Django Weekend: Moonglow

Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο, η γυναίκα της ζωής μου πάτησε το off στο στερεοφωνικό, διακόπτοντας το θερμό ρυθμικό βόμβο των πνευστών: "Όχι άλλο σουίνγκ, έλεος. Δεν βαρέθηκες, ένα μήνα τώρα; Πότε θα πάρεις απόφαση ότι τα Χριστούγεννα τελείωσαν;" Είχε προηγηθεί μια συζήτηση με έναν φίλο, που ωρυόταν κι αυτός για τον στερεοτυπικό συσχετισμό των Χριστουγέννων με το σουίνγκ και δη με τον Σινάτρα. Ο φίλος βέβαια έριχνε το φταίξιμο για το Sinatra Complex στον Πέτρο Κωστόπουλο. Εγώ δεν συμφωνώ. Έχω σταματήσει να ρίχνω φταίξιμο στον Κωστόπουλο για οτιδήποτε - βαρέθηκα. Κι επίσης, ναι, είμαι ένα κινούμενο κλισέ: με το που θα μπει ο Δεκέμβρης ακούω ΜΟΝΟ σουίνγκ - Έλινγκτον, Μπέιζι, Μπένι Γκούντμαν, Άρτι Σο, Τόμι Ντόρσι, Χάρι Τζέιμς, Τσικ Γουέμπ, Φλέτσερ Χέντερσον, Τζίμι Λάνσφορντ, τα πάντα. Και συνεχίζω να τα ακούω και μετά, για όσο αντέξω, ελπίζοντας να συνεχιστεί ο χειμώνας, να μην έρθουν οι πιο ζεστές μέρες, εκείνες που θέλουν west coast jazz και hard bop και jazz-funk. Και βάζω στο repeat κομμάτια όπως το θεϊκό Moonglow, ένα κομμάτι που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να ερμηνεύσει όπως ο Άρτι Σο - ούτε καν ο θεός Έλινγκτον. Το βάζω και από τον Τζάνγκο - σαν ένα είδος ομαλής μετάβασης από τον ήχο των big bands σ' αυτόν ενός gipsy jazz κουιντέτου. Για να επιστρέψουμε επιτέλους στην κανονική, μεθεόρτια καθημερινότητα.υγ. Η εικόνα είναι από το Spirit - όχι την κακόγουστη ταινία του Φρανκ Μίλερ. Το απολαυστικό κόμικ του Γουίλ Άισνερ, που άλλαξε την 9η τέχνη με τον τρόπο που ο Πολίτης Κέιν άλλαξε το σινεμά. Ένα νουάρ κόμικ, γέννημα-θρέμα της δεκαετίας του '40, με μοιραίες γυναίκες, σκοτεινούς κακοποιούς, τίμιους αστυνομικούς και έναν ακαταμάχητο τιμωρό του εγκλήματος. Μια παρωδία νουάρ, που δεν θα μπορούσε να έχει άλλη μουσική υπόκρουση από σουίνγκ.