Ο Κολτρέιν της Μέσης Ανατολής

"Όταν ίδρυσα το Orient House Ensemble το 2000, είχα στο μυαλό μου μερικές μελωδίες μόνο, είχα όμως επίσης μια μεγάλη πεποίθηση. Ήμουν σίγουρος ότι η μουσική ήταν ικανή να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Ήμουν απολύτως πεπεισμένος ότι η μουσική μπορούσε να θεραπεύσει τις πληγές του παρελθόντος. Ήμουν σίγουρος ότι η μουσική ήταν ένα μήνυμα ειρήνης. Ήμουν βέβαιος ότι αν οι αντίπαλοι το ρίξουν στο τραγούδι, θα μπορέσουν εύκολα να ζήσουν μαζί. Οκτώ χρόνια αργότερα, πρέπει να παραδεχτώ ότι μπορεί να κάνω λάθος. Αυτό είναι το πέμπτο μας άλμπουμ. Έχουμε δώσει εκατοντάδες συναυλίες ανά τον κόσμο και παραδόξως η ειρήνη δεν φαίνεται να είναι κοντά. Κάθε μέρα μια νέα σύγκρουση γεννιέται. Κάθε εβδομάδα ένας νέος φόβος σχηματίζεται σε μια ζοφερή πραγματικότητα τυλιγμένη σε μια εικόνα δυτικής καλοσύνης. Όσο για την πατρίδα μου, η ειρήνη δεν έμοιαζε ποτέ τόσο μακρινή.
Ο κόσμος γίνεται πράγματι όλο και πιο εχθρικός. Κι όμως εμείς, το Orient House Ensemble, έχουμε κάνει κάτι ένα πράγμα με ελάχιστη σημασία για τον κόσμο. Μάθαμε να τραγουδάμε μαζί. Δεν το σχεδιάζαμε, δεν εκπαιδευτήκαμε γι' αυτό. Απλώς αναπτύχθηκε μέσα μας. Με τα χρόνια, οι προσωπικοί μας φόβοι ατόνησαν. Οι ανασφάλειές μας εξαφανίστηκαν. Χωρίς να το καταλάβουμε, η μουσική μας κατάφερε να εξελιχθεί σε μια γλώσσα με κάποια πολύ προσωπικά σχήματα και χρώματα. Η μουσική έγινε το καταφύγιό μας.
Έκανα λάθος να θεωρώ τη μουσική ως αγγελιοφόρο. Έκανα λάθος να την αντιλαμβάνομαι ως ιδέα ή ιδεολογία. Η μουσική δεν μεταφέρει μηνύματα, είναι η ίδια το μήνυμα. Η Μουσική δεν ανήκει στον άνθρωπο, αντιθέτως, ο άνθρωπος ανήκει στη μουσική. Η μουσική μιλά μέσα από τον άνθρωπο. Η μουσική έρχεται στο προσκήνιο όταν οι σκέψεις παραμερίσουν, όταν η συνείδηση εξανεμιστεί και όταν οι ιδεολογίες εξαφανιστούν. Η μουσική είναι η αληθινή Ύπαρξη στο Χρόνο. Απλώς δώστε της χρόνο και αφήστε την να υπάρξει".
Αυτά γράφει ο Γκίλαντ Ατζμον στο σημείωμα του τελευταίου του CD, το Refuge, το οποίο κακώς δεν συμπεριέλαβα στη λίστα με τα αγαπημένα μου για το 2008 (βγήκε τέλη του 2007, αλλά στα χέρια μου έφτασε αρχές του 2008 - ας όψονται οι αυστηροί κανονισμοί του Gone4Sure). Ο πιο εκρηκτικός σαξοφωνίστας της βρετανικής τζαζ είναι μια συναρπαστική περίπτωση ανθρώπου (εδώ η συνέντευξη που έδωσε στη Ματούλα Κουστένη για την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία). Γεννήθηκε στο Ισραήλ, αλλά μετά την στρατιωτική του θητεία, έφριξε με το μιλιταρισμό που κυριαρχεί στη χώρα του και τάχθηκε ολόψυχα στην υπεράσπιση των δικαίων των Παλαιστινίων, απορρίπτοντας ολοκληρωτικά την εθνική του ταυτότητα. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, σπούδασε φιλοσοφία, έγραψε ένα απολαυστικά καυστικό μυθιστόρημα, με τίτλο "Οδηγός για Μπερδεμένους", όπου με σαρκασμό, χιούμορ και απελπισία καταγράφει την κατάρρευση του Ισραήλ (το βιβλίο εξελίσσεται στο μέλλον), μέσα από μια ιστορία πολιτικής και σεξουαλικής θεωρίας, κυρίως όμως έγινε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις τζαζ μουσικών της Ευρώπης, ένας σαξοφωνίστας με το πάθος του Κολτρέιν, που παντρεύει υποδειγματικά την παράδοση της τζαζ με τον ήχο της Ανατολής. Τον είχα δει σε ένα μισοάδειο Half Note, όταν είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια και ήταν υπέροχος. Ελπίζω αύριο μετά τα μεσάνυχτα, στο Μέγαρο, να έχει περισσότερο κόσμο.