Μεταξύ The National και Sunset Rubdown

The Whiskers
War Of Currents
(Απρίλιος 2010)

Ο Σπένσερ Κρουγκ είναι ίσως ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς των καιρών μας και σίγουρα ένας από τους πιο πολυπράγμονες. Συνθέτης, τραγουδιστής, κιμπορντίστας, κιθαρίστας για τους Wolf Parade και τους Sunset Rubdown (των οποίων το "Dragonslayer" θεωρώ ότι ήταν το κορυφαίο άλμπουμ του 2009), μέλος των Swan Lake, Frog Eyes, Fifths of Seven, μερικές φορές εμφανιζόμενος ως Moonface, ο Καναδός είναι απλά ασυγκράτητος. Φιλαράκος του Κρουγκ (και μαζί του στους Swan Lake) είναι ο Νταν Μπέζαρ, aka Destroyer -η αφρόκρεμα του καναδέζικου indie.

Αυτούς τους δύο έχοντας σαν είδωλα, συν μια "καταπραϋντική" επιρροή από πιο ήπιες (το "απλές" θα ήταν κομματάκι υπονομευτικό) μπάντες σαν τους National, τα αδέλφια Τομ και Τζιμ Στυλίνσκι, από το Κονέκτικαντ, έστησαν τους Whiskers, που αν αγνοείς την ύπαρξή τους και πέσεις τυχαία πάνω σε κάποιο κομμάτι τους, θα ψάχνεις να βρεις σε ποια μπάντα του Κρουγκ ανήκει. Γιατί παίρνουν επιρροές από όλες (πιο πολύ από Frog Eyes και Sunset Rubdown). Και δεν θα πειστείς με τίποτε ότι δεν πρόκειται για Κρουγκ. Τόσο καλά τον ξεπατικώνουν. Και αυτό δεν είναι μομφή.

Το "War Of Currents" είναι το τρίτο τους άλμπουμ, και είναι εξαιρετικό. Μυστηριακό σαν Frog Eyes, συναισθηματικό όμως -είπαμε: έχουν ψηλά στις επιρροές και τους National- και πάνω απ' όλα, σχετικά λιτό για κάτι τόσο Κρουγκοειδές. Προσιτό μέσα στην πολυπλοκότητά του, είναι ένα πανέμορφο ταξίδι μέσα σε μουσικά όνειρα. Αν δεν ήταν τόσο μα τόσο επηρεασμένο από την έμπνευση κάποιου άλλου, θα το πρότεινα ανάμεσα στα "άλμπουμ της χρονιάς". Ούτως ή άλλως πάντως, μπες εδώ να το κατεβάσεις, μαζί με τα παλιά τους.


The National
High Violet
(Μάιος 2010)

Τους National τους γουστάρω, αλλά δεν σκίζω και καλσόν. Δηλαδή ήμουν από αυτούς που πήγαν με τρελλή λαχτάρα (και) γι' αυτούς σ' εκείνο το προ τριετίας Fly Beeyond, αλλά τελικά κάθισα προς τα πίσω και συζητούσα με φίλους και γνωστούς στα περισσότερα τραγούδια. Επίσης, ήταν στο "επίσημο" soundtrack δύο συνεχόμενων καλοκαιριών μου (ο κολλητός μου, ο Μιχαλάκης, είναι μεγάλος φαν τους), αλλά τελικά, όταν θέλαμε κάτι πραγματικά ανεβαστικό για την διαδρομή από το δωμάτιο στο windsurfing spot, πάντα καταλήγαμε σε... Def Leppard. Συμπεριέλαβα το "Alligator" μέσα στη λίστα με τα 40 καλλίτερά μου για την δεκαετία που έφυγε, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το "Boxer" έκανε τόσο σάλο όταν κυκλοφόρησε.

Επίσης, αδυνατώ να ακολουθήσω την υποφώσκουσα έκσταση που έχει ήδη καταλάβει τους μουσικοκριτικούς με το νέο τους πόνημα, το "High Violet". Που είναι πιο σκοτεινό, μελαγχολικό, εσωστρεφές από τα δύο προηγούμενα, τα hit albums τους, χωρίς ποπ -ή ο,τιδήποτε άλλες- εξάρσεις (με εξαίρεση το "Conversation 16", αλλά και πάλι), πολύ αργόσυρτο και μονότονο για τα γούστα μου. Αλλά, φυσικά, μουσικά είναι άρτιο, εξαιρετικά δουλεμένο στην παραγωγή, υπέροχο για ένα ποτήρι μπέρμπον (μαλτ, μαλτ, καλλίτερα μαλτ) την ώρα που δύει ο ήλιος. Οι National σε αυτό που κάνουν είναι κορυφαίοι, απλά αυτό στο οποίο είναι κορυφαίοι δεν είναι τόσο του δικού μου γούστου (όχι θεατρικό ή επικό σαν των Arcade Fire, για παράδειγμα, πολυσύνθετο σαν των Sunset Rubdown, νεραϊδένιο σαν της Bjork, αλλά ας μην αρχίσω τώρα να γράφω για τις εμμονές μου...). Επίσης, αρνούνται πεισματικά να ανανεώσουν τον ήχο τους. Έφτασαν στο 5ο τους άλμπουμ και γράφουν ακριβώς την ίδια μουσική με αυτή που έγραφαν και στο πρώτο. Η μουσική είναι πολύ καλή, βέβαια, και "ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει" που θα έλεγε και ο Σούλης Παπαδόπουλος ή ο Μπάμπης ο Τεννές, αλλά κάπου νοιώθω ότι τα μισά τους νέα τραγούδια τα έχω ξανακούσει. Α, και μην ξεχνάμε: οι στίχοι τους είναι κουκουρούκου.

The National - Terrible Love (Live)

Laura Marling
I Speak Because I Can
(Απρίλιος 2010)

Από το περίφημο folk παρεάκι του Λονδίνου (Laura Marling, Noah & The Whale, Mumford & Sons) είναι γνωστό ότι προτιμώ την πιο ποπ πτέρυγά του, τον Μάρκους Μάμφορντ και τους "υιούς" του. Αλλά συμπαθώ απεριόριστα τους Noah & The Whale και είχα εκτιμήσει πάρα πολύ το ντεμπούτο της δεκαοκτάχρονης τότε Λώρας προ διετίας. Το "Alas I Cannot Swim" ήταν ώριμο, συναισθηματικό, λυρικό. Φέτος η πιτσιρίκα επιστρέφει με ένα πιο φολκ δίσκο, με περισσότερο μπάντζο, τη φωνή της (αυτή τη φανταστική, που μοιάζει κάπως στης Σούζαν Βέγκα, φωνή) σε τεράστια φόρμα και τον Μάμφορντ με τους γιόκες του να τής κάνουν αβάντα με β΄φωνητικά. Όλα τα συστατικά είναι εδώ, οι κριτικοί έχουν ήδη ενθουσιαστεί, αλλά όσο "θερμό" κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, δεν γίνεται να μην διακρίνεις μια ένδεια στις συνθέσεις. Σαν να έχουν γραφτεί σχεδόν όλα τα τραγούδια μόνο και μόνο για να λεμε "τι φωνάρα αυτή η Λώρα". Δυστυχώς, μετά την δεύτερη ή τρίτη ακρόαση, θα το ψιλοβαρεθείς και θα κρατήσεις μόνο 3-4 τραγούδια σε ταξιδιάρικες συλλογές για κούρσες με το αυτοκίνητο στους φιδωτούς δρόμους προς το Σούνιο ένα απόγευμα Κυριακής. Εντάξει, όχι κι άσχημα για μια εικοσάχρονη...

Erykah Badu
New Amerykah, Pt.2
(Μάρτιος 2010)

Χαλαρή neo-soul για άραγμα όταν ο ήλιος βαράει πολύ. Αυτό κάνει η Έρικα Μπάντου. Σ' αυτό εδώ το άλμπουμ το κάνει πιο πολύ από ποτέ. Και το συνδυάζει με ένα άκρως προκλητικό βίντεο για το "Window Seat", όπου απεικονίζεται να βγάζει τα ρούχα της στον ίδιο δρόμο του Κάνσας που φάγανε τον JFK (και να πέφτει και στο τέλος τσίτσιδη και "νεκρή" στην άσφαλτο). Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω ποιο το νόημα αυτής της περφορμάνς (για την οποία έφαγε άπειρο κράξιμο στις ΗΠΑ). Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η γύμνια της σάρκας της ήταν η καλλίτερη κάλυψη για τη γύμνια της μουσικής της. Βαρετή και μονότονη, σε βαθμό που θες να στραγγαλίσεις όλους αυτούς που ενθουσιάζονται κάθε φορά που η Μπάντου παρουσιάζει νέα δουλειά.

Erykah Badu - Window Seat

Ocean Colour Scene
Saturday
(Φεβρουάριος 2010)

Ξεκίνησε τόσο καλά η χρονιά, τίγκα στα τριάμισι αστεράκια και πάνω, που ξαφνικά μέσα στον Απρίλιο με έπιασε κατάθλιψη με όσα κατέληξαν στα ηχεία μου. Μπορεί να έχω εγώ το πρόβλημα, βέβαια, και να μην είμαι σε θέση να εκτιμήσω τις καλές μουσικές, να μου φαίνονται όλα μούφες. Δεν ξέρω. Πάντως προς τους Ocean Colour Scene, τη μπάντα που με το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το επικό "Moseley Shoals" σημάδεψε προ δεκαπενταετίας και βάλε το πέρασμά μου από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή, ήμουν -αν μη τι άλλο- θετικά διακείμενος. Βάλε και κάτι ανακοινώσεις περί συνεργασίας με τον παραγωγό των Editors ώστε το παλιακό Brit Pop τους να λάβει ανανεωμένη χροιά, περίμενα τα καλλίτερα. Αμ δε. Ακούγονται ακριβώς όπως το '96, πλην όμως τις έξυπνες συνθέσεις. Fail από τα λίγα, να αποκτηθεί μόνο για λόγους συλλεκτικούς.

David Byrne & Fatboy Slim
Here Lies Love
(Μάρτιος 2010)

Στην αρχή αυτό το ερωτικό... tribute στην Ιμέλντα Μάρκος δεν με εντυπωσίασε καθόλου. Από μια συνεργασία Ντέιβιντ Μπερν και Fatboy Slim περίμενα τουλάχιστον εκρηκτική δημιουργικότητα και πλήθος εκπλήξεων. Όχι όμως, δεν έχει τέτοια, είναι απλά ένα easy listening ποπάκι. Βέβαια, με τον καιρό το συνήθισα. Προφανώς γιατί παραείναι... easy listening -κι αυτήν την καταπραϋντική ιδιότητα η μουσική μοιάζει να την έχει χάσει στις μέρες μας. Τελικά κατέληξα πως το μεγάλο του πρόβλημα είναι η τεράστια διάρκειά του (διπλό CD με δώδεκα και δέκα τραγούδια σε κάθε δισκάκι!). Αν απομονώσεις τις πιο καλές του στιγμές, θα το απολαύσεις πολύ εύκολα. Αν κολλήσεις σε ψυχαναγκασμούς του τύπου να ακούσεις όλες τις guests που τραγουδούν (από τη θεά Τόρι Έιμος και τη Σίντι Λόπερ μέχρι τη Sia και τη Ρόιζιν Μέρφι), το πιο πιθανό είναι να βαρεθείς. Διάλεξε το δρόμο σου.

Jonsi
Go
(Απρίλιος 2010)

Οι ήρωές μου Sigur Ros μπορεί να με ψιλοαπογοήτευσαν με το τελευταίο τους άλμπουμ (ναι, εκείνο του οποίου τον τίτλο δεν θα επιχειρήσω να προσπαθήσω να θυμηθώ), αλλά ο μεγάλος ηγέτης τους Τζόνσι Μπίργκισον δίνει ρεσιτάλ πρωτοπορίας στη σόλο καριέρα του. Βασικά έχει καβαλήσει ένα συννεφάκι και χοροπηδάει εκεί ψηλά, σχεδόν δεν τον βλέπουμε, σαν ξωτικό του αέρα, ένα συννεφάκι φουλ στα συνθεσάιζερ, φουλ στις ενορχηστρώσεις του παμμέγιστου Νίκο Μούλι (θεέ του χιπστερισμού, τελικά ο Μούλι είναι όντως ο απεσταλμένος σου στη Γη), που ό,τι μα ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός και φουλ στα κουλά αγγλικά που προσπαθεί να τραγουδήσει ο σαλεμένος Ισλανδός. Είναι λιγότερο πομπώδες και περισσότερο αέρινο από Sigur Ros, είναι παγανιστικά χορευτικό σε κάποιες φάσεις του, είναι εθιστικά πωρωτικό σε άλλες. Βασικά είναι η πειραματική ποπ στα καλλίτερά της.

Jonsi - Go Do (Live)

Goldfrapp
Head First
(Μάρτιος 2010)

Αυτό που έκαναν πέρσι οι La Roux και τους βγήκε μια χαρά σε εμπορική επιτυχία πάει φέτος να το κάνει και το άλλο διδυμάκι με το κοριτσάκι στο προσκήνιο, οι Goldfrapp. Σε αντίθεση όμως με το ντεμπούτο των La Roux, αυτό εδώ, το 6ο άλμπουμ των Goldfrapp δεν διαθέτει ούτε καν εκείνα τα 2-3 απογειωτικά χιτ που θα το στείλουν για πάντα στο γλιστερό πάτωμα κάτω από τη ντισκομπάλα. Γιατί ωραία όλη αυτή η '80s αύρα, αλλά το να ακούγεσαι εν έτει 2010 ακριβώς όπως η Σίντι Λόπερ ή, ακόμη χειρότερα, κάτι καμμένες ιταλοντίσκο μπάντες πριν τριάντα χρόνια είναι κομματάκι βαρετούλι. Οι Goldfrapp δεν έχουν καμμία απολύτως έμπνευση. Μόνο μια πολύ καλή παραγωγή.

LCD Soundsystem
This Is Happening
(Μάιος 2010)

Πείτε ό,τι θέλετε για τον θεμελιωτή του indie electronic Τζέιμς Μέρφι, γράψτε όσους διθυράμβους γουστάρετε, αλλά πλιζ κάντε το σε χρόνο αόριστο: ήταν, ακουγόταν, φαινόταν κ.λπ σπουδαίος. Γιατί στο "This Is Happening" η μπάλα έχει χαθεί εντελώς. Καραμούζες που κορνάρουν σε ακατάλληλες στιγμές, τύμπανα που βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη, ακαταλαβίστικες προσμείξεις αταίριαστων ειδών και πραγματικά εκνευριστικά φωνητικά συνθέτουν την ως τώρα "απογοήτευση της χρονιάς". Πάρε μια ιδέα από το εμετικό "Drunk Girls":


LCD Soundsystem - Drunk Girls

Cocorosie
Grey Oceans
(Μάιος 2010)

Τις λατρεύεις ή τις μισείς, δεν υπάρχει μέση οδός. Εγώ τις λατρεύω. Τις λάτρεψα κι όταν τσίριζαν, τις λάτρεψα κι όταν πειραματίσθηκαν ακραία, τις λατρεύω και τώρα στην πιο χαλαρή τους στιγμή. Προφανώς γιατί μου αρέσουν τα όνειρα, την καταβρίσκω να βλέπω όνειρα, μιλάμε δεν σηκώνομαι από το κρεββάτι, ξανακοιμάμαι με το ζόρι μπας και δω ένα ακόμη -και οι αδελφές Κασάντι γράφουν μουσική για όνειρα. Είναι, πιστεύω, οι αξιότερες διάδοχοι της Bjork και στο "Grey Oceans" ειδικά δείχνουν στις Τζοάνες Νιούσομ αυτού του κόσμου πώς θα έπρεπε να γράφεται και να ερμηνεύεται η... ποιμενική indie pop. Άσε που πετάνε και κάτι τριπχοπιές μέσα μούρλια. Αγνόησε το άθλιο εξώφυλλο και βυθίσου βαθειά μέσα στον ήπιο, γαλήνιο, ονειρεμένο γκρι ωκεανό των Cocorosie. Είναι ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς.

Cocorosie - Lemonade (Live)

Kate Nash
My Best Friend Is You
(Απρίλιος 2010)

H Καιτούλα, η Ιρλανδέζα Λίλυ Άλεν, που αν δεν ήταν αυτή να παίζει με το MySpace, η Λίλυ Άλεν δεν θα ήταν τίποτε, γιατί δεν θα την είχε ακούσει και δεν θά 'θελε να της μοιάσει, μεγάλωσε, έγινε 23 ετών γυναίκα και είπε να βγάλει και δεύτερο άλμπουμ μετά το χαρωπό και υπερεπιτυχημένο "Made of Bricks" των είκοσι χρόνων της... Αλλά, ό,τι και να κάνει ο κακομοίρης ο Μπέρναρντ Μπάτλερ (τον λάτρευες όταν έπαιζε κιθάρα στους Suede, θυμάσαι;) στην παραγωγή, η παντελής έλλειψη έμπνευσης που έρχεται με το "My Best Friend Is You" δεν κρύβεται. Η Καιτούλα έχασε πολύ γρήγορα το ταλέντο της, ίσως της το "έκαψε" η Λίλυ και όλα τα άλλα κοριτσόπουλα που την αντέγραψαν, ίσως πάλι όλο αυτό να ήταν απλά μια φούσκα και να τη βαρεθήκαμε εμείς.


Kate Nash - Do-Wah-Doo

The Boy
Κουστουμάκι
(Μάιος 2010)

Καμμία σχέση το 2ο σόλο άλμπουμ του Αλέξανδρου Βούλγαρη με το περσινό του ηλεκτρονικό ντελίριο, μ' εκείνο το σπουδαίο "Please Make Me Dance". Εδώ ο The Boy βάζει σε πρώτο πλάνο τους στίχους του, την κυνική, επιθετική, ανεπίδεκτη κάθε λογοκρισίας ποίησή του, αυτή που σόκαρε κάποτε στα αγγλικά όταν μαζί με τη Μαίρη στους Mary & The Boy ούρλιαζε "I Am a Cock", κι αφήνει τη μουσική να ελληνοκεντρίζει, οδηγούμενη από το έξυπνο παιχνίδι του με το πιάνο. Με αναφορές στα πάντα όσα ξέρεις για τη σύγχρονη ελληνική μουσική, από το Σαββόπουλο ως τους Στέρεο Νόβα (και μερικές όχι και τόσο επιτυχημένες, σε πιο ξένα μοτίβα, που "ελληνοποοιούνται" όμως εύκολα, σαν τα πιανιστικά hard rock των '80s) δεν απογειώνεται παρά μόνο στο "Είμαι Αυτός", όπου το α λα Στέρεο Νόβα ηλεκτροραπάρισμα συνδυάζεται με ένα επιβλητικό πιάνο.

Όχι, εδώ μην περιμένεις τη μουσική να σε ξεσηκώσει. Μπες πιο βαθειά στα κομμάτια κι άκου τι έχει να σου πει ο Βούλγαρης. Πάλι στο "Είμαι Αυτός" θα σου βγάλει χίλιες σκέψεις που έχεις κάνει μύχια ή φωνακτά, χίλια ξεσπάματα που τελευταία στιγμή κρατήθηκες και δεν έκανες, χίλιους πόθους ακατανόμαστους που πολύ θά 'θελες να εξωτερικεύσεις. Το "Είμαι Αυτός" βασικά είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια της χρονιάς. Και το υπόλοιπο άλμπουμ θα μιλήσει πολύ έντονα σε πολύ κόσμο. Αν και μουσικά, επιμένω, δεν έχει και πάρα πολλά να δώσει.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ:

Love Is All - Two Thousand And Ten Injuries: Σουηδικό punk revival με γυναικεία φωνητικά; Μούρλια η ιδέα, μούρλια και η υλοποίηση. Χορευτικό, θορυβώδες, παρτιάρικο. Τρία αστεράκια. / Dum Dum Girls - I Will Be: Μια κοψιά με τους Love Is All, αλλά πιο θορυβώδες και ακατέργαστο το αποτέλεσμα, πιο μονότονες οι μουσικές πιο επαναστατική και όχι τόσο partyish η διάθεση. Δυόμισι αστεράκια. / Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks: Μια σκωτσέζικη εκδοχή των δύο παραπάνω, κοντά μεν στους Vaselines που ξετρελαίνουν τις Dum Dum Girls και τους Love Is All, αλλά κοντά και σε Twilight Sad κι άλλα πιο μελαγχολικά, κι ώρες ώρες poppy σαν τους Coldplay, είναι ένα αξιοπρεπέστατο γκρουπ που μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ. Τρία αστεράκια. / Bonobo - Black Sands: Ξεχασμένοι σε άλλες εποχές, βγάζουν όμορφες μουσικές για τις αρχές τις δεκατίας του '90. Διάβασε τι έγραψα εδώ για τους Four Tet το Μάρτιο. Ε, μια από τα ίδια. Δυόμισι αστεράκια. / Free Energy - Stuck On Nothing: Κι όμως, υπάρχει μπάντα που εν έτει 2010 αντιγράφει τους Thin Lizzy και τους Rolling Stones. Προτιμώ τα οριτζινάλε. Δύο αστεράκια. / Fang Island - Fang Island: Όταν οι χίψτερς έμαθαν το heavy metal, έμοιαξε με το emo rock αλλά στο πιο χαρωπό του. Αυτό είναι οι Fang Island. Μπρουκλινέζοι με κοφτερά riffs και τίποτε πέραν τούτου. Αλλά κάτι τέτοια τα λατρεύουν εκεί στα Πίτσφορκ. Τρία αστεράκια. / Drive-By Truckers - The Big To-Do: Όλος ο έξω από τις Η.Π.Α. συνεχίζει να απορεί γιατί οι εκεί δισκοκριτικοί εκστασιάζονται έτσι με τους καουμπόηδες από την Αθήνα της Τζόρτζια. Που απλά αντιγράφουν τον Νιλ Γιανγκ. Με μια πρέζα από Lynyrd Skynyrd. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο. Δύο αστεράκια.