Είναι αλήθεια ότι έχω κάτι αιώνες να γράψω «Μεταλλουργείο». Αλλά έχω σοβαρή δικαιολογία. Από την πρώτη μέρα που καθιέρωσα την αγαπημένη στήλη των Ελλήνων χεβιμεταλλάδων ως το αντίπαλον δέος των «Django Weekends» -που τόσες αψιμαχίες έχουν φέρει στο blog τελευταία- φρόντισα να συνδέω κάθε post με κάποιο κομμάτι της τρέχουσας επικαιρότητας. Από τον Δεκέμβριο, όμως, και μετά, την επικαιρότητα μονοπωλεί η υπόθεση Ζαχόπουλου -και πρακτικά είναι αδύνατον να συνδέσεις με ένα ροζ σκάνδαλο ή μια υπόθεση εκβιασμού ένα μουσικό είδος που πάντα υπηρετούσε ανώτερες αξίες (τον αγώνα για την παγκόσμια εκεχειρία, τους προβληματισμούς της νεολαίας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, διάφορες ιστορίες με φαντάσματα, όμορφες στιγμές ακραιφνούς χουλιγκανισμού, τα καλά του σατανισμού κ.λπ...) Πρόσθεσε και το προσωπικό τέλμα στο οποίο έχω πια βουτήξει για τα καλά, και από το οποίο μουσικά μόνο το μεγαλείο του Ροντ Στιούαρτ και της απίστευτης ερμηνείας του στο αμερικανικό songbook μπορεί να με βοηθήσει να βγω, και θα καταλάβεις γιατί η στήλη «Μεταλλουργείο» έχει παγώσει για τόσο καιρό.
Πλάκα πλάκα, ακόμη και η επιστροφή της έχει να κάνει περισσότερο με ένα προσωπικό αδιέξοδο, παρά με την τρέχουσα επικαιρότητα. Όταν το βράδυ του Σαββάτου αναζήτησα στην δισκοθήκη μου κάποια μουσική που θα με ενέπνεε για μια «δυνατή» αλλά και πολιτισμένη έξοδο -και αφού πρώτα απογοητεύθηκα από τις δύο αρχικές μου επιλογές (Τσάρλι Πάρκερ και μια συλλογή με πανκ ύμνους)- το μάτι μου έπεσε τυχαία στο πρώτο άλμπουμ των Dream Theater, το «When Dream and Day Unite» του 1989. Το αποτέλεσμα ήταν να το ακούσω περίπου 15 φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, συνεπαρμένος άλλη μια φορά από την πολυποικιλλότητα του ήχου αυτών των μάγων του progressive metal κι από την ανεπεξέργαστη (τότε, στο πρώτο τους LP) δύναμη πίσω από τις συνεχείς αλλαγές ρυθμού και μελωδίας σε κάθε τους ύμνο. Τελικά, δεν βγήκα το Σάββατο, ενώ την Κυριακή έκανα δουλειές του σπιτιού επί περίπου 4 ώρες, μόνο και μόνο για να παρατείνω το άκουσμα του άλμπουμ -και σήμερα συνεχίζω ακόμη να τραγουδάω στίχους από το «The Killing Hand».
Οι Dream Theater εμφανίστηκαν την περίοδο που όλα τα κορυφαία γκρουπ της χέβι μέταλ είχαν ήδη δώσει τα καλλίτερα δείγματά τους και πήγαν τη μουσική ένα επίπεδο πιο πέρα. Το πιο φοβερό με τους Νεοϋορκέζους progs είναι ότι συνεχίζουν να γράφουν σπουδαία τραγούδια μέχρι και σήμερα που η χέβι μέταλ πια παραπαίει. Οι Theater δεν ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πλήκτρα, ούτε που έκαναν τόσο περίπλοκες ενορχηστρώσεις στο κατά τ’ άλλα «ωμό» είδος μουσικής που είναι η χέβι μέταλ. Ήταν, όμως, οι πρώτοι που το έκαναν υπηρετώντας τη μουσική και όχι τον εντυπωσιασμό. Τεχνικά, ελάχιστοι μουσικοί σε οποιοδήποτε είδος μπορούν να σταθούν δίπλα στους Πετρούτσι (κιθάρα), Μιουνγκ (μπάσο) και Πόρτνοϊ (ντραμς), ενώ ο τρόπος που γεμίζει τις συνθέσεις τους ο Μουρ (πλήκτρα) και, φυσικά, η εξέλιξη των φωνητικών του ΛαΜπρί έβαλαν την τελική πινελιά σ’ αυτήν την απίστευτη συναστρία βιρτουόζων. Οι Dream Theater είναι για τη χέβι μέταλ ό,τι και ο Τέρενς Μάλικ για το Χόλιγουντ. Μια πολυτέλεια που δεν σε απασχολεί, παρά μόνο όταν ξαναεμφανίζεται μπροστά σου και σε αφήνει άφωνο από το δέος. Μόνο που οι Dream Theater έχουν πολύ πιο συχνές εμφανίσεις... Από το ‘89 και μέχρι πέρσι έχουν κυκλοφορήσει 9 στούντιο άλμπουμ και 5 live. Γιατί τόσα πολλά ζωντανά; Γιατί, σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς (ότι ένα τόσο τεχνικό γκρουπ, δύσκολα θα μπορούσε να αποδώσει στα live) οι Dream Theater σε κάθε τους συναυλία γράφουν ένα μικρό παραμύθι...
Εδώ το «The Killing Hand» από μια εμφάνισή τους στην Ρουμανία. Είναι ιδέα μου ή ο ΛαΜπρί μοιάζει πάρα πολύ με τον Πλιάτσικα; (δες και την ασπρόμαυρή φωτογραφία τους πιο πάνω. Είναι ο τελευταίος δεξιά!)
Πλάκα πλάκα, ακόμη και η επιστροφή της έχει να κάνει περισσότερο με ένα προσωπικό αδιέξοδο, παρά με την τρέχουσα επικαιρότητα. Όταν το βράδυ του Σαββάτου αναζήτησα στην δισκοθήκη μου κάποια μουσική που θα με ενέπνεε για μια «δυνατή» αλλά και πολιτισμένη έξοδο -και αφού πρώτα απογοητεύθηκα από τις δύο αρχικές μου επιλογές (Τσάρλι Πάρκερ και μια συλλογή με πανκ ύμνους)- το μάτι μου έπεσε τυχαία στο πρώτο άλμπουμ των Dream Theater, το «When Dream and Day Unite» του 1989. Το αποτέλεσμα ήταν να το ακούσω περίπου 15 φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, συνεπαρμένος άλλη μια φορά από την πολυποικιλλότητα του ήχου αυτών των μάγων του progressive metal κι από την ανεπεξέργαστη (τότε, στο πρώτο τους LP) δύναμη πίσω από τις συνεχείς αλλαγές ρυθμού και μελωδίας σε κάθε τους ύμνο. Τελικά, δεν βγήκα το Σάββατο, ενώ την Κυριακή έκανα δουλειές του σπιτιού επί περίπου 4 ώρες, μόνο και μόνο για να παρατείνω το άκουσμα του άλμπουμ -και σήμερα συνεχίζω ακόμη να τραγουδάω στίχους από το «The Killing Hand».
Οι Dream Theater εμφανίστηκαν την περίοδο που όλα τα κορυφαία γκρουπ της χέβι μέταλ είχαν ήδη δώσει τα καλλίτερα δείγματά τους και πήγαν τη μουσική ένα επίπεδο πιο πέρα. Το πιο φοβερό με τους Νεοϋορκέζους progs είναι ότι συνεχίζουν να γράφουν σπουδαία τραγούδια μέχρι και σήμερα που η χέβι μέταλ πια παραπαίει. Οι Theater δεν ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πλήκτρα, ούτε που έκαναν τόσο περίπλοκες ενορχηστρώσεις στο κατά τ’ άλλα «ωμό» είδος μουσικής που είναι η χέβι μέταλ. Ήταν, όμως, οι πρώτοι που το έκαναν υπηρετώντας τη μουσική και όχι τον εντυπωσιασμό. Τεχνικά, ελάχιστοι μουσικοί σε οποιοδήποτε είδος μπορούν να σταθούν δίπλα στους Πετρούτσι (κιθάρα), Μιουνγκ (μπάσο) και Πόρτνοϊ (ντραμς), ενώ ο τρόπος που γεμίζει τις συνθέσεις τους ο Μουρ (πλήκτρα) και, φυσικά, η εξέλιξη των φωνητικών του ΛαΜπρί έβαλαν την τελική πινελιά σ’ αυτήν την απίστευτη συναστρία βιρτουόζων. Οι Dream Theater είναι για τη χέβι μέταλ ό,τι και ο Τέρενς Μάλικ για το Χόλιγουντ. Μια πολυτέλεια που δεν σε απασχολεί, παρά μόνο όταν ξαναεμφανίζεται μπροστά σου και σε αφήνει άφωνο από το δέος. Μόνο που οι Dream Theater έχουν πολύ πιο συχνές εμφανίσεις... Από το ‘89 και μέχρι πέρσι έχουν κυκλοφορήσει 9 στούντιο άλμπουμ και 5 live. Γιατί τόσα πολλά ζωντανά; Γιατί, σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς (ότι ένα τόσο τεχνικό γκρουπ, δύσκολα θα μπορούσε να αποδώσει στα live) οι Dream Theater σε κάθε τους συναυλία γράφουν ένα μικρό παραμύθι...Εδώ το «The Killing Hand» από μια εμφάνισή τους στην Ρουμανία. Είναι ιδέα μου ή ο ΛαΜπρί μοιάζει πάρα πολύ με τον Πλιάτσικα; (δες και την ασπρόμαυρή φωτογραφία τους πιο πάνω. Είναι ο τελευταίος δεξιά!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου