Dj Jean Gene: τραγούδια που διάλεξε η γάτα μου

Καθόμουν στο γραφείο τις προάλλες, προσπαθώντας να κάνω μια στάλα δουλειά (μάταιος κόπος), όταν ήρθε η γάτα μου και άρχισε να περιεργάζεται με σπουδή μια από τις cd-o-θήκες που με περιστοιχίζουν. Η σπουδή της γρήγορα μετατράπηκε σε μανία, όταν με νύχια και με δόντια, κυριολεκτικά, έβγαλε από τη θέση τους δύο cd, προτού αποχωρήσει εκνευρισμένη. Έσκυψα να δω τι συμβαίνει και διαπίστωσα ότι, στο κενό ανάμεσα στις δύο μακρόστενες cd-o-θήκες, είχε σφηνώσει ένα φουντούκι, με το οποίο η γάτα μου έπαιζε ποδόσφαιρο όλο το πρωί. Το απεγκλώβισα και της το έδωσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά μάζεψα τα δύο cd. Ήταν και τα δύο της Carole King. Καθόλου άσχημα, Τζίνι.

Εδώ και καιρό ήθελα να ξεκινήσω μια ενότητα με τραγούδια φτιαγμένα για κυριακάτικα πρωινά - ξέρεις, Κάρολ Κινγκ, Πολ Σάιμον, Βαν Μόρισον, Ρέι Τσαρλς, τέτοια - αλλά το αναβάλλω συνεχώς, κυρίως γιατί τις Κυριακές δεν ξυπνάω ποτέ πριν το μεσημέρι, ανεξαρτήτως του τι ώρα θα κοιμηθώ. Αν την ξεκινούσα, θα άρχιζα οπωσδήποτε από το Tapestry, της Κάρολ Κινγκ, ένα δίσκο φτιαγμένο για να ακούγεται ένα φθινοπωρινό κυριακάτικο πρωινό, με συννεφιά, στρωμένα χαλιά, καφέ να αχνίζει στο φλιτζάνι σου και το μυαλό σου να τριγυρνά στην ίδια σκέψη: It's too late, baby... To άλλο cd που διάλεξε η γάτα μου είναι το live που κυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια η Κάρολ, ηχογραφώντας την περιοδεία με τον κωδικό "The Living Room Tour". Στα εξήντα τρία της τότε, και με τη φωνή της εμφανώς σπασμένη, παρέμεινε καταβάθος ένα κοριτσάκι - το καταλαβαίνεις όταν αποφασίζει να τραγουδήσει η ίδια τα μέρη που παίζουν τα πνευστά στο Sweet Seasons, κυρίως όμως όταν θυμάται σε ένα ποτ πουρί τα εφηβικά σουξέ που έγραφε στα τέλη του '50 και τις αρχές του '60, όταν ήταν μέλος του συνθετικού δυναμικού του περίφημου Brill Building. Μια φωνή, ένα πιάνο, πολλή νοσταλγία.

(Μπράβο, Τζίνι, καλή δουλειά: θα σου δώσω μεζεδάκι σήμερα - τι προτιμάς, βοδινό, κοτόπουλο ή ψάρι;)