Πριν από το "Δέντρο της Ζωής": #2. Days Of Heaven

1978 - Days Of Heaven

Χωρίς να έχει ακόμη ξεφύγει απ' τον ρομαντισμό του "Badlands" (μάλλον δεν θα ξεφύγει ποτέ), στο "Days of Heaven" ο Μάλικ επιλέγει για την άλλη άκρη της διελκιστίνδας, απέναντι στην αθωότητα, όχι την ωμή βία, αλλά την αφελή νοσηρότητα. Οι ήρωες σκέπτονται κουτοπόνηρα, με εντελώς βλαπτικό τρόπο για τους ίδιους. Μόνο που δεν το λες "κουτοπόνηρα" γιατί το τοπίο και το όλο περιβάλλον σε ωθεί να το πεις κάπως αλλιώς: "αθώα". Στην ουσία το "Days of Heaven" είναι η ίδια ταινία με το "Badlands", αλλά με τελειοποιημένες τις τεχνικές του και με τον Ρίτσαρντ Γκιρ στην πιο όμορφη στιγμή του να λειτουργεί καλλίτερα ως σύμβολο της παιδικότητας απ' ότι ο Μάρτιν Σιν. Ένα αλάνι που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, ο Μπιλ θα φθάσει μέχρι και να λερώσει την αγάπη του για την Άμπι (Μπρουκ Άνταμς) για να κυνηγήσει κάποια θολά όνειρα που έχει στο κεφάλι του. Όταν γυρέψει να διορθώσει το λάθος του, όταν προσπαθήσει να περάσει επιτέλους στην ωριμότητα, θα τον ρουφήξει το αχανές τοπίο των αγρών του Τέξας. Ο νέος κόσμος του δεν είναι τόσο βατός όσο ο παλιός...

Ο Cheaplog έκανε ένα μεγάλο, υπεραναλυτικό σχόλιο στο post μου για το "Badlands", απαριθμώντας όλους τους λόγους για τους οποίους ο Μάλικ είναι αμφιλεγόμενος. Στην ουσία όλη η προβληματική γύρω από το έργο του εκπορεύεται από αυτήν εδώ την ταινία. Αυτό που είναι φτηνό τέχνασμα για κάποιον, είναι στοιχείο αριστουργήματος για κάποιον άλλον. (Η φωτογραφία της ταινίας, ειδικά, πάντα την "μαγική ώρα" που δύει ο ήλιος, διχάζει όσο τίποτε άλλο). Προσωπικά, θεωρώ πιο "αυθεντικό" το "Badlands", αλλά αναγνωρίζω στην τελειομανία του "Days of Heaven" ένα μεγάλο ποσοστό από τη μεγαλοφυία που τα επόμενα είκοσι χρόνια εξελίχθηκε τόσο πολύ ώστε να μας χαρίσει το απόλυτο αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Thin Red Line". Και μου μοιάζει ο Γουίτ της επόμενης ταινίας του Μάλικ να είναι το παιδί του Μπιλ και της Άμπι από ετούτην εδώ. Επαναστάτης, ρομαντικός, χαμένος στο απέραντο χαλί από το στάρι που χορεύει ο άνεμος και που λυμαίνονται οι ακρίδες.

Το αφιέρωμα του ΠΠC στον Τέρενς Μάλικ, με αφορμή τη νέα του ταινία, ξεκίνησε από το post για το "Badlands".