Ο λέων βρυχήθηκε

Εντυπωσιάστηκα πολύ από το θέρεμιν. Δεν είχα ξαναδεί να παίζουν ζωντανά το αλλόκοτο αυτό όργανο, το χωρίς πλήκτρα, χορδές ή τύμπανα, και η ένταση με την οποία η Ναλίσα Γκριν ανεβοκατέβαζε τα χέρια της μπροστά από τις δύο κεραίες του, σαν να διευθύνει μια ορχήστρα, με συνεπήρε. Ήταν κι η φιγούρα της. Λεπτοκαμωμένη, με κοντό μαλλί κι ένα πουά φορεματάκι, μια εικόνα βγαλμένη από τα early '90s, μ' ένα μουσικό όργανο που γέννησαν τα '20s και αποθέωσαν τα ψυχεδελικά '70s. Οι ανατριχιαστικές "κραυγές" του θέρεμιν γέμιζαν τον ήχο πίσω από τους υπόλοιπους εννιά (!) της μπάντας, αλλά μόνο εγώ έμενα κολλημένος εκεί, να προσπαθώ ν΄ανατριχιάσω για πάρτη τους. Το υπόλοιπο 6 D.O.G.S. χοροπηδούσε χθες το βράδυ για χάρη των Leon και της πρώτης τους συναυλίας. Χόρευε στους ξεσηκωτικούς ρυθμούς της παράξενης αυτής κολλεκτίβας που αποτελεί τη νέα ανακάλυψη της Archangel.

Η δεκαμελής μπάντα του Τιμο-Λέοντα, ακόμη κι όταν παίζει κάποια από τις πιο ανέμπνευστες συνθέσεις της σε ρουφάει μέσα στην πολυσύνθετη φύση της. Φαντάσου τους, αν δεν ήσουν εκεί χθες, μέσα στην τρύπα του 6 D.O.G.S, όλους μαζί, τον έναν πάνω στον άλλον, τον Λέοντα και τα τέσσερα κορίτσια μπροστά, τα υπόλοιπα πέντε αγόρια πίσω, να τα δίνουν όλα στον ελάχιστο χώρο που αναλογούσε στον καθένα, να προσπαθούν να ταιριάξουν τα δοξάρια από τα βιολιά τους, το χορό με το γιουκουλέλε, το πιανάκι, το τσέλο, το μαντολίνο, τα ακορντεόν, τα τρομπόνια και τις τρομπέτες, το δεν-θυμάμαι-τι-άλλο-ανέβασαν-στη-σκηνή και το θέρεμιν, βέβαια, το θέρεμιν... Οι Leon είναι οι Έλληνες Beirut με όλα τα καλά και τα κακά που κουβαλάει αυτή η σύγκριση. Και αν αυτή ήταν η πρώτη τους συναυλία, δεν μπορώ να φανταστώ τι έχουν να κάνουν επί σκηνής όταν αποκτήσουν λίγη εμπειρία (και λίγο παραπάνω και λίγο καλλίτερο χώρο από το άθλιο "μέσα" της Αβραμιώτου).

Μετά το gig, η Ζωή (που παίζει πλήκτρα, αρμόνικα και διάφορα παιδικά παιχνιδάκια επί σκηνής) μου είπε ότι τέλειωσαν με τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ τους (με τον Ottomo που έκανε και της Monika και τον τεχνικό ήχου του Beirut στην παραγωγή) κι ότι η Archangel θα το κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε, ό,τι ακούσεις στο myspace τους. Μετά το gig, ναι, ήταν όπως το φαντάζεσαι: Όλη η πιτσιρικαρία έξω στις τάβλες της Αβραμιώτου, η Monika να λάμπει ζουζουνίζοντας γύρω γύρω με το νέο της δισκάκι να κυκλοφορεί στα δισκάδικα αύριο, ο Κωστής Μαραβέγιας με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, οι κλασικές χιψτερόφατσες στα κλασικά πηγαδάκια τους, η Β. να τραβάει ως συνήθως όλα τα αντρικά βλέμματα πάνω της κι εγώ να κάθομαι απέναντί της και να τη χαζεύω χωρίς να της μιλάω καν, απλά να προσπαθώ να ερμηνεύσω αυτόν τον μαγνήτη, ερωτευμένα ζευγαράκια να ανταλλάσουν υπονοούμενα σε δυσνόητους για τους γύρω κώδικες και ημιμεθυσμένοι νεανίες να μπαίνουν στη μέση και να τους τη χαλάνε για λίγο. Κοινώς, μια πανέμορφη βραδιά. Πιο κοινώς: μπήκε για τα καλά το καλοκαίρι. Μέχρι κι αλκοοτέστ είχε στην Κολοκοτρώνη μετά.