Τους Kings of Leon κι αν ξυρίσεις, τη φαλτσέτα σου χαλάς...

Ποτέ δεν κατάλαβα όλον αυτόν τον ντόρο γύρω από τους Kings of Leon. Εδώ δεν κατάλαβα τον ντόρο γύρω από τους Strokes, θα καταλάβαινα το γιατί αρέσουν στους κριτικούς οι "Strokes του Νότου"; Πρόσθεσε στο μουσικό αχταρμά που παρουσίαζαν (ένα ανεκπλήρωτο Southern Rock Revival) και την τραγελαφική εμφάνιση με τα μαλλιά, τα μούσια και τα τζιν-σωλήνες και έχεις ένα υπέροχο παράδειγμα παραλογισμού της μουσικής βιομηχανίας: Και ατάλαντοι και χάλιες. Για τις ανάγκες του "Only by the Night" ξυρίσθηκαν και κουρεύτηκαν. Όσο grooming όμως κι αν συσσωρεύσεις στις μούρες τεσσάρων βλαχαδερών από το Νάσβιλ, είναι αμφίβολο αν θα κατορθώσεις να κερδίσεις κάποιο μουσικό innovation της προκοπής. Και το νέο άλμπουμ είναι μάπα. Αλλά...

...τo "Sex on Fire" συγκαταλέγεται ακούραστα μέσα στα πέντε καλλίτερα τραγούδια της χρονιάς. Σίγουρα διαθέτει το καλλίτερο ρεφρέν του 2008. Και ο Κάλεμπ Φόλουγουιλ (μα τι όνομα είναι αυτό;) ακούγεται εδώ συγκλονιστικός. Τα καλά πρέπει να τα λέμε.

Μια αλήθεια της ζωής που με οδηγεί στην επόμενη διαπίστωση: Μερικές φορές ακόμη και από μια κουράδα μπορεί να γεννηθεί μια μαύρη ορχιδέα. Ακόμη προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ο Άλεξ Τέρνερ των εμετικών Arctic Monkeys είναι ο ίδιος με τον Άλεξ Τέρνερ των συναρπαστικών Last Shadow Puppets. Οι επιρροές είναι ολόιδες -άντε να έχουν βουτήξει λίγο περισσότερο στα '60s στην περίπτωση των Puppets- τα όργανα και ο τρόπος που ακούγονται μοιάζουν πολύ, αλλά το αποτέλεσμα είναι εντελώς διαφορετικό. Τέσσερα λαμπερά αστεράκια χαρίζει το "ΠΠC" στο "The Age of the Understatement" και εύχεται "και σ' ανώτερα" και "διαλύστε τους Arctic και καταπιαστείτε με τούτο το μικρό θαύμα -σας ικετεύουμε!".


The Last Shadow Puppets - Standing Next To Me



Τι άλλο ακούω τελευταία; Kaki King για αρχή. Στο "Dreaming of Revenge" μου θυμίζει πολύ τη Laura Veirs (στα επτά κομμάτια που τραγουδάει) και δεν μου θυμίζει τίποτε, αλλά με ενθουσιάζει (στα άλλα επτά, που είναι instrumental). Κλασσική μουσική για την indie rock γενιά. Γουστάρω και επιδοτώ. Τριάμισι με τέσσερα αστεράκια λάμπουν πάνω απ' το λίκνο του κοριτσιού από την Ατλάντα. Για τον/τους Blackfilm δεν ξέρω απολύτως τίποτε. Μόνο μία σελίδα στο Myspace έχω να ποστάρω εδώ για link και μια εντύπωση: To ambient τους είναι τόσο εξαιρετικό που κάθε φορά που τους ακούω, φαντάζομαι τα κομμάτια τους ως soundtrack στις αγαπημένες μου ταινίες. Ταιριάζουν σε όλες. Ο Burial συναντά τους Dead Can Dance στο ηλεκτρονικό διαμάντι της χρονιάς. Γαλαξίας αστεριών κι εδώ. Σχεδόν τέσσερα.

Οι περίφημοι Glasvegas, πάλι, για τους οποίους τόσος χαμός γίνεται στα Metacritic αυτού εδώ του κόσμου, είναι τόοοοοοοοοσο πολύ όμοιοι με τους The Jesus and Mary Chain που σχεδόν τους αντέχω. Τους The Jesus and Mary Chain πάντως δεν τους άντεχα. Γούστα είναι αυτά... Το βασικό μου πρόβλημα μαζί τους είναι ότι όλα τους τα τραγούδια μου μοιάζουν ένα. Ωραίο μεν, αλλά ένα. Δεν καταλαβαίνω πότε τελειώνει το "Geraldine" και πότε ξεκινά το "It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry", για παράδειγμα... Στον αντίποδα των καρδιών που κλαίνε, ο παμμέγιστος Sam Sparro είναι ο διάδοχος τω Scissor Sisters, εξίσου ξεσηκωτικός και εξίσου γκέι. Το λες disco revival τώρα αυτό; Ό,τι κι αν το λές, το σίγουρο είναι ότι το χορεύεις με όλη σου την καρδιά. Και του δίνεις και τριάμισι αστερίες δώρο.

Οι νέοι Calexico, Verve, Panic at the Disco δεν με έχουν ενθουσιάσει ακόμη με τις πρώτες πεντ' - έξι ακροάσεις. Και δεν έχω σκοπό να τους αφιερώσω πολύ περισσότερες, όσο κι αν τους εκθειάζουν οι μουσικοκριτικοί... Μία από τα ίδια και για τους Hold Steady και το "Stay Positive" (για να κρατάς μικρό καλάθι κι αυτό), αλλά όχι και για την Goldfrapp που ακούγεται πιο παραμυθένια από ποτέ (όχι ότι το "Seventh Tree" είναι και κανα αριστούργημα, αλλά είναι πολύ ευχάριστο για τσάι και συμπάθεια -με λεμόνι στο μπαλκόνι, ακόμη κι όταν κρυώνει ο καιρός). Μέχρι τις 25 Νοεμβρίου και το "Day and Age" των Killers θα συνεχίσω να ακούω το "Sex on Fire" σε καθημερινή βάση. Μετά, λογικά, θα αλλάξουν τα δεδομένα!