Έτσι είναι οι femmes fatales;

Φαίνεται πως, ως κοινωνία, έχουμε τις μοιραίες γυναίκες που μας αξίζουν

Μια χρονιά που ξεκίνησε με μια Θωμαΐδα Βρακατσέλη, ήταν εύλογο να κλείσει με μια Εύη Τσέκου, ώστε να γίνει σαφέστερο αυτό που πάντα υποψιαζόμασταν. Ναι, η Ελλάδα είναι μια χώρα που ποτέ δεν σε κάνει να βαριέσαι. Η πολιτική της ιστορία είναι γεμάτη ίντριγκες και διαφθορά που θα έκαναν κάθε συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων να σταματήσει να γράφει, αποδεχόμενος το ότι η φαντασία του αποκλείεται ποτέ να συναγωνιστεί την πραγματικότητα. Με μια διαφορά: οι μοιραίες γυναίκες στα δικά μας νουάρ απέχουν πολύ από εκείνες που έχουμε μάθει από τα κανονικά νουάρ. Στη θέση των βαμπ με τα μακριά νύχια, τις μακριές τουαλέτες και τις μακριές βλεφαρίδες που στήνουν δολοπλοκίες, οι δικές μας πέτρες του σκανδάλου είναι μικροαστές ερωμένες με μικροαστικούς στόχους - και κυρίως έναν: μια θεσούλα στο δημόσιο, με δυνατότητα διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
(Δημοσιεύτηκε στο Big Fish την περασμένη Κυριακή - το αναδημοσιεύω γιατί βαριέμαι να γράφω κάτι καινούριο)