Γιατί (νομίζω ότι) κάνω την καλλίτερη δουλειά στον κόσμο

Λατρεμένη μου Αν,
επιτέλους έφτασε η ώρα να σου αφιερώσω αυτό το σαλόνι! Στήνομαι κάθε μήνα ενώπιος ενωπίω στην ντιζαϊνάτη μουτσούνα του iMac, με το τεύχος ολόκληρο σαν καζάνι που φουσκαλιάζει έναν αλλόκοτο χυλό μεσ’ στο κεφάλι μου, και ψάχνω να βρω με ποια άκυρη γκόμενα θα το συνδέσω για να της απευθύνω το γράμμα που περιμένει αδημονώντας η Ελένη και το υπόλοιπο ατελιέ, μπας και στείλει το αναθεματισμένο δεκαεξασέλιδο στο τυπογραφείο σε κάποια λογική ώρα. Κανονικά έπρεπε να γράφω σ’ εσένα κάθε μήνα, να σε αποθεώνω όσο σου αξίζει και να μοιράζομαι όλες τις εργένικες εμμονές μου μαζί σου -κι όχι με τις άλλες, που αμφιβάλλω αν πήραν ποτέ είδηση τι ήθελα να τους πω. (Αυτό, βεβαίως, λένε ότι είναι ένα γενικότερο πρόβλημα των κειμένων μου -κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέλω να πω, ποτέ!-, αλλά δεν είναι του παρόντος. Καταλαβαίνεις τώρα...).

Απ’ την άλλην όμως, σε πόσους πρωτοκλασάτους φωτογράφους να προλάβεις να ποζάρεις κι εσύ για να έχουμε να βάζουμε στο δισέλιδο; Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι δεν διακατέχομαι από ιδιαίτερο κόμπλεξ συγχρωτισμού με διάσημες, κι αν είναι να τα τινάξω όλα στον αέρα για να ακολουθήσω κάποια σταρ του Χόλιγουντ / βασίλισα της ποπ / γκλαμαζόνα της πασαρέλας, εσένα και μόνο εσένα θα έπαιρνα από πίσω. Πήγαινε με όπου θες! Ποια Σκάρλετ και ποια Αντζελίνα, ποια Feist, ποια Fergie, ποια Ζιζέλ και ποια Νατάλια; Αρκεί ένα σου χαμόγελο! Αλλά να το έχεις μακιγιάρει μ’ εκείνο το ωραίο, το παχύ, το μπορντό, το κραγιόν που σ’ έκανε στο «Ο διάβολος φοράει Prada» να σβήνεις όποια μνήμη είχε διατηρήσει ο αντρικός πληθυσμός από την Τζούλια Ρόμπερτς και τη δική της «παπίσια» προβολή ερωτεύσιμης οδοντοστοιχίας.

«Εντάξει», θα μου πεις, «Xαλάρωσε. Και γιατί τώρα; Γιατί, αφού είσαι ερωτευμένος μαζί μου τόσον καιρό, δεν μου έστελνες την ερωτική σου επιστολή νωρίτερα;» Μα επειδή ήθελα να ‘ναι σπέσιαλ η περίσταση. Να πέσεις πάνω στο momentum! «Και τι το σπέσιαλ έχει ο Οκτώβριος του 2008;», θα αναρωτηθείς ευλόγως. Για δες την αρίθμηση του τεύχους... Κλείνουμε ένα χρόνο, φθάσαμε στο δωδέκατο. Και με πετυχαίνεις σε κατάσταση πλήρους ικανοποίησης. Θέλω να φωνάξω ότι κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Εσύ θα με καταλάβεις απολύτως. Εκανες την ίδια, την μίσησες, την λάτρεψες, την ξαναμίσησες, την έζησες στο φουλ της έντασής της. ΟΚ, ήταν σε φιλμ το πέρασμά σου από τα περιοδικά, αλλά πες μου: Δεν ξετρελλάθηκες όσο χάζευες slides στην τεράστια φωτοτράπεζα του Runway, όπως ονόμασε η Λορίν Γουάιζμπεργκερ το περιοδικό όπου θήτευεσες δίπλα στο διάβολο και τα Prada του; Δεν έζησες το καλύτερο Central Park της ζωής σου τότε που κράταγες αχνιστούς καφέδες απ’ τα Starbucks για τα κορίτσια που τουρτούριζαν ημίγυμνα κάτω από τα τεράστια φώτα ΗΜΙ κι απέναντι απ’ το φακό του Ντεμαρσεγιέ, του Κλάιν, του Μαϊζέλ; Δεν μύριζαν υπέροχα τα δοκίμια απ’ τις σελίδες, όταν τα κολλούσες το ένα δίπλα στο άλλο για να φτιάξεις ένα περιοδικό -ιδέα του περιοδικού που θα τυπωνόταν λίγες μέρες μετά (και θα μύριζε ακόμη πιο όμορφα);

Ναι, το ξέρω ότι συμπεριφέρομαι άκρως ψωνίστικα αυτή την στιγμή, αλλά επιμένω: Κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Δώδεκα χρόνια από τότε που πρωτόγραψα κείμενο για glossy σελίδα και συνειδητοποίησα πόσο τίποτε θα ήταν χωρίς τη σωστή φωτογραφία δίπλα του, μισή ζωή από τότε που ανακάλυπτα ότι ζούσα στο Matrix κι ότι υπήρχε κι ο κόσμος του «01» εκεί έξω, ένας ολόκληρος αιώνας από τότε που τρυγούσα νέες λέξεις, συμπεριφορές κι ιδέες από την Εικονογραφημένη Εγκυκλοπαίδεια των ’80s (το «ΚΛΙΚ»), χαίρομαι περισσότερο από ποτέ που τελικά δεν θεώρησα πολύ «παιδικό» τον μπούσουλα του παιδικού μου ονείρου κι αποφάσισα να το κυνηγήσω. Τα κορίτσια είναι τόοοοοοσο όμορφα όσο φανταζόμουν (δεν μου θυμώνεις, έτσι;), τα πάρτυ όντως δεν τελειώνουν ποτέ, τα ταξίδια παραμένουν ενέσεις ανανεωτικού κοσμοπολιτισμού και «ανοικτομυαλισμού» όταν ακόμη και η πιο hip όψη της Αθήνας αρχίζει να μοιάζει κολλημένη σε φρεσκοχυμένο τσιμέντο.

Δεν πιστεύω να νόμιζες κι εσύ ότι τα περιοδικά είναι μόνο δημοσιογραφία ή φωτορεπορτάζ! Εσύ, με την κλάση της Οντρεϊ Χέπμπορν, το ταλέντο της Τζούντι Γκάρλαντ, την ομορφιά της Τζούλια Ρόμπερτς, εσύ ξέρεις τι σημαίνει να πασχίζεις να τα στριμώξεις και τα τρία σε μια σελίδα, χωρίς το ένα να πνίξει το άλλο. Και ξέρεις γιατί, όσα νεύρα, όση κούραση, όσο χρόνο σου κοστίσει αυτή η σελίδα, στο τέλος, όταν θα την αρπάξεις από τη γωνίτσα της και θα την στείλεις να σκεπάσει αγαπησιάρικα την προηγούμενη, θα σου έχει αφήσει τόση ικανοποίηση που θα τα ξεχάσεις όλα. Με τούτη εδώ τη σελίδα μετράω 2.236 από τότε που πρωτοβγήκε το GK, πέρσι το Νοέμβριο. Τέσσερις ακόμη και γιορτάζουμε τα πρώτα μας γενέθλια. Πέντε, για να προλάβω να κοιτάξω τι άλλαξε στη ζωή μου από τότε. «Οταν σταματήσεις να έχεις προσωπική ζωή, τότε ήλθε η ώρα να πάρεις προαγωγή» σου λέει κάποια στιγμή ο Νάιτζελ στην ταινία. Ευτυχώς, δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να πάρω προαγωγή.

Κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο, γιατί πολύ απλά δεν είναι δουλειά. Γιατί αυτά που με απασχολούν στο γραφείο όλη μέρα είναι ακριβώς αυτά που συζητάμε το βράδυ με τους κολλητούς μετά το 5x5. Και κανένας κολλητός μου δεν είναι και συνάδελφος. Κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο, αλλά να ξέρεις ότι θα την παρατούσα επιτόπου, αν μου απαντούσες σ’ αυτήν εδώ την επιστολή...

Σε φιλώ στο «παπίσιο» μουτράκι,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Οκτωβρίου '08)

---

UPDATE:
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε μετά το πάρτυ γενεθλίων που κάναμε μαζί με τον Λευτέρη Κεφαλά του "Free" πριν από έναν ακριβώς μήνα. Και γράφτηκε πριν τυπωθεί το τελευταίο "Free" όπου ο lefkef με ένα δισέλιδο γεμάτο μόνο φωτογραφίες είπε όλα αυτά για τα οποία εγώ χρειάστηκα τόσες λέξεις...


Και αφού ανέβασα το σαλόνι του "Free", ας ανεβάσω και μερικές σελίδες του "Entertainment Weekly" με το μεγάλο μου έρωτα!

---

Κι άλλο ένα update - άμεση ανταπόκριση στο σχόλιο του sandman. Η Αν Χάθαγουεϊ φωτογραφημένη "και κάπως αλλιώς" από το Μάριο Σορέντι, για το τελευταίο "W":