Ήταν ένα τριήμερο εφιαλτικό. Και το γκραν φινάλε ήταν το χειρότερο πλήγμα από όλα. ΟΚ, η ΑΕΚ δεν άξιζε και ο Παναθηναϊκός κάτι είχε να αποδείξει στους αντιπάλους του και τους φιλάθλους του. Πάρε ένα 4-1 και δες την αγαπημένη σου ελληνική ομάδα να αγχώνεται και να λουφάζει. ΟΚ, η Μάντσεστερ είναι ένα ολοκληρωμένο σύνολο και η Μπαρτσελόνα φλύαρη. Πάρε ένα σάπιο 1-0 και δες την δεύτερη πιο αγαπημένη σου ευρωπαϊκή ομάδα να διαλύεται μέσα στην γκρίνια της. ΟΚ, η Ζενίτ είναι η νέα μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και η Μπάγερν είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ. Πάρε και την τρίτη σου αγαπημένη ευρωπαϊκή ομάδα να διασύρεται για πλάκα με 4-0 από τα πουλέν της Πετρούπολης που σκοράρουν σε κάθε δεύτερο σουτ. ΟΚ όλα τα παραπάνω, πες ότι τα περίμενες...
Αλλά η Ρέιντζερς; Ποια είναι η Ρέιντζερς; Η ομάδα που παρ' ολίγον να αποκλεισθεί από τους γραφικούς του Πεσέιρο; Αυτή η Ρέιντζερς; Έβλεπα το ματς με έναν απίστευτο στομαχόπονο που με έχει διαλύσει όλη μέρα. Και που μεγάλωνε κάθε φορά που η λατρεμένη μου Φιορεντίνα, η πιο αγαπημένη μου ομάδα από όλες, έχανε μια ευκαιρία. Η Ρέιντζερς έκανε το πρώτο της σουτ στο 80'! Μέχρι τότε έπαιζε ένα εμετικό ταμπούρι, με 5 αμυντικούς μονίμως τσιμεντωμένους μέσα στην περιοχή τους, ένα αηδιαστικό καταστροφικό ποδόσφαιρο που προκαλούσε μαζική τάση αυτοκτονίας στο πέταλο κάτω από τον λόφο του Φιέζολε. Αμέσως μετά από αυτό το ένα σουτ, ξαναγύρισε στο ταμπούρι της για να πάει το ματς στα πέναλτυ.
Δεν έτρεφα καμμία ελπίδα ότι θα μου πήγαινε κάτι καλά αυτό το τριήμερο. Οι 3 αγαπημένες μου ευρωπαϊκές ομάδες διεκδικούσαν μια θέση στον τελικό και πήγαν και οι τρεις για βρούβες... Όταν ο Κρίστιαν Βιέρι, αυτό το ζωντανό κουφάρι του κάποτε σπουδαιότερου επιθετικού στον κόσμο, έστηνε την μπάλα στα 11 μέτρα, έκλεισα την τηλεόραση και γύρισα στις μουσικές μου που τουλάχιστον με κάνουν ευτυχισμένο (πέρασα πρώτα για πεντηκοστή όγδοη φορά από την τουαλέτα...)
Αλλά η Ρέιντζερς; Ποια είναι η Ρέιντζερς; Η ομάδα που παρ' ολίγον να αποκλεισθεί από τους γραφικούς του Πεσέιρο; Αυτή η Ρέιντζερς; Έβλεπα το ματς με έναν απίστευτο στομαχόπονο που με έχει διαλύσει όλη μέρα. Και που μεγάλωνε κάθε φορά που η λατρεμένη μου Φιορεντίνα, η πιο αγαπημένη μου ομάδα από όλες, έχανε μια ευκαιρία. Η Ρέιντζερς έκανε το πρώτο της σουτ στο 80'! Μέχρι τότε έπαιζε ένα εμετικό ταμπούρι, με 5 αμυντικούς μονίμως τσιμεντωμένους μέσα στην περιοχή τους, ένα αηδιαστικό καταστροφικό ποδόσφαιρο που προκαλούσε μαζική τάση αυτοκτονίας στο πέταλο κάτω από τον λόφο του Φιέζολε. Αμέσως μετά από αυτό το ένα σουτ, ξαναγύρισε στο ταμπούρι της για να πάει το ματς στα πέναλτυ.
Δεν έτρεφα καμμία ελπίδα ότι θα μου πήγαινε κάτι καλά αυτό το τριήμερο. Οι 3 αγαπημένες μου ευρωπαϊκές ομάδες διεκδικούσαν μια θέση στον τελικό και πήγαν και οι τρεις για βρούβες... Όταν ο Κρίστιαν Βιέρι, αυτό το ζωντανό κουφάρι του κάποτε σπουδαιότερου επιθετικού στον κόσμο, έστηνε την μπάλα στα 11 μέτρα, έκλεισα την τηλεόραση και γύρισα στις μουσικές μου που τουλάχιστον με κάνουν ευτυχισμένο (πέρασα πρώτα για πεντηκοστή όγδοη φορά από την τουαλέτα...)
2 σχόλια:
Αααααχ (κατά τα 3/4 του δικού σου). Μπάγερν δεν υποστήριζα ποτέ και ομολογώ ότι έχω αρχίσει να συμπαθώ τη Ζενίτ (από τότε και παρόλο που μας έκλεισε το σπίτι).
Για να χωνευτούν τα υπόλοιπα όμως, χρειάζεται μια ενεργητική τεσσάρα την Κυριακή.
Εγώ πάλι (αν και το περίμενα) περισσότερο με έριξε η Μπάγερν και επίσης ότι θα δω 3 αγγλικές ομάδες σε 2 τελικούς (ή μάλλον απλά δεν θα δω)...ας νικήσει τουλάχιστον η Τσέλσι για να τραγουδάμε Ντρογκμπά και Προ...
Δημοσίευση σχολίου