Deco Εκστρατεία: Σώστε το Καρεδάκι της Γιαγιάς!

Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση περνά μέσα από την κλασική ελληνική μικροαστική αισθητική

Είναι μια από τις πιο φυσιολογικές συμπεριφορές που γέννησε η βίαιη αστικοποίηση της Ελλάδας: η μεταφορά στην πόλη των στοιχείων που θυμίζουν τη ζωή στο χωριό. Σε περιοχές όπου η κοινωνική ζωή εκτυλισσόταν στο προαύλιο της εκκλησίας, το καθιστικό ήταν ένας χώρος που άνοιγε μόνο τις μεγάλες γιορτές, για να υποδεχτεί όσους περνούσαν για τα κεράσματα. Σε έναν χώρο όπου απαγορευόταν να πατήσεις πόδι τις καθημερινές, κανείς δεν γκρίνιαζε για το ότι το σεμέν του τραπεζιού και το κεντητό καρεδάκι στην πλάτη της πολυθρόνας έστεκαν εμπόδιο στην άνεση του επισκέπτη - για την ακρίβεια, συνέβαινε το αντίθετο: ο επισκέπτης ερχόταν να εμποδίσει την αταραξία των διακοσμητικών αντιλήψεων που μετέφερε στην Αθήνα η εσωτερική μετανάστευση. Όλα αυτά άλλαξαν, όταν η οικονομική άνθιση του '60 έδιωξε τα σκαλιστά έπιπλα από τα μικροαστικά διαμερίσματα, για να τα αντικαταστήσει με τα περίφημα "δανέζικα σαλονάκια". Τώρα που οι λέξεις "σκανδιναβικό design" φέρνουν στο μυαλό υπερκαταστήματα φτηνών επίπλων, πανομοιότυπα σε κάθε χώρα του κόσμου, είναι θέμα επιβίωσης η επιστροφή στις αισθητικές μας ρίζες μέσα από το σύμβολο design που είναι το κλασικό καρεδάκι.

Είναι κυρίως θέμα καθαριότητας: καλύπτοντας τις επιφάνειες όπου τοποθετείται, το καρεδάκι προστατεύει από τη χρήση - και σώζει την οθόνη της τηλεόρασης από τη συσσώρευση σκόνης. Είναι επίσης θέμα κοινωνικό: το καρεδάκι κρύβει την οθόνη, σε καλεί να το μετακκινήσεις για να δεις και, κατά συνέπεια, σου θυμίζει να περιορίσεις τις ώρες που περνάς καθηλωμένος μπροστά της, μακριά από την αληθινή ζωή.

Το comeback του σεμέν και του δαντελωτού καρέ πάνω στην τηλεόραση είναι πλέον ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας.

(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 25/5/2008, στο ειδικό τεύχος Deco του περιοδικού Big Fish)