Αγαπητή Ζιζέλ,έκανα το λάθος να απαντήσω στην ερώτηση «με ποια ασχολείσαι στο επόμενο Exitorial;» και έπεσαν όλες πάνω μου να με κατασπαράξουν. Ολως αφελώς, εξέλαβα την απορία τους ως ενδιαφέρον για την στήλη και κολακεύθηκα τα μάλα που διαβάζεται και από γυναίκες, μολονότι το περιοδικό έχει τουλάχιστον σαφείς προθέσεις προσέλκυσης του ανδρικού κοινού. Και απάντησα αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη: «Με τη Ζιζέλ». Μετά από τόσα χρόνια ενεργούς και συστηματικής ενασχόλησης με τα μυστήρια της θηλυκής σκέψης, πίστεψα πραγματικά ότι εδώ δεν θα έπεφτα έξω. Ενα «τι γράφεις στο επόμενο Exitorial;», ή ένα «θα είναι και το επόμενο Exitorial το ίδιο ενδιαφέρον;» είναι ερωτήσεις που συνήθως ενέχουν καμουφλαρισμένη πονηριά και σοβαρές πιθανότητες ξεσπάσματος στην λάθος (δηλαδή στην αυθόρμητη και ειλικρινή) απάντηση. Αλλά το «με ποια ασχολείσαι στο επόμενο Exitorial;» ήταν τόσο «ανδρική» ερώτηση που ένιωσα ότι δεν έκρυβε καμία απολύτως παγίδα. Προέβλεψα, μάλιστα, και την αντίδραση, υπολόγιζα σε ένα «α, μάλιστα. Επιτέλους μια πραγματική γυναίκα». Μετά το πρεζόνι, τη γριά και το κοριτσάκι (Έϊμι Γουάινχάουζ, Μαντόνα και Μόνικα διαδοχικά, στα τρία πρώτα ξεμυτίσματα της στήλης), ήλπιζα πως οι αναγνώστριες θα συγκινούνταν εξίσου με τους αναγνώστες -αν και για τους εντελώς διαφορετικούς λόγους- που η επόμενη ηρωίδα μου θα ήταν η γυναίκα στην οποία όλες θα ήθελαν να μοιάσουν. Φευ!
Το όνομά σου ήταν τελικώς μια υπέροχη αφορμή για την κατά μέτωπον επίθεση σε όλα αυτά που συμβολίζει για μια δεσποινίδα ηλικίας 25 έως 40 ετών ένας εργένης, ευκατάστατος και εμφανίσιμος (το ξέρω ότι είναι ελεεινή και τρισάθλια αυτοδιαφήμιση, αλλά μην κολακεύεσαι ότι πάω να σε ρίξω, σε λίγο θα σε πάρει κι εσένα η μπάλα) χωρίς εμφανή διάθεση σοβαρού ζευγαρώματος άνδρας. Ενώ ένας αναγνώστης, ακόμη κι ο πιο ερωτευμένος με την καλή του, θα αντιδράσει στο άκουσμα του «Ζιζέλ» με ειλικρινή εκτίμηση πρώτου επιπέδου και ατάκες όπως «θεά!», «δεν υπάρχει πιο όμορφη γυναίκα», «μα τι τέλεια φυσικά στήθη είναι αυτά;», οι αναγνώστριες (οι φίλες μου αναγνώστριες, τέλος πάντων) έχουν ήδη κάνει μια βουτιά στο πηγάδι με τον αχταρμά των εγωιστικών συμπερασμάτων τους και πειράζονται που ο εργένης της ιστορίας μας μπορεί και να φαντασιώνεται μια Ζιζέλ για το κρεβάτι του ή -ακόμη χειρότερα- τρελαίνονται στην ιδέα ότι μπορεί να την διεκδικήσει. Γιατί θα την διεκδικήσει εις βάρος τους και θα τη συγκρίνει μαζί τους! Με άλλα λόγια σε ζηλεύουν και δεν θέλουν να τσαλακώσεις τα κλινοσκεπάσματά μου...
Και, τελικώς, αυτό που κατάφεραν ήταν να μετατρέψω ένα αποθεωτικό στις προθέσεις του Exitorial προς όλες αυτές τις λιγότερο ή περισσότερο Ζιζέλ που κουλουριάζονται στα σεντόνια μου, φορούν τις αθλητικές μου κάλτσες και τα Calvin Klein εσώρουχά μου τον τελευταίο καιρό, σε ένα λιβελογράφημα κόντρα στην ανασφαλή τους παλαβομάρα. Και, φυσικά, και εναντίον σου, αφού -πρώτον- εσύ είσαι η αποδέκτης της επιστολής μου και -δεύτερον- μου έχουν απαριθμήσει και αναλύσει όλα σου τα αρνητικά, ώστε τελικά αντί να χαζεύω τις φωτογραφίες σου στο τελευταίο αμερικανικό GQ, να καθίσω και να διαβάσω την συνέντευξή σου. Και όλοι ξέρουμε πόσο ξενερώνει ένας άνδρας όταν ψάχνει να βρει δεύτερο επίπεδο εκεί που δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο απ’ το (πανέμορφο) πρώτο.
Εκεί που σκεφτόμουν πόσο ξεχωριστή είναι η κάθε γυναίκα που δέχτηκε να ξεκλειδώσει λίγο από το χρόνο που έχει αποκλειστικά αφιερωμένο στην βιολογική της προδιάθεση, απλά για να διασκεδάσουμε παρέα λίγες ώρες, τώρα απογοητεύομαι που συνειδητοποιώ ότι κι αυτό έγινε βάσει προκαθορισμένου σχεδίου. Και κουρασμένος από όλες τις (αυτοδιαφημιζόμενες ως πανέμορφες, πανέξυπνες ή παράφορα ερωτευμένες) ελεύθερες σκοπεύτριες που έχουν στήσει καραούλι τον τελευταίο καιρό στο κινητό, το e-mail και τα στέκια μου, ετοιμάζομαι να αποσυρθώ στις θερινές μου διακοπές σε μια ερημική παραλία χωρίς σήμα, μαρτίνι και γυναίκες. Αηδιασμένος που το ενδιαφέρον μου να τις κάνω να περάσουν καλά έστω και για μια μέρα μεταφράζεται αυτόχρημα σε υπογραφή συμβολαίου μελλοντικής δέσμευσης, τους επισυνάπτω αυτό εδώ το γράμμα ως τελευταία δήλωση αιώνιας απιστίας, ως οριστική παραίτηση απ’ οποιονδήποτε ρόλο φαντασιώνονται για μένα, ως ξεκάθαρη ρήξη με οποιαδήποτε λέξη ψέλλισα πάνω σε μια στιγμή που το κεφάλι υπολειτουργούσε σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα κι εκείνες μετέφρασαν αμέσως σε όρκο.
Και δεν βοηθάς κι εσύ καθόλου. Να έδινες πέντ’-έξι πνευματώδεις απαντήσεις, να τους τις τρίψω στα μούτρα, να σε τοποθετήσω όντως στη θέση του μέτρου σύγκρισης που εκείνες βιάστηκαν έντρομες να σε φαντασθούν. Υποθέτω, Ζιζελάκι, έχεις κι εσύ κουραστεί απ’ όλα αυτά τα κοριτσόπουλα που κυνηγάνε το φίλο σου και τού προσφέρουν απλόχερα όσα εσύ δεν έχεις, άλλες για να λένε ότι έφαγαν το γκόμενο της πιο όμορφης γυναίκας στον κόσμο, άλλες γιατί πιστεύουν ότι πραγματικά θα περάσουν καλά στο πλευρό ενός loser ποδοσφαιριστή που έχει ποζάρει στα πιο αμήχανα εξώφυλλα της ιστορίας των ανδρικών περιοδικών. Τουλάχιστον, ο Τομ Μπρέιντι θα έχει ηρεμήσει πια. Πέρασε από το στάδιο που όλες του έθαβαν τη Ζιζέλ και τώρα απλά απολαμβάνει την πορσελάνη των γλουτών σου χωρίς άγχος για το τι θα συζητήσετε το πρωί πάνω από την στυμμένη σας πορτοκαλάδα. Υποθέτω ότι μαζί του θα λες όλα αυτά που δεν απάντησες στην συνέντευξη. Γιατί, το ν’ αφήσει κανείς τις πολλές Ζιζέλ της κάθε βραδιάς για μία και μόνο, θα ήταν έγκλημα αν δεν έχει πειστεί ότι αυτή είναι όντως η καλύτερη...
Τα λέμε από Σεπτέμβριο,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Αυγούστου)
Και με το παραπάνω post σηματοδοτείται η επάνοδος του Homo Ludens στο blog, το οποίο έχει παρακουλτουρέψει και σοβαρέψει τον τελευταίο μήνα. Επειδή, όμως, η επιστροφή στο κλεινόν άστυ κάθε άλλο παρά ομαλή (ψυχολογικά) είναι, ο Homo Ludens προτίμησε να ξεκινήσει με μια αναδημοσίευση παλαιότερου κειμένου του, προτού επιστρέψει στην ομαλή ροή των αναφορών σε ημίγυμνες καλλονές, ιδρωμένους μαλλιάδες και άμπαλους ποδοσφαιριστές με περίεργα ονόματα. Σταδιακά, μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου το «Πο Πο Culture!» θα επιστρέψει λογικά στην φυσιολογική του ρουτίνα. Ζητώ συγγνώμη για το πληθωρικόν του διαστήματος, αλλά οι ανειλλημένες υποχρεώσεις και οι υψηλές θερμοκρασίες με υποχρεώνουν να περιορισθώ στις απολύτως απαραίτητες δημοσιεύσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου