η Απόδραση των Έντεκα"; Πάντα με ερωτηματικό. Σαν να τους κάνεις τέστ και να υπάρχει μία μόνο σωστή απάντηση. ΟΚ. Μετά ρώτα τους ποια ήταν η πιο πωρωτική ταινία που είδαν ποτέ, η πιο αστεία, η πιο καυλωτική, η πιο ψαγμένη -θα σου δώσουν κι αυτοί τις χιλιάδες απαντήσεις τους. Αλλά "η πιο συγκινητική"; Αυτή δεν είναι ερώτηση για άντρες.
Ή, τουλάχιστον, δεν ήταν μέχρι προσφάτως. Προσωπικά έχω πλέον έναν τίτλο και γι' αυτόν τον δύσκολο γρίφο. Fuck man, the fucking "Story of Anvil", fucking yeah pal. Ή κάτι τέτοιο. Το "Anvil! The Story of Anvil" του Σάσα Γκερβάζι είναι ένα ντοκιμαντέρ που οφείλει να δει κάθε άντρας. Γιατί μιλάει για όνειρα, μιλάει για τον αναπόφευκτο κάποτε πάτο, μιλάει πάνω από όλα για την αληθινή, την απόλυτη αντρική φιλία. Αυτή που δένει δύο όχι ιδιαιτέρου πνευματικού επιπέδου Καναδούς για 30 ολόκληρα χρόνια, πάνω από δίκασες Pearl και γραφικές Flying V κιθάρες. Ακόμη κι αν βγάζεις σπυράκια κάθε φορά που ακούς ένα χεβιμεταλλικό riff, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να μην ταυτιστείς με τον αγαθούλη Lips ή τον καταθλιπτικό Ρομπ Ράινερ - τα δύο μέλη των θρυλικών Anvil που όρισαν το trash metal πίσω στις αρχές των '80s και που σήμερα ετοιμάζουν το 14ο άλμπουμ τους, με καινούργιο κιθαρίστα και μπασίστα για την τελευταία δεκαετία. Ο Σάσα Γκερβάζι τους ακολούθησε πριν δύο χρόνια στην απέλπιδα προσπάθειά τους να ξαναγίνουν ροκ σταρ στα 50 τους. Σε αστεία gigs σαν κι αυτό του πρώτου βίντεο που ανέβασα πιο πάνω, μπροστά σε 50 γραφικούς φαν που οι Lips και Ρομπ ξέρουν με τα μικρά τους ονόματα ή τα παρατσούκλια τους. Και σε αναμνήσεις επικών συναυλιών σαν αυτήν εδώ από κάτω, πριν εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, σ΄ένα κατάμεστο στάδιο στο Τόκιο.
Ξέρω. Περσινά, ξινά σταφύλια. Έπρεπε να δω την ταινία αμέσως μόλις έκανε την αίσθηση που έκανε στο προπέρσινο Sundance. Κι όμως, είχε σχεδόν μουχλιάσει στην ταινιοθήκη μου. Περίμενα ίσως κάποια ιδιαίτερη στιγμή, κάποια ώρα που η αντροπαρέα θα χρειαζόταν μια σιωπή και κάτι να παίζει στην οθόνη για να της θυμίσει γιατί είναι αντροπαρέα. Δεν έβλεπα αυτή την ώρα να πλησιάζει σύντομα και κάθισα και την είδα απόψε μόνος -και χωρίς λόγο. Σαν το πολύτιμο κρασί που πίνει ο Τζιαμάτι στο "Sideways". Ήταν η πιο συγκινητική ταινία που έχω δει ποτέ. Fucking moving movie, fuck yeah man, που θα έλεγε και o Lips...

Anvil - School Love (Live In Tokyo - 1984)