On a bicycle built for joy

Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Πολ Νιούμαν, μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η σκηνή από τους "Δυο Ληστές", που ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέφτει για ύπνο κι εκείνος δράττεται της ευκαιρίας για να του κλέψει το κορίτσι για ένα απόγευμα.
Είναι μια σκηνή τόσο σέξι, τόσο φωτεινή, τόσο ανέμελη, τόσο '60s (βοηθάει ασφαλώς και το ότι η Κάθριν Ρος είναι για μένα ένα από τα κατεξοχήν κορίτσια των '60s, με αυτό το πρόσωπο που είναι φτιαγμένο για να φωτίζεται από τον ήλιο που πέφτει από πίσω της) - και είναι απίστευτο πώς ο Νιούμαν καταφέρνει, χωρίς να πει λέξη, να εκφράσει όλα όσα συμβόλιζε εκείνη την εποχή ο ίδιος, όλα όσα λάτρευαν οι γυναίκες, όλα όσα ζήλευαν οι άντρες, όλα όσα τον έκαναν τον κατεξοχήν ποπ ήρωα της αμερικανικής προοδευτικής διανόησης. Σ' αυτό το πονηρό χαμόγελο, το αστραφτερό γέλιο, το σπινθηροβόλο βλέμμα, περικλείεται όλη η Νιουμανοσύνη - το πώς να είσαι τέλειος, χωρίς ποτέ να το κάνεις θέμα.
Κατά καιρούς, έχω πει ότι αυτή η εκτέλεση του Raindrops Keep Falling on my head (με τα φανφαρονικά πνευστά που ακούγονται όταν ο Μπουτς Κάσιντι κάνει τρέλες με το ποδήλατο), η οποία στο soundtrack του "Butch Cassidy and the Sundance Kid" φέρει τον τίτλο "On a bicycle built for joy", θα ήθελα να ακούγεται στην κηδεία μου. Αλλά σήμερα νιώθω ότι μάλλον δεν είμαι αντάξιός της. Θα χρειαστεί να περιοριστώ στην άλλη επιλογή μου, το I'll see you in my dreams από τον Django.