Encore Belle, cette noiseuse

Είναι δυνατόν; Η "Ωραία Καβγατζού" του Ζακ Ριβέτ γυρίστηκε το 1991; Κι εγώ γιατί την έχω συνδέσει με τα φοιτητικά μου χρόνια, που ξεκίνησαν το '93; Τι ετεροχρονισμός αναμνήσεων είναι αυτός; Δεν μπορώ να το λύσω τώρα αυτό, ασφαλώς - και δεν με νοιάζει. Για μένα, αυτή η ταινία παραμένει ένα είδος καρτ-ποστάλ από τη ζωή μου ως πρωτοετή: φορτωμένος με όλα τα κλισέ που με γοήτευαν τότε, περιφερόμουν στην Αθήνα ενθουσιασμένος με όλα και κυρίως με τον εαυτό μου. Με μακριά μαλλιά, ένα παλιό τουίντ παλτό που είχε ξεχάσει ο πατέρας μου ότι το είχε αγοράσει μέσα '60s από τον "Βάρδα" και μια δερμάτινη τσάντα τροχονόμου γεμάτη περιοδικά - τη Βαβέλ, το Σινεμά, κανένα Rolling Stone - περνούσα την ώρα μου αμπελοφιλοσοφώντας με μια παρέα που έμελλε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, πιθανότητα που τότε μου φαινόταν αδιανόητη, όπως και το ότι ο έρωτας της ζωής μου με περίμενε στην άλλη γωνία. Και δεν έχανα "σινεφίλ" ταινία για "σινεφίλ" ταινία. Είχα τόσο πωρωθεί, που θεωρούσα το "Αστυ" καλό σινεμά. Αγνοούσα ακόμα και τα προφανή: τις κολώνες στη μέση της αίθουσας, την αίσθηση του να κατεβαίνεις σε ένα υπόγειο (αλλοτινά μπουντρούμια) για να δεις σινεμά, το συγκλονιστικό γεγονός ότι οι τουαλέτες βρίσκονται ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ, κάτι που κάνει αφόρητη την προβολή για όσους κάθονται στις τελευταίες σειρές - όλα αυτά τα έβρισκα μέχρι και ρομαντικά. Γιατί για μένα, δεν υπήρχε πιο ταιριαστός χώρος για να δεις την τελευταία γαλλούρα - και δεν υπήρξε πιο χαρακτηριστική γαλλούρα από την "Ωραία Καβγατζού". Η ταινία είχε όλα τα στοιχεία κλασικής γαλλούρας: το φόρο τιμής στην κλασική λογοτεχνία (είναι εμπνευσμένη από το "Αγνωστο αριστούργημα" του Μπαλζάκ), τα "Cahiers de Cinema" (ο Ριβέτ ήταν κριτικός τα άγρια χρόνια της Nouvelle Vague), τον Μισέλ Πικολί, τη Τζέιν Μπίρκιν, μια πρώτη σεκάνς ανεμελιάς στην υπέροχη γαλλική επαρχία που κάνει τα σάλια σου να τρέχουν από ζήλια, την τετράωρη διάρκεια (που σου επιτρέπει να πεις και τα νέα σου με την παρέα σου), την παντελή έλλειψη δράσης (που σου επιτρέπει να πεις τα νέα σου με λεπτομέρειες) και κυρίως την Εμανουέλ Μπεάρ γυμνή. Επί τέσσερις ώρες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας κάτι καινούριες φωτογραφίες της Εμανουέλ Μπεάρ (η οποία στο μεταξύ έχει παραμορφωθεί από τις επεμβάσεις, αλλά εδώ δεν φαίνεται), που δημοσιεύτηκαν πριν από μερικές εβδομάδες στο γαλλικό Elle.

Με αυτά τα χρώματα κι αυτήν την αισθητική ταιριάζει ιδανικά ένα τραγούδι που παίζει πάντα στο iPod του μυαλού μου, όταν προχωρά το φθινόπωρο. Λέγεται Cette chanson est pour vous, madame (μτφρ: "αυτό το τραγούδι είναι για σας, κυρία μου"), το τραγουδά ο Ζαν Σαμπλόν (σαν να λέμε ο Γάλλος Μπινγκ Κρόσμπι) συνοδεία της κιθάρας του Τζάνγκο Ράινχαρντ.