Εκτός από δροσερά (και όχι και τόσο δροσερά) κορίτσια, βέβαια, είχε και πολλά παιδάκια που με έκαναν περήφανο, σκαρώνοντας τις δικές τους breakdance φιγούρες μπροστά στην σκηνή από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Είχε και πολλούς βλαχοδήμαρχους, με κοντομάνικα πουκάμισα και ενθουσιασμένα iPhones (που έβγαζαν καλύτερες φωτογραφίες των Maraveyas Ilegal από την δική μου, ταλαιπωρημένη μηχανή τσέπης). Είχε κι ένα ψυγείο παγωτών που το είχαν γεμίσει με πάγο και μπίρες. Μόνο που πρέπει να είχαν ξεχάσει να το καθαρίσουν πρώτα. Κάθε φορά που έδινα το 2ευρω μου κι έπαιρνα μια μπίρα, ερχόμουν αντιμέτωπος με την απίστευτη γλίτσα του (μάλλον) λιωμένου παγωτού που γινόταν ένα με το νερό από τον πάγο και σάλιωνε το κουτάκι.
Όλο αυτό έδινε έναν πανηγυριώτικο (ή πανηγυρτζίδικο) τόνο στη βραδιά, κάτι που πολύ μου άρεσε. Όπως και οι καρέκλες από τις σχολικές αίθουσες που είχαν παραταχθεί στο προαύλιο για τους θεατές. Το παράδοξον της καρέκλας σε σόου του Μαραβέγια κράτησε περίπου 6-7 τραγούδια. Έληξε μαζί με το «επαναστατικό» μέρος της συναυλίας, όταν οι Maraveyas Ilegal πέρασαν –με τον ανάλαφρο, βέβαια, τρόπο τους- τα μηνύματά τους για την οικονομικοπολιτική μας κατάντια. Μετά άρχισαν τα χιτ και τα πιο χοροπηδηχτά τους τραγούδια, τα κορίτσια βγήκαν μπροστά και ξεκίνησαν χοροί κυκλωτικοί.
Για τη μπάντα τι να πω; Όποιος τους έχει δει ζωντανά ξέρει καλά. Η αστείρευτη ενέργειά τους, η φωτεινή περσόνα του ίδιου του Κωστή, η εμφανής αγάπη και πίστη σε αυτό που κάνουν, δίνει ένα από τα πιο χαρούμενα μουσικά σόου που έχουν κάνει ποτέ τον γύρο της Ελλάδας. Ποτέ άλλοτε ένας μουσικός με τόσο περιορισμένη γκάμα ήχων δεν κατάφερε να ξεσηκώσει ένα τόσο ευρύ κοινό. Στην Αστυπάλαια έπαιξαν για 2 περίπου ώρες, που δεν είναι και λίγο, αν έχεις φάει οκτάωρο κάτω από την ήλιο στα Καμινάκια, σύν μία ώρα στο πήγαιν’ –έλα, ταλαιπωρία στον κατσικόδρομο. Κοινώς «επεράσαμ’ όμορφα».
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου