You 'll never walk alone

To "You Always Walk Alone" είναι μια γλυκιά ανάμνηση από το ποτισμένο με power metal λιβάνι εφηβικό μου εικονοστάσι: To τραγούδαγαν με τίποτε λιγότερο από πώρωση οι Helloween πίσω στο 1988, στο δεύτερο μέρος του "Keeper of the Seven Keys". Τον αντίθετο τίτλο έχει ο ύμνος της Λίβερπουλ: "You 'll Never Walk Alone" διαλαλεί το ρεφρέν που δονεί (κυριολεκτικά) το Άνφιλντ κάθε φορά που γράφεται ποδοσφαιρική ιστορία εκεί. Δυστυχώς, η ενασχόλησή μου με το πρώτο άσμα λήγει κάπου εδώ και το άγχος που προκαλεί η ιδέα ότι το δεύτερο θα δονήσει και το ΟΑΚΑ στα τέλη του μήνα έχει συνέχεια... Συνέχεια που μπορεί να γίνει άνοστο αστείο αν παρέα στη Λίβερπουλ μας έλθουν κι οι μουσαφιραίοι από το Μάντσεστερ. Ο χειρότερος εφιάλτης είναι τόσο κοντά. Όχι, δεν εννοώ το τι ονειρεύεται και στριφογυρίζει στο κρεββάτι του ο Βύρων και οι praetores urbani του. Στ' αρχίδια μου. Πιο κάφροι οι Άγγλοι χούλιγκαν από τους δικούς μας δεν είναι. Ο δικός μου εφιάλτης είναι βγαλμένος από τα μέσα της δεκαετίας του '60: Αν οι δύο πρωταγωνίστριες του τότε FA Championship ξανατραβήξουν όλο το φως των αθλητικών φλας πάνω τους, μήπως ξαφνικά αποκτήσει (πραγματικές) ελπίδες και η Εθνική τους; Το 1966 πήρε το πρώτο και μοναδικό της Παγκόσμιο Κύπελλο και κορμός της ήταν, φυσικά, παίκτες των δύο πιο εμβληματικών ομάδων της παραπληγικής αυτής χώρας.

"Μην ανησυχείς" μου ψιθύρισε ξαφνικά ο αγγελάκος στον δεξί ώμο. "Με τον Κράουτς μόνο και τον Φέρντιναντ, όχι Παγκόσμιο Κύπελλο δεν βλέπουνε, αλλά ούτε την γηραιά αλβιώνα που θα πετάει πάνω από το κεφάλι τους και θα τους λέει τα δυσάρεστα νέα". Και έτσι απροσδόκητα ευτυχισμένος, γύρισα από την άλλη και κοιμήθηκα...