Countdown to 007: (024) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007. Επιχείρησις «Κεραυνός»

Ο Ρικ φαν Νούτερ πρέπει να είναι ο χειρότερος Φίλιξ Λέιτερ όλων των ταινιών του 007. Δεν ξέρω αν φταίει ο ολλανδικής καταγωγής απόγονος το Θέσπιος. Αλλά νομίζω πως όχι. Απλά το σενάριο του "Thunderball" περιόριζε τον Αμερικανό πράκτορα της CIA σε ρόλο αδιάφορου βαστάζου του 007, κάτι που είχε αποφύγει και στον "Δρα. Νο" και στον "Χρυσοδάκτυλο", εκεί όπου ο κολλητός του Μποντ πετούσε και τις ωραίες του ατάκες και έκανε και κάποια ουσιαστική δουλειά για να μπουζουριάσουν τον κακό. Αλλά με τον χαρακτήρα του Φίλιξ Λέιτερ θα ασχοληθώ διεξοδικά στο "Licence to Kill" του '89. Τώρα βρισκόμαστε ακόμη στο 1965 και ο μοναδικός λόγος που ξεκίνησα έτσι το post για την "Επιχείρηση Κεραυνός" είναι επειδή ήθελα να ανεβάσω μια ωραία φωτογραφία της Ανίτας Έκμπεργκ, της οποίας σύζυγος ήταν από το '63 ως το '75 ο φαν Νούτερ.

Η Έκμπεργκ προσπάθησε να κάνει παιδί με τον φαν Νούτερ, αλλά είχε συνεχείς αποβολές -μέχρι που το πήρε απόφαση. Ίσως να έφταιγε η ακόλαστη ζωή της (οι σημερινές Πάρις Χίλτον και Λίντσεϊ Λόχαν είναι αστείες περιπτώσεις μπροστά στις ικανότητες στα πάρτυ που είχε η Σουηδέζα καλλονή, η οποία έγινε διάσημη χάρη στη σκηνή του συντριβανιού στο "Dolce Vita" του Φελίνι). Η Έκμπεργκ είχε μια παρόμοια ζωή -στο πιο ξέσαλο και με πιο διάσημους και πολλούς εραστές- μ' αυτήν της Ούρσουλα Άντρες, αλλά σε αντίθεση με την συμπατριώτισσά της δεν έπαιξε ποτέ το "Bond Girl". Κρίμα, γιατί θα της ταίριαζε...

Αλλά, ας επιστρέψω στο "Thunderball" πριν χάσω τελείως τη μπάλα. Στην τέταρτη κινηματογραφική συνέχεια του μύθου του φλεγματικού Βρετανού πράκτορα της ΜΙ6, ευτυχώς, δεν χρειαζόταν καμμία Ανίτα Έκμπεργκ για να ανεβάσει την διάθεση του ανδρικού κοινού. Και οι 3 ευτυχήσασες να περάσουν από το κρεββάτι του Μποντ (η μία περνάει πρώτα από το βυθό του Νασάου, αφού το κάνουν... υποβρυχίως!) είναι κουκλάρες. Αγαπημένη μου η Λουτσιάνα Παλούτσι που παίζει την "κακιά" Φιόνα Βόλπε καβαλώντας υπέροχα μια 650άρα BSA A65. Αλλά και οι Κλοντίν Ογκέρ (ως "Ντόμινο" -η underwater lover που λέγαμε) και Μόλι Πίτερς (η φυσιοθεραπεύτρια Πατ Φίρινγκ) είναι γυναικάρες με τα όλα τους. Ο σεξομετρητής έχει ανεβεί πια στο 10 (κι έχουμε δει μόνο τέσσερις ταινίες) και πια φαίνεται ότι ο κανόνας είναι "τρία καρφιτσώματα ανά φιλμ".

Μ' αυτά και μ' αυτά όποιος δεν θυμάται τι γίνεται στο "Thunderball" -και με δεδομένο ότι η κύρια δράση λαμβάνει χώρα στις Μπαχάμες- θα φαντασιώνεται μια τεράστια καλοκαιρινή παρτούζα με φόντο κοράλια και πολύχρωμα ψαράκια. Κι όμως. Η "Επιχείρησις Κεραυνός" είναι η πιο σκοτεινή και βίαιη ταινία της πρώτης περιόδου του Τζέημς Μποντ, με έναν απολαυστικό κακό, τον Εμίλιο Λάργκο (τον υποδύεται ο Αντόλφο Τσέλι) και μια τραβηγμένη σκηνή υποβρύχιας μάχης με ψαροτούφεκα ανάμεσα στους λεγεωνάριους της SPECTRE και τις δυνάμεις της CIA. Φαντάζομαι ότι η εν λόγω σκηνή θα έπρεπε στα μέσα της δεκαετίας του '60 να καθήλωσε το κοινό (η ταινία άλλωστε κέρδισε και το μοναδικό Όσκαρ του 007, για τα ειδικά της εφέ), αλλά σήμερα φαντάζει απλά ως η άχρηστη επιμήκυνση της διάρκειας της ταινίας σε πάνω από δύο ώρες (όταν οι τρεις πρώτες πήγαν οριακά πάνω από τα 100 λεπτά).

Το κοινό δεν έχει σε μεγάλη υπόληψη το "Thunderball" και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι το φλέγμα εδώ είναι ελάχιστο, ο χαβαλές ακόμη λιγότερος και το φετίχ φαίνεται να είναι το πόσους κομπάρσους θα προλάβει να στείλει στον άλλο κόσμο η κάθε πλευρά μέχρι να φάει επιτέλους ο Μποντ τον Λάργκο και να μείνει μόνος με το κορίτσι στη βάρκα (τέσσερα στα τέσσερα κορίτσια στη βάρκα, στο φινάλε, ως τώρα...). Με δεδομένο ότι από την πρώτη στιγμή ο Λάργκο ξέρει ποιος είναι ο Μποντ και προτιμά να του πιάνει την κουβέντα, αντί να τον καθαρίσει με μια πιστολιά στο "δόξα πατρί", σ΄αυτή την ταινία απολαμβάνουμε υπέροχες σκηνές όπου πραγματικά αγωνιούμε για το πώς θα τη γλιτώσει πάλι ο 007 (καλά, δεν αγωνιούμε κιόλας, αλλά εδώ πραγματικά "στριμώχνεται" άγρια ο δικός μας -και όχι μόνο μία φορά). Η περίφημη σκηνή με την πισίνα και τους καρχαρίες, για παράδειγμα, είναι alltime classic. Κοινώς, εγώ το γουστάρω το "Thunderball", ίσως επειδή ο ίδιος ο ρόλος του Μποντ είναι περιορισμένος (και επειδή δεν είμαι τρελλός φαν του Κόνερι, άρα δεν με χαλάει). Είναι μια ταινία δράσης με τα όλα της...

Και κρατά και μερικά από τα φετίχ που μας αρέσει να αναλύουμε εδώ στο "ΠΠC". H Aston Martin DB5 επιστρέφει, για παράδειγμα. Την είχαμε αφήσει τρακαρισμένη σε έναν τοίχο του εργοστασίου του "Χρυσοδάκτυλου" έξω από τη Γενεύη, αλλά εδώ είναι άθικτη και ο "Q" δεν εμφανίζεται να γκρινιάζει στον Μποντ για τα χάλια στα οποία λογικά την παρέλαβε. Εκείνη τη χρονιά (το 1965) σταμάτησε η παραγωγή του εν λόγω μοντέλου, που πρωτοεμφανίστηκε το 1963 και έμελλε να γίνει το πιο διάσημο της εμβληματικής αγγλικής εταιρείας (εννοείται χάρη στις ταινίες του Μποντ). Είχε ηλεκτρικά παράθυρα, air condition, κινητήρα 4 λίτρων που απέδιδε 325 ίππους, πολυβόλα εμπρός, αλεξίσφαιρη ασπίδα πίσω, εκτοξευτήρες νερού και λαδιού... (ΟΚ, τα τρία τελευταία features δεν έπαιζαν στο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής -όχι ότι η λέξη "μαζική" πάει δίπλα στο "Aston Martin"). Η βρετανική εταιρεία, πάντως, δεν είχε και τόσο μεγάλη ανάγκη το οδήγημα του Σον Κόνερι εκείνα τα χρόνια για να γίνει γνωστή. Ένα άλλο μοντέλο της, αγωνιστικό αυτή τη φορά, η DBR1 της έδινε μεγάλες επιτυχίες στις 24 ώρες του Λε Μαν.

Στο "Thunderball" επιστρέφει και το Ford Mustang. Ήταν δέσμευση της παραγωγής να το διαφημίσει ως αντάλλαγμα για την Lincoln Continental που διέλυσαν στην πρέσα στην προηγούμενη ταινία. Ξαναεμφανίζεται το Rolex Submariner. Αλλά ο Μποντ το αφήνει μερικές φορές στην άκρη για ένα Breitling που του δίνει ο "Q" με δυνατότητα μέτρησης της ραδιενέργειας. Τέτοιο μοντέλο, εννοείται, ότι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα. Υπήρχε όμως το κλασικό Breitling Navitimer, το απόλυτο pilot's watch, που φορούσε ο... πιλότος του βομβαρδιστικού με τις ατομικές βόμβες, που "κλέβει" η SPECTRE. Εδώ κάνει και την τέταρτη εμφάνισή του το περουκίνι του Σον Κόνερι, μόνο που πια είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ (μη μου πείτε ότι δεν το ξέρατε ότι έπαιζε με περουκίνι!). Εδώ ακούγεται και ο οίκος "De Beers", όταν η αγγλική κυβέρνηση πρέπει να αγοράσει διαμάντια των 3 και άνω καρατίων (έλεος!) για να δώσει στην SPECTRE ως αντάλλαγμα για τις κλεμμένες βόμβες -όταν ο Μποντ έχει αργήσει να τις ανακαλύψει. Την υπόθεση μάλλον την έχετε καταλάβει πια, οπότε κλείνω με τα ποτά: Λίγο Campari με τζιν (όχι βότκα μαρτίνι αυτή τη φορά) και λίγη Dom Perignon του '55. Στον Χρυσοδάκτυλο έπινε του '53. Καλές χρονιές για το 1965. Οποιος ψάχνει τι Dom Perignon να αγοράσει σήμερα, του προτείνω '96, '90 και '85 -ή ροζέ του '98...



Και τώρα περιμένω το σχόλιο του Mr. Arkadin για το αριστουργηματικό "Thunderball" του Τομ Τζόουνς. Όσο θεατρικό, όσο επικό και όσο λυπημένο ταιριάζει σε τραγούδι τίτλων ενός 007!

Update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Καλά τα λέει ο Homo Ludens - "θεατρικό, επικό και λυπημένο", το "Thunderball" (εδώ η σουινγκάτη εκτέλεση του Κάουντ Μπέιζι) είναι ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα ευτυχούς σύμπτωσης φόρμας και περιεχομένου. Ως περιεχόμενο έχουμε ένα τραγούδι που περιγράφει με τον καλύτερο (συγγνώμη, με τον "καλλίτερο") τρόπο τον κεντρικό ήρωα: "He always runs, while others walk/ he acts, while other men just talk/ (...) he is the winner who takes all/ and he strikes like thunderball". Ενας τέτοιος πανηγυρικός γι' αυτό το ανδρικό πρότυπο χρειαζόταν έναν ερμηνευτή με ειδικό βάρος. Έναν άνθρωπο που να ξέρει τι σημαίνει να μπλέκονται δεκάδες γυναικεία δάχτυλα στον τριχωτό θύσανο του θώρακά του, που ξέρει να αποκρούει ορδές ξαναμμένων γυναικών και να προκαλεί το φθόνο των υπόλοιπων ανδρών. Μόνο ο Τομ Τζόουνς μπορούσε ποτέ (ή, εν πάση περιπτώσει, εκείνη την εποχή) να μπει στο πετσί του Τζέιμς Μποντ, να συμπάσχει μαζί του, να νιώσει το δράμα του και να το ερμηνεύσει με τέτοιο πάθος και αυτοθυσία, που, σύμφωνα με το θρύλο, με το που άφησε αυτήν την συγκλονιστική κορώνα στο τέλος του τραγουδιού, λιποθύμησε.