Έχουν βαλθεί να μου καταστρέψουν τα Χριστούγεννα φέτος*

...αλλά δεν θα τους αφήσω

*(το συγκεκριμένο μού το έστειλε ο Γιάννης - εδώ το blog του - thanks for nothing)

Αστερίσκοι

Ο συχνός επισκέπτης του "Πο Πο Culture!" λογικά θα έχει πια αηδιάσει. Συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή: Το blog μετατρέπεται σε μουσικό -η καταραμένη Blogovision δεν με αφήνει να σκεφτώ ο,τιδήποτε άλλο. Από την άλλη, όποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική, πρέπει να περνάει καλά. Πράγμα που κάπως με καθησυχάζει ή, έστω, μού επιτρέπει την εκφορά ενός κλισέ σαν το "μια ψυχή πού 'ναι να βγει, ας βγει". "Τι άλλο να βγει δηλαδή;", θα αναρωτηθείς τώρα. Λέω να ανεβάσω μια τελευταία σειρά δισκοκριτικών για το 2010. Με άλμπουμ που ανακάλυψα λόγω ακριβώς της Blogovision, με άλλα που κυκλοφόρησαν πολύ πρόσφατα και με μερικά που είχαν χαθεί στο βάθος της δισκοθήκης μου όλη τη χρονιά και αναδύθηκαν εντελώς άκαιρα τώρα. Ένα τέτοιο είναι το "Sleep Mountain" των Δανών The Kissaway Trail, που πρόκειται για ένα δίσκο που εμπίπτει στην κατηγορία "Αν το είχα πάρει είδηση νωρίτερα, θα έμπαινε στην εικοσάδα μου για την Blogovision". Κάτι που μου συμβαίνει κάθε χρόνο (μερικά πρόχειρα ονόματα από περασμένες χρονιές: Patrick Watson, Basia Bulat, Mumford & Sons -ΟΚ, τους τελευταίους τελικά τους ψηφίσαμε ως φετινούς, αλλά αδυνατώ να βρω παραθυράκι για να χώσω τους Kissaway Trail στην ψηφοφορία του '11). Πάμε λοιπόν:

The Kissaway Trail
Sleep Mountain
(Απρίλιος 2010)

Ξέρω, είναι δύσκολο να καταφέρεις να ξεπεράσεις χωρίς αποτροπιασμό το γεγονός ότι οι Δανοί ακούγονται ακριβώς όπως οι Arcade Fire. Αν, πάντως, κατορθώσεις να δεις αυτό το άλμπουμ μακριά από τις επιρροές του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσεις τις επικές του μελωδίες και τα πομπώδη του ρεφρέν. Στο κάτω κάτω οι Kissaway Trail δεν "αντιγράφουν" κάποια τυχαία μπάντα, αλλά την καλλίτερη των καιρών μας -και το κάνουν καλά, γιατί δεν αναπαράγουν απλώς τον ήχο των Arcade Fire (κινούνται επίσης κοντά σε National, Bon Iver και Twilight Sad), αλλά σε 3-4 περιπτώσεις κατορθώνουν να εμφανίζουν τραγούδια που φτάνουν στο επίπεδο των Καναδών. Όπως το τόσο απλό, αλλά και τόσο καθηλωτικό "Beat Your Heartbeat":


The Kissaway Trail - Beat Your Heartbeat

Titus Andronicus
The Monitor
(Μάρτιος 2010)

Ξέρεις πόσο πολύ γουστάρω τον Κόνορ Όμπερστ κι όλα αυτά τα περίτεχνα -και τα πολύ πεζά, αλλά τόσο απολαυστικά- που έχει γράψει. Θα έχεις, επίσης, καταλάβει πόσο εκτιμώ αυτούς που αναλαμβάνουν να συνεχίσουν το έργο του Μπρους Σπρίνγκστιν στις μέρες μας (τους Gaslight Anthem, για παράδειγμα). Οι Titus Andronicus όμως με αυτό το άλμπουμ είναι απογοητευτικοί. Η συνταγή είναι εκεί, δεν λείπει κανένα συστατικό: Η τρέλλα των Pixies, το post-punk των Violent Femmes, οι καθαρές γραμμές του The Boss, τα φωνητικά που είναι τόσο κοντινά στου Κόνορ Όμπερστ. Αλλά η εκτέλεση είναι χάλια -ή το γραμμόφωνό μου χάνει στροφές.


John Grant
The Queen Of Denmark
(Απρίλιος 2010)

Ένα άλμπουμ που χωρίς καμμία λογική έκανε μια πολύ επιτυχημένη πορεία στη φετινή Blogovision. Κάποιες καταθλιπτικές ψυχές Ελλήνων σ' αυτή την δύσκολη περίοδο πρέπει να άγγιξε -γιατί να επηρεάστηκαν από τις κριτικές δεν παίζει: δεν τις λες και καλές αυτές που έχει πάρει. Στην ουσία είναι μια ακόμη πιο βαρετή βερσιόν της άλλης φετινής μπαλαφαρίας που σάρωσε στην Blogovision, του "The Courage of Others" των Midlake. Με διάφορα ψήγματα από μπάντες που μού είναι τόσο αδιάφορες ώστε δεν μπορώ καν να θυμηθώ τα ονόματά τους, αν και μέσα στον ήχο του είναι τόσο ξεκάθαρα. Του Νιλ Σεντάκα; Ή του Τιμ Μπάκλι στα χειρότερά του.


The Black Angels
Phosphene Dream
(Σεπτέμβριος 2010)

Νεοψυχεδέλεια όσο δεν πάει άλλο, παιγμένη με μαεστρία, ιδανικό άκουσμα γι' αυτούς που γουστάρουν πράγματα σαν τους The Jesus and Mary Chain, The Brian Jonestown Massacre, The 13th Floor Elevators και λοιπές μπάντες με παράξενα ονόματα που αποτελούνται από τουλάχιστον τέσσερις λέξεις και ξεκινούν πάντα με The. Αλλά δεν είναι my cup of cake, ίσως επειδή δεν κάνω ναρκωτικά :) Δηλαδή, σοβαρά τώρα, είναι εξώφυλλο αυτό; Πάτε καλά;


Mark Ronson
Record Collection
(Σεπτέμβριος 2010)

Όταν το πρωτάκουσα, το έφτυσα επιδεικτικά ως εύκολη εμπορίλα. Μετά, κι επειδή είχε ξεμείνει σ' ένα στικάκι απ' το οποίο παίζω MP3 στο αυτοκίνητο, άρχισε να χώνεται αυθάδικα ανάμεσα στα indie ακούσματα. Και κόλλησα. Γιατί η αδιαμφισβήτητη ευκολία του Ρόνσον στην κατασκευή pop hits μπορεί μεν να μην παράγει ένα πλήρες και με συνοχή άλμπουμ (δύσκολο, ειδικά όταν κάθε τραγούδι το ερμηνεύει κι άλλος καλλιτέχνης), αλλά σε εκπλήσσει συνέχεια με το ταλέντο του κι εκεί που θες να το παρατήσεις, σού πετάει το επόμενο ξεσηκωτικό ποπάκι που θες να χορέψεις ακόμη και στον δρόμο, κολλημένος στην κίνηση της απεργίας των ΜΜΜ. Και, βέβαια, περιέχει αυτό το αριστούργημα:


Mark Ronson & Boy George - Somebody To Love Me

TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ:

Stars - The Five Ghosts: Σοφιστικέ ποπ, στο ύφος των Human League ή των New Order που παραδόξως δεν ακούγεται τόσο παλιακή. Τριάμισι αστεράκια / No Age - Everything in Between: Noise Rock από αυτό που γουστάρουν να αποθεώνουν τα Πίτσφορκ και τ'αρχίδια μου. Τουλάχιστον έχει κάποια συνοχή αυτό το άλμπουμ και ξεπερνάει κατά πολύ το φετινό ξερατό των The Fall που είναι και η μεγαλύτερη επιρροή του. Τρία αστεράκια / Owen Pallett - A Swedish Love Story EP: Συνέχεια του φανταστικού του άλμπουμ που χώρεσε στην πρώτη μου δεκάδα για φέτος. Είναι φοβερό το πώς αυτός ο απίστευτος τύπος συνθέτει τέτοια υπέροχη ποπ-ροκ για... βιολιά. Τριάμισι αστεράκια / Duffy - Endlessly: Κάποτε τα παιδάκια στα πάρτυ χόρευαν και τραγουδούσαν τα "Παπάκια". Τώρα πια, έχουν την Duffy. Εμετική στροφή στην dance pop, που καθόλου δεν της ταιριάζει. Κρίμα, είχα λατρέψει το "Rockferry" και την soul ψυχή του. Ένα αστεράκι / Aloe Blacc - Good Things: Ο τύπος είναι ο Στίβι Γουόντερς του 2010. Νομίζω ότι αυτό αρκεί. Τριάμισι αστεράκια / The Coral - Butterfly House: Γερασμένη, εντελώς παλιακή ποπ ροκ, με αρετές βέβαια άψογης σύνθεσης και εκτέλεσης, αλλά κάπως εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς τα έντονα νεοψυχεδελικά στοιχεία του παρελθόντος τους. Τρία αστεράκια / Warpaint - The Fool: Οι Beach House άρεσαν σε πολύ κόσμο και τελικά ανέβηκαν στο Νο. 4 της φετινής Blogovision. Εγώ τους βαρέθηκα κάπως. Οι Warpaint κινούνται εκεί κοντά, στο πιο αγοροκοριτσίστικο. Τρία αστεράκια / Berlin Brides - Modern Celibacy: Ηλεκτροπανκ από το ελληνικό αντίστοιχο των The Kills που δυστυχώς μόνο στην τοπική κατηγορία είναι ανταγωνιστικό. Δυόμισι αστεράκια / Marietta Fafouti - Try A Little Romance: Αιθέρια, ακουστική ποπ, από την Κέιτ Νας της Ελλάδας. Και πάλι αυτό το "της Ελλάδας" είναι που χαλάει τη μαγιά. Τρία αστεράκια.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!

Πάρα όου Μπραζίου*

Γλυκιά μου Ανα Μπεατρίς,
φαντάζομαι πως την ώρα που απλώνεις τα δύο μέτρα συνωμοσίας των θεών στην πασαρέλα της Victoria’s Secret, ελάχιστα σε απασχολούν τα γήινα, υπαρξιακά ερωτηματάκια με τα οποία σκοπεύω να τυλίξω εορταστικά τούτο το γράμμα. Οταν ανοίγεις -άλλα δύο μέτρα το καθένα- τα αυθάδικα ροζ φτερά αγγέλου, που επιμένει να φορτώνει ο οίκος εσωρούχων στις άμαθες πλάτες σας, το πολύ-πολύ ν’ αναρωτηθείς -κι αυτό με αφελές δάγκωμα του κατακόκκινου κάτω χείλους- «για ποια συνωμοσία των θεών λέει;». Πρόταξε τώρα παιχνιδιάρικα και τη γλώσσα. Γιατί δεν γράφω κάτι προσβλητικό. Πρόσθεσα μερικούς πόντους απ’ τις peep toe γόβες που φοράς στα εκατόν ογδόντα δύο εκατοστά της σχεδόν απίθανης σιλουέτας σου, μαγεμένος απ’ τον πράσινο αχάτη των ματιών σου, ζαλισμένος από το θείο θαύμα που οσμίστηκα, από το παιχνίδι που στήθηκε στον Ουρανό, τον Ολυμπο, τον Κρύπτον ή όπου αλλού εδρεύουν τα ανώτερα όντα - πάντως όχι στην Ιταμπίρα του Μίνας Ζεράις, που γράφει η ταυτότητά σου. Ναι, προφέρω σωστά τα βραζιλιάνικα τοπωνύμια. Ετοιμάζομαι να μεταναστεύσω στην πατρίδα σου γαρ.

Παίρνοντας θάρρος από την επικείμενη γειτνίασή μας κι έχοντας ως αγαπημένο παιχνίδι την έλξη γοητευτικών κορασίδων σε προκλήσεις του μυαλού -ευκαιρίες ν’ αποδείξετε σ’ όλο τον κόσμο το αντίθετο απ’ αυτό που υποθέτει περί των πνευματικών σας επιδόσεων-, συνεχίζω με τα υπαρξιακά ζητήματα: Πότε είναι δικαιολογημένο να σταματάει κανείς την προσπάθεια; Πού ξεχωρίζει η παραίτηση από την παράδοση; Υπάρχει λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο ρεαλισμό και στην επιδίωξη αυτού που φαινομενικά είναι ακατόρθωτο - ή το σύνορο είναι ελαστικό; Οταν όλα πάνε στραβά, είναι μήπως το κυνήγι του απίθανου μια άρνηση παραδοχής ατελειών, κακής προετοιμασίας, ανικανότητας πιθανότατα; Ξέρω: Αν έχεις ζήσει το σύνηθες μοντελοπαραμύθι «έφηβη εντοπίζεται από ανιχνευτή μοντέλων, κερδίζει σε διαγωνισμό και υπογράφει συμβόλαιο με οίκο μόδας», το απίθανο, το όνειρο, ο μύθος ελάχιστα απέχει πια απ’ την πραγματικότητα. Εχεις, όμως, προετοιμαστεί για την ημέρα που θα καταρρεύσουν όλα; Εχεις φανταστεί εσένα γερασμένη, άτυχη, αδικημένη;

Αν ζούσες εδώ, στη δίνη των δέκα τελευταίων μηνών, θα γέμιζες με άγχος από παντού: Θα αποδώσουν οι θυσίες ή είμαστε έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι σε χρεοκοπία; Θα με αναποδογυρίσει το τσουνάμι των απολύσεων; Θα πνιγώ μετά, ψάχνοντας για δουλειά, ή αρκεί να πνίξω τους γύρω μου; Ναι, η κακοσμία που κυριαρχεί είναι διπλή: και παράδοσης και οργής. Ομολογώ ότι η κακή διάθεση με σπρώχνει κι εμένα καμιά φορά να παραιτούμαι από επιδιώξεις που λάτρεψα. Δεν οργίζομαι προς το παρόν, δεν αφορίζω όλους τους άλλους, κρύβοντας τις δικές μου ευθύνες πίσω από μια 24ωρη απεργία, ένα ανώνυμο blog, μια μολότοφ. Προτιμώ την αυτοκριτική -ή την ιδέα ότι κάνω αυτοκριτική-, τη συνειδητοποίηση ότι κέρδιζα τόσον καιρό και πως δεν πειράζει να χάσω και λίγο τώρα. Αρκεί η παραίτηση αυτή να ακολουθείται κι από ανασύνταξη δυνάμεων. Και αν, ως διάδοχη ετούτης εδώ της σελίδας, ας πούμε, βρίσκεται εύκολα μια νέα στο Internet, υπάρχουν λύσεις σε περίπτωση που τελικά βυθιστούν και όλα τα υπόλοιπα; Ή μήπως τα πορτογαλικά που μαθαίνω και το one way εισιτήριο στο Χίου ντζι Ζανέιρου είναι η απόλυτη παράδοση άνευ όρων;

Ακόμη και να ’ναι, θα έχω για πάντα εσένα καλή μου,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

*Para o Brasil (Στη Βραζιλία)

(Exitorial, Ιανουάριος 2010. Θα δημοσιευθεί με το GK που κυκλοφορεί την Παρασκευή, 24/12, με την "Καθημερινή")

Ένα postάκι ακόμη και δεν θα ξαναγράψω για την Blogovision μέχρι τον επόμενο Νοέμβριο -promise!

Το διπλοτσεκάρισμα στην καταμέτρηση κράτησε πάνω από 3 ώρες. Όταν οι Arcade Fire ξεκίνησαν από νωρίς με δύο θεαματικές μειώσεις από λάθος καταχωρίσεις (-18 και -5 πόντους), άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Οι National είχαν πλησιάσει στους 15 βαθμούς ξαφνικά. Αρκούσε μια κατά λάθος περασμένη έκτη θέση σε μία από τις ενενηνταμία λίστες που ξαναδιαβάζαμε, για να βρεθούν στην κορυφή. Το Excelάκι μου αποδείχτηκε "τρύπιο", ευάλωτο σε τυπογραφικά λάθη και άλλες αστοχίες. Δεν έγιναν πολλά λάθη στην πρώτη καταμέτρηση, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 50, αλλά 2-3 ήταν αρκετά για να αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα. Ποτέ μια Blogovision δεν είχε τόσο κοντά τον πρώτο με τον δεύτερο (μέχρι και το Σάββατο, όταν είχαμε καταχωρίσει και τα #3 όσων ψήφιζαν, για την πρωτιά έπαιζαν τρεις -και μάλιστα ο Caribou βρέθηκε για λίγο τότε στην πρώτη θέση). Τα υπόλοιπα λάθη βγήκαν όλα εις βάρος των National, οι Arcade Fire ξαναπήραν ένα σχετικά άνετο προβάδισμα, αποκαταστάθηκε η λογική. Αλλά είχαμε πια αργήσει πολύ. Φύγαμε βιαστικά, πετύχαμε κίνηση στον δρόμο, φτάσαμε τελικά στις δέκα και μισή...

Και εκεί μάς περίμενε μια τεράστια έκπληξη. Αυτό που αποφασίσαμε να οργανώσουμε ξαφνικά και εντελώς ερασιτεχνικά, παρεΐστικα, ως μια σύναξη μερικών bloggers που θα έβρισκαν επιτέλους μια αφορμή να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον με το κανονικό τους όνομα, είχε μετατραπεί ήδη σε κανονικό πάρτυ. Χθες από το Blink πρέπει να πέρασαν πάνω από 200 άτομα. Κι αυτή νομίζω ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της φετινής ψηφοφορίας. Μετά από το χθεσινό, ο πήχυς ανέβηκε ψηλά, συνεπώς για του χρόνου υποσχόμαστε ένα "κανονικό", με καλή οργάνωση πάρτυ και χωρίς εκείνον τον ενοχλητικό τύπο που είχε πάρει ένα μικρόφωνο και διέκοπτε κάθε τόσο τη μουσική για να ψελλίζει κάτι ακαταλαβίστικα ονόματα.

Αυτή είναι, λοιπόν, η πρώτη εικοσάδα της φετινής ψηφοφορίας 91 Ελλήνων bloggers για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς. Μετά τον τίτλο του δίσκου ακολουθούν οι βαθμοί που πήρε και στην παρένθεση οι θέσεις που τού δώσαμε σε αυτό εδώ το blog (πρώτος αριθμός η θέση στην λίστα του Fotis Vallatos, δεύτερος η θέση στη λίστα του Homo Ludens):

01. Arcade Fire - The Suburbs 1062 (19 / 1)

02. National - High Violet 1015 (- / -)

03. Caribou - Swim 923 (2 / 21-30)

04. Beach House - Teen Dream 550 (4 / -)

05. Gonjasufi - A Sufi And A Killer 508 (3 / 3)

06. The Black Keys - Brothers 487 (13 / 20)

07. Crystal Castles - Crystal Castles 414 (- / 21-30)

08. Deerhunter - Halcyon Digest 355 (9 / 21-30)

09. LCD Soundsystem - This Is Happening 351 (16 / -)

10. Flying Lotus - Cosmogramma 322 (18 / -)

11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy 303 (- / -)

12. Mumford & Sons - Sigh No More 273 (- / 2)

13. Janelle Monae - Archandroid 266 (- / -)

14. Gil Scott Heron - I'm New Here 264 (- / -)

15. Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today 263 (7 / -)

16. Midlake - The Courage Of Others 261 (- / -)

17. MGMT - Congratulations 226 (- / -)

18. Broken Bells - Broken Bells 225 (- / 21-30)

19. Sufjan Stevens - The Age Of Adz (11 / 9)

20. Tame Impala - Innerspeaker 215 (- / 21-30)

= Twin Shadow - Forget (20 / -)

Top 20 by Fotis Vallatos

1. Zola Jesus – Stridulum II

2. Caribou – Swim

3. Gonjasufi – A Sufi and a killer

4. Beach House – Teen Dream

5. The Boy – Κουστουμάκι

6. No Age - Everything In Between

7. Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Before Today

8. Local Natives – Gorilla Manor

9. Deerhunter – Halcyon Digest

10. Shearwater- The Golden Archipelago

11. Sufjan Stevens- The Age of Adz

12. Foals - Total Life Forever

13. Black Keys – Brothers

14. Get Well Soon – Vexations

15. Pantha Du Prince – Black Noise

16. LCD Soundsystem - This Is Happening

17. Motorama - Alps

18. Flying Lotus - Cosmogramma

19. Αrcade Fire - Suburbs

20. Twin Shadow - Forget

#1 by Homo Ludens: Arcade Fire

Για το "The Suburbs" και γιατί του χαρίζω την πρώτη θέση στη φετινή μου λίστα δεν πρόκειται να γράψω ούτε ένα επιχείρημα. Είχα σκοπό να συνθέσω ολόκληρο μανιφέστο, αλλά σήμερα το πρωί διάβασα αυτό εδώ το post του Θοδωρή (dark_tyler) και έμεινα με το στόμα ανοικτό. Ίσως το πιο όμορφο κείμενο δισκοκριτικής που έχεις διαβάσει φέτος -αν μπορείς να το πεις απλά "δισκοκριτικής" και όχι, ας πούμε, "ερωτικής εξομολόγησης" ή κάτι άλλο εξόχως παθιασμένο.

Αλλαγή πλάνων λοιπόν: Στο σημερινό post θα γράψω πέντε πράγματα για την διαδικασία της Blogovision. Μπορεί να επωμίσθηκα φέτος το βαρύ έργο της καταμέτρησης των ψήφων -τουλάχιστον αυτή είναι μια εφορευτική επιτροπή όπου όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά επιβάλλεται κιόλας να εργάζεσαι καταναλώνοντας αλκοόλ και ακούγοντας μουσικές στην διαπασών-, όμως, αντί να με κουράσει η συμπλήρωση του Excel, με αντάμειψε με φοβερές στιγμές. Όταν, για παράδειγμα, περάσαμε με τον Μάρκο όλα τα entries για τις θέσεις 11-20 και συνειδητοποιήσαμε ότι στο δικό του μισό Excel προηγούντο οι LCD Soundsystem και στο δικό μου μισό... ο FourTet (νωρίτερα μάλιστα, όταν είχα περάσει τους μισούς από τους bloggers, προηγείτο η Robyn!) ζήσαμε για λίγες στιγμές στο τρανς του "πλάκα κάνεις"... (Μετά συνθέσαμε τα δύο πινακάκια μας και είδαμε ότι μπροστά στο σύνολο βρίσκονταν οι Arcade Fire, άρα η λογική είχε κάπως επανέλθει). Όταν μετά, όσο ανεβαίναμε θέσεις, οι Black Keys άρχιζαν να εμφανίζονται ψηλά σε κάθε εικοσάδα ή όταν άρχισε ο καταιγισμός από ψήφους στους National που τους εκτόξευσαν -από τον πάτο της δεκάδας όπου βρίσκονταν στην αρχή- στην κορυφή της λίστας, ανακατεύοντας ξανά μια τράπουλα που έμοιαζε αρχικά σημαδεμένη από καναδέζικο χέρι, ο ψυχαναγκαστικός στατιστικολόγος μέσα μου έψαχνε για ένα στοιχείο να με πείσει ότι οι Arcade Fire δεν το χάνουν με τίποτε. Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η πιο απρόβλεπτη Blogovision από όλες ως τώρα -ο Μάρκος, βέβαια, ξέρει καλλίτερα- και ότι ακόμη και αυτήν την στιγμή, με καταμετρημένα όλα τα #2 και αρκετά από τα #1, είναι τρία άλμπουμ που τα χωρίζουν μεταξύ τους πέντε-δέκα βαθμοί κι άλλα τρία που με δυο-τρεις αναπάντεχες πρωτιές μπορούν να κάνουν τη μεγάλη έκπληξη!

Δεν είναι, βέβαια, μόνο η αγωνία για το ποιος θα κερδίσει. Είναι και οι καλλιτέχνες που δεν είχες πάρει είδηση μέσα στη χρονιά και που ξαφνικά βλέπεις να πρωταγωνιστούν. Για μένα, αυτοί οι "άγνωστοι" ήταν ο John Grant, οι Warpaint, οι Motorama και ο Aloe Blacc. Για τον Grant μάλιστα, που πρόλαβα και τον άκουσα 5-6 φορές, παίζει και μια ιδιαίτερη ειρωνία. Βρήκα το άλμπουμ εξόχως πληκτικό. Και μετά ανακάλυψα ότι ο Μάρκος το ψήφισε στο #1 του. Ο οποίος Μάρκος συνήθιζε τα προηγούμενα χρόνια να βγάζει και λίστα με τα χειρότερα της χρονιάς -κι αν το έκανε και φέτος στοιχηματίζω τα γεννητικά μου όργανα ότι στην κορυφή θα έβαζε τους Arcade Fire που εγώ έβαλα στο #1. Το 2007 είχε βάλει τη Bjork (που ήταν το καλλίτερο δικό μου) και το 2008 τους Portishead (μάντεψε: ήταν το καλλίτερο δικό μου). Μάρκε, αν έφτιαχνα λίστα με τα χειρότερα φέτος, ο John Grant θα ήταν ο βασιλιάς της Δανίας :)


Φαντάζομαι ότι αύριο θα γελάσουμε πάρα πολύ στο πάρτυ της Blogovision, στο Blink. Και προσπαθώ να σκεφτώ έναν συναρπαστικό τρόπο για να παρουσιάσω την πρώτη πεντάδα, έτσι ώστε να κρατήσω αμείωτο το ενδιαφέρον ως την τελευταία στιγμή. Πάω να δω βιντεοκασσέττες από παλιά καλλιστεία, μπας και πάρω καμμιά ιδέα. Μαρίνα Τσιντικίδου σού 'ρχομαι!

#1
Arcade Fire
The Suburbs

Αποκαλυπτικό indie rock από τους -εδώ και επτά χρόνια- εμβληματικότερους εκφραστές αυτού του είδους μουσικής.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.08.10: "Έντεχνα δομημένο σαν τους κήπους ακριβών προαστείων στα δυτικά του Λονδίνου κι άναρχα αναπάντεχο σαν κυνηγητό πιτσιρικάδων στις πίσω αυλές σπιτιών ψηλά στο Μενίδι, το τρίτο άλμπουμ των Arcade Fire καταλαμβάνει κάτι παραπάνω από μία ώρα ανά απόφαση ακρόασής του, αλλά δεν σε κουράζει ούτε δευτερόλεπτο. Ακούγεται ως αυτό ακριβώς που είναι, ως ολοκληρωμένο άλμπουμ δηλαδή, όχι ως μερικά τραγούδια - έπη, με ενδιάμεσα τραγούδια - γεμίσματα και αποτελεί την ολοκλήρωση της παρουσίασης από πλευράς των σπουδαίων Καναδών όσων έχουν να μας πουν για το ταλέντο τους. Εδώ πετούν μακριά όλες τις φλυαρίες του μεγαλείου τους, κρατούν τα ουσιώδη και πιο ζουμερά και μας χαρίζουν 16 (!) κομμάτια που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την κληρονομιά που οι ίδιοι αφήνουν ήδη από το "Funeral" στην σύγχρονη ροκ".


Arcade Fire - Ready To Start (Live)

01. Arcade Fire - The Suburbs
02. Mumford & Sons - Sigh No More
03. Gonjasufi - A Sufi And A Killer
04. Yeasayer - Odd Blood

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

21. Broken Bells - Broken Bells
- Foals - Total Life Forever
- Tame Impala - Innerspeaker
- These New Puritans - Hidden
- Jonsi - Go
- Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise
- Caribou - Swim
- Deerhunter - Halcyon Digest
- Lightspeed Champion - Life is Sweet! Nice To Meet You
- Crystal Castles - Crystal Castles (II)

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)

#2 by Homo Ludens: Mumford & Sons

Όταν ήμουν πιτσιρικάς άκουγα μουσική σαν τρελλός. Αγόραζα περιοδικά, όταν είχε πρωτοβγεί το Ιντερνέ έμπαινα σε fora και μάλωνα για άλμπουμ και τραγούδια, στην τσάντα μου είχα γραμμένα ονόματα συγκροτημάτων. Αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς δεν είχα πολλά λεφτά και δίσκους αγόραζα μαζικά μόνο τα Χριστούγεννα (παραδοσιακά μού έπαιρνε 5-6 δώρο ο πατέρας μου κι αγόραζα άλλους τόσους εγώ με χαρτζιλίκια), έπαιρνα το πολύ άλλους 10 κατά την διάρκεια της χρονιάς και φρόντιζα να συνεννοούμαι από πριν με τους υπόλοιπους μουσικόφιλους φίλους μου, ώστε να μην ψωνίζουμε τα ίδια -και να γράφει ο ένας στον άλλον κασσέττες με τα δικά του. Επίσης, το πολύ να πήγαινα σε 3 συναυλίες μέσα στο χρόνο, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο -τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το συναυλιακό τοπίο στην Ελλάδα ήταν άνυδρο.

Όταν ήλθαν τα Napster και όλα αυτά, δούλευα στην ΙΜΑΚΟ, που τότε παίζει να ήταν από τις ελάχιστες εταιρείες στον χώρο του Τύπου με γρήγορο και προπάντων "ανοικτό" Internet. Κατέβασα τα πάντα. Εκείνα τα πρώτα χρόνια του MP3 είναι η αλήθεια ότι σταμάτησα να ξοδεύω λεφτά για μουσική. Κι αυτό, - το γεγονός ότι η "δισκοθήκη" μου τερατώθηκε με τη μία σε (ψηφιακό, έστω) μέγεθος- με έδιωξε κάπως μακριά από το χόμπι μου. Για 3-4 χρόνια αποξενώθηκα από τα μουσικά δρώμενα, ίσως γιατί ξαφνικά ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος που δεν ήξερα πώς να τον διαχειριστώ, ίσως γιατί το "τσάμπα" μού στερούσε πια την ανάγκη να παθιάζομαι με κάτι. Αν έχεις ξοδέψει από το υστέρημά σου για ένα CD, δεν είναι παράλογο να υπερασπίζεσαι στην αξία του, ακόμη κι αν -αντικειμενικά- δεν ακούγεται.

Ξανάρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική, έχοντας πια λάβει το μάθημά μου, από το 2003 και μετά. Είχα χάσει την επανάσταση του indie, είχα στρεβλή εικόνα για το τι ακριβώς είχε συμβεί με την britpop και -το χειρότερο- δεν είχα πια καμμία επαφή με την σκληρή ροκ που άκουγα μικρότερος. Στην πορεία κατάλαβα ότι απλά είχε πεθάνει... Τα πρώτα 2-3 χρόνια ήταν "μεταβατικά", ήταν και μια περίοδος που δούλευα σαν το σκυλί, κτίζοντας θεμέλια σε μια καριέρα που ήλπιζα ότι θα μου απέδιδε πολυκατοικίες στη συνέχεια. Ξανάρχισα, βέβαια, να αγοράζω άλμπουμ -CDs πια και όχι βινύλια ή κασσέττες, όπως έκανα στα '80s και τα early '90s. Και σιγά σιγά άρχισα να ξανααποκτώ πάθη. Από το 2006 και μετά ξαναμπήκα στο τριπάκι του να ακούω τα πάντα. Αυτή τη φορά όμως ήξερα: Τα MP3 που κατέβαζα δωρεάν -και παράνομα- από το δίκτυο δεν θα αντικαθιστούσαν την δισκοθήκη μου. Κάθε χρόνο κάνω δύο μαζικές παραγγελίες από το Amazon. Τη μία όταν μπαίνει το καλοκαίρι και την άλλη στο τέλος του χρόνου, τέτοιες μέρες. Συμπληρώνω την CDθήκη πίσω από το γραφείο μου με ό,τι καινούργιο έχω αγαπήσει μέσα σε κάθε χρονιά. Ακούω πια κάπου 300 με 350 νέα άλμπουμ κάθε χρόνο κι αγοράζω το 10% από αυτά. Ίσως αυτή η καταναλωτική ανάγκη να γεννήθηκε και από τον θεσμό της Blogovision που με πάθιασε ακόμη περισσότερο για κάποιους καλλιτέχνες και η δουλειά τους. Πιο πιθανό όμως είναι ότι η ανάγκη δεν είναι καταναλωτική. Είναι η ρομαντική έκφραση ένος γεροντάκου (έκλεισα τα 35 πια) για τη μουσική. Όπως και νά 'χει, αυτό κάνει καλό και στη μουσική βιομηχανία. Ψωνίζω πια πολύ περισσότερο από παλιά (κι ας μπορώ να βρω δωρεάν τα πάντα) και πηγαίνω σε πάνω από δέκα συναυλίες το χρόνο.

Φέτος, ψώνισα την πρώτη φουρνιά CDs ακόμη πιο νωρίς από το σύνηθες, γιατί η χρονιά είχε πάρει φωτιά από πολύ νωρίς. Το "Swim" του Caribou (φωτογραφία δεξιά) ήταν ένα από τα πρώτα άλμπουμ που λάτρεψα. Τελικά έμεινε εκτός 20άδας μου. Το κριτήριο δεν ήταν αντικειμενικό. Η τελική θέση που θα πάρει στη φετινή Blogovision (και, ναι, αυτό είναι ελεεινό teaser) αποδεικνύει ότι το άλμπουμ αυτό είναι απλά άλμπουμ κορυφής. Το δικό μου κριτήριο όμως ήταν υποκειμενικό. Καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς είχα μια λίστα στην οποία ανεβοκατέβαζα άλμπουμ -το "Swim" δεν είχε πέσει ποτέ εκτός δεκάδας. Κάποια στιγμή, όμως, τον Νοέμβριο, τα ξανάκουσα όλα προσεκτικά. Και συνειδητοποίησα πως, ενώ παθιαζόμουν με το μεγαλειώδες "Odessa" και ακόμη περισσότερο με το αριστουργηματικό "Jamelia", το υπόλοιπο άλμπουμ δεν μου άφηνε κάποιο ίχνος. Πράγμα λογικό, αφού δεν είμαι τόσο μεγάλος φαν της ηλεκτρονικής μουσικής και μερικά πράγματα απλά αδυνατώ να τα καταλάβω (μου συνέβη και με τους Crystal Castles, των οποίων το "Doe Deer" έχω για ringtone στο κινητό μου, αλλά άφησα το άλμπουμ εκτός 20άδας επίσης). Στο "Swim" έβλεπα την τεράστια αξία του, με άγγιζε κι εμένα με δύο τουλάχιστον κομμάτια, αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να την αξιοποιήσω για πάρτη μου.

Με το "Sigh No More" των Mumford & Sons τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το αγόρασα κι αυτό σ' εκείνη την πρώτη φουρνιά. Το είχα ακούσει 4-5 φορές μέχρι τότε και με είχε ενθουσιάσει. Είχα, μάλιστα, αντιδράσει από το πρώτο κιόλας άκουσμα στο blog, γράφοντας ότι αν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα, θα ήταν μέσα στην εικοσάδα μου για το 2009. (Το άλμπουμ κυκλοφόρησε πέρσι στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά με ένα μικρό πραξικοπηματάκι, βασισμένος στην διεθνή του κυκλοφορία που ήταν το Μάρτιο του '10, όταν πια η Universal συνειδητοποιήσε τι μαργαριτάρι κρυβόταν τόσο καιρό μέσα του και αποφάσισε να το προμοτάρει σωστά..., έπεισα τον Μάρκο να το υπολογίσει στην φετινή Blogovision). Από την ώρα που μπήκε στο σπίτι μου, και μετά στο αυτοκίνητο (εκεί όπου μέχρι πρόσφατα είχα ένα παλιό ηχοσύστημα που έπαιζε μόνο CD, άρα άκουγα μόνο "επίλεκτα" άλμπουμ), κολλούσα όλο και περισσότερο.

Όποιος διαβάζει αυτό το blog ή τις παπαρολογίες που πετάω στο Twitter το ξέρει καλά. (Να και μερικές ενδείξεις αγάπης: 1, 2, 3, 4). Σε κάποια φάση βρέθηκα να είμαι ο απολογητής των Mumford & Sons στην Ελλάδα -ειδικά όταν το Πίτσφορκ και τ' αρχίδια μου τού έβαλαν για βαθμό τη βάση και οι διάφοροι ακόλουθοί του εδώ άρχισαν να λοιδορούν το δισκάκι για το οποίο τούς ζάλιζα τόσο καιρό τα συκώτια. Τώρα που όλα δείχνουν ότι το "Sigh No More" έχει βρει τη θέση του στην πρώτη εικοσάδα των Ελλήνων bloggers για το 2010 (και την ώρα που γράφω όλα αυτά, παλεύει και για την δεκάδα), έχω μια ικανοποίηση σαν του πατέρα που βλέπει τον γιό του -ή τον Μάμφορντ και τους γιούς του- να περνάει στο Πανεπιστήμιο...

#2
Mumford & Sons
Sigh No More

Ειλικρινές, έξω καρδιά, καθαρτικό folk rock με τον τρόπο που μόνο μια βρετανική μπάντα μπορεί να το αποδώσει.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 28.01.10: "Ο Μάρκους Μάμφορντ και οι "γιοί" του, τα άλλα τρία μέλη του γκρουπ, παίζουν ένα ξέφρενα μοντέρνο folk, είναι μια χαρούμενη εκδοχή των Fleet Foxes, πιο γυμνή και ανάλαφρη, μια speed εκδοχή του Ντέμιεν Ράις, μια ξέσαλλη εξέλιξη στην Βίβλο που μας άφησε ο Μπομπ Ντίλαν. Μιλάμε για έναν ήχο που, αν δεν έχω κάνει κάποιο απίστευτα τραγικό λάθος τώρα, θα είναι ό,τι πιο ξεσηκωτικό μπορεί να ακούσει κανείς σε συναυλία το έτος που διανύουμε -με την εξαίρεση ίσως των Slayer".


Mumford & Sons - Little Lion Man

02. Mumford & Sons - Sigh No More
03. Gonjasufi - A Sufi And A Killer
04. Yeasayer - Odd Blood

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

21. Broken Bells - Broken Bells
- Foals - Total Life Forever
- Tame Impala - Innerspeaker
- These New Puritans - Hidden
- Jonsi - Go
- Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise
- Caribou - Swim
- Deerhunter - Halcyon Digest
- Lightspeed Champion - Life is Sweet! Nice To Meet You
- Crystal Castles - Crystal Castles (II)

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)

#3 by Homo Ludens: Gonjasufi

Τα τρία άλμπουμ που κερδίζουν τα μετάλλιά μου για φέτος είναι και τα τρία που άκουσα περισσότερο. Το πώς γουστάρει κανείς τη μουσική είναι υποκειμενικό. Ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια "αντικειμενικά" κριτήρια που επιτρέπουν ανάμεσα στα άλμπουμ (δεν είμαι εντελώς αντίθετος σ' αυτό, πιστεύω ότι όντως υπάρχουν: ο νεωτερισμός, η άψογη εκτέλεση, η αψεγάδιαστη παραγωγή και φυσικά η έμπνευση, είτε στο πλέξιμο των ειδών και των οργάνων είτε στην επαναδιατύπωση παραδόσεων δεκαετιών... -και γι' αυτόν που ακούει, φυσικά η μουσική παιδεία) και πάλι νομίζω ότι στο τέλος της χρονιάς η μοναδική παράμετρος που θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν όταν καταρτίζουμε λίστες σαν αυτές της blogovision είναι αυτή του "λιωσίματος". Αν έλιωσες το CD από το πολύ παίξιμο, έχεις ένα λατρεμένο άλμπουμ. Αν το άκουσες μία - δύο φορές, εκστασιάστηκες και άρθρωσες με φιλοσοφική αποθέωση και μετά το άφησες να μαραίνεται στη σκιά της δισκοθήκης σου, τότε απλά έχεις έναν εκκολαπτόμενο μουσικοκριτικό μέσα σου. Δυστυχώς από τους δηθενιάδες...

Και τα 17 άλμπουμ στα οποία έχω μοιράσει βαθμούς ως τώρα, αλλά και τα 10 που παρουσίασα σε αυτό εδώ το post ως "τα παραλίγο", τα θεωρώ εξαιρετικά. Τα τρία όμως που ακολουθούν είναι αυτά που όρισανγια μένα μουσικά το έτος που φεύγει . Όταν μετά από χρόνια θα θυμάμαι το 2010, θα λέω "τότε που είχε πρωτοβγεί ο Gonjasufi", όπως θυμάμαι το 2003 (και) για το "Ο" του Damien Rice, το 1991 για το "Ten" των Pearl Jam ή το 1986 για το "Slippery When Wet" των Bon Jovi. Και φέτος ήταν μια πραγματικά πολύ καλή χρονιά για τη μουσική. Άρα το κατόρθωμα του Gonjasufi να φτάσει εδώ πάνω με το ντεμπούτο του, ειδικά σε μια λίστα σαν τη δική μου που ποτέ δεν ξεχώρισε για τις "ηλεκτρονικές" της ευαισθησίες, είναι τεράστιο.

#3
Gonjasufi
A Sufi And A Killer

Ναρκωμένο, φευγάτο, ανατολίτικο trip-hop, ένα ταξιδιάρικο ξελέπιασμα της dubstep με ξύστη από φτερό καρχαρία ή οποιοδήποτε άλλο συστατικό θα μπορούσε να την εκδάρει από την αστική της καταγωγή.

Εγραφα στις Δισκοκριτικές της 23.03.10: "Tα αχταρματζίδικα συστατικά του "A Sufi And A Killer" τελικά δίνουν αυτό που θα ήταν το trip-hop ή το dubstep αν πρωτοέβγαινε σε ένα κοινόβιο στα '60s. Lo-Fi, τρομακτικό μερικές φορές (ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σε στείλει το LSD), εξαγνιστικό κάποιες άλλες, εμπνευσμένο πάντως καθ' όλην την διάρκειά του". Ένα δείγμα εδώ.

03. Gonjasufi - A Sufi And A Killer
04. Yeasayer - Odd Blood

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

21. Broken Bells - Broken Bells
- Foals - Total Life Forever
- Tame Impala - Innerspeaker
- These New Puritans - Hidden
- Jonsi - Go
- Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise
- Caribou - Swim
- Deerhunter - Halcyon Digest
- Lightspeed Champion - Life is Sweet! Nice To Meet You
- Crystal Castles - Crystal Castles (II)

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)

#4 by Homo Ludens: Yeasayer

#4

Yeasayer

Odd Blood

Χαρωπό, χορευτικό, σπιρτόζικο pop-rock, the Brooklyn way, με μια αύρα μόνο από το world fusion ναρκωτικό που είχαν πάρει στο ντεμπούτο τους.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 16.02.10: "Είχα γράψει πριν μια αιωνιότητα ότι οι MGMT είχαν κάνει κάτι σπουδαίο. Είχαν κατορθώσει να δώσουν πλήρη έκφραση σε ένα ιδιώμα που μέχρι τότε μπάντες σαν τους Yeasayer απλά ψέλλιζαν. Δεν ξέρω αν το σουξέ των συγχωριανών τους (βλ. Μπρούκλιν) έδωσε νέο κάρβουνο στη μηχανή των Yeasayer, αλλά αυτό που κινούν με το "Odd Blood" δεν είναι απλά υπερταχεία, είναι πιο γαμιστερό κι από τα γιαπωνέζικα τρένα κι από το TGV, κι από τους πυραύλους της Βορείου Κορέας και τα πυρηνικά του Ιράν. Παίζει και να μιλάμε για το άλμπουμ της χρονιάς ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου".

Yeasayer - Madder Red

04. Yeasayer - Odd Blood

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)

‎2104173457

ο,τι πιο χριστουγεννιάτικο υπάρχει σήμερα εκεί έξω

#5 by Homo Ludens: Sufjan Stevens ξανά!

#5

Sufjan Stevens

All Delighted People EP

Αποκαλυπτική, αναζωογονητική indie pop με έντονα στοιχεία folk και ακόμη εντονότερα gospel σε ένα ΕΡ που χάθηκε στις πίσω σελίδες των αλμανάκ του 2010, κρυμμένο στη σκιά του "The Age of Adz", του "κανονικού" άλμπουμ του παιδιού - θαύματος της σύγχρονης μουσικής, παρ' ότι είναι εξίσου καλό, ίσως και καλλίτερο.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 31.10.10: "Όλο το ΕΡ διακατέχεται από ένα "αποκαλυπτικο" και σχεδόν "υμνείτε τον Κύριον" mood, από αυτά μέσα στα οποία ο Σούφιαν μεγάλωσε, λόγω των πνευματικών κοινοτήτων που τον έτρεχαν οι γονείς του (όχι χριστιανικών, όπως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα, λόγω εκείνου του πενταπλού χριστουγεννιάτικου CD που είχε εκδώσει στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, αλλά διαθρησκευτικών...). Τα gospel στοιχεία είναι αρκετά, αλλά όχι τόσο επιβλητικά που να σβήνουν την προσωπικότητα του Σούφιαν που κυριαρχεί με τις εμμονές της και την λατρεία της στο πάντρεμα των ειδών και το μαεστρικό φινίρισμα του κάθε μπολιάσματος που επιχειρεί. Με αρκετά στοιχεία από μοντέρνα φολκ και μια αρκετά σαφή στροφή προς έναν σύνθετο ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να ξενίζει όποιους φίλους του ήλπιζαν μια επιστροφή στην πιο απλή ποπ που έπαιζε παλιότερα". Iδού το ομώνυμο κομμάτι (στη μία από τις δύο εκδοχές που φιλοξενούνται στο ΕΡ).

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)

The Blogovision Party

Αυτή είναι η αφίσα που σχεδίασε ο Τάσος Παπαϊωάννου για το πάρτυ της Τρίτης. Ποιο πάρτυ; Ποιας Τρίτης;

Την Δευτέρα, 20 Δεκεμβρίου, όσοι bloggers μετέχουμε στη φετινή Blogovision για την ανάδειξη του καλλίτερου άλμπουμ της χρονιάς, θα ψηφίσουμε και το νούμερο 1 μας. Αυτό που θα φορτώσει με χοντρούς πόντους τα φαβορί. Την Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου, εγώ και ο gone4sure, θα περνάμε από το πρωί στα excelάκια μας τους βαθμούς. Την τελική σούμα όμως δεν θα την ανακοινώσει ο αγαπητός μας διοργανωτής στο blog του, όπως κάνει κάθε χρόνο, στις 22.12. Φέτος, η τεχνολογία στις μεθόδους καταμέτρησης θα μας βοηθήσει να έχουμε έτοιμα τα αποτελέσματα το βράδυ της 21ης. Αντί όμως να τα διαβάσετε στο All Gone, εκεί γύρω στα μεσάνυκτα Τρίτης προ Τετάρτης, μπορείτε να περάσετε από το μπαρ Blink, στο 10 της πλ. Καρύτση, να τα ακούσετε κιόλας.

Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα κάλεσμα του τύπου "πάμε να πιούμε ένα ποτό σε ένα μπαρ όταν βγουν τα αποτελέσματα, να μαλώσουμε σαν άνθρωποι;", μετατρέπεται μέρα με τη μέρα -από την 1η Δεκεμβρίου που ξεκινήσαμε 90τόσοι bloggers να ψηφίζουμε- σε ένα αυτοσχέδιο πάρτυ που απέκτησε ήδη αφίσα, σελίδα στο Facebook και πρόγραμμα: Από τις 22:00 ως τις 23:30 ο 1manshowstudio και ο dust_road, αμφότεροι μουσικοί παραγωγοί του Poplie, θα μας ζεστάνουν με τις μουσικές τους επιλογές, από τις 23:30 θα αρχίσουμε να ανακοινώνουμε τα αποτελέσματα, παίζοντας τραγούδια από τα άλμπουμ που κατέλαβαν τις πιο ψηλές θέσεις (με indie και θορυβώδεις σφήνες από τον thod) και μετά τη 1 τη νύκτα, όταν πια θα έχει σχολάσει από την εκπομπή του στον Σκάι (όπου βέβαια θα κάνει ζωντανή αναμετάδοση του τι συμβαίνει στο Blink), θα αναλάβει το DJ Booth ο Τερέζος. Οι bloggers που ψηφίζουμε θα γνωριστούμε επιτέλους μεταξύ μας. Κι εσείς οι υπόλοιποι, που σας ζαλίζουμε κάθε χρόνο τα παπάρια επί ένα εικοσαήμερο, θα μπορέστε να μας βρείτε μαζεμένους όλους μαζί για να μας σκυλοβρίσετε ή για να ακούσετε γιατί κάνουμε τόσο ντόρο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για τα άλμπουμ της χρονιάς!

#6 by Homo Ludens: Josh Ritter

#6
Josh Ritter
So Runs The World Away

Ντελικάτη και ευγενής folk από έναν τροβαδούρο που ακούγεται τόσο, μα τόσο Νότιος, κι ας είναι απ' το Αϊντάχο. Mελαγχολική και σκεπτική μουσική την περισσότερη ώρα, με μερικά παθιασμένα και σπιρτόζικα ξεσπάσματα μια στο τόσο. Πάρτυ σε ποταμόπλοιο πάνω στον Μισισιπή...

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.08.10: "Σε μια χρονιά που έχω πάθει αμόκ με την folk (τα μισά της πρώτης δεκάδας μου στο τέλος του έτους πιθανότατα θα περιέχουν ικανές δόσεις μπάντζου για να τινάξουν τα μυαλά κάθε electro freak στον αέρα), ο κορυφαίος μουσικός του είδους τα τελευταία δέκα χρόνια, κυκλοφόρησε την καλλίτερη δουλειά που έχει κάνει ποτέ. Αν αυτό δεν είναι θείο σημάδι ότι πρέπει να αρχίσω αύριο να κάνω μαθήματα γιουκουλέλι, τότε ποιο είναι; (Πέρα από την πλάκα, το "So Runs The World Away" δεν είναι τόσο σκληροπυρηνικά folk, αλλά περισσότερο μοιάζει μια μια ήρεμη μετάβαση στο ήπιο στυλ των σύγχρονων singers / songwriters της indie rock.)" To άλμπουμ πάντως κλείνει κάπως έτσι...

06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

Ο καθαρτικός Νιλ Χάνον

The Divine Comedy - Songs of Love (Live in Athens, 13.12.2010)

Το βίντεο δείχνει -και, ακόμη χειρότερα, ακούγεται- σαν να έχει τραβηχτεί μέσα από ένα σκάφανδρο, μερικές δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ζητώ συγγνώμη. Έχεις συνηθίσει υψηλότερης ποιότητας εικόνες από αυτό εδώ το blog. Κι εγώ έχω συνηθίσει τον εαυτό μου πολύ λιγότερο αφηρημένο. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας βιαστικά χθες το πρωί απ' το Μαρούσι για τα γραφεία της "Καθημερινής" στο Νέο Φάληρο, το μυαλό μου ήταν ήδη στην συναυλία του Νιλ Χάνον το ίδιο βράδυ στο Gagarin. Και στο ενδεχόμενο να την χάσω. Η απεργία των εργαζόμενων στα ΜΜΕ την Τετάρτη άλλαζε άρδην το πρόγραμμα εκτύπωσης του περιοδικού και ο κίνδυνος να ξενυκτίσω στο γραφείο χθες ξεπρόβαλλε τρομακτικός. Ξέχασα στο σπίτι την φωτογραφική και τα HDTV βιντεάκια που τραβάει, λοιπόν, και τη θυμήθηκα όταν πια είχαν προστεθεί καμμιά εικοσαριά ακόμη χιλιόμετρα στο κοντέρ του ταλαιπωρημένου μου Πεζώ.

Τουλάχιστον πρόλαβα τη συναυλία -όπως φανερώνει το μίζερο βιντεάκι που τράβηξα με το κινητό. Μπήκαμε ένα δεκάλεπτο περίπου πριν ο Νιλ Χάνον βγει στην σκηνή, και το Gagarin δεν ήταν πλήρες, αλλά ήταν αρκετά γεμάτο ώστε να μην υπάρχει χώρος στην γκαρνταρόμπα για τα παλτό μας. Τουλάχιστον δεν ήταν τόσο στριμωγμένο που να μην έχεις κάπου να τα ακουμπήσεις με τον φόβο να τα βρεις λουσμένα με μπύρα και ποδοπατημένα στο τέλος της βραδιάς. Κρίμα για τον Χάνον, καθόλου κρίμα για τα παλτό.

Ίσως να ερχόταν περισσότερος κόσμος αν ο Χάνον εμφανιζόταν ως Divine Comedy, με τη μπάντα και τις μυθικές ενορχηστρώσεις του. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ήταν που έπαιξε τον πιο μεγάλο ρόλο που δεν μαζευτήκαμε πάνω από εξακόσιοι (με το μάτι η εκτίμηση, δεν έκανα ρεπορτάζ, ας με διορθώσει κάποιος που ξέρει καλλίτερα) και όχι η σύνηθης πια αιτία: η οικονομική μας δυσπραγία που δεν μας επιτρέπει πια να πηγαίνουμε σε όλα τα live της Αθήνας, ακόμη κι αν κοστίζουν μόνο 25 ευρώ. Εξ άλλου, λόγω αυτής της δυσπραγίας μοιάζει να έχει επιλέξει και ο ίδιος ο Χάνον ένα λιτό one man show αντί μιας πομπώδους τουρνέ. Προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου και απ' όσα συζήτησα με όσους παρευρέθηκαν (αλλά και από τα ενθουσιώδη tweets και το post του "δύσκολου" SerpentinePadd), κατάλαβα ότι ο Χάνον σόλο με το πιάνο ή την κιθάρα του ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα εμφανιστεί έτσι.

Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι, έχοντας "λιώσει" το υπέροχο "Live At Sommerset House" φέτος, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να περιμένω. Και ενώ ήταν η πρώτη συναυλία στη ζωή μου που τραγούδησα κάθε στίχο κάθε κομματιού από την αρχή ως το τέλος, που δεν κουράστηκα ούτε δευτερόλεπτο και που θα ήθελα να κρατήσει τουλάχιστον άλλη τόση ώρα (δόξα τω Θεώ, οι Divine Comedy διαθέτουν 10 συγκλονιστικά άλμπουμ -τραγούδια υπάρχουν!), δεν πλάναρα συναισθηματικά όσο περίμενα. Ή, πιο απλά, δεν έκλαψα τελικά στο "A Lady Of A Certain Age", όπως φοβόμουν, δεν βούρκωσα καν...

Τι ήταν αυτό που περίμενα -και που ο Νιλ μας χάρισε χθες; Μιάμιση (και λίγο παραπάνω) ώρα γεμάτη με τη μαγική του μουσική (κάπου 25 τραγούδια) και μια διασκευούλα (στο CD ήταν το "Time To Pretend" των MGMT, χθες ήταν το "Don't You Want Me Baby" των Human League), παιγμένη αποκλειστικά στο πιάνο και την κιθάρα. Μόνος, σε μια άδεια σκηνή, που έμοιαζε ακόμη πιο άδεια από τη γύμνια του background του Gagarin, τη γέμιζε με τις παιχνιδιάρικες ερμηνείες του, την αστείρευτη ενέργειά του, τα συνεχή αστειάκια του, τους διαλόγους με το κοινό. Κι όταν ήθελε να χαθεί για λίγο, έπαιρνε το καλοραμμένο κοστούμι του και εξαφανιζόταν για δυο δευτερόλεπτα εκεί που τα φώτα δεν ήταν δυνατά (δες το άθλιο βιντεάκι μου και θα καταλάβεις) ή ανέβαζε στην σκηνή κάποιον απ' το κοινό για να πει ένα ανέκδοτο -σαν ταχυδακτυλουργός που γύρευε να διώξει την προσοχή από πάνω του για λίγο, για να ετοιμάσει το επόμενο τρικ του.

Χειρίστηκε με μεγάλη μαεστρία την αμηχανία του κοινού μπροστά σε έναν "ηχηρό" καλλιτέχνη που όμως επιλέγει να παίξει μια κάπως "σιωπηλή" συναυλία (να κτυπήσουμε ρυθμικά τα χέρια τώρα ή θα καλύψουμε το πιάνο, να τραγουδήσουμε δυνατά τους στίχους όταν καλά καλά δεν ακούγεται η φωνή του ίδιου; -και άλλα τέτοια), δίνοντάς του ο ίδιος πάσες για ξέσπασμα. "Το επόμενο κομμάτι είναι μεγάλο και λυπηρό", είπε όταν ετοιμαζόταν να παίξει το "The Plough" (που κακώς τουίταρα χθες ως "Office Boy" -πάντα ξεχνούσα τον τίτλο του), "...θα πήγαινα στο μπαρ για ένα ποτό αν ήμουν στη θέση σας". Και κάποια άλλη στιγμή: "Και εδώ είναι που αφήνω το κοινό να μιλήσει. Μπορείτε να τα πείτε μεταξύ σας", όσο γυρνούσε από την άλλη για να μην μας ενοχλεί. Αυτοσαρκαστικός, ιδιοφυής, ακομπλεξάριστος. Καθαρτικός σ' αυτές τις αγχώδεις ημέρες. Ο Νιλ Χάνον ήταν απλά υπέροχος. Αλλά μην πικραίνεστε που τον χάσατε. Αγοράστε ή κατεβάστε το "Live At Sommerset House", δείτε και μερικά βίντεο της φετινής του περιοδείας στο YouTube και το μόνο που θα σας έχει λείψει θα είναι η οπτική επαφή με την δερμάτινη τσάντα και το bowler hat του που εναπέθεσε δίπλα στο πιάνο, μαζί με την πίπα του, λίγο αφ' ότου εμφανίστηκε στην σκηνή...

#7 by Homo Ludens: Angus & Julia Stone

#7
Angus & Julia Stone
Down The Way

Γαλήνια και καταπραϋντική folk, ερωτική στο μέγιστο βαθμό, το απόλυτο soundtrack για τις πιο συναισθηματικές στιγμές του παράξενου χρόνου που φεύγει.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 01.06.2010: "Άντρας - γυναίκα. Αδελφός και αδελφή. Αλλά τραγουδάει μόνο η Τζούλια συνήθως, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για μύχιους ερωτισμούς κλπ. Είναι βέβαια φουλ ερωτικό το "Down The Way" και -σε πλήρη αντίθεση με τους οργασμικούς Mumford & Sons και την ξεσηκωτική Basia Bulat- είναι αργόσυρτο και μουρμουριστό. Νιλ Γιανγκ και Μπομπ Ντίλαν διαβάζουν Τζέιν Ώστεν και ονειρεύονται να γράψουν σενάριο για ταινία που θα πρωταγωνιστεί η Άν Χάθαγουεϊ. Κάτι τέτοιο. Θα το λατρέψεις, αν είσαι στα μέλια σου!"


Angus & Julia Stone - And The Boys

07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

Απόψε πετάμε /#8 by Homo Ludens: The Divine Comedy

#8
The Divine Comedy
Bang Goes The Knighthood

Αναζωογονητική, νοσταλγική και συνάμα ολόφρεσκη chamber pop από τον Πάπα του είδους.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.08.10: "Ο Χάνον γίνεται και πάλι ο κυνικός παρατηρητής του παρανοϊκού σύμπαντός μας, πραγματεύεται με τους στίχους του ιστορίες μεγαλοτραπεζιτών χωρίς συναίσθηση -και συνείδηση- του πού μας οδηγούν, ευγενών που ρισκάρουν τα πάντα για λίγη ακραία ηδονή (βλ. Μαξ Μόσλεϊ), ζευγαριών που τα έχουν όλα, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να έχουν τίποτε πέρα από ένα θέατρο, απλών ερωτευμένων ανθρώπων που πετούν στα σύννεφα, και το δράμα -τέλος- Άγγλων ηρώων σαν του Φρανκ Λάμπαρντ εν όψει Μουντιάλ. Ιδιοφυής, εστέτ, αυτοσαρκαστικός, ο Ιρλανδός βασιλιάς της indie pop ξανακάθεται στο θρόνο του σε μια χρονιά που οι ανταγωνιστές του έτσι κι αλλιώς δεν είχαν κάτι να μας δείξουν. Κι αν είχαν, θα ήταν απλά άλλη μια ένδειξη του μεγαλείου του (το πόσο εύκολα θα τους άφηνε πίσω...)".

Το #8 μου για τη φετινή Blogovision συμπίπτει (όχι τυχαία) με την σημερινή του συναυλία στην Αθήνα. Για την οποία προθερμαίνω το κοινό του ΠΠC εδώ και κανα μήνα. Μερικά από το κομμάτια της προετοιμασίας μας, περιέχονται στο φετινό άλμπουμ (τα "At The Indie Disco" και "I Like", ενώ το "Time To Pretend", η διασκευή του στο hit των MGMT, ακούγεται στο φετινό "Live At The Sommerset House"), τα υπόλοιπα που ανέβασα ήταν τα: "Diva Lady", "Everybody Knows That I Love You", "Becoming More Like Alfie", "The Perfect Lovesong", "A Lady Of A Certain Age", "When The Lights Go Out All Over Europe".

Κλείνω με ένα δέκατο κομμάτι. Το μεγαλειώδες "Tonight We Fly" από το άλμπουμ "Promenade" του 1994:


08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς #blogovision)

#9 by Homo Ludens: Sufjan Stevens

#9

Sufjan Stevens

The Age Of Adz

Ηλεκτρονικές σπουδές πάνω σε αιθέριες φιλοδοξίες κλασσικής μουσικής, από μια μεγαλοφυΐα της σύγχρονης τέχνης. Και που, τουλάχιστον στο δικό μου Top 10, θα εμφανιστεί ξανά σ' αυτήν την ψηφοφορία.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 31.10.10: "Άπειρα στρώματα έμπνευσης, πλεγμένα με αριστοτεχνική μαεστρία στον εξελιγμένο αργαλειό του Σούφιαν Στίβενς. Πιο χαρακτηριστικά της (νέας, ακόμη μίας) στροφής του σε καινούργιους πλανήτες: Τα ηλεκτρονικά μπιπ, φίου, τσαφ και λοιπά εφέ. Η μανία με τα drum machines. Το χορωδιακό τραγούδισμα και γενικά τα πομπώδη φωνητικά. Oι προσεγμένες μέχρι αηδιαστικής λεπτομέρειας ενορχηστρώσεις". Ένα δείγμα όλου αυτού, εδώ.

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς #blogovision)