Πέρα από το soundtrack του Django: Τα τραγούδια της ελευθερίας των σκλάβων της Αμερικής

Είδα το "Django Unchained". Και εννοείται ότι μου άρεσε. Και το soundtrack του απέκτησε (όπως ήταν αναμενόμενο) εντελώς νέα αξία έτσι όπως έντυσε τις b-movie σκηνές του Quentin Tarantino, απ’ όταν το άκουγα μόνο του κι άχαρο – κι ας μου λείπει ακόμη ο Frank Ocean. Αλλά, ως άκρως ψυχαναγκαστικός τύπος που είμαι, δεν αρκέστηκα με τις α λα Morricone εμπνεύσεις του Luis Bacalov. Έχω ένα κόλλημα με την ιστορία, ψάχνω να βρω πάντα κάποια τέτοια πίσω από τα πιο απίθανα σημεία. Κι ένα spaghetti western με ήρωα ένα μαύρο σκλάβο δίνει πολλές αφορμές.

Κάθισα κι έψαξα τα πιο δημοφιλή στην εποχή τους «τραγούδια της ελευθερίας». Μιλάμε για το 1860 περίπου και τα κομμάτια που τραγουδούσαν οι νέγροι στις φυτείες, συνήθως με τη συνοδεία μιας κιθάρας ή ενός μπάντζου, και μιλούσαν για πράγματα επαναστατικά και ριζοσπαστικά: για την ελευθερία τους. Τα μηνύματά τους ήταν κυρίως υπόγεια, μυστικά. Στο πρώτο τους επίπεδο ήταν περισσότερο πνευματικά και μιλούσαν για τη μετά θάνατο ζωή. Αλλά με τον καιρό έγιναν ένας κώδικας επικοινωνίας, έγιναν τα βιβλία που δεν μπορούσαν να διαβάσουν και τα γράμματα που δεν μπορούσαν να μάθουν οι σκλάβοι της Αμερικής. Το αρχικό μήνυμα για μια καλύτερη ζωή στον άλλο κόσμο έγινε μήνυμα ελπίδας για το παρόν και, στο τέλος, μήνυμα επανάστασης.

Κυρίως, όμως, έγινε ένα «κλειδί» για τον χάρτη του Underground Railroad, του δικτύου μονοπατιών και κρυψώνων που χρησιμοποιούσαν οι σκλάβοι του Νότου για να το σκάσουν στο Βορρά ή στον Καναδά. Υπολογίζεται ότι 100.000 σκλάβοι κατάφεραν να αποκτήσουν την ελευθερία τους χάρη στον «σιδηρόδρομο» αυτό…

Τα πέντε πιο γνωστά κομμάτια εκείνης της εποχής, που θα την ξαναθυμηθούμε άμεσα λόγω μιας ακόμη ταινίας, του “Lincoln”, ήταν:


"Follow The Drinking Gourd"

Κανένα άλλο κομμάτι δεν έχει συνδεθεί με το Underground Railroad όσο αυτό. Κατ’ αρχάς υπάρχουν οδηγίες για το πώς να διαβάσει κανείς τ’ αστέρια και να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο. Ο θρύλος λέει ότι ο Peg Leg Joe, ένας κουτσός πρώην ναυτικός που ήξερε καλά τον αστρικό χάρτη, δούλεψε σε πολλές φυτείες εκείνα τα χρόνια και μετέδιδε το τραγούδι όπου πήγαινε, εξηγώντας και τους κρυφούς του συμβολισμούς. Σε όσες φυτείες δούλεψε ο Peg Leg Joe, δεκάδες σκλάβοι εξαφανίζονταν κάθε χρόνο.



"Darling Nelly Gray"

Eίναι ένα κομμάτι που αφηγείται την ιστορία δύο εραστών σκλάβων που χωρίστηκαν ακριβώς την προηγουμένη της ημέρας που είχαν σχεδιάσει να αποδράσουν στον Καναδά. Ήταν ένα κομμάτι που χρησιμοποιήθηκε πολύ από τους οπαδούς του Αβραάμ Λίνκολν το 1860 και θεωρείται ότι βοήθησε στην εκλογή του ως Προέδρου των ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά.



"Steal Away"

Τραγουδισμένο εδώ από τους υπέροχους Mahalia Jackson και Nat King Cole, ήταν αρχικά το τραγούδι του Nat Turner, ενός «Σπάρτακου» της εποχής του, του οποίου όμως η επανάσταση απέτυχε και το όνομά του απαγορεύθηκε σε όλες τις νότιες πολιτείες. Το μήνυμά του συνέχισε να μεταδίδεται μέσα από την μπαλάντα που είχε γράψει.



"Swing Low, Sweet Chariot"

Ένας ύμνος που γράφτηκε για την Harriet Tubman, μια σκλάβα που κατάφερε να αποδράσει, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των υπολοίπων νέγρων. Ρισκάροντας της ζωή της, οργάνωνε τις αποδράσεις μέσω του Underground Railroad, παρ’ ότι κάποια στιγμή η αμοιβή για την σύλληψή της στο Νότο είχε φτάσει τα 40.000 δολάρια.



"Τhe Ballad of the Underground Railroad"

Είναι απλά μια αφήγηση της ιστορίας του Underground Railroad, με τον ήχο του μπάντζου στο φόντο. Ακουγόταν σαν παραμύθι τα βράδια, γεμίζοντας με όνειρο ελευθερίας τους σκλάβους που μάθαιναν για τον αόρατο αυτό «σιδηρόδρομο».

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Lance Armstrong: 'Cause I'm a Creep

Πώς το Facebook με το Graph Search αλλάζει πάλι τους κανόνες του Internet

Δες το βίντεο. Ναι, είναι υπέροχο και δεν ευθύνονται μόνο οι Sigur Ros γι’ αυτό. Στις ΗΠΑ, η νέα μηχανή αναζήτησης του Facebook έχει ήδη μοιραστεί στους χρήστες του και τα πρώτα τους σχόλια είναι διθυραμβικά. Το Graph Search, όπως ονομάζεται, είναι ένας από αυτούς τους λόγους που σε κάνουν –έστω και για λίγο– να ξεχνάς πόσο μισείς το Facebook (και να θυμάσαι πόσο δεν μπορείς ν’ αντέξεις μακριά του).

Είναι επίσης μία ακόμη απόδειξη του ταλέντου του Mark Zuckerberg και του πόσα ακόμη χρήματα έχει να βγάλει η μαγική του εφεύρεση. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του βίντεο άρχισα να βλέπω δολάρια να χοροπηδάνε στο φόντο.

Σκέψου λίγο τι καινά δαιμόνια θα φέρει αυτή η διαφορετική εμπειρία από την (εντελώς χάλια) τωρινή αναζήτηση του Facebook. «Δεν φτιάχνουμε το ευρετήριο του Internet», δήλωσε ο Zuckerberg. «Φτιάχνουμε το ευρετήριο του δικού μας χάρτη». Σύμφωνοι, Mark. Αλλά με 1 δισεκατομμύριο χρήστες στο δίκτυό σου, πόσο πολύ απέχει από το να γίνει ένα ανταγωνιστικό εργαλείο ακόμη και του Google;

Η νέα μηχανή αναζήτησης, σε πρώτη φάση, δίνει αποτελέσματα σε τέσσερις θεματικές (πρόσωπα, μέρη, φωτογραφίες, ενδιαφέροντα). Φυσικά και τα αποτελέσματα αυτά έχουν να κάνουν και με τους περιορισμούς που ορίζει κάθε χρήστης. Αλλά είναι τόσο ωραίο εργαλείο, που όλοι μας θα θέλουμε να δώσουμε λίγες παραπάνω πληροφορίες για μας, μόνο και μόνο για να εμφανιζόμαστε σ’ αυτές τις αναζητήσεις.

Ας πούμε ότι μόλις γύρισες από ένα τέλειο ταξίδι για snowboard. Μπαίνεις εκστασιασμένος και ψάχνεις για «φίλους μου που κάνουν snowboard» ή «συναδέλφους που ανέβασαν φωτογραφίες από τον Παρνασσό τα τελευταία πέντε χρόνια». Ας πούμε τώρα ότι, όσο χαζεύεις τις φωτογραφίες των φίλων σου από τα χιόνια ή τσατάρεις μαζί τους αν είναι καλύτερα στον Παρνασσό ή τα Καλάβρυτα, συνειδητοποιείς ότι εσύ ο ίδιος δεν έχεις ανεβάσει μια τέτοια φωτογραφία. Ή ότι την έχεις ανεβάσει «κλειδωμένη» ώστε να τη βλέπουν μόνο όσοι είναι tagαρισμένοι εκεί. Δεν θα θελήσεις λίίίίίίίίίίγο παραπάνω να την δείξεις σε όλον τον κόσμο;

Ας το πάμε ένα βήμα πιο πέρα: Ταξιδεύεις στο Παρίσι και πεινάς. Σκέφτεσαι να ψάξεις στο Facebook για «εστιατόρια, στις σελίδες των οποίων έχουν κάνει like οι φίλοι μου που έχουν επισκεφθεί το Παρίσι». Κι εσύ ο ίδιος, βέβαια, θα φροντίσεις να κάνεις like της σελίδας του εστιατορίου που σού άρεσε. Γιατί νιώθεις ότι έτσι θα βοηθήσεις άλλους που θα αναζητήσουν κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Και γιατί, βασικά, έτσι λειτουργεί το Facebook και τώρα με το Graph Search θα λειτουργεί ακόμη πιο αποτελεσματικά. Καταλαβαίνεις, βέβαια, τις διάφορες εμπορικές χρήσεις που θα έχει αυτό.

Να στο κάνω πιο απλό: πληκτρολογείς «τηλεοπτικές σειρές που αρέσουν στους φίλους μου» και σού έρχεται το ανάλογο search result, γεμάτο με το “Homeland”, “Downton Abbey” και “Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής”. Πώς θα σού φαινόταν αν δίπλα σε κάθε αποτέλεσμα σου είχε κι ένα link για απ’ ευθείας stream ή download της σειράς σε μια πολύ καλή τιμή; Δεν θα σε χαλούσε, έτσι;

O Mark Zuckerberg, βέβαια, δήλωσε ότι ακόμη δεν έχει σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση. Αλλά το είπε κάπως έτσι: «Δυνητικά θα μπορούσε να γίνει μια επιχείρηση, με την πάροδο του χρόνου, αλλά προς το παρόν έχουμε επικεντρωθεί στην οικοδόμηση μιας νέας εμπειρίας για το χρήστη. Θα πρέπει πρώτα να φτιάξουμε κάτι που είναι υψηλής ποιότητας».

Ναι, ήταν δύσκολο να βρεις τόσο καιρό κίνητρο για να φορτώσεις το Facebook με προσωπικές σου πληροφορίες, όταν έβλεπες πόσο ξεδιάντροπα αυτές προορίζονταν για διαφημιστική χρήση. Αλλά τώρα που οι εμπειρίες σου, οι φωτογραφίες σου, τα φετίχ σου μπορεί να βοηθήσουν τους φίλους σου ή να ικανοποιήσουν λίγο παραπάνω την φιλοδοξία σου να γίνεις αυτό που λέμε «επιδραστικός», θα είσαι ή δεν θα είσαι λίγο πιο χαλαρός στο τι ανεβάζεις και τι περιορισμούς του βάζεις;

Μην ανησυχείς, δεν χρειάζεται να απαντήσεις αμέσως. Το Graph Search αργεί ακόμη να φτάσει στην Ελλάδα. Οι servers του Facebook δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ικανοποιήσουν τις αναζητήσεις 1 δις. χρηστών, οπότε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (ολόκληρο χρόνο, πιθανότατα), η νέα μηχανή αναζήτησης θα είναι προνόμιο μόνο μερικών τυχερών Αμερικανών.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

10 τραγούδια για το κρύο

Το soundtrack των ημερών είναι κι αυτό παγερό, αρρωστιάρικο, με πετρωμένα δάκτυλα. (Το “Baby It’s Cold Outside” δεν χώρεσε στη λίστα, γιατί στην πραγματικότητα είναι ζεστό και χουχουλιάρικο και ταιριάζει περισσότερο με τα Χριστούγεννα –να, δες εδώ).

Foreigner – “Cold As Ice” 

Η μπάντα που με το “Urgent” του 1981 απέδειξε ότι η μετάβαση από το Arena Rock των ‘70s στο ποπίζον Hard Rock που ζητούσαν τα ‘80s δεν ήταν και τόσο δύσκολη, είχε κάνει την πρώτη της μεγάλη επιτυχία το 1977 με το “Cold As Ice”. Ένα καταγγελτικό, καυστικό (αν και παγωμένο), αμείλικτο σχόλιο για την επαχθή πρακτική του κρυοκωλισμού.


The Rolling Stones – “Winter”

   

Ένα κλασσικό χειμωνιάτικο κομμάτι από το “Goat’s Head Soup” του ’73. Ακριβώς έτσι! Στις πρόσφατες διακοπές μου στο Μέτσοβο, μόνο με γίδα βραστή την έβγαζα όταν το θερμόμετρο έδειχνε κάτω από το 0.


Wet Wet Wet – “Cold, Cold Heart”

   

Μπορεί εκείνοι να ήταν βρεγμένοι, βρεγμένοι, βρεγμένοι αλλά η καρδιά της ήταν απλά κρύα, κρύα. Πράγμα που σημαίνει ότι η ρευστή φύση του νερού υπερτερούσε της στερεής στην συνείδηση της θρυλικής σκοτσέζικης ποπ μπάντας των ‘80s (και κάπως προάγγελου των boy bands της επόμενης δεκαετίας), τουλάχιστον σε αναλογία 3:2. (Ξαναβλέποντάς τους τόσο χρόνια μετά σ’ αυτό το βίντεο από μια τηλεοπτική εμφάνιση του ’93, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι ο ο Marti Pellow ήτανε φτυστός ο Patrick Dempsey).


Annie Lennox – “Cold”

   

To “Diva” του 1992 ήταν το πρώτο σόλο άλμπουμ της απόλυτης ντίβας της ποπ μετά τους Eurythmics. Και το “Cold” σηματοδοτούσε το πέρασμα από τα electro-europop-Rn’B ‘80s της σε μια πιο αινιγματική, adult pop/rock προσέγγιση της μουσικής. Και κομματάκι πιο κρύα…


Tori Amos – “Winter”

   

To ομορφότερο, εκφραστικότερο, πιο χειμωνιάτικο κομμάτι της λίστας από το στοιχειωτικό της ντεμπούτο, το αξεπέραστο “Little Earthquakes”. Από μόνο του, το “Winter” θα ήταν λόγος γι’ αυτό το post.


 Michael Jackson – “D.S.”

   

Ποιος είναι ο πιο ψυχρός άνθρωπος στον κόσμο; Σύμφωνα με τον Michael Jackson, είναι ο Dom Sheldon. Η ατάκα «Dom Sheldon is a cold man» ακούγεται συνολικά 21 φορές στα 4 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα που διαρκεί το τραγούδι. Και ποιος είναι ο Dom Sheldon; Στην πραγματικότητα ο Michael Jackson τα έβαζε με τον Tom Sneddon, τον εισαγγελέα της Σάντα Μπάρμπαρα, που πρώτος το 1993 ξεκίνησε να τον κυνηγά για υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων.


Suede – “Sadie”

   

To πιο παγερό απ’ όλα τα κομμάτια της σημερινής λίστας δεν μπαίνει εδώ μόνο λόγω της πρόσφατης αναβίωσης της μανίας μου για τους Suede. Ήταν ένα ακόμη από τα συγκλονιστικά τους b-sides (που τα μάζεψαν όλα στο απίστευτο “Sci-Fi Lullabies” το 1997), το τελευταίο μιας σπουδαίας παράδοσης, αφού στη συνέχεια ο ρομαντισμός τους άρχισε να σβήνει και ο παγετός τους να λιώνει και να γίνεται λάσπη.


Crimson Glory – “Lady of Winter”

   

Όποιος δεν έχει ακούσει το υπερεπικό “Transcedence” του 1988 δεν γνωρίζει τι εστί Progressive Metal και δεν δικαιούται να ομιλήσει ποτέ για το είδος αυτό της μουσικής. Όποιος δεν έχει ανεβάσει τον θερμοστάτη στο 30 και δεν έχει τυλιχτεί με 2 γουναρικά και 3 φλοκάτες, ακούγοντας το “Lady of Winter”, οφείλει να γυρίζει το βλέμμα του αλλού κάθε φορά που στο Game of Thrones δείχνει οποιαδήποτε περιοχή από το Τείχος και βόρεια.


Madonna – “Frozen” 

Πόσο πιο παγωμένο από αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του και δείχνει το βίντεοκλίπ του δηλαδή;


Iced Earth – “Winter Nights”

   

Κοφτερό heavy metal από μια μπάντα με όνομα Iced Earth σ’ ένα τραγούδι με τίτλο “Winter Nights”. Πόσο πλεονέκτης είσαι αν ήθελες κάτι περισσότερο απ’ αυτό για να κλείσει η 10άδα;

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Το πρόβλημα με τη Monika

Ας αρχίσουμε με τα disclaimers, γιατί το κράξιμο στη Monika έγινε πάλι επίκαιρο (κυρίως στο Twitter) και καλό είναι να δηλώνουμε ευθύς εξαρχής το παρελθόν και το παρόν μας, μη μας πάρει κι εμάς η μπάλα:

Α. Γράφω για το Jumping Fish ΔΕΝ σημαίνει: Είμαι υπάλληλος της Archangel". Στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να δω το “Primal” δεν με κάλεσαν καν. (Νομίζω ότι ούτε που με σκέφτηκαν). 

Β. Συνεργάζομαι με τον Πάνο Θεοφανέλλη και τον Αντώνη Ζουγανέλη ΔΕΝ σημαίνει: Είμαι φερέφωνό τους. Άρα όσα γράφω στη συνέχεια είναι 100% δικά μου. 

Γ. Αυτό που είχα γράψει στο ΠΠC τον Ιούνιο του 2010, θα το έγραφα και στο JF, αν δούλευα τότε για το Jumping Fish: «Στο "Exit" με χαλάει το ότι μου φαίνεται βιαστικό. Αρπαχτή». Το πίστευα τότε και τώρα το πιστεύω ακόμη περισσότερο (διαβάζετε Αντώνη και Πάνο;). Τώρα θα άλλαζα το «μου φαίνεται» σε «είναι».

Δ. Θεωρώ τη Monika ταλεντάρα από τις λίγες. Το “Avatar” είναι για μένα ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας (και δεν εννοώ «από τα καλύτερα ελληνικά»).


Πάμε και στο ψητό: είδα το “Primal” την Κυριακή, 6 Ιανουαρίου. Την τελευταία, δηλαδή, από τις 5 μέρες που ανέβηκε στη Στέγη. Έχω δει τη Monika live 5-6 φορές στο παρελθόν και τις μισές από αυτές είχα περάσει πολύ καλύτερα απ’ όσο πέρασα την Κυριακή στη Στέγη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που παρουσιάστηκε στην Στέγη δεν μου άρεσε. Ίσα-ίσα, μού άρεσε πολύ.

Γιατί το “Primal” δεν ήταν συναυλία. Ήταν μουσική παράσταση. Το ένα από το άλλο απέχει πολύ. Αλλά να το κρίνω και ως συναυλία, αν θες: η Monika έχει δουλέψει πάρα πολύ με τη φωνή της –ήταν ένα μικρό της προβληματάκι αυτό– και με τη σκηνική της παρουσία. Η ροή των τραγουδιών είναι η σωστή (μάλλον ξέρει κι η ίδια ότι το υλικό του “Exit” είναι αδύναμο και γι’ αυτό περιορίζεται στη χρήση μόνο των 2-3 πολύ καλών του κομματιών και στηρίζει το υπόλοιπο σόου στο “Avatar”, σε διασκευές και νέα κομμάτια) και η κάποτε αμηχανία της έχει πια δώσει τη θέση της σε μπόλικη αυτοπεποίθηση. Αλλά το ότι έδιωξε την αμηχανία δεν σημαίνει ότι, όταν απευθύνεται προς το κοινό, έχει καταφέρει να γίνει επικοινωνιακή – αν και δείχνει ότι το θέλει. Όχι ότι πειράζει αυτό. Μουσικός είναι, όχι παρουσιάστρια σε πρωινάδικο. Φτάνει που επικοινωνεί με τα τραγούδια της.

Το νέο της υλικό (το "Μοonlight", το “Make Me Fly” και το "Forever Yours") είναι δυνατό και αφήνει υποσχέσεις για το επόμενό της άλμπουμ (αν και για το μεγαλείο του ντεμπούτου της χρειάστηκε και μπόλικος νεανικός πόνος και απογοήτευση που δεν ξέρω αν μπορούν να ξανάρθουν και αν έρθουν τι θα της βγάζουν πια). Είναι κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους. Το τελευταίο θυμίζει την Monika του “Avatar” ενώ τα υπόλοιπα εξερευνούν νέους κόσμους –στο ένα μάλιστα μού έκανε λίγο Anna Calvi που τόσο λατρεύω, αλλά ίσως να ‘φταιγε απλά η εμφάνισή της με την Fender Telecaster.

Αν λοιπόν, ήταν συναυλία, θα ήταν μια χαρά και θα ήταν πολύ κρίμα που δεν θα μπορούσα να την απολαύσω με το ένα χέρι μου να κρατάει μια μπίρα και το άλλο τον κώλο μιας γκόμενας, όρθιος σε ένα χωράφι. Αλλά δεν ήταν συναυλία και βρισκόμασταν στη Στέγη. Αυτός ο περιορισμός κάνει το όλο πράγμα αυτόχρημα κάποια κλικ πιο βαρετό, οπότε ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ.

Ήταν μουσική παράσταση. Η Monika ήθελε να πλαισιώσει τη μουσική της με εικόνα και κάπως να μπλέξει και την άλλη της αγάπη μέσα, τα μαθηματικά, και τελικά δούλεψε με τον Πάνο Θεοφανέλλη και τον Γιώργο Τέλλο σε μια σειρά από προβολές που παρουσιάζονταν στις λευκές επιφάνειες γύρω της σε ένα concept που σε κάποιους ίσως και να θύμιζε το «Koyaanisqatsi» του Philip Glass και τα sequels του. Όχι όμως: το “Primal” δεν έδινε τόση σημασία στην εικόνα όσο οι ταινίες του Glass. Tα γραφιστικά ήταν εκεί για να στολίζουν τον ήχο και οι όποιοι συμβολισμοί τα προκάλεσαν, δεν ήταν άμεσα διακριτοί. Τουλάχιστον εγώ δεν τους έπιασα. Αλλά ήταν ωραίο το αισθητικό αποτέλεσμα (και η μουσική μαθηματικά είναι άλλωστε). Ένιωσα όπως τότε με την «Οδύσσεια» του Wilson. (Να ένα ωραίο παράδειγμα παράστασης που αρέσει στο κοινό και λατρεύουν να κράζουν οι κριτικοί).

Η αίσθηση που αποκομίζω μετά το “Primal” είναι ότι η Monika ωριμάζει ωραία. Σωστά. Μακριά από την ξιπασιά που φέρνει η αναγνώριση ή από τις αγκυλώσεις και τα καπρίτσια του όποιου σταριλικίου. Και αποκτά μια δική της, πολύ διακριτή ταυτότητα. Από την αρχή, από τότε που βγήκε, μπορεί να λέγαμε «έχει στοιχεία από Χατζιδάκι και Beatles και PJ Harvey», αλλά ποτέ δεν είπαμε ότι αντέγραφε κάποιον. Ότι ξεσήκωνε μια συνταγή και την εκτελούσε σωστά. Γι’ αυτό και –κατά τη γνώμη μου– μας αρέσει τόσο πολύ. Γιατί αυτό που κάνει είναι ολόδικό της. Και με το “Primal”, με τη λευκή της ορχήστρα και με τα fractals στους τοίχους, αυτό έγινε ακόμη πιο σαφές.

Η Monika είναι για τη γενιά μας ό,τι ήταν όλοι αυτοί που συγκινούσαν τόσο πολύ τους γονείς μας: Ο Σαββόπουλος ή η Γαλάνη ή ο Νταλάρας. Ο λόγος που τώρα δεν τους αντέχουμε δεν έχει να κάνει με τα βήματα που τους έχρισαν σπουδαίους. Έχει να κάνει με κάποια παραπατήματα που έκαναν στη συνέχεια. Αλλά η δική μας γενιά από τη γενιά των μπαμπάδων μας είναι διαφορετική και αναλόγως διαφορετικά είναι τα κριτήριά μας για το ωραίο, οι παραστάσεις μας, οι αντιδράσεις μας. Η Monika έχει ταλέντο, γουστάρει αυτό που κάνει και βάζει όρεξη για δουλειά και κάθε της νέο βήμα είναι στιβαρό και όχι κουκουρούκου, επειδή το επιτάσσει κάποιο trend ή επειδή «έτσι το έκαναν έξω και πέτυχε» ή επειδή επηρεάζεται από την κάθε παπαρολογία μας στο Τwitter.

Σύμφωνοι, θα την ήθελα πιο ροκ, πιο αλήτισσα και να τη χαζεύω σ’ ένα χωράφι με μπίρες και γκόμενες. (Δεν αναφέρω καν ότι θα ήθελα να διαρκέσει για μερικά ακόμη χρόνια η hipster κατάκτηση και επιβράβευση του «εγώ την ανακάλυψα πρώτος» -είναι τόσο γελοίος αυτός ο καβγάς και όλα τα παρελκόμενα κόμπλεξ). Αλλά τότε δεν θα ήταν η Monika. Θα την προτιμούσα χωρίς λάμπες να κατεβαίνουν στο κεφάλι της και χωρίς χορωδίες να ψέλνουν στα ρεφραίν της. Θα ‘θελα να μου παίζει το “Pretend” (πλάκα πλάκα, ρε Μονικάκι, αυτήν την τραγουδάρα γιατί την εξοβέλισες από το setlist σου;) σ’ ένα ξεκούρδιστο πιάνο σπίτι μου και να νιώθω ότι το έγραψε για μένα, μια ζωή. Αλλά εγώ είμαι ένας. Και ο καθένας από εμάς θα την ήθελε κάπως αλλιώς, μόνο και μόνο επειδή πριν 6 χρόνια έτυχε να την πάρουμε είδηση (σχεδόν) πρώτοι και να τη βάλουμε στα περιοδικά μας ως «το next big thing» και τελικά να μας βγήκε. Δεν μας βγήκε όμως. Ήταν το «next big thing». Δεν έγινε επειδή το γράψαμε εμείς. Και το «next big thing» δεν γίνεται να το στερήσεις από τη μαμά σου και από την χοντρή φοιτήτρια Θεολογίας με τα πατομπούκαλα ή από το βλάκα στο σχολείο που πάντα έπαιζε τερματοφύλακας.

Τελικά ποιο είναι το πρόβλημα με τη Monika; Το πρόβλημα είναι ότι κάνει αυτά που θέλει εκείνη. Πράγμα που σημαίνει ότι το πρόβλημα με τη Monika είναι τελικά το πρόβλημά ΜΑΣ με τη Monika. Η ίδια δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα (ή ίσως τα λύνει πιο γρήγορα από εμάς, καθ’ ότι μαθηματικό μυαλό). Το δεύτερο μας πρόβλημα είναι ότι όσο συνεχίζει να κάνει όσα κάνει με ταλέντο και με δουλειά (και όσο θα κρατάει ακόμη η λάμψη του “Avatar”) εμείς –όσο κι αν την κράζουμε στο Twitter– θα τρέχουμε από πίσω της στις Στέγες και στις στάνες ακόμη, να δούμε τι άλλο έχει να μας πει. (Απλά την επόμενη φορά, να μπορούμε να πιούμε καμιά μπίρα, ε Μονικάκι;)

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Suede - Bloodsports: Το άλμπουμ που περιμένω με περισσότερη αγωνία το 2013

Απόλαυσα τόσο πολύ το δίτομο έργο του Μάρκου Φράγκου για τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ του 2013 (μέρος Α’ και μέρος Β’) που σχεδόν δεν αντιλήφθηκα ότι κάτι πολύ μεγάλο έλειπε. Το δικό μου «πολυαναμενόμενο». Το άλμπουμ που εγώ περιμένω με περισσότερη αγωνία να έλθει μέσα στο χρόνο που μόλις ξεκίνησε.

Το ξαναθυμήθηκα όμως ξαφνικά όταν διάβασα στο forum των Suede ένα post, γραμμένο με τον τρόπο του Brett, τον τρόπο που είχε ο Brett στα 90s.

"Aniseed kisses and lipstick traces, lemonade sipped in Belgian rooms couldn't replace the graceful notions that clung to me when I clung to you, And they touch you like no one touched you, and when you broke they were there with glue, and their kindness was not a weakness and when they were there they were there for you, But will they love you, the way, the way I loved you ? We jumped over the barriers."

Δεν θα το καταστρέψω, προσπαθώντας να μεταφράσω την ποίηση. Γιατί είναι ατόφια ποίηση, είναι σαν εκείνες τις λέξεις που έγραφε τότε, στο “Dog Man Star”. Θυμάσαι το “Asphalt World”; Νομίζω ότι είναι το αγαπημένο μου κομμάτι των Suede –κι ας μην είναι κάποιο χιτ, κι ας μην το παίζουν στις συναυλίες τους.

Είναι άραγε στίχοι από κάποιο επερχόμενο τραγούδι αυτά που έγραψε στο forum; Έτσι θα είναι οι Suede του 2013; Σε μια συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο, ο Brett Anderson είχε πει ότι ο ήχος τους θα είναι ένα μείγμα “Dog Man Star” (1994) και “Coming Up” (1996). Τον πιστεύω. Γιατί ένα χρόνο πριν τον Σεπτέμβρη της συνέντευξης είχα ζήσει τον Σεπτέμβρη της συναυλίας.

Κάπου στο Γκάζι, σ’ ένα πρώην μπουζουξίδικο, το 2011 βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο αναπάντεχο live που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αναπάντεχο γιατί δεν περίμενα ότι δύο δεκαετίες από τότε που ήταν οι θεοί μου, οι Suede θα μπορούσαν να με συγκινήσουν έστω και λίγο. Αλλά ο Brett ήταν πιο δανδής από ποτέ –και ήταν και Ντόριαν Γκρέι, πιο νέος από ποτέ επίσης– και η υπόλοιπη μπάντα, κομματάκι πιο παχουλή αλλά το ίδιο μαγευτική με τον ‘90s εαυτό τους. Η συναυλία ήταν ένα δώρο - έκπληξη. Η είδηση ότι ξαναμπαίνουν στο στούντιο, όμως, έμοιαζε απίστευτη.


Στην πορεία διέρρευσαν νέα κομμάτια (και, όντως, το “For The Strangers” και το “Barriers” είναι '90s Suede), διέρρευσαν ειδήσεις, ήλθε και το post του Brett Anderson στο forum τους. Και, βέβαια, από το τελευταίο τους άλμπουμ, το “A New Morning” του 2002, μεσολάβησαν κι όλες οι υπέροχες προσωπικές δουλειές του Brett, κολλημένες στον ίδιο ρομαντισμό του απώγειού του, ερεβώδεις, ξεφτισμένες, προκλητικές.

Δεν ξέρω αν ο ήχος που είχαν οι Suede στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ταιριάζει στο 2013. Ή μάλλον, δεν ξέρω αν ταιριάζει στα αυτιά των υπολοίπων. Γιατί για μένα, ο ήχος εκείνος ταιριάζει με τα πάντα στη ζωή μου, με όσα έκανα τότε, με όσα έκανα στο μεσοδιάστημα, με όσα θα κάνω 20 χρόνια από τώρα. Γιατί γύρισα το μισό κόσμο, μόνο και μόνο επειδή κάποτε μ’ έπιασε ένα ψιλόβροχο έξω από τη Σορβόννη την ώρα που άκουγα το “Europe Is Our Playground”. Και γιατί γύρισα για πρώτη φορά τη ζωή μου ανάποδα όταν βαρέθηκα να με πετυχαίνει το “Every Monday Morning” κάθε Δευτέρα πρωί στο ίδιο φανάρι, στον ίδιο δρόμο, προς τον ίδιο προορισμό. Και σκέψου ότι αυτά τα δύο ήταν απλώς b-sides…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

H ιστορία ενός τραγουδιού: Do They Know It's Christmas Time?

Το δράμα της Αιθιοπίας το 1984, με την ασιτία να θερίζει τον πληθυσμό της αφρικανικής χώρας, είχε σοκάρει ολόκληρο τον κόσμο. Οι σκληρές εικόνες παιδιών – σκελετών έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς. Παρόμοιου μεγέθους λιμοκτονίες είχαν συμβεί και παλιότερα, αλλά σπάνια έφταναν με τέτοιας έντασης ρεπορτάζ ή ντοκιμαντέρ στους τηλεοπτικούς δέκτες του πρώτου κόσμου.

Στα τέλη Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, ο Bob Geldof δεν πίστευε στα μάτια του, όταν αντίκριζε τα μικρά παιδιά της Αιθιοπίας να πεθαίνουν μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα. Αποφάσισε ότι πρέπει να δράσει άμεσα και πήρε τηλέφωνο τον φίλο του Midge Ure, από τους Ultravox με την εξής ιδέα: Να γράψουν ένα τραγούδι για τα Χριστούγεννα και να έλθουν σε επαφή με επιφανή στελέχη της βρετανικής μουσικής σκηνής για να το ηχογραφήσουν μαζί. Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του single θα πήγαιναν σε τρόφιμα που θα στέλνονταν στην Αιθιοπία.

Ο Geldof και οι Boomtown Rats ήταν μεγάλα ονόματα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές των ‘80s στην πανκ σκηνή και οι Ultravox ήταν πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής μουσικής την ίδια περίοδο. Πάνω απ’ όλα όμως, οι Geldof και Ure είχαν εξαιρετικές σχέσεις με τους περισσότερους από τους συναδέλφους τους. Η ιδέα του Geldof θα έβρισκε πολύ μεγαλύτερη απήχηση απ’ ότι κι ο ίδιος ονειρευόταν αρχικά.

Βοήθησε, βέβαια, το πάθος του. Στις αρχές Νοεμβρίου βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή του Richard Skinner στο BBC Radio1, για να συζητήσει για το επερχόμενο άλμπουμ του, αλλά εκείνος χρησιμοποίησε όλο το χρόνο για να εξηγήσει την ιδέα του για ένα φιλανθρωπικό single. Σύντομα τα ΜΜΕ ρωτούσαν ποιοι είχαν σκοπό να συμβάλουν κι έτσι γινόταν όλο και πιο εύκολο στον Geldof να κλείνει ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα της βρετανικής σκηνής, όπως τον Paul McCartney, τον Sting, τους U2, τους Duran Duran.


To τραγούδι ηχογραφήθηκε ένα μήνα ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα του ’84 και, εκτός των προαναφερθέντων, στο στούντιο βρέθηκαν οι: Spandau Ballet, Paul Young, Culture Club, George Michael, Kool and the Gang, Phil Collins, Paul Weller, Status Quo, Jody Watley, Bananarama, Boomtown Rats, Chris Cross. Το κομμάτι, με τον τίτλο “Do They Know It’s Christmas?” κυκλοφόρησε μόλις μια εβδομάδα αργότερα. Έγινε αμέσως το κορυφαίο single όλων των εποχών στα βρετανικά charts, φτάνοντας περίπου τα 4 εκατ. πωλήσεις. Και διατήρησε αυτόν τον τίτλο μέχρι το 1997 όταν το κομμάτι που έγραψε ο Elton John για το θάνατο της Νταϊάνας, το “Candle in the Wind” το ξεπέρασε με 5 εκατ. πωλήσεις. Σε όλον τον κόσμο, το “Do They Know It’s Christmas?” έφτασε συνολικά τα 12 εκατ. πωλήσεις.

Ο David Bowie και o Paul McCartney δεν είχαν ηχογραφήσει παρέα με τους υπόλοιπους και ακούγονται μόνο στο b-side του single. 24 ώρες από την στιγμή που οι καλλιτέχνες μπήκαν στο στούντιο, ο Ure είχε πανέτοιμο το κομμάτι και τις επόμενες δύο μέρες η πρέσα τύπωνε βινύλια!

Η τεράστια επιτυχία του, οδήγησε τον Geldof στην διοργάνωση του μεγάλου event της επόμενης χρονιάς, το οποίο ονόμασε Band Aid (όπως ονόμασε και την «μπάντα» που ηχογράφησε το κομμάτι), αλλά και στην «αμερικανική» απάντηση, το “We Are The World” που έγραψε ο Michael Jackson και ο Lionel Richie μερικούς μήνες αργότερα, για τον ίδιο σκοπό και που τραγούδησαν οι κορυφαίοι της απέναντι άκρης του Ατλαντικού, πουλώντας πάνω από 10 εκατ. κόπιες.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Post Blogovision Syndrom

His Majesty The King Of Spain, live στο Blogovision party

Για να γλιτώσω το φετινό post blogovision syndrom, έφυγα με πανικό από την Αθήνα μετά το πάρτι της 22ας Δεκεμβρίου και δεν πρόλαβα ούτε την τελική εικοσάδα να αναρτήσω (τα πλήρη αποτελέσματα θα τα βρεις εδώ). Σε μια χρονιά πολύ μέτρια μουσικώς ήταν αυτά τα είκοσι άλμπουμ και πεντ'-έξι ακόμη που είχαν ξεχωρίσει και που πάνω κάτω όλοι περιμέναμε να πρωταγωνιστήσουν στην Blogovision. Αλλά δεν υπήρχε σαφές φαβορί ποτέ.

Στην αρχή π.χ. αρκετοί μιλούσαν για τους Black Keys, μετά μπήκαν οι Tindersticks στο παιχνίδι, εγώ πόνταρα στη "σιγουριά" των GY!BE, οι πιο "γνώστες" επέμεναν για Tame Impala και ΧΧ, τέλος πάντων λίγοι είπαν Beach House κι ακόμη λιγότεροι θα στοιχημάτιζαν στους Grizzly Bear, που μέχρι την τελευταία στιγμή αποδείχτηκε ότι είχαν ελπίδες για τη νίκη. Όλα αυτά έκαναν φανταστική εμπειρία την παρακολούθηση των αποτελεσμάτων από το Blogovision.gr στους τρεις-τέσσερις που είχαμε κωδικούς για να τα βλέπουμε, και έδωσαν μπόλικη αγωνία στους υπόλοιπους την ώρα της ανακοίνωσης στο πάρτι.

Η τελική εικοσάδα είναι η εξής (σε παρένθεση, οι βαθμοί που μάζεψε κάθε άλμπουμ):

01. BEACH HOUSE – “BLOOM” (1181)
02. GRIZZLY BEAR – “SHIELDS” (1080)
03. XX – “COEXIST” (962)
04. SWANS – “THE SEER” (948)
05. TAME IMPALA – “LONERISM” (873)
06. CRYSTAL CASTLES – “(III)” (865)
07. CHROMATICS – “KILL FOR LOVE” (829)
08. BLACK KEYS – “EL CAMINO” (749)
09. LANA DEL REY – “BORN TO DIE” (717)
10. GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR – “‘ALLELUJAH! DON’T BEND! ASCEND!” (674)
11. JESSIE WARE – “DEVOTION” (629)
12. ALT-J – “AN AWESOME WAVE” (618)
13. TINDERSTICKS – “THE SOMETHING RAIN” (582)
14. FRANK OCEAN – “CHANNEL ORANGE” (524)
15. GRIMES – “VISIONS” (502)
16. PERFUME GENIUS – “PUT YOUR BACK N 2 IT” (435)
17. SHEARWATER – “ANIMAL JOY” (435)
18. ANDY STOTT – “LUXURY PROBLEMS” (382)
19. MUMFORD & SONS – “BABEL” (370)
20. BAT FOR LASHES – “THE HAUNTED MAN” (347)

Είμαι ακόμη στο δρόμο, σ' αυτό το post blogovision road trip που έστησα για να ακούσω ξανά με ηρεμία στο αυτοκίνητο όλα αυτά που άκουγα με άγχος μπας και τα βάλω στη λάθος κατάταξη όλο το Νοέμβριο, οπότε δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Μόνο ότι κάτι μου λέει πως του χρόνου έχει να γίνει χαμός!

#01 by Homo Ludens: Foxy Shazam

Ήταν μια χρονιά από αυτές που τις λέμε σκατένιες. Ε και;

Ήταν μια χρονιά με θάνατο, φτώχεια, αρρώστια. Και δεν εννοώ γενικά. Μιλάω για μένα. Για τον κόσμο μου. Και τι;

Ήταν μια χρονιά που μιζέριασα περισσότερο από ποτέ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πέρασα άσχημα.

Αυτές οι γαμημένες στιγμές δυστυχίας, αυτά τα τσουνάμι κατάντιας το μόνο που κατάφεραν ήταν να με κάνουν πιο χαρούμενο και πιο homo ludens. Γιατί μόνο όταν τρως ξύλο, μόνο όταν κινδυνεύεις να πνιγείς, ξυπνάς και αντιδράς.

Κάπου στα μέσα της, άρχισα να δέρνω κι εγώ. Ξύλο στο ξύλο. Κάπου στα μέσα της, καβάλησα επιτέλους τη σανίδα. Καβάλησα το κύμα. Στην αρχή πονούσα πιο πολύ, μετά πήρα το πάνω χέρι. Και τελικά, από την αναμέτρησή μας, είναι το 2012 που βγαίνει ηττημένο. Του γάμησα την Παναγία.

This was my Holy Touch.


Δεν ξέρω αν το "The Church Of Rock n' Roll" είναι το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς. Μάλλον δεν είναι. Αν δεν κάνω λάθος, δεν το ψήφισε κανείς άλλος φέτος. Αυτό που ξέρω είναι πως ήταν εκείνο που εγώ άκουσα και απόλαυσα περισσότερο. Εκείνο που μού έφτιαχνε τη διάθεση με την εντελώς Queen και TNT λογική του. Εκείνο που θα πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη σε όποιον με ρωτούσε "πες ρε καμμια μουσική να με βγάλει απ' την κατάθλιψη".

Οι Foxy Shazam έκαναν το 2012 μου πολύ καλλίτερο από αυτό που προμηνυόταν. Και πάνω απ' όλα μού θύμισαν την πιο σημαντική μου αρχή -που ξαφνικά είχα αρχίσει να την ξεχνάω (παρ' ότι υπέγραφα ακόμη ως Homo Ludens): "Ποτέ μην παίρνεις τίποτε στα σοβαρά".

2012, up your ass λοιπόν!





Η πλήρης λίστα του ΠΠC για το 2012:
01. Foxy Shazam - The Church Of Rock n' Roll
02. Patrick Watson - Adventures In Your Own Backyard
03. Lost In The Trees - A Church That Fits Our Needs
04. Mumford & Sons - Babel
05. Tenacious D - Rize Of The Fenix
06. Soko - Ι Τhought I Was An Alien
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #01 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

Τα 10 καλλίτερα metal άλμπουμ του 2012

Σε ένα τόσο ευρύ είδος και σε μια τόσο μεγάλη ηλικία (έχουν πια περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε που αποστήθιζα τα άρθρα του Metal Hammer και που γνώριζα το μικρό όνομα της συζύγου των drummer κάθε γερμανικής power metal μπάντας) είναι εντελώς αδύνατο να βγάλω μια αντιπροσωπευτική λίστα για το 2012. Οπότε κατέφυγα στις συγκρίσεις και ομαδοποιήσεις όσων ψήφισαν τα μεγάλα έντυπα και sites της metal σκηνής. Το γνωστό κόλπο, δηλαδή, όλων αυτών που ψηφίζουν και στην δική μας Βlogovision χωρίς να έχουν σχεδόν καμία προσωπική άποψη. Χε.

Αυτή είναι η δεκάδα που ανέδειξε ο μυστικός μου χεβιμεταλλικός αλγόριθμος:

10. Torche – "Harmonicraft"
Χαρούμενο, αντικαταθλιπτικό metal, με τις κιθάρες στο τέρμα και επιρροές από μπάντες όπως οι Mogwai ή οι Sunn 0))).







9. Periphery – "Periphery II"
Δεύτερο άλμπουμ για την πολλά υποσχόμενη progressive metal μπάντα από το Μέριλαντ. Συνεχείς εναλλαγές ρυθμού και υπέροχες μελωδίες.







8. Baroness – "Yellow & Green"
Το μόνο άλμπουμ της λίστας που πιθανότατα θα παίξει και στην δική μας Blogovision, συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο το metal με το folk και την ψυχεδέλεια, στην τρίτη προσπάθεια αυτής της σπουδαίας μπάντας να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να την πάρουν με τις λεμονόκουπες.





7. Krallice – "Years Past Matter"
10λεπτα έπη με τίτλους που είναι απλά η επανάληψη του γράμματος “i” (πράγμα που θέτει το μέγα ερώτημα: όταν τα παίζουν live, πώς διαβάζουν από μακριά στη setlist ότι το επόμενο είναι το “iiiiiiiii” και όχι το “iiiiiiii”»;) και συνεχείς κιθαριστικές επικαλύψεις.






6. Kreator – "Phantom Antichrist"
Οι πάλαι ποτέ θρύλοι του thrash συμπληρώνουν 30 χρόνια ιστορίας με τον καλύτερό τους δίσκο τις δύο τελευταίες δεκαετίες.








5. Testament – "Dark Roots of Earth"
Άλλη μια μπάντα από τα 80s. Bγάζει το καλύτερό της άλμπουμ τα τελευταία 15 χρόνια, για να έχει και κάτι νέο να παίζει στα πάντοτε δυναμικά τους live, που κάνουν τους thrashers να πίνουν νερό στ’ όνομά τους.






4. Pig Destroyer – "Book Burner"
Ίσως το καλύτερο άλμπουμ μιας από τις κορυφαίες grindcore μπάντες σήμερα.








3. Pallbearer – "Sorrow and Extinction"
Το ντεμπούτο της χρονιάς από την μπάντα που φαίνεται ότι θα ορίσει την έννοια doom metal στα επόμενα χρόνια.








2. Lamb of God – "Resolution"
Έβδομο άλμπουμ για τους ηγέτες του Groove Metal (και, βασικά, την κορυφαία metal μπάντα των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια), έκανε και εμπορική επιτυχία, είναι από αυτά που τα περίμενες και που δεν σε απογοήτευσαν. Και ο πήχης είναι ψηλά για τους Lamb of God.

1. Gojira – "L’ Enfant Sauvage"
Οι Γάλλοι βιρτουόζοι του death metal, σε ρυθμούς καταιγιστικούς, σε μια από τις πιο πολύπλοκες, αλλά την ίδια ώρα πιο προσιτές και ισορροπημένες δουλειές τους ως τώρα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Artist of the year 2012?

Στην Ελλάδα το πρωτοπήραμε είδηση όταν γυρίσαμε από τις διακοπές. Νωχελικοί ακόμη, χωρίς διάθεση ν’ αφήσουμε το μυαλό μας από την προσωρινή ξεγνοιασιά του Αιγαίου για να στρωθούμε και πάλι στη δουλειά, χαζεύαμε ό,τι είχε μαζευτεί τόσες μέρες στο inbox μας και στο timeline μας στα social media. Και προσθέταμε τα δικά μας views στις δύο πρώτες εκατοντάδες εκατομμύρια που έγραφε νωρίς τον Σεπτέμβριο ο PSY στο YouTube. Είχε πλάκα, έναν πιασάρικο ρυθμό και το βίντεοκλίπ του ήταν τόσο, μα τόσο χρωματιστό. Τόσο καλοκαιρινό! Το είδαμε μια-δυο φορές και μετά επιστρέψαμε στη μιζέρια των νέων μέτρων, στους καβγάδους για την πόλωση των άκρων, στα τεφτέρια με τα έσοδα και τα έξοδα και τους υπολογισμούς «αν βγαίνει ή όχι ο μήνας».

Πριν λίγες ημέρες ο PSY έσπασε κάθε ρεκόρ με τις θεάσεις του “Gangnam Style” στο YouTube. Στις 24 Νοεμβρίου, το βίντεοκλίπ που είχε κυκλοφορήσει τον Ιούλιο του 2012 ξεπέρασε τις 804 εκατομμύρια επισκέψεις που είχε το “Baby” του Justin Bieber. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το “Gangnam Style” είχε ήδη φτάσει τα 868 εκατομμύρια views. Ο ρυθμός με τον οποίον το γνωρίζει (και το χορεύει;) το σύμπαν είναι καταιγιστικός. Υπάρχει λογική εξήγηση γι’ αυτόν τον χαμό; Η απάντηση είναι «και ναι και όχι».

Γιατί ο PSY είναι κομμάτι ενός συστήματος που δουλεύει εδώ και παραπάνω από μία δεκαετία για μια τέτοια επιτυχία, αλλά την ίδια ώρα είναι κι ένα απολωλός πρόβατο του συστήματος αυτού. Και, βέβαια, το Internet έχει τον δικό του τρόπο που δουλεύει. Θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς πως επειδή αυτό είναι το πιο πολυπαιγμένο βίντεο στο YouTube, ξαφνικά ο συμπαθής Κορεάτης έγινε ο μεγαλύτερος ποπ σταρ των καιρών μας.

Η συνταγή της K-Pop
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Εδώ και δύο δεκαετίες η Νότιος Κορέα χτίζει συστηματικά μια βιομηχανία παραγωγής ποπ μουσικής με σκοπό να κατακτήσει πολιτισμικά ολόκληρη την Ασία και να αλλάξει την εικόνα της ως ενός κτηνώδους, βιομηχανικού έθνους. Η K-Pop (Korean Pop) έχει ασιατική γεύση μεν, αλλά τα βασικά της συστατικά είναι δυτικά: Στο μπλέντερ έχει ρίξει την ραψωδία του hip-hop, τα επικά ρεφρέν της Europop και τις παύσεις του dubstep. Όλα αυτά, πίσω από τον πρωταγωνιστή: Την «τσιχλοφουσκέ» εικόνα των βίντεο-υπερπαραγωγών α λα Lady Gaga και Madonna, αλλά με ένα πέρασμα ασιατικού manga λούστρου.

To αποτέλεσμα εντυπωσιάζει: Ακόμη και οι Ιάπωνες (η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά για την βιομηχανία μουσικής, παγκοσμίως, μετά τις ΗΠΑ), οι αιώνιοι εχθροί των Κορεατών, λατρεύουν την K-Pop. Στην Ταϊβάν, τις Φιλιππίνες, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ-Κονγκ, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και τη Μαλαισία, οι Κορεάτες ποπ σταρ κυριαρχούν στα charts. Και στην Κίνα, οι συναυλίες τους είναι sold-out. Μόλις οι κινεζικές αρχές καταφέρουν να λύσουν το ενδημικό πρόβλημα της χώρας τους με την πειρατεία, η K-Pop θα γίνει το πρώτο είδος μουσικής σε πωλήσεις. Κάτι που θα πολλαπλασιάσει τα ήδη υπέρογκα κέρδη της. Με τα σημερινά δεδομένα, η K-Pop συνεισφέρει πάνω από 2 δις. δολάρια ετησίως στο ΑΕΠ της χώρας!

Όλο αυτό, βέβαια, σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, όπως είναι η κορεατική, γίνεται απόλυτα ελεγχόμενα. Οι τρεις μεγαλύτερες δισκογραφικές της K-Pop (δύο εκ των οποίων έχουν τα γραφεία τους στην εμπορική γειτονιά της Σεούλ, την Gangnam για την οποία μιλά το περίφημο κομμάτι του PSY) ανακαλύπτουν τους υποψήφιους σταρ από την παιδική τους ηλικία και τους μεγαλώνουν σε ένα πλήρως προστατευμένο περιβάλλον. Αναλαμβάνουν τις σπουδές τους, τις ξένες γλώσσες τους (πρέπει να μιλούν άπταιστα αγγλικά και κινεζικά) και –κυρίως- το να τους αποτρέψουν απ’ ο,τιδήποτε θα μπορούσε να βλάψει την δημόσια εικόνα τους. Μπορεί στις ΗΠΑ η Rihanna, ποστάροντας ημίγυμνες φωτογραφίες στο Twitter, να ανεβάζει τις πωλήσεις της, κάτι αντίστοιχο όμως θα προκαλούσε τεράστιο σκάνδαλο στη Νότιο Κορέα και θα κατέστρεψε την καριέρα ενός καλλιτέχνη. Στο τέλος, 1 μόνο στα 10 υποψήφια «είδωλα» (όπως τους λένε εκεί) καταφέρνει να βγάλει δίσκο, συνήθως ως μέλος μιας ομάδας αγοριών ή κοριτσιών με παρόμοια εμφάνιση, φιλοσοφία και νοοτροπία.

Ο τομέας «εμφάνιση» είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Η K-Pop στηρίζεται στην τηλεόραση και στα βίντεοκλίπ και τα ποπ γκρουπ της πρέπει να έχουν διακριτά χαρακτηριστικά, αλλά και τα μέλη τους να συμπληρώνουν το ένα το άλλο, όχι να είναι όμοια μεταξύ τους. Επίσης, πρέπει να αρέσουν σε όλους τους Ασιάτες, από τα βόρεια νησιά της Ιαπωνίας ως τα δυτικά βάθη της Κίνας και ως τη νότιο άκρο της Μαλαισίας και της Σιγκαπούρης. Τα περισσότερα από τα «είδωλα» της K-Pop υποβάλλονται σε πλαστικές εγχειρήσεις από μικρή ηλικία ώστε να αποκτήσουν την ιδανική εμφάνιση που να ικανοποιεί αυτές τις τρεις απαιτήσεις (συμπληρωματική προς τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, ξεχωριστή από την υπόλοιπη K-Pop, αρεστή σε όλη την Ασία).

Τα συμβόλαια των «ειδώλων» θυμίζουν λίγο εκείνα της πρώτης εποχής του Χόλιγουντ. Τότε τα μεγάλα στούντιο πλούτιζαν υπογράφοντας πολυετή συμβόλαια με τους σταρ που τα ίδια έφτιαχναν και οι οποίοι πέθαιναν στην ψάθα, κερδίζοντας ελάχιστα από τις υπερεπιτυχημένες τους ταινίες. Στην Κορέα, τα 9 κοριτσάκια του δημοφιλούς γκρουπ Girls’ Generation, για παράδειγμα, ζουν όλα μαζί. Τα 6 στο ίδιο διαμέρισμα και τα υπόλοιπα 3, οι πιο μεγάλες σταρ του γκρουπ, απέναντι, στο δικό της η κάθε μία, ένα λεπτό με τα πόδια απόσταση... Τα κέρδη τους φημολογείται ότι κινούνται περίπου στο ένα τοις χιλίοις όσων βγάζει η δισκογραφική τους από τους δίσκους και τις συναυλίες τους.

Η περίπτωση PSY
Έχοντας ως δεδομένα τα παραπάνω, η περίπτωση PSY (από το psycho) αρχίζει να αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Γιατί ο δημιουργός του “Gangnam Style” έχει φροντίσει να αποδείξει λάθος όλα όσα γράφει η κορεατική συνταγή της επιτυχίας. Ανήκει μεν σε ένα από τις τρεις μεγάλες δισκογραφικές, αλλά δεν «εκπαιδεύτηκε» με την διαδικασία των υπόλοιπων ειδώλων. Το δικό του στυλ δεν πήγαινε προς το ωραίο, αυτό που θα άρεσε σε όλη την Ασία, αλλά μάλλον προς το χαβαλετζίδικο, αυτό που παρωδεί την υπόλοιπη βιομηχανία. Σαν τα δικά μας Ημισκούμπρια, ας πούμε.

Το πρώτο του άλμπουμ κατηγορήθηκε ευρέως για ανάρμοστο υλικό, το δεύτερο απαγορεύτηκε τελείως για τους ανήλικους. Το 2001 συνελήφθη να καπνίζει μαριχουάνα και πλήρωσε ένα υπέρογκο πρόστιμο, ενώ ήταν τόσο ασυνεπής στην στρατιωτική του θητεία (που στη Νότιο Κορέα κρατάει 2 χρόνια), ώστε τον ανάγκασαν να την επαναλάβει. Μ’ αυτά και μ’ αυτά εξαφανίστηκε για σχεδόν μία δεκαετία και τώρα που επέστρεψε δεν είναι καν νέος. Η επιτυχία του “Gangnam Style” τον βρίσκει στα 34 του...

Το ίδιο το κομμάτι είναι άκρως ειρωνικό για το Gangnam και τη ζωή των κατοίκων του. Ο PSY στηλιτεύει το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ’ όσους ζουν εκεί, δεν έχουν γίνει πλούσιοι ακολουθώντας τις αρχές των Κορεατών για σκληρή δουλειά και αυτοθυσία. Κι ενώ χρησιμοποιεί όλα τα στοιχεία των βίντεοκλίπ της κορεατικής ποπ (guest stars σε χορευτικά κόλπα, έντονα χρώματα, υπερπαραγωγές με εντυπωσιακά κτήρια, αυτοκίνητα κλπ, και βέβαια ένα πιασάρικο χορό), στην ουσία ειρωνεύεται μέχρι και τις μεγάλες δισκογραφικές που εδρεύουν στο Gangnam και κάνουν συνεχώς χρήση των στοιχείων αυτών. Παρεμπιπτόντως, ο PSY ανήκει στην πιο μικρή από τις τρεις μεγάλες, αυτήν που δεν έχει τα γραφεία της στην εν λόγω γειτονιά.

Η δύναμη του Internet
Γιατί όμως τώρα; Γιατί ο PSY; Φαίνεται ότι αυτό του το ειρωνικό στυλ, συνδυασμένο με τα ίδια τα συστατικά της K-Pop που κοροϊδεύει, ήταν το διαβατήριο για τη μεγάλη επιτυχία και εκτός Ασίας. Γιατί μπορεί οι Κορεάτες να έχουν κατακτήσει την ήπειρό τους, αλλά η –μετριότατη- μουσική τους δεν συγκινούσε ιδιαίτερα την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Από το διαβατήριό, όμως, μέχρι την κατάκτηση της Δύσης και τα 860 εκατομμύρια views στο YouTube, θέλει δουλειά πολλή.

Ο PSY αποδείχτηκε ευφυέστατος και έχτισε πάνω στην καταιγιστική επιτυχία του καλοκαιριού, όταν πρωτοανέβασε το βίντεο. Διαχειριζόμενος μόνος του –σε μεγάλο βαθμό- την εικόνα του και χωρίς τους περιορισμούς της δισκογραφικής του, πλάσαρε τον εαυτό του έξυπνα στις εκτός Ασίας αγορές. Είχε μια καλή ιστορία να πουλήσει, είχε κι αυτόν τον πιασάρικο χορό. Το “Gangnam Style” έγινε το σύγχρονο Lambada, το σύγχρονο Macarena. Σε αντίθεση όμως με αυτά, ο PSY είχε κι ένα ακόμη όπλο: τη δύναμη του Internet.

To πώς κάτι γίνεται viral (δηλαδή πηγαίνει «από στόμα σε στόμα») στο YouTube και κατ’ επέκταση στο Internet έχει κάποιους δικούς του κανόνες, που αφορού στα χρώματα, στον τρόπο και χρόνο παρουσίασης, στο ίδιο το κοινό. Το μάρκετινγκ αλλάζει εντελώς φιλοσοφία τα τελευταία χρόνια, βασισμένο σε αυτούς τους κανόνες. Αλλά ακόμη κι αυτό πολλές φορές βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις, προσπαθώντας να κατανοήσει γιατί ένα ερασιτεχνικό βίντεο με δύο γατάκια που κάνουν χαζομάρες ξεπερνάει ένα βίντεοκλίπ – υπερπαραγωγή.

Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί το Internet. Μεταβάλλεται διαρκώς και αψηφά τους κανόνες που το ίδιο μοιάζει να θέτει. Το “Gangnam Style” ευτύχησε να εμφανιστεί σε μια στιγμή που περιείχε όλα όσα θα το έστελναν στην κορυφή. Το ότι βρέθηκε εκεί, όμως, σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο PSY θα πετύχει κάτι ανάλογο με το επόμενό του τραγούδι. Γιατί δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη ο μεγαλύτερος ποπ σταρ του κόσμου. Δεν είναι καν ο μεγαλύτερος ποπ σταρ της Κορέας σήμερα. Είναι απλά ένα διαδικτυακό φαινόμενο. Σαν τα γατάκια που κάνουν χαζομάρες.

(Γράφτηκε για το περιοδικό Κ της Καθημερινής)

#02 by Homo Ludens: Patrick Watson

Ένας crooner που διηγείται τις ιστορίες του πάνω σε μουσικά χαλιά που θυμίζουν Κλωντ Ντεμπισί; Με κάτι τέτοια ψαρώνω πολύ άσχημα πάντα. Νούμερο 2 για φέτος, και λίγο τού είναι (απλά το Νο.1 μου ταιριάζει περισσότερο με το concept της παρουσίασης...). Για χάρη του Patrick Watson ο Homo Ludens* βγάζει τα γυαλιά του.

*O Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#02 by Homo Ludens:
Patrick Watson
Adventures In Your Own Backyard

Ως τώρα:
03. Lost In The Trees - A Church That Fits Our Needs
04. Mumford & Sons - Babel
05. Tenacious D - Rize Of The Fenix
06. Soko - Ι Τhought I Was An Alien
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #02 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

Οι ανθρωπότυποι της Blogovision

...κρίνονται από το όνομα που θα ψηφίσουν ψηλά στη λίστα τους:

(Ένα disclaimer εδώ.)


Alt-J
Χαρωποί, αμέριμνοι hipsters που φορούν ακόμη ευμεγέθη κοκάλινα γυαλιά και καρό πουκάμισα και παίρνουν σβάρνα τα Pukkelpop και τα Bestival, εξαντλώντας τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα από παππούδες και θείες. Προφανώς 20something και πιο κάτω.

Flying Lotus
Μετρημένοι 45άρηδες που ζουν μέσα στην ενοχή για εκείνο τον διορισμό που κανόνισε ο κολλητός του νονού τους πριν 20 χρόνια σε μια ξεχασμένη υπηρεσία του Δημοσίου. Ταξιδεύουν κάθε χρόνο μόνοι τους σε κάποιο εξωτικό προορισμό της Ασίας (Ιάβα, Νησιά Άνταμαν ή Σρι Λάνκα) και κάθε βράδυ με (φανταστική) παρέα στα άδυτα της ογκώδους δισκοθήκης τους, πίνοντας χυδαιότητες όπως πόρτο από το σούπερ μάρκετ.

Mumford & Sons
Φανατικοί fans του Wes Anderson, των δανέζικων τηλεοπτικών σειρών και της J.K. Rowling, για τους οποίους η κορύφωση του “Hopeless Wanderer” είναι ελάχιστα κατώτερη της τελευταίας μεγάλης τους ερωτικής εμπειρίας, τότε που το στην μπουκάλα, στην Ε’ Δημοτικού, η τρίλιτρη κοκακόλα που σβούρισαν έδειξε την ωραία της τάξης.

Swans
Μεταμφιεσμένοι εξωγήινοι που με την ψήφο τους δίνουν το προσυμφωνημένο σινιάλο στους «δικούς» τους να μπουκάρουν στη Γη και να προκαλέσουν ένα κανονικό «τέλος του κόσμου το 2012».

Lana Del Rey
«Ωραίες της τάξης» στο Δημοτικό, που έγιναν assistants σε εταιρείες PR για να τρέχουν λογαριασμούς προϊόντων ομορφιάς και μακρυμάλληδες, υπερκοινωνικοί φοιτητές που ονειρεύονται πολιτική καριέρα με τη ΔΗΜ.ΑΡ. ή το «νέο υπερκόμμα ευρωπαϊκού χαρακτήρα» του Λοβέρδου και ποστάρουν κοινωνιολογικές αναλύσεις στα blogs τους με το μέσο όρο των 29 pageviews το μήνα. Οι πρώτες ακόμη θυμούνται την αηδία που ένιωσαν όταν τις φιλούσαν σπυριάρηδες νυν fans των Mumford & Sons, οι δεύτεροι ακόμη καταφέρνουν να κρύψουν τον ασίγαστο πόθο τους για την ίδια κατηγορία blogovisionολόγων.

The Black Keys
Φίλαθλοι του Ολυμπιακού, πρώην ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ, που έχοντας χάσει το ένα «σιγουράκι» τους, προσπαθούν να το αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο.

Animal Collective
Εμπνευσμένα trolls που έχουν ρουφήξει ακόμη και το μεδούλι από τις προηγούμενες Blogovision και βρήκαν τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο να μας κάνουν πλάκα.

Linkin Park
Απολιθωμένες χρυσαυγίτισσες και κνίτισσες που έμαθαν για την Blogovision στο Jumping Fish, ψάχνοντας οι μεν το προφίλ του κολλητού τους ράπερ «Βελισάρριου Σφαγέα» και οι δε νέα για τον Φίλιππο Πλιάτσικα.

The xx
Αποτυχημένες πρώην τενίστριες που πήραν 13 κιλά στα δύο χρόνια από τη μέρα που κρέμασαν τη ρακέτα, μπάρμεν στα μαγαζιά της Πλατείας Καρύτση και της Κολοκοτρώνη (συν καθέτων) που τελευταία δεν «σκοράρουν» όσο συνήθιζαν, επίδοξοι συγγραφείς που γράφουν ήδη τις πρώτες τους σελίδες με την ελπίδα να κάνει το βιβλίο τους ταινία ο Alan Parker με πρωταγωνιστή αυτόν που παίζει τον λόρδο Grantham στο "Downton Abbey".

Neil Young 
Ακομπλεξάριστοι ή τίγκα στο κόμπλεξ ροκάδες με δισκοθήκη (αποκλειστικά σε βινύλια) που απλώνεται σε τοίχους συνολικού εμβαδού 37 τ.μ. και κορνιζαρισμένα κολλάζ με αποκόμματα εισιτηρίων από τις 178 συναυλίες που έχουν πάει στη ζωή τους.

Beach House
Ερωτοχτυπημένα νιάτα που πιστεύουν ότι η πραγματική έξοδος από την οικονομική κρίση θα έλθει μόνο μέσω του ετέρου ημίσεως.

Foxy Shazam
Εγώ.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Τα 10 καλλίτερα τραγούδια για τεκνοποίηση

...ή για λίγο ανώφελο σεξ.

«Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ALCO, η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών των Ελλήνων μειώθηκε σε ποσοστό 34%, ενώ η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά το 47% όσον αφορά την επαγγελματική τους ζωή και 46% τις διαπροσωπικές και σεξουαλικές σχέσεις των ζευγαριών» διάβασα κάπου.

Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και το καλύτερό μας όπλο είναι –ποιο άλλο;- η μουσική! Φτιάξε ένα CDάκι με τα δέκα τραγούδια που ακολουθούν, άναψε κεριά, φάε και τίποτε μύδια για σιγουριά και όρμα στο ψητό.




Rod Stewart – “Tonight’s The Night”
Mε την τότε συμβία του Britt Ekland σε ένα απολαυστικό βίντεοκλίπ και με στίχους που θυμίζουν συμβουλές διακόρευσης αθώας παρθένας, ο “Mr. Sexy” βάζει το δικό λιθαράκι στην επιστροφή των Ελλήνων στην κορυφή του πίνακα με τους κορυφαίους εραστές παγκοσμίως.



Marvin Gaye – “Let’s Get It On” 
H αφροδισιακή φωνή του Gaye ξεχειλίζει σαν σαμπάνια από το στόμιο και χύνεται σταγόνα-σταγόνα στα εκστασιασμένα πρόσωπα αυτιά όσων συνευρίσκονται με το εν λόγω soundtrack, μεγιστοποιώντας την απόλαυση.



Madonna – “Like A Virgin”
Η dance προσθήκη που δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Γιατί δεν πονάει πάντα η πρώτη φορά.



Toni Braxton – “You're Makin' Me High”
Προσωπικό φετίχ. Αν έχεις δοκιμάσει όλα τα υπόλοιπα και δεν πιάνει τίποτε, πάτα το play σ’ αυτό και θα με θυμηθείς.



Barry White - "Practice What You Preach" 
Ο άνθρωπος – σαμπάνια – μύδια – βασιλικός πολτός είναι εδώ ξεκάθαρος στις προθέσεις του. «Έλεος με τα προκαταρκτικά» της λέει, «γιατί δεν σταματάμε τα λόγια, γιατί δεν σταματάμε να σπαταλάμε το χρόνο;». Όποιος δεν πιάνει το υπονοούμενο ας προσπαθήσει να ρίξει γκόμενα με Burzum.



Prince – “Kiss”
Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν είναι το τελευταίο τραγούδι που το ζευγάρι-στα-σκαριά ακούει στο club (αμέσως μετά το “Like a Virgin” - δες πιο πάνω) και ξαναμμένο εγκαταλείπει την πίστα για ένα γρήγορο στις τουαλέτες.



The Divinyls - "I Touch Myself” 
Πιο πληθωρικό κι απ’ τη Sophia Loren στα καλύτερά της, πιο προκλητικό κι απ’ το σταύρωμα των ποδιών στο «Βασικό Ένστικτο», πιο ανεβαστικό κι από στρείδια μαριναρισμένα σε Red Bull, παραδόξως δεν σε πείθει για τις αρετές των κατά μόνας ηδονών, αλλά σε στέλνει αφηνιασμένο/η έξω από το σπίτι σου προς αναζήτηση σεξ.



Donna Summer – “Love To Love You Baby” 
To «αααααααα» της αρχής είναι σαν ερωτικό βογκητό, το μπιτ στη συνέχεια είναι σαν εντατική διείσδυση, η φωνή της Donna Summer σαν το πρώτο τσιγάρο μετά τον οργασμό και για όσους δεν πιάνουν τα υπονοούμουνα, ακούγονται κι ένα σωρό «μμμμμ» και «ααααααχχχ».



George Michael – “I Want Your Sex”
Γιατί το να το λες στα ίσια είναι η καλύτερη μέθοδος τις περισσότερες φορές.



Serge Gainsbourg & Jane Birkin – “Je T’ Aime... Moi Νon Plus”
Ένας μύθος λέει ότι πρόκειται για τα 4 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα μουσικής που ευθύνονται για τη γέννηση των περισσότερων παιδιών στη σύγχρονη ιστορία. Αν ο σκοπός σου δεν είναι η τεκνοποίηση, χρησιμοποιήσε προφυλακτικό που προστατεύει κι από άλλα πράγματα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

#03 by Homo Ludens: Lost In The Trees

Ένα ελεγειακό, θρηνητικό αριστούργημα, ιδιότροπο αλλά μεγαλειώδες και κάπως αισιόδοξο μέσα στο έρεβός του. Το full monty δεν ταιριάζει στην περίπτωσή του, αλλά αφού το ξεκίνησε, πρέπει να το ολοκληρώσει και σήμερα ο Homo Ludens* βγάζει το βρακί του.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#03 by Homo Ludens:
Lost In The Trees
A Church That Fits Our Needs

Ως τώρα:
04. Mumford & Sons - Babel
05. Tenacious D - Rize Of The Fenix
06. Soko - Ι Τhought I Was An Alien
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #03 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

#04 by Homo Ludens: Mumford & Sons

Δική μου λίστα χωρίς οργασμό μπάντζου στα ψηλά δεν παίζει. Και ο ορισμός του μπαντζοργασμού είναι οι Μάμφορντ και Υιοί. Ο Homo Ludens* βγάζει και την άλλη πορτοκαλί του κάλτσα για να χορέψει ξυπόλητος στο πανηγύρι ενός χωριού έξω απ' το Αλμπουκέρκι.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#04 by Homo Ludens:
Mumford & Sons
Babel

Ως τώρα:
05. Tenacious D - Rize Of The Fenix
06. Soko - Ι Τhought I Was An Alien
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #04 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

#05 by Homo Ludens: Tenacious D

Η καλλίτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη δεν θα μπορούσε να λείψει από τη λίστα αυτή. Για χάρη του "Rize Of The Fenix", o Homo Ludens* βγάζει την αριστερή, πορτοκαλί του κάλτσα.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#05 by Homo Ludens:
Tenacious D
Rize Of The Fenix

Ως τώρα:
06. Soko - Ι Τhought I Was An Alien
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #05 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

#06 by Homo Ludens: Soko

Το άλμπουμ που περίμενα πώς και πώς τόσα χρόνια. Η γλυκιά, αλλοπαρμένη αποδόμηση της μουσικής. Η τρολιά, η πιο τρολ απ' όλες. Το τρίτο πιο ταιριαστό άλμπουμ σε μια τόσο μέτρια χρονιά, μετά από αυτά που έχω βάλει στο 5 και, φυσικά, στο 1. Ο Homo Ludens* βγάζει το πουκάμισό του, για να ετοιμαστεί για το πολύ καυτό και αισθησιακό top 5.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#06 by Homo Ludens:
Soko
I Thought I Was An Alien

Ως τώρα:
07. Shearwater - Animal Joy
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #06 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

#07 by Homo Ludens: Shearwater

Η πιο συνεπής indie rock μπάντα τα τελευταία χρόνια, πέρασε φέτος κι απ' την Αθήνα για ένα από τα κορυφαία live του 2012. Το "Animal Joy" είναι το άλμπουμ τους που έχω απολαύσει περισσότερο, μετά το "Rooks". Και, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, τους καθιστά -κατά την ταπεινή μου άποψη- το σπουδαιότερο γκρουπ της εποχής μας, μετά τους Arcade Fire. Ο Homo Ludens* λύνει την γραβάτα του καθώς η ατμόσφαιρα πια ζεσταίνεται πολύ.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#07 by Homo Ludens:
Shearwater
Animal Joy 

Ως τώρα:
08. Great Lake Swimmers - New Wild Everywhere
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #07 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|

#08 by Homo Ludens: Great Lake Swimmers

Ρουστίκ folk, ορεινή, καναδέζικη φουλ, τύπου οι Fleet Foxes συναντάνε τον Bon Iver και βγαίνουν για ορτύκια. Υπέροχη. Για να κολυμπήσει στη μεγάλη λίμνη, ο Homo Ludens* βγάζει το παντελόνι του.

*Ο Homo Ludens γδύνεται για καλό σκοπό.

#08 by Homo Ludens:
Great Lake Swimmers
New Wild Everywhere

Ως τώρα:
09. Bat For Lashes - The Haunted Man
10. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It
11. Gonjasufi - MU.ZZ.LE
12. Killers - Battle Born
13. Bruce Sprinsteen - Wrecking Ball
14. Damien Jurado - Maraqopa
15. Mystery Jets - Radlands
16. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
17. The Maccabees - Given To The Wild
18. Grizzly Bear - Shields
19. Get Well Soon - The Scarlet Beast O'Seven Heads
20. The Black Keys - El Camino

Tι είχε ψηφίσει το ΠΠC στο #08 τις προηγούμενες χρονιές; |2007| |2008| |2009| |2010| |2011|