Django Weekend: Here, kitty kitty kitty...

Αν υπάρχει ένα κομμάτι, εμβληματικό της ιστορίας της τζαζ, και της κουλτούρας της Νέας Ορλεάνης, αυτό είναι το Tiger Rag. Δεν είναι τυχαίο ότι ο σημαιοφόρος της Νεορλεανέζικης τζαζ, ο παμμέγιστος Λούι Άρμστρονγκ δεν σταμάτησε ποτέ να το περιλαμβάνει στο ρεπερτόριό του, από τη δεκαετία του '30 μέχρι τη δεκαετία του '60. Ειδικά στην Ευρώπη, το κομμάτι θεωρείτο περίπου συνώνυμο της τζαζ, όπως άλλωστε και οι λέξεις "Νέα Ορλεάνη", πράγμα με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος ο Ντιουκ Έλινγκτον το 1973, στο τελευταίο του live επί βρετανικού εδάφους (κι επί του μάταιου ετούτου κόσμου, εν γένει), αντιπαρερχόμενος των εμμονών του κοινού με το γνωστό του χιούμορ, το μπρίο, τη γαλαντομία και τη δεξιοτεχνία της ορχήστρας του. Αυτή η εμμονή των Ευρωπαίων με την "trad jazz" είχε φτάσει στο ζενίθ της στη δεκαετία του '50, όταν το Σεν Ζερμέν ντε Πρέ είχε γίνει ο βιότοπος δεκάδων εξόριστων της τζαζ, οι οποίοι κατέφευγαν στο φιλόξενο γαλλικό έδαφος, διωγμένοι από τη λαίλαπα του ροκ εν ρολ. Όσο για τον ήρωά μας, τον γενάρχη της ευρωπαϊκής τζαζ, περιλάμβανε κι αυτός το Tiger Rag στο ρεπερτόριό του, από την πρώτη στιγμή που σχημάτισε το Quintette du Hot Club de France, και καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ήταν όμως στην ιστορική μεταπολεμική του συνάντηση στο Λονδίνο με το καλλιτεχνικό του έτερον ήμισυ, τον Στεφάν Γκραπελί (ο οποίος είχε αυτοεξοριστεί στην Αγγλία, μην αντέχοντας στην ιδέα ενός κατεχόμενου Παρισιού), που ο Τζάνγκο Ράινχαρντ έκανε κυριολεκτικά δικό του το κομμάτι, μετονομάζοντάς το σε Django's Tiger, κι εντάσσοντας τη μελωδία της Original Dixieland Jass Band σε έναν προσωπικό του δαιμονικό αυτοσχεδιασμό.

Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε μια άλλη εκτέλεση του κομματιού, από έναν άλλο εμβληματικό κιθαρίστα, τον Λες Πολ, με τη γυναίκα του, τη Μέρι Φορντ στα φωνητικά (και στην ιδιοφυή έμπνευση να φωνάζει "here, kitty, kitty, kitty" στην τίγρη του κομματιού). Μια εκτέλεση που ανακάλυψα βουτώντας στο link-θησαυρό που έθεσε υπ' όψιν μου προ ημερών μια φίλη του blog (οι άνθρωποι που ακούν μουσική του μεσοπολέμου είναι έτσι κι αλλιώς φίλοι μου, κατά τεκμήριο).