Απόψε θα περπατήσω με ένα ζόμπι

Εντάξει, το σημερινό ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά επιτέλους μας αξίζει ένα κανονικό φθινόπωρο, μετά από όλο αυτό το γαϊδουροκαλόκαιρο που υποστήκαμε. Και προσωπικά, θεωρώ ότι το timing (συγχρονισμός;) είναι ιδανικό. Έξω να βρέχει, κι εγώ με την καμπαρντίνα μου να κατεβαίνω στο κέντρο να δω ταινίες στις νύχτες πρεμιέρας. Και τι ταινίες: ανυπομονώ για το ντοκιμαντέρ για τον Hunter S. Thompson, όπως και γι' αυτό που θα δω απόψε, για να επιβεβαιώσω αν είχα δίκιο που βρήκα εξαιρετικά απατηλή τη δήθεν προοδευτική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Ο ελληνικός τύπος έχει ερωτευτεί την Ιζίλντ Λε Μπεσκό και τον Μπιλ Πλίμπτον, αλλά για μένα δεν νοείται σινεφίλ που θα αγνοήσει τη σπάνια ευκαιρία να δει σε μεγάλη οθόνη τις ταινίες του Ζακ Τουρνέρ. Ο άνθρωπος ήταν ένας ποιητής, κανείς δεν έχει καταφέρει να κάνει σινεμά πάνω στο μεταφυσικό και τους αρχέγονους θρύλους με αυτόν τον λυρικό, ήσυχο, στοχαστικό τρόπο.
Μπορεί να έχει έναν από τους πιο ανόητα φωνακλάδικους τίτλους στην ιστορία του σινεμά, όμως το I Walked with a Zombie δεν είναι καθόλου φωνακλάδικη ταινία - είναι ένα χαμηλότονο, υποβλητικό ποίημα για τον κόσμο των νεκρών, ισάξιο ενός Πόου.

Για να μην μιλήσει κανείς για το Cat People, ένα από πληρέστερα έργα για την κτηνώδη φύση του ερωτισμού, με την υπέροχη Σιμόν Σιμόν να αναμετράται με τη γάτα που κρύβει μέσα της.

Οι ταινίες του Τουρνέρ θεωρούνται θρίλερ, αλλά δεν μοιάζουν με τίποτε από όσα έχουν καταχωρηθεί ως θρίλερ, τόσο στην εποχή τους, όσο και σήμερα. Νιώθεις το σκοτάδι να πλανάται σε κάθε πλάνο, να σκιάζει τα βλέμματα και τις ψυχές των ηρώων, να έρπει σε όλην την ταινία, ποτέ όμως να μην έρχεται σε πρώτο πλάνο, σαν να μην είναι αυτό το θέμα. Μόνο σε μία ταινία, το Curse of the Demon, εμφανίζεται το "κακό" - κι αυτό καταστρέφει την ισορροπία της ταινίας, με αυτήν την ηλίθια εικόνα, που όμως στην εποχή της πρέπει να είχε κάνει το κοινό να κατουρηθεί πάνω του.

Αν όμως υπάρχει μια ταινία του Τουρνέρ που οφείλει να έχει δει κανείς, αυτό είναι το Out of the past (μην ακούς το φεστιβάλ, ο ελληνικός τίτλος δεν ήταν "Αμάρτημα του Παρελθόντος" ήταν "Αμαρτωλός και δολοφόνος") - ίσως το καλύτερο film noir που έχει γυριστεί ποτέ, με έναν Ρόμπερτ Μίτσαμ στο ρόλο του απρόθυμου ήρωα που αναμετράται με το παρελθόν του, την αρχετυπική φαμ φατάλ Τζέιν Γκριρ και τις σκιές των δέντρων, που για πρώτη φορά παίρνουν τη θέση του αστικού τοπίου, του συνηθισμένου περιβάλλοντος ενός νουάρ. Απλώς αριστούργημα.