Οδηγούσαμε στην εθνική, ακούγοντας ό,τι καινούριο cd έπεσε στα χέρια μου φέτος - Gnarls Barkley, Sam Sparro, Coldplay, Last Shadow Puppets κ.ο.κ. Όταν ήρθε η ώρα για το "Anyone I Lay My Head" της Σκάρλετ Τζοχάνσον, η γυναίκα της ζωής μου κόντεψε να τρακάρει από τα γέλια. Άρχισα να ψελλίζω κάτι για overproduction και για τον τρόπο που φόρτωσαν τον ήχο με διάφορα μπλιμπλίκια και εφέ, θάβοντας την (εντάξει, όχι καλή) φωνή της, αναζητώντας επιχειρήματα εκεί όπου δεν υπάρχουν. "Είσαι ένας πραγματικός θαυμαστής", μού επεσήμανε. Ναι, ο αληθινός φαν είναι πάντα σε θέση να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είναι ο τελευταίος που θα νιώσει προδομένος. Εγώ όμως είχα αποδείξεις. Είχα ήδη ακούσει τη Σκάρλετ να τραγουδά κανονικά, συνοδεία φιλαρμονικής ορχήστρας, ένα από τα πιο κλασικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Και τα πήγε μια χαρά. Την ακούς και αντιλαμβάνεσαι πώς η φωνή της κάνει μικρά, προσεκτικά, ελαφρώς αδέξια βήματα πάνω στη μελωδία, πώς συνδυάζει στην ερμηνεία της μια σχεδόν παιδική αθωότητα (σε τελική ανάλυση, για νανούρισμα πρόκειται - και η ηχογράφηση ήταν σε μια συλλογή από νανουρίσματα), με αυτήν την πηγαία, αβίαστη σεξουαλικότητα, που αναβλύζει από μέσα της χωρίς η ίδια να την κάνει ποτέ θέμα. Δοκιμάζει να κάνει λίγο scat singing, ψιθυρίζει, παίζει με την ιδέα του τραγουδιού και είναι εμφανές ότι το απολαμβάνει - σαν ένα κορίτσι μπροστά στον καθρέφτη, που φαντάζεται τον εαυτό του ως ντίβα του '40, αν υπάρχουν τέτοια κορίτσια.
Και μ' αυτήν την εκτέλεση, από την κατεξοχήν ηρωίδα του "Πο Πο Culture" ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο ο κύκλος της ενότητας Summertime Sunday - ευτυχώς, έχω να πω, γιατί είχα βαρεθεί: για να είμαι ειλικρινής, το Summertime δεν είναι ένα από τα τραγούδια που αγαπώ ιδιαίτερα. Δεν είναι καν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Γκέρσουιν. Ούτε φυσικά ένα από αυτά που θεωρώ κατεξοχήν καλοκαιρινά τραγούδια. Τις επόμενες μέρες, μέχρι να μπει για τα καλά το φθινόπωρο, θα αναρτήσω παραδείγματα και για τις δύο κατηγορίες.
υγ. Αυτό το τραγούδι το αφιερώνω στον συνάδελφο Ηλία Μαγκλίνη, που έχει σήμερα γενέθλια, όπως με πληροφορεί το Facebook - και ο οποίος τους τελευταίους μήνες έγραψε για το GK της Καθημερινής μια σειρά άρθρων αφιερωμένων στις Λολίτες, τις Femmes Fatales και τα Pin-Up. H Σκάρλετ, ως γνωστόν, είναι και τα τρία.
1 σχόλιο:
Μπράβο διαφήμιση στο GK! Να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου στο Big Fish που τόσο αγάπησα -κι αγαπώ- να γίνει ακόμη καλλίτερο, να λειτουργήσει το νέο σχήμα το ίδιο καλά και κυρίως ευχάριστα με τα προηγούμενα και, με τα νέα δεδομένα, να πλησιάσει ακόμη περισσότερο το "Πο Πo Culture!"
Now that's a challenge!
Δημοσίευση σχολίου