Django New Year!

To 2010 με βρήκε στο συμπαθέστατο αίθριο του Bacaro, να ακούω τον Γιάννη Λουκάτο και τους Hot Club de Grece. Ήθελα καιρό να τους ακούσω - όπως και τις άλλες δύο μπάντες της Αθήνας που παίζουν κιθαριστικό swing, τους Diminuita και τους Swing Shoes - αλλά δεν τα είχα καταφέρει. Καμιά φορά όμως υπάρχουν και οι ευτυχείς συμπτώσεις - ή το πεπρωμένο, όπως το δει κανείς.
Όλα ξεκίνησαν από ένα σχόλιο που έκανε, σε ανύποπτο χρόνο, μια φίλη - "έχει συμπαθητικό μενού για Πρωτοχρονιά το Bacaro". Το θυμήθηκα την ώρα που χώνευα τα Χριστούγεννα, τηλεφώνησα και έκλεισα χωρίς να το σκεφτώ. "Να υποθέσω ότι θα έχετε και κάποιο live", έκανα αδιάφορα. "Ναι, τους Hot Club de Grece". Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα - δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα άλλαζα τη χρονιά, ακούγοντας το αγαπημένο μου μουσικό ιδίωμα.
Το πράγμα φάνηκε ότι θα κυλήσει καλά από το πρώτο κομμάτι: όταν ξεκινάς με το "Nuits de St.Germain-des-pres" δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χαλάσει κάτι. Ο Λουκάτος κρατά αναμμένη την δάδα του Τζάνγκο, παίζοντας με ζήλο και ενθουσιασμό, η έκπληξη όμως ήταν η παρουσία στην μπάντα του Γιάννη Παπαναστασίου, ενός εξαίρετου σαξοφωνίστα, ο οποίος λίγες μέρες πριν έπαιζε στο Petite Fleur του Κολωνακίου - και ο οποίος πριν από τρεις πρωτοχρονιές, είχε σκάσει μύτη στην δική μας γιορτή, για να παίξει το Petite Fleur στο σοπράνο σαξόφωνό του. Μπορεί να έφταιγε το κιρ ρουαγιάλ ή το κρασί, όταν όμως έπαιξε το Minor Swing μού θύμισε τον Μπάρνι Γουίλεν. Μαζί τους είχαν και μια τραγουδίστρια, της οποίας το όνομα μού διαφεύγει, και η οποία περνούσε με άνεση από το (απαραίτητο) Sympathique, στο λατρεμένο μου I can't give you anything but love - γενικώς, μια χαρά.
Η σατανική σύμπτωση - ή η επιβεβαίωση της ύπαρξης πεπρωμένου, μην τα ξαναλέμε - ήταν το ότι μια μέρα πριν κατέφτασε στο γραμματοκιβώτιό μου το τελευταίο τεύχος της εγκριτης γαλλικής επιθεώρησης "Jazz magazine/ Jazzman" (προϊόν συγχώνευσης των μέχρι πρότινος ξεχωριστών περιοδικών εκδόσεων), με εξώφυλλο τον Django Reinhardt. O λόγος; Στις 23 Ιανουαρίου κλείνουν εκατό χρόνια από την γέννησή του, επέτειος που στο μικροσύμπαν της τζαζ θα γιορταστεί με μεγαλοπρέπεια - ειδικά στην Γαλλία, θα γίνει χαμός από συναυλίες Jazz Manouche, ψάξε το και κλείσε εισιτήρια.
Στον φάκελλο, υπήρχε και το απαραίτητο cd - δώρο για τους συνδρομητές, που περιλάμβανε μερικές ηχογραφήσεις που αποδεικνύουν (λέμε τώρα) την σχέση του Τζάνγκο με την κλασική μουσική. Το έβαλα στο αυτοκίνητο και απολαμβάνω τον ήρωά μου να αυτοσχεδιάζει σε συνθέσεις του Τσαϊκόφσκι, του Ντεμπισί, του Κράισλερ, του Γκρίεγκ, του Λιστ, του Μπαχ - αλλά και μια δική του, με το αρχαιολατρικό όνομα Νυμφέας, που έπαιξε για την πρωτοχρονιά μου τον ρόλο που παίζουν τα βαλς του Στράους για το πρωινό του νέου έτους στην ευρωπαϊκή παράδοση. Ναι, το 2010, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα...

• (Και κάπως έτσι, αναβιώνει σ' αυτό το blog η ενότητα Django Weekend, παροπλισμένη εδώ και μήνες - έχω δεκάδες κομμάτια να αναρτήσω και μια κλασική βιογραφία να μεταφράσω σε μικρές εβδομαδιαίες δόσεις. Κι αυτό είναι απειλή).