31 Μαΐ 2009

Σε μια ώρα ξεκινά η τελευταία βραδιά του φετινού eurojazz...

...κι εγώ δεν αξιώθηκα φέτος να πάω ούτε μια φορά - που σημαίνει ότι έχασα μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες: να πουλάω παλιά τεύχη του Jazz&Τζαζ στο περίπτερο που στήνει το περιοδικό στο εν λόγω φεστιβάλ (αλλά και σε άλλα αντίστοιχα events).
Όποιος πάντως αποφασίσει να περάσει ένα ζεστό κυριακάτικο βράδυ στο κέντρο του αθηναϊκού nightlife (το Γκάζι), δεν θα μείνει παραπονεμένος. Γιατί απόψε, στη σκηνή της "Τεχνοπόλεως" (δεν το χορταίνω αυτό το καλαμπουράκι) θα ανέβει ο Σλοβένος κιθαρίστας Νταβίντ Κόλλαρ, που ειδικεύεται σ' αυτο το εθνο-τζαζ-φανκ που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές τελευταία, ο οποίος θα δώσει τη σκυτάλη στο γκρουπ του σαξοφωνίστα Μαξίμε Μπέντερ, από το Λουξεμβούργο (μη γελάς, το Λουξεμβούργο μας έχει χαρίσει πολύ ωραίες στιγμές σ' αυτό το φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια), ενώ το κλείσιμο έχει αναλάβει το κουαρτέτ του σαξοφωνίστα Γιάνος Άβεντ και του κιθαρίστα Μάρτον Φενιβέσι, από την Ουγγαρία. Και μπορεί το cd του περιοδικού Jazz&Τζαζ (το οποίο λεηλατώ αυτήν την εβδομάδα, ανεβάζοντας τα mp3 των συμμετοχών του eurojazz) να μην περιλαμβάνει ούτε ένα κομμάτι από το αποψινό line-up, ωστόσο, προς τιμήν των Ούγγρων - και της μεγάλης ουγγρικής τζαζ παράδοσης, που εδώ και τριάντα χρόνια έχει τροφοδοτήσει με μουσικές το διψασμένο ελληνικό κοινό - ανεβάζω εδώ το Hungaria, του κατεξοχήν γεννήτορα της ευρωπαϊκής τζαζ, του Τζάνγκο Ράινχαρντ (ξέρω, το έχω ξανανεβάσει, αλλά ήταν άλλη εκτέλεση). Και του χρόνου.

30 Μαΐ 2009

Για δες: μια σταρ στο eurojazz!

Από τότε που ξεκίνησε το european jazz festival στο Γκάζι, δηλαδή εδώ και εννέα χρόνια, οι μόνοι που έχουν στείλει ονόματα "πρώτης γραμμής" είναι οι Ιταλοί, που μας έχουν φέρει τον μεγάλο τρομπετίστα Ενρίκο Ράβα και τον μαθητή του, τον εξίσου καταξιωμένο πλέον Πάολο Φρέζου. Οι υπόλοιπες πρεσβείες καλούν κατά κανόνα νέα ονόματα, σχήματα που παλεύουν να βρουν τη φωνή τους και να πουν κάτι, χωρίς δισκογραφία κατά κανόνα, με μόνο όπλο τους το myspace. Αυτό βέβαια, είναι που κάνει το συγκεκριμένο φεστιβάλ ζωντανό και ενδιαφέρον, αλλά δεν βλάπτει πού και πού να βλέπεις και κανένα σταρ του είδους να το ευλογεί με την παρουσία του. Αυτό θα συμβεί απόψε στο Γκάζι, που θα ανέβει στη σκηνή η Μαρία Ζοάο, μια από τις πιο δραστήριες και ενδιαφέρουσες εκπροσώπους της μουσικής της Πορτογαλίας. Μπορεί να μην την ξέρει ο κοσμάκης, αλλά κατά την (όχι και τόσο) ταπεινή μου άποψη, στο στερέωμα της world music, η Μαρία Ζοάο είναι καλύτερη από την Σεζάρια Έβορα, τη Λίλα Ντόουνς και την Ντούλς Πόντις μαζί - άσε που έχει ένα σπάνιο τζαζ ένστικτο. Όποιος πάλι προτιμά να ακούσει κάτι πανάγνωστο, για να μη χαλάσει την παράδοση του eurojazz, το φεστιβάλ του δίνει και αυτήν την δυνατότητα. Πριν από τη Ζοάο, θα ανέβει η Σλοβάκα (που εκπροσωπεί την Τσεχία, όμως) Μίριαμ Μπέιλ (Μπάιλε;), μια εκφραστική τζαζ τραγουδίστρια, που θα ικανοποιήσει μυημένους και αμύητους. Ακόμα νωρίτερα δε (στις 9μ.μ.), θα βρεθεί στη σκηνή η αξιολάτρευτη (με τη nerdy έννοια του όρου) Φινλανδή πιανίστα Κάισα Κουλμάλα με το τρίο της, σε κάτι που φαντάζομαι ως την τζαζ εκδοχή της οικολογικής εναλλακτικής ευαισθησίας που καθορίζει τη νεανική κουλτούρα στη χώρα της και ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή - with a swing. Αν ήταν κόμμα, θα ήταν οι οικολόγοι πράσινοι.

29 Μαΐ 2009

Gisele for Calzedonia



Άντε, και στα δικά μας!

Αλήθεια, τι έχει απόψε το Eurojazz;

Η ερώτηση του υποθετικού αναγνώστη αυτού του blog, αντηχεί βασανιστικά στα αυτιά μου από το πρωί. Όσοι λοιπόν περάσετε απόψε μια βόλτα από το Γκάζι, για να πιείτε ένα ποτό στο Swing, ή να τσιμπήσετε καμιά σαρδέλα στις "Sardelles", μάθετε ότι εντός των τειχών της "Τεχνοπόλεως", θα παρελάσουν τα εξής τζαζ σχήματα:
  • Jerez-Texas. Η ισπανική συμμετοχή δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Για την ακρίβεια, από την πρώτη μέρα αυτού του φεστιβάλ (δηλαδή εδώ και εννέα χρόνια), οι Ισπανοί στέλνουν παραλλαγές του ίδιου ήχου: τζαζ εμπλουτισμένη με στοιχεία φλαμένκο (ή το ανάποδο). Οι φαν του είδους θα ξετρελαθούν. (Κατηγορία: Τζαζ για όλους)
  • Ακολουθούν οι Ολλανδοί Wired Paradise του σαξοφωνίστα Γιούρι Χόνινγκ, ένα μοντέρνο τζαζ-ροκ σχήμα, με έντονη ροπή προς τον καλόγουστο θόρυβο (όπως τον διαδίδει το post-rock). Βγάζουν μια πάρα πολύ καλή ενέργεια και, σε τελική ανάλυση, οφείλεις σεβασμό σε μια μπάντα που βαφτίζει μια σύνθεσή της "Kaiser Soze". (Κατηγορία: Τζαζ για λίγους)
  • Η βραδιά θα κλείσει με το ντουέτο του πιανίστα Μάρκο Ντι Τζενάρο και του κλαρινετίστα Λούκα Βελότι. Δεν τους έχω ακούσει, έχω όμως σε μεγάλη υπόληψη την ιταλική τζαζ σκηνή: οι άνθρωποι, όταν αποφασίζουν να σε διασκεδάσουν σε διασκεδάζουν, όταν αποφασίσουν να σε ταξιδέψουν σε ταξιδεύουν και όταν το ρίχνουν στον πειραματικό, free ήχο, ματώνουν τα αυτιά σου. Όχι τώρα, διαχρονικά. Για κάποιο λόγο, το ένστικτό μου λέει ότι θα είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του φεστιβάλ. (Κατηγορία: Τζαζ για δυνατούς λύτες - πάλι από ένστικτο)

To ραβασάκι του Γιώργου Καρατζαφέρη

Μιλώντας στο ραδιόφωνο του Alpha 989, σχολίασε ότι «ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν δίπλα μου και ήταν μαγκωμένος, οπότε του έγραψα ένα σημείωμα που του έγραφα ότι είναι μαγκωμένος και ανοίξου και όταν το διάβασε μου κούνησε το κεφάλι».

Ο Γιώργος Παπανδρέου αλλάζει προφίλ

Αν το πραγματικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, γιατί δεν κάνει κάτι δραστικό; Που να αλλάξει τα δεδομένα; Που να συζητιέται για μήνες; Που να του αλλάξει το προφίλ για πάντα; Γιατί δεν ξυρίζει το μουστάκι;

Μετά από προτροπή του Mr. Arkadin, έβγαλα και μια βερσιόν με μούσι. Αλλά δεν μου κάνει για Γεννηματάς. Πιο πολύ σε προσωκρατικό φιλόσοφο φέρνει. Άρα ταιριάζει είτε στην «Δράση», είτε στο κόμμα του Παπαθεμελή και του Ζουράρι.

Reservoir Dogs

Για καλύτερη απόλαυση, κοίτα τη φωτογραφία (η οποία, παρεμπιπτόντως είναι κλεμμένη από το mediablog) με μουσική υπόκρουση αυτό.

Συμπεράσματα ενός 35άρη* μετά το debate

Ξέρεις ότι έχουμε εκλογές, όταν ο Καρατζαφέρης εμφανίζεται με φρεσκοβαμμένο μαλλί (μεγειές, btw) // Και όταν οι κυρίες του δημοσιογραφικού team νιώθουν την ανάγκη να κάνουν σολάριουμ// Όχι η Μαρία Χούκλη, εκείνη είμαι σίγουρος ότι απέκτησε το χρώμα της σε παραλία// Αλλά πάλι είμαι προκατειλημμένος, την αγαπώ τη Μαρία Χούκλη, την αγαπώ// Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι τον κάνει ρήτορα το γεγονός ότι κάποιοι έχουν χορογραφήσει τις κινήσεις των χεριών του - αριστερά, δεξιά, παλάμες κάθετες στο τραπέζι, κολλημένες στο στήθος όταν λέει "αναλαμβάνω την ευθύνη"// Ο πολιτικός του λόγος εξαντλείται σ' αυτό// Επίσης, μοιάζει όλο και περισσότερο με σκίτσο του Αλμπέρ Ουντερζό, κάποιον εκατόνταρχο στο "Αστερίξ"// Ο δε Γιώργος Παπανδρέου μου θυμίζει διαχρονικά τον Dopey από τους "επτά νάνους" του Ντίσνεϊ// Αλλά δεν είναι αυτό το δράμα του// Το δράμα του είναι ότι κανείς στο κόμμα του δεν καταλαβαίνει τι λέει ("συμμετοχικές δημοκρατίες και αλαμπουρνέζικα")// Η οικολογική πολιτική του ΠΑΣΟΚ τεκμηριώνεται και συμπυκνώνεται στο έμβλημά τους: "έχουμε τον ήλιο και είμαστε πράσινοι" - ουάου// Μιλώντας για οικολογία: όταν ρωτάς έναν πολιτικό για περιβαλλοντική πολιτική και εκείνος απαντά χρησιμοποιώντας τον όρο "πρασινάδες", λες και μιλάς για ένα παρτέρι που ομορφαίνει την αυλή σου και όχι για το σημαντικότερο πολιτικό και οικονομικό ζήτημα της εποχής, δεν είναι σαν να σου δίνει το σύνθημα να μεταναστεύσεις όσο είναι καιρός;// Και ναι, έστω κι αν αυτός είναι ο Καρατζαφέρης (που κάνει πιο ειρωνική την προτροπή προς μετανάστευση)// Ο οποίος ΟΝΤΩΣ (κι αυτό το είχα παρατηρήσει και στο προηγούμενο debate) είναι ΠΑΝΤΑ μέσα στο χρόνο// Αλλά θεωρεί ότι αυτό είναι το πολιτικό του προσόν, η κακομοίρα// Αυτό και τα φρικτά του λογοπαίγνια// Η Αλέκα Παπαρήγα πρέπει οπωσδήποτε να πάει σε έναν οδοντοτεχνίτη να της φτιάξει τις γέφυρες που της λείπουν// Αλλά κάθε φορά που τη σκέφτομαι, θυμάμαι αυτό που μου είχαν πει (σε παλιότερο debate), κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν τα εσωκομματικά της Αριστεράς: ότι είναι η μοναδική που είναι πιθανόν να είχε κάνει σεξ πριν πάει// Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνουν για το κόμμα οι αγωνιστές// Μιλώντας για sex symbols, στο twitter λύσσαγαν οι "σχολιαστές" για την Σία Κοσιώνη// Από ό,τι καταλαβαίνω έχει ονειρεμένα πόδια (δεν έχω άποψη)// Τη βρήκα πολύ καλή, αλλά έχω ένα πρόβλημα: η Σία Κοσιώνη είναι μικρότερή μου, αλλά έχει τον αέρα αυτής της απροσδιορίστου τύπου γυναίκας, το "μεταξύ 30 και 50", που λέει μια φίλη μου// Κάποιος την έχει ψήσει χοντρά ότι είναι η Έλλη Στάη// Το ότι φρόντιζε, πάντως, να κοιτάζει τις ερωτήσεις της την ώρα που τις έθετε, με σπουδή και σχολαστικότητα απουσιολόγου, ήταν ένα δείγμα ότι η ίδια έχει κάποιες ελάχιστες αμφιβολίες γι' αυτό// Την έκανε σχεδόν ανθρώπινη, με άλλα λόγια// Η έκπληξη ήταν ο Αντώνης Σρόιτερ// Έκανε τις πιο σκληρές, αλήτικες ερωτήσεις (αυτές που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο που πέρασε από την Espresso στο Πρώτο Θέμα), με ένα άψογο, αληθινά καθώς πρέπει, no-nonsense, και καθόλου αυτάρεσκο στυλ// Ναι, δουλεύουμε στο ίδιο μαγαζί, αλλά δεν τον ξέρω καθόλου τον άνθρωπο// Οι υπόλοιποι ήταν γελοίοι// Ειδικά η Τρέμη// Θα περίμενε κανείς από μια δημοσιογράφο με την εμπειρία της, να είναι σε θέση να διατυπώσει μια κανονική ερώτηση που να βγάζει νόημα// Με προβλημάτισε ο Αλαβάνος// Συνεχίζω να θεωρώ τεράστιο φάουλ το ότι πήγε εκείνος αντί για τον ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ// Καλώς ή κάκώς, είναι άλλος// Και στην αρχή τσαντίστηκα με την τελική του τοποθέτηση// Το βρήκα λίγο συναισθηματική πορνογραφία: "λυπηθείτε μας, στηρίξτε μας σ' αυτή τη δύσκολη ώρα που χάσαμε έναν λεβέντη, έναν οικολόγο ευρωπαϊστή αριστερό με όραμα"// Τον οποίο παρεμπιπτόντως, είχαν περιθωριοποιήσει μέσα στο κόμμα// Γιατί από τον Παπαγιαννάκη προτιμούν τον Μανού Τσάο εκεί περα// Αλλά όσο το σκέφτομαι, μαλακώνω// Θέλω να πω ότι, ανάμεσα σε μια ομάδα ανθρώπων που βγήκαν και είπαν "ψηφίστε με" εκείνος βγήκε και είπε "τι κάνω εγώ εδώ"// "Τι κάνουμε εδώ;"// Δεν κάνουμε διάλογο, μιλάμε με κάποιους δημοσιογράφους που επειδή είναι στα (παράνομα) κανάλια, θεωρούν ότι εκπροσωπούν την κοινή γνώμη και το παίζουν opinion leaders// Και όλο αυτό το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι κανονικό// Ήταν ο μόνος που μίλησε σαν άνθρωπος// Εξέφρασε ένα είδος απόγνωσης που το καταλαβαίνω// Κατά τ' άλλα, δεν συζητήθηκε κανένα από τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν την Ευρώπη και που θα απασχολήσουν το Ευρωκοινοβούλιο// Κανείς δεν είπε τίποτε στ' αλήθεια για την Ευρώπη// Με αναγκάζουν να το επαναλάβω// ΠΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ

*(για την ακρίβεια δεν είμαι ούτε 34 ακόμη, αλλά το '34άρης' δεν είναι τόσο ωραίο - εξάλλου, νιώθω 80 τελευταία, οπότε..)

Συμπεράσματα ενός 35άρη μετά τους AC/DC

Tα κακά νέα: Δεν αντέχω πια να κάνω slamdancing και να παίζω ξύλο με ημίγυμνους μαλλιάδες. Ή μάλλον αντέχω για περίπου 45 λεπτά, αλλά καμμία συναυλία δεν διαρκεί λιγότερο από μιάμιση ώρα. Θα πρέπει να εκπονήσω μια κάποια στρατηγική εν όψει των Motley Crue.

Τα καλά νέα: Μετά από αυτά που είδα απόψε, τουλάχιστον ξέρω ότι έχω το λιγότερο 20 χρόνια ακόμη μπροστά μου για να παραμένω γραφικός και να μη μου λέει κανείς τίποτε. Αλλά και πάλι: όσα ελικοπτεράκια και να κάνω, όσες φορές κι αν ντυθώ ακόμη Metallica, όσα κινητά κι αν σπάσω ξεσαλώνοντας με ξεπερασμένη μουσική, δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω σε γραφικότητα τον Άνγκους Γιανγκ και τον Μπράιαν Τζόνσον. 


Bonus απορίες: Πόσες φορές έπαιξαν το "Highway to Hell"; Πρέπει να ήταν πάνω από πέντε. / Ο Μάλκομ Γιανγκ κυττάζει κάτι συγκεκριμένο εκεί στο υπερπέραν; / Πώς ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα η χοντρή κυρία που είχε πάρει καβάλα το τρένο; Δηλαδή, φούσκωνε πέντε λεπτά και ξεφούσκωσε σε πέντε δευτερόλεπτα; Μα τι τεχνολογίες χρησιμοποιούν οι πουσταράδες! / Τα 30 ευρώ που πλήρωσαν λιγότερο στο Μιλάνο ήταν επειδή το στάδιο ήταν κλειστό και δεν είχε μετά βεγγαλικά; / Ισχύει ότι το επόμενο άλμπουμ των AC/DC θα τιτλοφορείται "Who the hell is shooting" και το ρεφρέν του πρώτου single θα λέει "Shoot the bell, with the guns from hell"; Ή "Guns of thunder, to the hell shots under"... Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, μπερδεύτηκα πάλι. / Μήπως έκανα μαλακία που δεν έκατσα σπίτι να δω τη Σία στο debate; 

28 Μαΐ 2009

Την ίδια ώρα στο Ρολάν Γκαρός...

...προκρίθηκαν στον Γ' γύρο...

...η Βικτόρια Αζαρένκο

...και η Άγκνες Σζάβαϊ.

(Γιατί ξέρω ότι το "ΠΠC" έχει πολλούς φαν του τένις)

Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα

Σε λίγο θα ντυθώ σχολιαρόπαιδο και θα ανηφορίσω προς το ΟΑΚΑ. Φαντάσου να μου άρεσαν κιόλας οι AC/DC...

Είναι δυνατόν μετά από αυτό να ψηφίσεις άλλο κόμμα;

Μεγάλη μέρα

Βρίσκω πολύ αστείο τον πανικό που επικρατεί (εδώ και μέρες) στο ραδιομέγαρο (τι φρικτή λέξη, Θεέ μου!) της ΕΡΤ, εν όψει της αποψινής "τηλεμαχίας" (μπλιαξ). Έχουν δώσει άδειες σε όσους μπορούσαν (δηλαδή τα μουσικά ραδιόφωνα δουλεύουν με playlist), ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο τον αριθμό των παρευρισκομένων - κι όλα αυτά από φόβο, μήπως πάθουν κανένα κάζο, όπως αυτό προ μηνών.
Κρίμα, γιατί το να μπουν διάφοροι ξέμπαρκοι και να κάνουν μια σιωπηλή διαμαρτυρία θα ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον θα είχε να παρουσιάσει το προδιαγεγραμμένο θεσμοθετημένο προεκλογικό φιάσκο. Που δεν ξέρω τι έκβαση θα έχει, ξέρω όμως από τώρα ποιος είναι ο χαμένος: ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτήν την κίνηση εξωφρενικής ηττοπάθειας να στείλει τον Αλέκο Αλαβάνο αντί του Αλέξη Τσίπρα. Καταλαβαίνω ότι ο Τσίπρας είναι ιδανικό πρόσωπο για χαβαλέ και εύκολες επιθέσεις, αλλά, αν είσαι ο ΣΥΡΙΖΑ και τον διαλέγεις για πρόεδρο, οφείλεις να τον υποστηρίξεις - όχι να αρχίσεις τις πασοκιές του τύπου "ο Γιώργος δεν τραβάει".
Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω γιατί ο Αλαβάνος θεωρείται καλύτερη επιλογή: θυμάται κανείς την παρουσία του στο προηγούμενο ντιμπέιτ - που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την τελευταία του τοποθέτηση; Και - κυρίως - θυμάται κανείς την μπανάνα του Αλέξη;
Εν πάση περιπτώσει, την ίδια ώρα στην "Τεχνόπολιν" στο Γκάζι η τζαζ κοινότητα της Αθήνας έχει ραντεβού για τη δεύτερη μέρα του Eurojazz, που απόψε περιλαμβάνει:τα τραγούδια τα βρήκα φυσικά στο CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ - αγόρασέ το τώρα, για να βρεις πού θα πας (αν σ' ενδιαφέρει φυσικά)

Μπεεεεεεεεεεεεεε Μπεεεεεεεεεεεεεε





Την ώρα που επιτέλους γράφω το τελευταίο κείμενό μου για το επερχόμενο GK, και αφορά στην (ντεκαβλέ) Τζέσικα Μπιλ, μια αδελφή ψυχή με σκέφτεται και γεμίζει το mailbox μου με εικόνες της Λετισιά Κάστα ως Μπριζίτ Μπαρντό, για μια ταινία που ήδη περιμένω με σιελογόνα αγωνία...

Εμ, πού πας στον τελικό ντυμένος Ρεάλ Μαδρίτης;

Όλη τη σεζόν το μισητό παρεάκι του Σερ Άλεξ κατέβαινε, όταν φορούσε και ο αντίπαλος κόκκινα, με την εμφάνιση που φωτογραφίζεται ο Εβρά εδώ δίπλα. Δηλαδή άσπρο και μπλε. Εθνικός. Τότεναμ. Εθνική Φινλανδίας. Ποτέ δεν κατέβηκε με ολόλευκα, σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το έκανε πρώτη φορά στον τελικό του Champions League, κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ας πρόσεχε...

(Αν και μάλλον δεν θα άλλαζαν και πολλά, αν φορούσαν ένα μπλε σορτσάκι)

27 Μαΐ 2009

Προς: πολιτικούς, δημοσιογράφους, σχολιαστές, παπαγαλάκια κ.ο.κ.

Για τελευταία φορά: στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση - δεν κάνουμε διαγωνισμό δημοτικότητας - δεν κάνουμε καλλιστεία - ψηφίζουμε για τη σύνθεση του σώματος που θα νομοθετεί στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.ΚΟΦΤΕ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΚΑΤΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!

Απόψε ξεκινά το Eurojazz

Aντί προλόγου, παραπέμπω στο περσινό post (δεν έχουν αλλάξει και πολλά). Κατά τ' άλλα, απόψε δεν θα μπορέσω (κατά πάσα πιθανότητα) να κατέβω στην Τεχνόπολιν (sic - όποιος θέλει να χρησιμοποιεί τριτόκλιτα, πρέπει να υφίσταται και τις συνέπειες), που σημαίνει ότι θα χάσω:
  • την Big Band του Δήμου Αθηναίων - που την κοροϊδεύω συστηματικά, ως ένα είδος κατάλοιπου χουντικής αισθητικής, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω ακούσει ποτέ, μπορεί να είναι καλή (υπόσχομαι του χρόνου τα Χριστούγεννα να της δώσω μια ευκαιρία)
  • τον εξαιρετικό Δανό πιανίστα και τραγουδιστή Μπένι Τσάβες, έναν τύπο με μια απροσδόκητη αίσθηση του σουίνγκ (κατηγορία: τζαζ για όλους)
  • την αξιολάτρευτη Αυστριακή Άνγκελα Τρέντλ και τους Mosaik, μια τυπική περίπτωση σύγχρονης ευρωπαϊκής κουλτουρο-τζαζ, αισθαντικής και εγκεφαλικής όσο πρέπει (κατηγορία: τζαζ για λίγους)
τα τραγούδια τα βρήκα φυσικά στο CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ - αγόρασέ το τώρα, για να βρεις πού θα πας (αν σ' ενδιαφέρει φυσικά)

Επέτειος σαράντα ετών


Peter Sarstedt - Where Do You Go To My Lovely?


You talk like Marlene Dietrich
And you dance like Zizi Jeanmaire 
Your clothes are all made by Balmain
And there's diamonds and pearls in your hair

You live in a fancy appartement
Of the Boulevard of St. Michel
Where you keep your Rolling Stones records
And a friend of Sacha Distel

But where do you go to my lovely
When you're alone in your bed
Tell me the thoughts that surround you
I want to look inside your head

I've seen all your qualifications
You got from the Sorbonne
And the painting you stole from Picasso
Your loveliness goes on and on, yes it does

When you go on your summer vacation
You go to Juan-les-Pines
With your carefully designed topless swimsuit
You get an even suntan, on your back and on your legs

When the snow falls you're found in St. Moritz
With the others of the jet-set
And you sip your Napoleon Brandy
But you never get your lips wet

But where do you go to my lovely
When you're alone in your bed
Tell me the thoughts that surround you
I want to look inside your head, yes I do

Your name is heard in high places
You know the Aga Khan
He sent you a racehorse for chistmas
And you keep it just for fun, for a laugh haha

They say that when you get married
It'll be to a millionaire
But they don't realize where you came from
And I wonder if they really care, they give a damn

But where do you go to my lovely
When you're alone in your bed
Tell me the thoughts that surround you
I want to look inside your head

I remember the back streets of Naples
Two children begging in rags
Both touched with a burning ambition
To shake off their lowly brown tags, yes they try

So look into my face Marie-Claire
And remember just who you are
Then go and forget me forever
'Cause I know you still bear
the scar, deep inside, yes you do

I know where you go to my lovely
When you're alone in your bed
I know the thoughts that surround you
'Cause I can look inside your head


OK, έχασα κατά δύο μήνες την ακριβή επέτειο από την ημερομηνία που αυτό το "περιοδικό made τραγούδι" ανέβηκε στο νούμερο 1 των βρετανικών τσαρτ. Αλλά είμαι σίγουρος πως αν έπαιρνα τη χρονομηχανή για σαράντα χρόνια πίσω απόψε, κι έπαιζα τα τρία τέσσερα πρώτα ακόρντα στη γωνιά της Πλας Σαν Μισέλ, οι περαστικοί θα άρχιζαν να σιγοτραγουδούν απ' έξω τις αναφορές, μην ξεχνώντας ούτε μία. Και είναι τόσες, μα τόσες πολλές...

22 Μαΐ 2009

Django Weekend: All of me

Χωρίς λόγια - θα πρέπει να τα φανταστείς τα λόγια (αλλά δεν είναι δύσκολο)

Επιτέλους, το βίντεο κλιπ!


Monika - Over the Hill

Το ότι είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός που αισθάνομαι υποχρέωσή μου να σε ενημερώνω για ό,τι νεώτερο από το μονικομέτωπο το ξέρεις ήδη. Και προφανώς θα έχεις ήδη απορήσει που μία ολόκληρη εβδομάδα από την κυκλοφορία του, είχα ξεχάσει εντελώς να ανεβάσω το βίντεο κλιπ για το "Over the Hill". Το είδα χθες βράδυ στο Mad και το θυμήθηκα... Έχει και ποδήλατο!

Ευχαριστώ, Ρον Χάουαρντ

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημοσίως τον Ρον Χάουαρντ, για τον τρόπο που χειρίστηκε το υλικό των βιβλίων του Νταν Μπράουν κατά την μεταφορά τους στο σινεμά. Εντάξει, δεν είχε κάποια πραγματικά δύσκολη δουλειά να κάνει. Τα βιβλία του Μπράουν αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα ΚΑΚΙΣΤΗΣ λογοτεχνίας: ο λόγος του είναι τόσο κλισέ, γεμάτος κακές περιγραφές, παιδαριώδεις χαρακτήρες και ανοησίες, που όταν τα διαβάζεις ντρέπεσαι για λογαριασμό του. Κι αυτό το προσμετρώ στα θετικά. Με την έννοια ότι μια τόσο κακή πρόζα, μπορείς να την προσπερνάς στα γρήγορα, να καταπίνεις ολόκληρες παραγράφους, διαβάζοντας διαγώνια, ώστε να παρακολουθήσεις την πλοκή, που είναι το μοναδικό πραγματικά διασκεδαστικό κομμάτι σε μια σειρά βιβλίων που, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης από το να γίνουν λαϊκές ταινίες - και δεν το κρύβουν.
Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω ένα τουλάχιστον θετικό σημείο στον Νταν Μπράουν. Κάνει τόσο εξονυχιστική έρευνα προκειμένου να στηρίξει την ανόητη πλοκή και τις θεωρίες συνομωσίας που στήνει κάθε φορά, που καταφέρνει να σε βάλει στο κλίμα. Το Illuminati, ας πούμε, μπορεί να σταθεί και ως ένας εναλλακτικός τουριστικός οδηγός στα μνημεία και τις εκκλησίες της Ρώμης, φορτωμένος με ίντριγκες, δολοπλοκίες και ανταγωνισμούς μεταξύ κληρικών, καλλιτεχνών και επιστημόνων του 17ου και 18ου αιώνα. Ο "Ντα Βίντσι" περιλαμβάνει περισσότερες πόλεις - θα ήταν κουραστικό.
Φροντίζει επίσης να ξεδιπλώνει την πλοκή τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πόσο ανόητη είναι - το δε χαρακτηριστικό ότι κάθε κεφάλαιο (ΚΑΘΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!) τελειώνει με cliffhanger, κάνει την ανάγνωση των "βιβλίων" αυτών μια πραγματικά αμαρτωλή απόλαυση. Με εξαίρεση τις ερωτικές σκηνές - που είναι χειρότερες κι από "βίπερ Νόρα".
Και γι' αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Ρον Χάουαρντ. Που αφαίρεσε και από τις δύο ταινίες που γύρισε κάθε υπόνοια ερωτικής έλξης ανάμεσα στον καθηγητή Λάνγκτον και την εκάστοτε "σύντροφό-του-στην-αγωνιώδη-καταδίωξη- με-σκοτεινές-συνομωσίες-χωρίς-ανάσα". Και στον μεν "Κώδικα Ντα Βίντσι" η επιλογή ήταν ζήτημα στοιχειώδους αισθητικής και καλού γούστου. Θέλω να πω ότι ο ήρωας ερωτοτροπεί με μια γυναίκα που αποδεικνύεται ότι είναι απ' ευθείας απόγονος του Ιησού Χριστού! (Σκέψου μόνο τι βάρος και τι μέτρο σύγκρισης θα είναι αυτό για τις επόμενες γκόμενές του. Ή σκέψου το χειρότερο: "ναι, ok, είσαι θεά - κυριολεκτικά - αλλά οι πίπες δεν είναι το δυνατό σου σημείο"). Στο "Illuminati - οι Πεφωτισμένοι", τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά. Η Βιτόρια Βέτρα (η παρήχηση, εδώ του 'B', είναι υποχρέωση σε κάθε κόμικ που σέβεται τον εαυτό του, βλ. Βίκι Βέιλ, Λόις Λέιν, Κλαρκ Κεντ, Πίτερ Πάρκερ κ.ο.κ.), δεν είναι θεά, είναι απλώς μια διάνοια των φυσικών επιστημών. Αλλά η ερωτική σκηνή θα ήταν τελείως περιττή και θα πρόσθετε πολλούς τόνους campiness στην ταινία.
Και το λέω αυτό, γνωρίζοντας ότι μου στέρησε μια προσωπική απόλαυση. Κι αυτό γιατί η ερωτική σκηνή - επίλογος του βιβλίου εξελίσσεται στο ξενοδοχείο "Bernini", που δεσπόζει σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της Ρώμης, την piazza Barberini, με το υπέροχο συντριβάνι του Μπερνίνι στο κέντρο. Και το μικρό, γλυκό, φτηνό ξενοδοχείο που καταλύω όσες φορές πηγαίνω στη Ρώμη, λίγα μέτρα πιο κάτω. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που για μένα ήταν το βασικό κίνητρο να δω αυτήν την ταινία είναι το ότι εξελίσσεται στη Ρώμη - είναι αξίωμα: κάθε ταινία που περιλαμβάνει σκηνές στη Ρώμη είναι εξ ορισμού μια καλή ταινία. Και το λέω αυτό έχοντας επίγνωση της "Μοντέρνας Σταχτοπούτας".

19 Μαΐ 2009

Εκείνη, ένα μαχαίρι κι ένας άντρας πίσω της


Συζητάω τώρα με μια φίλη, που το '91, όταν η Τόρι Έιμος κυκλοφορούσε το πρώτο single από του αριστουργηματικό "Little Earthquakes", ήταν επτά ετών, για το πόσο τεράστια είναι αυτή η αγγλοαμερικανίδα κοκκινομάλλα. Πόσο τεράστια μουσικός, στιχουργός, αλλά κυρίως χαρακτήρας. Αφορμή είναι το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της "Abnormally Attracted to Sin" που κυκλοφορεί αύριο. Το οποίο είναι μέτριο. Όπως ό,τι έχει βγάλει η Τόρι την τελευταία δεκαετία. Αλλά δεν χρειάστηκαν πολλά για να πείσω την Κατερίνα ότι δεν πειράζει. Της έστειλα απλά ένα link στο "Me and a Gun". Όπου περιγράφει το βιασμό της όταν ήταν 21 ετών. Μπροστά σε ένα κοινό χιλιάδων ανθρώπων. Με το ακονισμένο βλέμμα εκείνου που έχει φιλοσοφήσει ακόμη και το κλάσμα του δευτερολέπτου που η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή. Στην τρέλλα κάποιου που μιλούσε με μαχαίρια και ανέπνεε αρρωστημένες εμμονές. 

Το απίστευτο είναι ότι η Τόρι μετέτρεπε για πολλά χρόνια αυτή την παράνοια που εισέπραξε σε μια συγκλονιστική δύναμη, μια δημιουργικότητα που δεν γνώριζε όρια μεταξύ λογικού και παραλόγου, καταλήγοντας σε συνθέσεις και στίχους που είναι σημεία αναφοράς για όλες τις singers / songwriters που ακολούθησαν. Και που -το γράφω χωρίς να νιώθω καθόλου ιερόσυλος- την τοποθετούν τόσο ψηλά στο προσκυνητάρι της μουσικής κοινότητας που ούτε η Κέιτ Μπους φαντάστηκε ότι θα φτάσει ποτέ. Κάποια στιγμή η δύναμη εξέπνευσε. Αλλά η Τόρι παραμένει Θεά. 

18 Μαΐ 2009

πώς να μην κάνετε τίποτα μια ολόκληρη εβδομάδα (σε δέκα απλά βήματα)


  1. κυκλοφορείτε ΠΑΝΤΑ με γυαλιά ηλίου - μέχρι το βράδυ (κομπλάρει ο κόσμος)
  2. αναθέστε ΟΠΟΙΑ δουλειά έχετε στους συνεργάτες σας (δήθεν λόγω ικανότητας)
  3. πείτε πως δουλεύετε, ενώ χασομεράτε στο twitter ή το facebook
  4. ακυρώστε όλα τα ραντεβού σας για μεθαύριο. μεθαύριο επαναλάβατε
  5. αναβάλλετε ΟΛΕΣ τις δουλειές σας για αύριο
  6. πείτε ότι ακολουθείτε συμβουλές ψυχιάτρου/αστρολόγου/φενγκσουίστα/κοέλιο
  7. αν τα πράγματα δυσκολέψουν, επικαλεστείτε τον ιό της γαστρεντερίτιδας
  8. αν ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙΤΕ να δουλέψετε κάνετε τόσο κακή δουλειά ώστε να απαλλαγείτε
  9. αγνοείστε τις δουλειές του σπιτιού -μπορείτε να ζήσετε λίγο σε ένα αχούρι (για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα περιοδικά 'αχούρι=στιλ μποέμ')
  10. το μαγείρεμα είναι υπερεκτιμημένο - το delivery αναθρέφει τα ελληνόπουλα
(το ανέβασα στο twitter, απαντώντας σε μια πρόκληση. πάντως το εφάρμοσα την περασμένη εβδομάδα - πλην ίωσης. πιάνει!)

15 Μαΐ 2009

Django Weekend: Danse Norvegienne

Έχω ήδη βαρεθεί το θέμα eurovision, από την άλλη όμως δεν μπορώ και να χαλάσω την παρέα (κι εννοώ τόσο την πραγματική μου παρέα, όσο και την παρέα με την ευρύτερη έννοια της δημόσιας σφαίρας, χεχε) και να μην παρακολουθήσω τον διαγωνισμό - με τον τρόπο που δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από μια σκηνή ατυχήματος κλπ.κλπ.
Κι ενώ το κωλόπαιδο μέσα μου - εκείνο που θέλει να παραμείνει η eurovision ένας camp θεσμός, και ως εκ τούτου είχε ψηφίσει να στείλουμε τον Ρακιντζή, απολαμβάνοντας την εξευτελιστική ήττα - ξόδεψε ένα sms για τις γριές ABBA της Ολλανδίας, οφείλω να παραδεχτώ πως το μοναδικό πραγματικό τραγούδι που ακούστηκε χθες ήταν αυτό του φαβορί Νορβηγού.
Τι δουλειά έχει αυτός ο αφόρητα πληκτικός πρόλογος σε ένα Django Weekend; Μα το ότι η λέξη "Νορβηγία" μου προκαλεί πάντοτε συνειρμό με το θαυμάσιο "Danse Norvegienne" του Τζάνγκο Ράινχαρντ, έστω κι αν ήταν από την ύστερη περίοδο του Quintette du Hot Club de France, χωρίς το βιολί του Στεφάν Γκραπελί (που θα λειτουργούσε και ως ένα ακόμη συνειρμικό σημείο, με το βιολί του Νορβηγού πιτσιρικά).
Επειδή όμως δεν θέλω να αφήσω σε κανέναν φίλο του Django Weekend μια ακόμα γιουροβιζιονική επίγευση, σας παραπέμπω σε μιαν ακόμη νορβηγική αναφορά, την είδηση για έναν καμένο οδηγό που ξεπέρασε το όριο ταχύτητας σε έναν αυτοκινητόδρομο γιατί οδηγούσε με μια γυναίκα καθισμένη πάνω του.

13 Μαΐ 2009

24 ώρες φτηνά λογοπαίγνια

Δεν είχε πάει ακόμη 10μ.μ. όταν σκέφτηκα ότι θα ήταν αστείο ή ευφυές να κάνω το χαιρέκακο σχόλιο "Enjoy the Silence" στο Facebook. Δεν υπήρξα καθόλου πρωτότυπος, φυσικά. Τις επόμενες ώρες αυτή η φράση κατέκλυσε τα networking sites, εναλλάξ με τη σπαρακτική κραυγή "Wrooooooong". Tο κακό είχε γίνει. Είχε ανοίξει ένας ασκός του αιόλου γεμάτος από φτηνά λογοπαίγνια που για τις επόμενες ώρες - και ολόκληρη την 13η Μαΐου - θα εμφανίζονταν παντού. Σταχυολογώ μερικά: "Ντροπές Μοντ", "D πες Mode", "Depressed Mode", "Ντι -πιες τον- Μοντ", "Ντε-πιες Μοντ" (σχόλιο στη φήμη ότι πίσω από την ακύρωση της συναυλίας βρίσκεται γυναικείος δάκτυλος, αυτός της - Ελληνίδας - συζύγου του Γκάχαν, με την οποία τσακώθηκε ο τραγουδιστής). Το αγαπημένο μου, φυσικά, το εμπνεύστηκε ο Γιάννης Νένες: "Γκάχαν Γκούχαν". (Στη φωτογραφία οι DM παραλαμβάνουν χρυσούς δίσκους από τους εκπροσώπους της ΕΜΙ, λίγο προτού ο Ντέιβιντ Γκάχαν υποστεί overdose γαστρεντερίτιδας από την Ελληνίδα συζύγό του)

12 Μαΐ 2009

Τι;;;; Ακυρώθηκαν και οι Puressence;;;;

Τι θα ακολουθήσει αυτή την κατάφορα ανθελληνική προβοκάτσια; Θα ξυρίσουν το μουστάκι του Τονίνο Καροτόνε; Θα γίνει θαύμα και θα δουν οι Blind Guardian; Θα λιώσουν οι πάγοι της Iced Earth; Θα ξημερώσει ΠΡΙΙΙΙΙΙΝ τους Madrugada; Τι;;;;;

Disclaimer (UPDATED)

To παρόν blog (τουλάχιστον, η από εδώ πτέρυγά του) δεν βρίσκει κανένα, μα κανένα λόγο να ασχοληθεί με τους Depeche Mode. Ως εκ τούτου, το post αυτό τελειώνει εδώ.

UPDATE:
Ορκίζομαι ότι όταν το ανέβαζα ούτε ήξερα ότι κάποιος κάπου δηλητηριαζόταν, ούτε τον γκαντέμιαζα να το πάθει. Ήθελα απλά να κάνω ένα σχόλιο για τα γκρουπ που λατρεύονται με χαμένο το μέτρο (όπως θα έλεγε και ο Αθήναιος) μόνο στην Ελλάδα. Θα μπορούσε στη θέση των Depeche Mode να έγραφε ο,τιδήποτε: Tindersticks, Madrugada, Puressence...

Το ακρωτήρι είχε μυρωδιά Ferrari και γεύση δωδεκάποντου...

Η καθεμία τους είχε διαφορετικό χρώμα. Κόκκινο, κίτρινο, λευκό, μπλε. Τρεις Ferrari και μια Lamborghini, σε παράταξη έξω από την είσοδο του "Ακρωτήρι - Boutique", σχεδόν ίδιες -αλλά όχι. Κάτι μου λέει ότι οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες supercars στην Ελλάδα, περνούν πρώτα από τα clubs της παραλιακής και μετά συμβουλεύονται το χρωματολόγιο. Μην είναι το δικό τους ίδιο με του διπλανού... Ή, απλά, ο διάδοχος του Απέργη κάνει αβάντα στο μαγαζί, όσο τον παίρνει ακόμη, πριν μετοικίσει σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής, από αυτές που βγάζουν κορυφαία σέντερ μπακ - τσεκούρια. Προς το παρόν στέλνει το στόλο του στην Ποσειδώνος για να εκστασιάζονται τα πιτσιρίκια.

Γιατί μέσα κυκλοφορούν μόνο πιτσιρίκια. Πληρώνουν 120 ευρώ το μπουκάλι για να στριμωχτούν σε ένα τραπέζι που βαπτίζεται «για οκτώ», ενώ χωράει μόνο δύο, και να ακούσουν κάτι πανίβλακες αράπακλες να MCάρουν πάνω από τις εντελώς άνοστες house μουντζούρες που βγαίνουν από τα ηχεία. Έχουν βέβαια το οφαλμόλουτρο: Στα clubs της παραλιακής κυκλοφορούν μόνο μουνάρες. Δίμετρες καλλονές, ντυμένες προκλητικά, βολτάρουν πάνω σε δωδεκάποντα και χαριεντίζοναι αναμεταξύ τους -ενίοτε και με κανένα σωσία του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Αυτές δεν πληρώνουν ποτέ τίποτε. Τα μισά τραπέζια είναι «κερασμένα». Σαν το χώρο του πάρκινγκ που γέμισε με τις Ferrari του Απέργη.

Το μισό club είναι φούσκα. Και το άλλο μισό πληρώνει.

Στην παραλιακή πας για να δεις ωραίες γκόμενες, να χαλάσεις ένα κατοστάρικο σε μπόμπες κι ένα διακοσάρικο μετά -στο αλκοοτέστ. Να ακούσεις χάλια μουσική από ελεεινά ηχοσυστήματα κάτω από υπερκατασκευές που προσπαθούν να σου θυμίσουν ελληνικό νησί, αλλά τελικά σου θυμίζουν μόνο ελληνικό κιτς. Γι' αυτό και τελικά την αντέχουν μόνο οι πιτσιρικάδες.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Μου τη σπάνε αφάνταστα τα κείμενα "νοσταλγίας", αλλά η παραλιακή έχει αλλάξει όντως προς το χειρότερο. Ούτε και τότε έριχνες τη μουνάρα απέναντι. Αλλά πήγαινες και ξαναπήγαινες, ήξερες πότε είχε τραπέζι, την πολιορκούσες, πάλευες έστω για το δικαίωμά σου στη χυλόπιτα. Στο ενδιάμεσο έκανες νέες γνωριμίες, χόρευες με την ψυχή σου, ενθουσιαζόσουν με τα ευφάνταστα decorations (ποιος θυμάται τα α λα Ρόι Λίχτενστάιν κόμιξ της δεύτερης σεζόν του "Buzios";) Τότε η μουνάρα απέναντι ήταν συνήθως η Τάδε Ταδοπούλου, κόρη του δείνα βιομηχάνου, την ήξερες από το σχολείο, ήξερες και μια ξαδέλφη της -ίσως να σε γούσταρε κιόλας. Η ξαδέλφη, όχι η Τάδε.

Τώρα η Τάδε Ταδοπούλου έχει μια ξαδέλφη που ξέρει την Πετρούλα και που έχει ποζάρει και μια φορά στον Αρναούτογλου και που της έχει πει ότι είναι κι εκείνη ωραία και μπορεί να κάνει καριέρα στην τι βι. Και η Τάδε Ταδοπούλου είναι όντως ωραία. Ειδικά μετά το σιλικόνιασμα στο στήθος και στα χείλη, ο υπεύθυνος για τα PR του μαγαζιού φροντίζει πάντα να έχει εκείνη και οι φίλες της τραπέζι με μπουκάλι κερασμένο, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Καμιά τους δεν ρίχνει ούτε ματιά στους κάγκουρες που τις προσεγγίζουν -εκστασιασμένοι από το ουράνιο τόξο των Ferrari απ' έξω. Απευθύνουν το λόγο μόνο σε σκάουτερ μοντέλων, υπεύθυνους κάστινγκ, διευθυντές περιοδικών, ή όσους τέλος πάντων δηλώνουν τέτοιοι.

Οι διάδοχοι της παλιάς Τάδε Ταδοπούλου, εκείνης που πάλευες έξι μήνες -από το χειμερινό Mercedes ακόμη- μπας και αξιωθεί να σου ρίξει μια χυλόπιτα, δεν κατεβαίνουν πια στην παραλιακή. Το αξιακό σύστημα των celebrities έχει αλλάξει. Κάποτε η Μπαλατσινού ερχόταν με τις εξίσου όμορφες φίλες της, χωρίς τραπέζι, χόρευαν δίπλα σου στην πίστα και -αν είχες μια καλή ατάκα να πεις- της έπιανες κουβέντα και κάνατε χαβαλέ για κανα τέταρτο. Τώρα η Εύα Λάσκαρη αποζητά το στοργικό βλέμμα του Χάρη Σιανίδη και η Τζούλια Αλεξανδράτου περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το μαρτύριό της και να συνεχίζει με όποια δουλειά έχει να κάνει μετά το ποζάρισμα στον λευκό καναπέ. Κανείς δεν χορεύει. Οι κάγκουρες κυττάζουν και πίνουν. Τα μουνιά δείχνονται. Φούσκα.

Η παραλιακή πέθανε όταν ο Έλληνας λάτρεψε το Star. Η τελευταία υποφερτή της χρονιά πρέπει να ήταν τότε που το Venue στεγαζόταν απέναντι από το αεροδρόμιο και το χιτ του καλοκαιριού ήταν εκείνο το κολλητικό κομμάτι των Delerium με τη φωνή της Σάρας ΜακΛάχλαν (κι αυτό συνέβη μια δεκαετία και βάλε πριν...).

Ανυπομονώ

11 Μαΐ 2009

Τα 1.000 κομμάτια που έγραψαν ιστορία

Έγραφα πριν ένα μήνα ότι ο «Ταχυδρόμος» είχε προλάβει να κερδίσει τους υπόλοιπους αντιγραφείς του "El Pais Semanal", δημοσιεύοντας πρώτος ένα "50 Έλληνες κινηματογραφιστές διαλέγουν τις 100 ταινίες που σημάδεψαν τη ζωή τους". Αυτό δεν πτόησε το "Κ", που αντέγραψε με τη σειρά του την ιδέα του "El Pais" ("100 Ισπανόφωνοι μουσικοί επιλέγουν τα 100 καλλίτερα τραγούδια όλων των εποχών") και μάλιστα την έκανε υπερπαραγωγή, ανεβάζοντας τον αριθμό των τραγουδιών σε 1000. Έτσι ήλθε 2ο στην αντιγραφή, αλλά την έκανε 10 φορές καλλίτερα από τον "Ταχυδρόμο" (και το έχω ξαναπεί: αγαπώ αντιγραφή).

Στα αποτελέσματα τώρα: Δεν ξέρω αν χρήζει μεγαλύτερης συζήτησης ότι ο Τσιτσάνης κοντράρει στα ίσια Ντίλαν, Beatles και Queen, ή ότι ο Φίλιππος Πλιάτσικας επιμένει να γίνουμε φίλοι, επιλέγοντας στην δεκάδα του το "Trooper" των Iron Maiden...

Chris Ware is God!

Quimby The Mouse from This American Life on Vimeo.

9 Μαΐ 2009

Aperol Spritz: η χαμένη τέχνη του απεριτίφ

Eίχα την εντύπωση ότι κανείς δεν έπινε 'spritzer' από τότε που διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία - τόσα ξέρω. Ήταν αρκετό ένα διήμερο στην Τεριέστη (Τεργέστη;), το αλλοτινό επίνειο της εν λόγω αυτοκρατορίας, για να δω τις πλατείες να αστράφτουν από την αντανάκλαση μιας αλλόκοτης πορτοκαλί λάμψης στα ποτήρια όλων (ΟΛΩΝ) των θαμώνων των άπειρων καφέ της πόλης - νέων, γέρων, hip, παρωχημένων, indie, preppy, ό,τι νάναι. "Τι είναι πάλι αυτό;" ρώτησε ο άξεστος υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κρύβεται ακόμη μέσα μου. "Aperol Spritz", απάντησε χαρωπά ο αεικίνητος σερβιτόρος. Λευκό κρασί, ανθρακούχο νερό, και ένα πικρό λικέρ που λέγεται Αperol (κάτι σαν Campari). Προσθέτεις μια φέτα πορτοκάλι, σερβίρεις με ένα πανεράκι πατατάκια, ένα μπολ φυστίκια, μια ξύλινη τάβλα με κομμάτια πίτσα (ή/και αλμυρά μπισκότα) και χρεώνεις €4.20 περ πέρσον. Δεν ενθουσιάστηκα από τη γεύση, αλλά υποκλίνομαι στη χαμένη τέχνη του απεριτίφ, μια συνήθεια που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Αγόρασα ένα μπουκάλι Aperol από το αεροδρόμιο και με το που γύρισα σπίτι, έθεσα τις βάσεις για μια νεα απογευματινή συνήθεια. Στο mp3 player του μυαλού μου, o Τζάνγκο Ράινχαρντ έπαιζε το "All of me"...

7 Μαΐ 2009

Ο Έλληνας Μπόρατ του YouTube


Έχει ξεκινήσει τελευταία στο YouTube ένας ψιλοντόρος με τον glamournessmygod's, έναν Έλληνα makeup artist και καλά, με ύφος Μπρούνο και ομιλία Μπόρατ. Εδώ μας δείχνει πώς να φτιάχνουμε πολυχρηστικές βλεφαρίδες. Δώστε προσοχή στο πορνοπεριοδικό που έχει επιλέξει!

Sartorialist Champions Leaguer

Μπράβο Πεπ! Είδες που η θολούρα καμμιά φορά πιάνει τόπο; Ή το ήξερες πως τελικά, κάπου στο '93, ο Ντάνι Άλβες θα έκανε επιτέλους μια σωστή σέντρα, ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο -και δη στην περιοχή της αντιπάλου; Μόνο σε ικετεύω μην ξαναντυθείς πειρατής. Αυτή την δερμάτινη γραβάτα και το πουκάμισο με τα μαύρα κουμπάκια δεν πρέπει να τη φορούσε ούτε ο Udo πριν φύγει από τους Accept. Και αυτο δεν σημαίνει ότι στον τελικό πρέπει να θυμηθείς την άλλη σου, αυτή με τις παχιές λευκές κάθετες ρίγες...