Summertime Sun—Tuesday(!): O ήχος της καλοκαιρινής αύρας

(Κάθε Κυριακή του καλοκαριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση τουSummertime, του Τζορτζ Γκέρσουιν. Και μετά, ο Αθήναιος, προτείνει μια συνταγή που να ταιριάζει. Η Κυριακή, επισήμως, ήταν προχθές, αλλά, μεταξύ μας, ολόκληρος ο Αύγουστος μια Κυριακή δεν είναι;)
«Μπορεί ποτέ από κάτι πραγματικά άσχημο να γεννηθεί κάτι πραγματικά όμορφο;» λέει ο θρύλος ότι ρώτησαν κάποτε τον Ντίζι Γκιλέσπι. «Έχω δυο λέξεις για απάντηση», φέρεται να είπε ο πιο παιχνιδιάρης, καλόκαρδος, ευρηματικός διασκεδαστής της τζαζ: «Σταν Γκετζ».
Εντάξει, ο Γκετζ δεν υπήρξε ποτέ ακριβώς αυτό που θα έλεγε κανείς «όμορφος άντρας», δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση τέρας ασχήμιας και, σε τελική ανάλυση, η αντίληψη της ομορφιάς είναι κάτι μάλλον σχετικό, και σίγουρα απολύτως υποκειμενικό – ή μήπως όχι; Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν υπάρχει κάποια περίτρανη απόδειξη για την ύπαρξη αντικειμενικής ομορφιάς, αυτός είναι ο ήχος του σαξοφώνου του Σταν Γκετζ. Το γαλλικό περιοδικό Jazzman, στο πρόσφατο αφιέρωμα που έκανε στα 50 χρόνια της μπόσα-νόβα, έγραψε για τον Γκετζ ότι το μοναδικό remix που ταιριάζει άψογα στο παίξιμό του είναι ο ρυθμός από τον ήχο των τζιτζικιών* το καλοκαίρι. Έχει δίκιο το καλό περιοδικό. Γιατί, μη γελιέσαι, ο ήχος του σαξοφώνου του Σταν Γκετζ είναι η ίδια η καλοκαιρινή αύρα που σε χαϊδεύει και στεγνώνει το νερό της θάλασσας στους ώμους σου, γεμίζοντας το δέρμα σου με αλάτι, καθώς ξαπλώνεις τεμπέλικα σε μια αιώρα, αφήνοντας πίσω σου όλα όσα σε ταλαιπωρούν στην πόλη.
*(Κι επειδή, ως γνωστόν, ο ήχος που κάνουν τα τζιτζίκια είναι το ερωτικό κάλεσμα της τζιτζικίνας, παραθέτω κι ένα απολύτως καλοκαιρινό κομμάτι του Marcos Valle, με τίτλο Crickets Sing for Anna Maria, που εισέβαλε ξαφνικά στο soundtrack των διακοπών μου. Αν κατάλαβα καλά είναι η ιστορία της Αννα Μαρία, που επιθυμεί διακαώς να ερωτοτροπήσει, αλλά την κρίσιμη ώρα πλακώνει όλο της το σόι στο σπίτι – ή κάτι τέτοιο. Τα τζιτζίκια πάντως του δίνουν και καταλαβαίνει)