Από την πρώτη στιγμή που κατάφερε να βάλει την καριέρα του σε τροχιά, ο Django Reinhardt είχε ένα μόνο όνειρο: να δημιουργήσει τη δική του μεγάλη ορχήστρα, στα πρότυπα των big bands του Duke Ellington, του Benny Goodman, του Chick Webb. Για κάποιον περίεργο λόγο, το πλήρωμα του χρόνου επήλθε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Τότε που οι Ναζί ανέθεσαν στο Παρίσι το ρόλο του διασκεδαστηρίου των στρατευμάτων, και η πόλη μετατράπηκε σε ένα τεράστιο καμπαρέ/οίκο ανοχής, η τζαζ αντηχούσε από τα μαγαζιά. Πρόσωπο κλειδί στην ανάπτυξη της τζαζ σκηνής, ήταν ο Charles Delaunay. Ιμπρεσάριος, γραφιάς, παραγωγός δίσκων, η ψυχή του περιοδικού Jazz Hot (και της λέσχης Hot Club de France), και δημιουργός της δισκογραφικής εταιρίας Swing, ήταν αυτός που κατάφερε να οργανώσει την πρώτη παριζιάνικη big band, με το όνομα Le Jazz de Paris. Χάρη σ' αυτόν, κατάφερε και ο Τζάνγκο να δημιουργήσει τη δική του 15μελή ορχήστρα, που την ονόμασε Django's Music και αποτέλεσε ένα ιδανικό όχημα για να δίνει μια άλλη διάσταση στις επιτυχίες της εποχής, αλλά και στις δικές του συνθέσεις. Το ντεμπούτο της Django's music έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του 1941 στην περίφημη αίθουσα συναυλιών Salle Pleyel. "Την ώρα που ακούστηκαν τα τρία χτυπήματα και ανέβηκε η αυλαία", θυμάται ο Ντελονέ, "ο Τζάνγκο, που δεν είχε διευθύνει ποτέ πριν δημοσίως μια ορχήστρα - και με μπαγκέτα, παρακαλώ - κατελήφθη από ένα τρομακτικό τρακ και αρνήθηκε να βγει. Στο τέλος, αναγκαστήκαμε να τον βγάλουμε σπρώχνωντας προς τη σκηνή κι αν θυμάμαι καλά βγήκε περπατώντας προς τα πίσω! Κι αυτό, παρά το υπέροχο λευκό του φράκο, που ταίριαζε θαυμάσια με τα κομψά παπούτσια του, με τα κίτρινα κουμπιά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου