Countdown to 007: (023) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007: Ζεις μονάχα δυο φορές

Μπορεί το ως άνω illustration να φαντάζει άκρως ελκυστικό, αλλά πέραν του σεξομετρητή που βαράει κόκκινο, τίποτε άλλο δεν αγγίζει έστω και τα ικανοποιητικά όρια σ' αυτή την μπαρούφα -την χειρότερη από τις ταινίες του Κόνερι και μία από τις χειρότερες όλης της σειράς του Τζέημς Μποντ. Βρισκόμαστε στα 1967, η Νάνσι Σινάτρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Βιετνάμ και να τραγουδήσει το "Boots" (που έμελλε να γίνει ο ύμνος των αμερικανικών troops -και ολόκληρης της τρελλής εκείνης εποχής), αλλά κάνει πρώτα μια στάση από τα στούντιο της Eon Productions για να πει το "You Only Live Twice" -οι Μπρόκολι και Σάλτσμαν είχαν μυριστεί το χιτ πριν καν η κόρη του Φράνκι προλάβει να γίνει κάτι παραπάνω από το "daddy's girl".

Η ταινία, παραδόξως, πήγε καλά και αγαπήθηκε γενικά από το κοινό, αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι κατάφερε να παίξει με την επικαιρότητα, παρά λόγω των σεναριακών ή σκηνοθετικών της αρετών. Το soundtack και η φωτογραφία, βέβαια, ξεπερνούν τις μέχρι τώρα ταινίες του 007, αλλά το υπόλοιπο πακέτο είναι επιεικώς αστείο. Είπαμε όμως: Επικαιρότητα! Η υπόθεση παίζει με τις εμμονές των δύο υπερδυνάμεων και το peak του Ψυχρού Πολέμου και -παρά τις γελοιότητες του σεναρίου- ενθουσιάζει τους πατεράδες μας... O Mπλόφελντ έχει φτιάξει ένα διαστημόπλοιο που... καταπίνει τα αντίστοιχα Αμερικάνων και Ρώσων και τους μπερδεύει σε σημείο που απειλούν ο ένας τον άλλον με Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, και όλα αυτά προς όφελος κάποιων τρελλών Ιαπώνων πελατών που φαντασιώνονται μια νέα υπερδύναμη (πριν 3 χρόνια, άλλωστε, είχαν διοργανώσει τους Ολυμπιακούς -κι εμείς για λίγο καιρό μετά το 2004 κάτι τέτοια φαντασιωνόμασταν).

Τουλάχιστον ο -άθλιος εδώ- Κόνερι γαμεί καλά: ο σεξομετρητής γράφει άλλα τέσσερα κορίτσια (φτάσαμε πια στις 14 συνευρέσεις από τον "Δρ. Νο" και μετά), που ίσως να είναι τρία, αφού ποτέ δεν γίνεται ξεκάθαρο αν η Κινεζούλα στην αρχή έκανε μόνο μασάζ ή το σέρβις της περιελάμβανε κι άλλα. Εδώ έχουμε και τον πρώτο γάμο του Μποντ, αλλά είναι εικονικός, οπότε δεν τον μετράμε στις μαλακίες της καριέρας του. Βάφεται Γιαπωνέζος για να ξεγελάσει τον Μπλόφελντ και χρειάζεται μια ντόπια για να φανεί πιο πειστικός. Επίσης, επιτέλους βλέπουμε τη φάτσα του μεγάλου αυτού εχθρού του 007, του αρχηγού της SPECTRE, μόνο που είναι εντελώς καρικατούρα, αφού στο κάστινγκ επελέγη ο θλιβερός Ντόναλντ Πλέζενς, του οποίου η καριέρα μόνο για καλτ στιγμές έχει να καυχιέται, όπως για τους ρόλους του στα "Halloween" ως Δρ. Λούμις. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτόν στήριξε ο Μάικ Μάγιερς το ρόλο του κακού στα "Austin Powers"...

To γέλιο κορυφώνεται στην σχολή εκπαίδευσης νίντζα, όπου οι μέγιστοι μαχητές σπάνε παγκοκολώνες και καρπούζια με το κεφάλι τους, ενώ ο θρύλος του 007 καταρρίπτεται ευθύς εξαρχής αφού καλείται να καβαλήσει ένα... Toyota (έστω και κάμπριο, το 2000GT, που κανονικά έβγαινε μόνο σε κουπέ, αλλά για τις ανάγκες της ταινίας έγινε κομβέρτιμπλ, αφού δεν χωρούσε μέσα ο Κόνερι!) Οι απιθανότητες και οι ασυνέχειες διαδέχονται η μία την άλλη, με αποκορύφωμα στη σκηνή του ηφαιστείου, όπου ο 007 βουτά στο νερό με ένα πουκαμισάκι για να βγει μετά από λίγο με σούπερ αδιάβροχη στολή και μαγνητικές πατούσες που χρησιμοποιεί για να περπατήσει ανάποδα στο μεταλλικό σκέπαστρο του ηφαιστείου (που δεν φανταζόταν καν ότι ήταν μεταλλικό...). Ακόμη και η μία αντίστροφη μέτρηση που παίζει στην ταινία, σταματά στο 005! Έλεος.

Ένα tip και κλείνω: ο ηθοποιός που παίζει για λίγα λεπτά τον Χέντερσον, τον σύνδεσμο της ΜΙ6 στο Τόκιο, ο Τσαρλς Γκρέι, θα εμφανιστεί δύο ταινίες μετά ως Μπλόφελντ και θα είναι υπέροχος...

update (post μέσα στο post από τον Mr. Arkadin):

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα τη Νάνσι Σινάτρα. Δεν είναι όμορφη, δεν είναι σέξι (αυτά τα δύο ως γνωστόν, συχνά δεν συμπίπτουν), δεν έχει φωνή, δεν έχει τίποτε, ενώ τα ομορφότερα τραγούδια που είπε ποτέ, το Summer Wine και το Something Stupid, δεν θα ήταν τίποτε χωρίς μια βελούδινη αντρική φωνή να λειτουργεί ως ραχοκοκαλιά - έστω κι αν η μια από τις δύο αυτές φωνές ανήκε στον πατέρα της, κάνοντας το Something Stupid πολύ πολύ αρρωστημένο. Προσωπικά, κατηγορώ την Αστρουντ Ζιλμπέρτο - εκείνη ξεκίνησε τη μόδα με τις άχαρες, άφωνες ποπ τραγουδίστριες, που ψιλοφάλτσαραν ψιθυρίζοντας αθώα διάφορες easy listening μποσανόβες - αλλά τουλάχιστον η Αστρουντ είχε πίσω της την αστείρευτη πηγή της μποσανόβα κι έναν εσμό ιδιοφυών βραζιλιάνων συνθετών που της χάριζαν υπέροχες μελωδίες. Το You only live twice είναι απλώς αναιμικό - ένα ξέπνοο αποπαίδι αυτών των στιβαρών τραγουδιών που έθεσαν τα θεμέλια της "τζονμπαρικής μπαλάντας", καλό για να ακούγεται σε μια βεράντα καλοκαίρι, την ώρα που πίνεις κοκτέιλ, ανάμεσα σε άλλα δεκάδες ανάλογα (και καλύτερα) τραγούδια.