#16 by Homo Ludens: Royksopp, Placebo

'09 #16:

Royksopp

Junior

Αν αυτή ήταν αποκλειστικά μουσική για ρομπότ ή για πιξελαρισμένους ήρωες βιντεοπαιχνιδιών, έχω την εντύπωση πως όλοι μας θα υπογράφαμε εκείνο το συμβολαιάκι με το Μεφιστοφελή για να γίνουμε R2D2 ή διαστημόπλοια των Space Invaders για μια μέρα. Αλλά δεν χρειάζεται, γιατί δεν είναι (αποκλειστικά μουσική για ρομπότ ή για πιξελαρισμένους ήρωες βιντεοπαιχνιδιών, για όσους παίρνουν πολλά ναρκωτικά και δεν κατάλαβαν). Λαδώνουμε μηχανικούς βραχίονες με ειδικό σπρέι με τεφλόν, πατάμε play και ορμάμε στην πίστα με bladerunnerική ταχύτητα. Αυτά, και μερικά ακόμη, που θα βρεις εδώ. Π.Χρ.

Royksopp - Happy Up There

'00s #16:

Placebo

Black Market Music (2000)

Το τρίτο στούντιο άλμπουμ των Placebo (και το πρώτο από τα τέσσερα που έβγαλαν μέσα στα zeros) τους βρίσκει στην πιο δημιουργική εμπορικά εποχή τους, να συνδυάζουν την ακατέργαστη επιθετικότητα του ντεμπούτου τους με την συναισθηματική εσωστρέφεια του "Without You I'm Nothing", χωρίς ίχνος αμφιβολίας ότι ο τρόπος του "Black Market Music" είναι ο μόνος σωστός. Αποτέλεσμα: Δέκα χρόνια μετά, ακόμη μιλάμε για το γούστο σου στους άντρες, κάνουμε παρέα Special K, ξεσπάμε μόνο όπου μας παίρνει ως γνήσιοι σκλάβοι της μισθοδοσίας μας και τελικά μετράμε τα πάντα με βάση τον δείκτη της αιμοσφαιρίνης μας (haemoglobin, που λένε και στο Λονδίνο)... Π.Χρ.

Placebo - Taste In Men

#15 ('00s) by Mr. Arkadin: Cat Power

#15 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)
Cat Power

the Greatest

(Matador, 2006)

Δεν έχω ιδέα πώς είναι αυτός ο δίσκος. Τον έχω ακούσει δεκάδες φορές και δεν τον έχω ακούσει ποτέ στ' αλήθεια. Κι αν του έδωσα μια θέση σ' αυτήν την λίστα είναι γιατί περιλαμβάνει το Greatest, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια σ' αυτήν την ζωή - το ακούω και το ξανακούω στο repeat, απολαμβάνοντας αυτό το πικρό μελόδραμα. Κάποια στιγμή πρέπει να ακούσω και τα υπόλοιπα, ξεκινώντας από το Lived in bars.

Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:
16. Richard Hawley: Lady's Bridge
17. Medeski, Martin & Wood - End of the World Party (just in case)
18. Charlie Haden & the Liberation Music Orchestra - Not in our Name
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by

#16 ('00s) by Mr. Arkadin: Richard Hawley*

#16 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)

Richard Hawley

Lady's Bridge

(Mute, 2007)

Αντιγράφω τον εαυτό μου:

"Αν η σύγχρονη ποπ τραγουδοποιία είναι μια πριγκίπισσα που στενάζει κάτω από το ζυγό παραδόπιστων κερδοσκόπων και ατάλαντων φωνακλάδων, τότε ο Richard Hawley είναι ένα είδος ιππότη που καταφθάνει πάνω στο λευκό του άλογο, οπλισμένος με ένα μπουκέτο αληθινά τραγούδια. Σύμφωνοι, δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι στο Lady's Bridge που να μη σου θυμίζει κάτι από την ιστορία του rock'n'roll και του ελαφρού τραγουδιού του '60, αυτό όμως δεν κάνει το δίσκο λιγότερο ευχάριστο. Αντιθέτως, είναι αυτή η συγκινητική του προσπάθεια να φτιάξει τραγούδια στρογγυλά, με γοητευτικές μελωδίες, ρυθμό, αρχή, μέση και τέλος, που κάνει τον Richard Hawley να ακούγεται σχεδόν εκκεντρικός: τι θέλει αυτή η κομψότητα ανάμεσα στην κακογουστιά που μας βομβαρδίζει καθημερινά;"

(Δημοσιεύτηκε στο τ. Οκτωβρίου 2007, του περιοδικού madame figaro)
*σ' αυτήν την θέση, μέχρι πριν λίγα λεπτά, είχα το "Αlright, Still" της Lilly Allen, το οποίο τώρα βγαίνει από την εικοσάδα μου - τρέχα γύρευε, δηλαδή

• Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:

17. Medeski, Martin & Wood - End of the World Party (just in case)
18. Charlie Haden & the Liberation Music Orchestra - Not in our Name
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by

#17 by Homo Ludens: Manic Street Preachers, Arcade Fire

'09 #17:
Manic Street Preachers
Journal For Plague Lovers

Το φάντασμα του Ρίτσι Τζέιμς Έντουαρντς δεν στοιχειώνει πια τους Manics, η κατήφεια έχει πετάξει μακριά και τώρα όλα περνάνε μέσα από τα πετάλια με τις παραμορφώσεις της κιθάρας. Και πάνε με χίλια. Όπως έγραψα κι εδώ, οι Judas Priest συναντούν τους Midnight Oil για ένα gig σε μια παμπ στην Κάρντιφ, και τα ποτά τα σερβίρει ο Ίγκι Ποπ. Π.Χρ.

'00s #17:
Arcade Fire
Funeral (2004)

Έχουμε άραγε πραγματικά συνειδητοποιήσει πόσο διαφορετική θα ήταν η μουσική που ακούμε σήμερα αν μια σειρά από συγγενείς των μελών αυτής της καναδικής κολλεκτίβας δεν αποδημούσε εις Κύριον στα τέλη του 2003 και στις αρχές του 2004; Η "κάθαρση" που αναζήτησαν οι Arcade Fire μετά την "κηδεία" ήλθε στο στούντιο και στο πάντρεμα διαφορετικών ειδών μουσικής, παράταιρων -ως τότε- μεταξύ τους. Η πολυεπίπεδη, θεατρική, τεχνικά άψογη ροκ τους έγινε σημείο αναφοράς για ο,τιδήποτε κυκλοφόρησε από τότε και στο εξής στην indie μουσική και, φυσικά, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή για ένα χείμαρρο απίστευτων νέων καλλιτεχνών που επιτέλους βρήκαν τρόπο να εκφράσουν δημιουργικά όλο αυτό το μπέρδεμα που επικρατούσε στο κεφάλι τους. Π.Χρ.

#19 & 18 & 17 by Fotis Vallatos

'09 #17:
St. Vincent
Actor

'00s #17:
Wilco
Yankee Hotel Foxtrot (2002)

'09 #18:
Casiotone for the Painfully Alone
vs. Children

'00s #18:
The Knife
Silent Shout (2006)

'09 #19:
Twilight Sad
Forget The Night Ahead

'00s #19:
Animal Collective
Feels (2005)

#17 ('00s) by Mr. Arkadin: Medeski, Martin & Wood

#17 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)

Medeski, Martin & Wood
"End of the world party (just in case)"
(Blue Note, 2004)
Σχεδόν βλέπω την απορία στο πρόσωπο του τακτικού επισκέπτη αυτού του blog: "τόσο χαμηλή θέση για ένα σχήμα που μας έχεις πρήξει τόσα χρόνια ότι σου είναι τόσο σημαντικό"; H απάντηση είναι απλή: σ' αυτήν την ψηφοφορία, επιλέγουμε άλμπουμ - όχι κομμάτια. Αν η λίστα ήταν για τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια/κομμάτια των '00s, θα ήταν εντελώς διαφορετική - και θα περιείχε τουλάχιστον δέκα κομμάτια των MMW, από τους οκτώ (!) δίσκους που έβγαλαν αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς όμως, σε επίπεδο άλμπουμ, έχουν να αναμετρηθούν με το αριστούργημά τους, το "Combustication" (Blue Note, 1998) - σε σύγκριση με αυτό, ό,τι έχουν ηχογραφήσει μοιάζει συνολικά άνισο. Και όχι μόνο. Προσωπικά, διακρίνω μια αγωνία να διαφοροποιηθούν από εκείνο, να μην επαναλάβουν την συνταγή του. Στα '00s, οι MMW έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα ιδιοφυές αβαν-γκαρντ τρίο που μετασχηματίζει το κλασικό jazz-funk σε κάτι απολύτως σημερινό. Για να το κάνουν, πέρασαν από όλα τα στάδια του πένθους που περιέγραψε η δρ. Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος: άρνηση, θυμό, κατάθλιψη, παζάρι, αποδοχή. Εν προκειμένω, η αποδοχή είναι πανηγυρική και πλήρης: στο τελευταίο τους άλμπουμ για την Blue Note, οι MMW εμφανίζονται ως ένα τζαζ τρίο που κατέχει τους κώδικες του φανκ, που παίζει στα δάχτυλα την electronica, που ξέρει να αυτοσχεδιάσει μέχρι θανάτου, αλλά του είναι πιο σημαντικό να σε κάνει να χορέψεις. Για να το πετύχουν αυτό, αφέθηκαν στα χέρια του παραγωγού Τζον Κινγκ (ξέρεις, ο τύπος από τους Dust Brothers που έκανε παραγωγή στους Beastie Boys και τον Beck) ο οποίος τους έβαλε σε αυστηρή δίαιτα: με εξαίρεση το End of the World Party (τι τίτλος κι αυτός!), κανένα από τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ δεν ξεπερνά τα 4'-5' σε διάρκεια. Είναι όλα δε τόσο σφιχτά, στρογγυλά και καλογυαλισμένα, που σχεδόν νοσταλγείς τις χαοτικές ενορχηστρώσεις και τις χαλαρές μπασογραμμές που ήξέρες. Στο τέλος όμως, δεν το σκέφτεσαι, το άλμπουμ κυλά νεράκι κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να αφήνεται στο groove.

• Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:

18. Charlie Haden & the Liberation Music Orchestra - Not in our Name
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by

#18 ('00s) by Mr. Arkadin: Liberation Music Orchestra

#18 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)
Charlie Haden - Liberation Music Orchestra
"Not in our name"
(Gitanes/Universal Jazz, 2005)
Περίληψη προηγουμένων: το 1969 ο μπασίστας Τσάρλι Χέιντεν και η πιανίστα Κάρλα Μπλέι σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης δημιουργώντας την Liberation Music Orchestra για να ηχογραφήσουν (στην Impulse) έναν από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία της τζαζ - και της μουσικής γενικότερα, αν μου επιτρέπετε - και σίγουρα ένα κορυφαίο παράδειγμα στρατευμένης τέχνης. Με τις αβάν-γκαρντ ενορχηστρώσεις τους στα τραγούδια του ισπανικού εμφυλίου έκαναν ένα καίριο, δραματικό σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην χώρα τους και διεθνώς, για τον πόλεμο στο βιετνάμ, την κυβέρνηση Νίξον, τα κινήματα των πολιτικών ελευθεριών κλπ. Από τότε, ξανακαλούσαν στα όπλα την Ορχήστρα όποτε το καλούσαν οι περιστάσεις - δηλαδή όποτε ήταν οι ρεπουμπλικάνοι στο τιμόνι των ΗΠΑ. Το 1982, επί Ρέιγκαν, έβγαλαν το "Ballad of the Fallen" (στην ECM), το 1990, επί Τζορτζ Μπους (πατρός) έβγαλαν το "Dream Keeper" (στην Blue Note), οπότε ήταν αδύνατον να μείνουν απαθείς απέναντι στην αδιανόητα καταστροφική (σε κάθε επίπεδο) πολιτική του Τζορτζ Μπους υιού. Το "Not In Our Name" είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: μια διακήρυξη που διαφοροποιεί τους μουσικούς (και πολίτες) ως Αμερικανούς από την πολιτική της κυβέρνησής τους - ειδικά στο Ιράκ. "Τίποτα από αυτά δεν γίνεται στο όνομά μας" λένε, ξεθάβοντας το ίδιο πανό που κρατούσαν το '69, και το τονίζουν με την υπέροχη ομώνυμη σύνθεση, που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την ενορχηστρωτική ιδιοφυΐα της Μπλέι. Κατά τ' άλλα, το άλμπουμ περιλαμβάνει μια σειρά ευφάνταστων διασκευών, από την ρέγκε εκδοχή του "This is not America" (σύνθεση του Πατ Μεθίνι και του Ντέιβιντ Μπόουι) μέχρι το σπαρακτικό "Adagio for strings" του Σάμιουελ Μπάρμπερ, με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Η στρατευμένη τέχνη σπανίως ήταν τόσο συγκινητική.

Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by

Out of your culti closet - the sequel

Ως συνήθως, ο Γιάννης Νένες τα λέει καλύτερα από ό,τι εγώ...

Ρε τον Oldboy...

Κι όσο το "Πο Πο Culture!" δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ανεβάζει εξώφυλλα δίσκων και τις εμμονές των δύο συντακτών του και του guest blogger τους για τα 20 άλμπουμ της χρονιάς και της δεκαετίας, βγήκε και η λίστα με τις καλλίτερες ταινίες των '00s, σύμφωνα με την ψηφοφορία που διοργάνωσε το seagazing και της οποίας τα αποτελέσματα (με θριαμβευτή το "Oldboy") θα βρεις εδώ. Επίσης μπορείς να διαβάσεις -αν έχεις σιχαθεί τα μουσικά posts μας- το τι ψήφισε ο Homo Ludens και τι o Mr. Arkadin στα μπλογκο-Όσκαρ!

#18 by Homo Ludens: Empire of the Sun (2009), MGMT ('00s)

'09 #18:

Empire Of The Sun

Walking On A Dream

Η italodisco κάνει μια βόλτα ως τους αντίποδες και σπέρνει τη χέρσα γη του Μπαζ Λούρμαν ώστε να γεννηθούν οι εκεί MGMT στο πιο ξέσαλο και στο πιο καρναβαλικό. Οι Empire of the Sun είναι όσο ασόβαροι πρέπει για να σε κάνουν να χορεύεις τα dance παραληρήματά τους με την σοβαρότητα ότι κάνεις κάτι σπουδαίο. Π.Χρ.

'00s #18:

MGMT

Oracular Spectacular (2008)

Η πιο επιτυχημένη μετουσίωση σε LP (τη λέμε ακόμη αυτή τη λέξη;) της διάθεσης για ρετρό ψυχεδελοσκόπηση πάνω σε μοντέρνες electro-rock κιθαρομαλάξεις που έπιασε την indie κοινότητα από τα mid-zeros κι έπειτα. Οι δύο Μπρουκλινέζοι, βέβαια, θα την έβγαζαν πιο καλά αν έφευγαν για το Valley of Death να χαζεύουν τις σαύρες φτιαγμένοι με μεσκαλίνη. Αλλά τους κάθισε στο στούντιο ο μάγος της παραγωγής Ντέιβ Φρίντμαν και έστιψε ό,τι καλλίτερο είχαν να δώσουν τα αλλοπαρμένα, άπλυτα κεφάλια τους.

Ακόμη περισσότεροι MGMT εδώ. Π.Χρ.

#19 ('00s) by Mr. Arkadin: James Carter

#19 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)
James Carter
"Chasin' the Gypsy"
(Atlantic, 2000)
Ο "Gypsy" του τίτλου δεν είναι άλλος από τον ήρωά μου, τον Τζάνγκο Ράινχαρντ, με το φάντασμα του οποίου αναμετράται ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σαξοφωνίστες της σύγχρονης τζαζ. Φόρεσε το καρό του κοστούμι, πήρε το βαρύτονο σαξόφωνό του, φώναξε και την συνεπώνυμή του Ρετζίνα με το βιολί της, στην θέση του Στεφάν Γκραπελί και έκανε ένα αφιέρωμα στον σημαντικότερο κιθαρίστα στην ιστορία της μουσικής (κι επ' αυτού δεν ακούω κουβέντα). Η πληθωρική του ερμηνεία στο εμβληματικό "Nuages" και το ασήκωτο "Artillerie Lourde" (που δίνει ακόμη περισσότερο βάρος στο "βαρύ πυροβολικό" του τίτλου) - αλλά και η δική του ξέφρενη σύνθεση που έδωσε όνομα στο άλμπουμ - είναι σίγουρο ότι έκαναν τον Τζάνγκο να χαμογελάσει επιδοκιμαστικά κάτω από το λεπτό του μουστακάκι, από εκεί που βρίσκεται.

Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by

#19 by Homo Ludens: Kleerup (2009), The Divine Comedy ('00s)

'09 #19:

Kleerup

Kleerup

Η σκανδιναυική electro pop σε όλο της το μεγαλείο, σε ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να σκαρφαλώσει μέχρι και το νούμερο ένα, αν δεν ήταν αποφασισμένο να μην εμπλακεί μαζί σου σε κανένα άλλο επίπεδο, πέραν του πρώτου. "Είμαι εδώ για να με χορέψεις" –και τίποτε άλλο. Το “3 a.m.” με την Μάριτ Μπέργκμαν στα φωνητικά είναι ένα από τα τραγούδια που θα μου θυμίζουν για πάντα το 2009. Αλλά όλα αυτά, τα έχω ήδη αναλύσει εδώ και εδώ. Π.Χρ.

'00s #19:

The Divine Comedy

Regeneration (2001)

Η τρίτη συμμετοχή του Νιλ Χάνον στο top 40 μου για τα ‘00s (και η πρώτη και μοναδική εντός βαθμών) αφορά στο πιο άψογο καλλιτεχνικά άλμπουμ της καριέρας του. Εδώ τα πάντα λειτουργούν τέλεια. Οι στίχοι είναι απλά εξαιρετικοί, η παραγωγή του Νιλ Γκόνριτς δίνει μια ατμόσφαιρα Radiohead στο όλο πόνημα και φυσικά η ποπ των Divine Comedy είναι όσο πιο θεϊκή μπορεί να υπονοήσει το όνομά τους –κι ακόμη παραπάνω. Π.Χρ.

#20 (for the '00s) by Mr.Arkadin: Nathaniel Merriweather presents... Lovage

#20 (στην λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ των '00s)
Nathaniel Merriweather presents... Lovage
"Music to make love to your old lady by"
(75Ark, 2001)
Πίσω από το ψευδώνυμο Ναθάνιελ Μέριγουεδερ κρύβεται ο Dan "the Automator" Nakamura, o οποίος φόρεσε την μεταξωτή του ρόμπα, αρωματίστηκε με πίνο σιλβέστρε, άναψε ένα πούρο, έβαλε και ένα ντρινκ και αποφάσισε να φτιάξει την μουσική που ταιριάζει για τους ανίερους σκοπούς ενός γλοιώδους αρσενικού που θέλει να σαγηνεύσει θελκτικά κορίτσια. Κάλεσε και τον Kid Coala, τον Mike Patton (των Faith No More) και την Jennifer Charles (των Elysian Fields) και το αποτέλεσμα λέγεται Lovage (δεν είμαι σίγουρος, αλλά ελπίζω να προφέρεται "Λοβάζ", με γαλλική προφορά): ένα οργασμικό άλμπουμ με σαφές σημείο αναφοράς τον Σερζ Γκενσμπούρ που πατά στην μεγάλη παράδοση του trip hop των '90s και την ακόμα μεγαλύτερη του easy listeng της δεκαετίας του '60 και του '70 για να φτιάξει τον δίσκο που θα σε μεταμορφώσει σε σύγχρονο Κωνσταντάρα. Βάλε το "Stroker's Ace", το "To Catch a thief," το "Book of the month" να παίζει, αφέσου στην καύλα της Τζένιφερ και το ανατριχιαστικό μέταλλο του Πάτον και νιώσε τη φωτιά να καίει στα λαγόνια σου.

#20 by Homo Ludens: Placebo (2009), Leonard Cohen ('00s)

'09 #20:

Placebo

Battle For The Sun

Έγραφα και χθες ότι δεν μου έκανε καρδιά να τους πετάξω εκτός εικοσάδας. Γιατί πολύ απλά -και όσο κι αν κράζουν αυτοί που δεν αντέχουν ο,τιδήποτε το εμπορικό-, οι Placebo έχουν θέσει πολύ ψηλά τα στάνταρ για τη μουσική που παίζουν και φροντίζουν να τα τηρούν πάντοτε. (Πολλά) περισσότερα εδώ. Π.Χρ.

'00s #20

Leonard Cohen

Ten New Songs (2001)

Ήρεμο και όσο δεν πάει άλλο ποιητικό, είναι το σημαντικότερο άλμπουμ του Κοέν στα '00s, γραμμένο με τη βοήθεια της Σάρον Ρόμπινσον, και περιέχει δέκα κομμάτια, το ένα απολαυστικότερο απ' το άλλο. Για καλλίτερα αποτελέσματα: Ακούγεται πάντοτε με χαμηλό φωτισμό και συνοδεία κάποιου εξαιρετικού premium αποστάγματος. Π.Χρ.

#20 by Φώτης Βαλλάτος: The Pains of Being Pure at Heart (2009), National ('00s)

'09 #20:

The Pains of Being Pure at Heart

The Pains of Being Pure at Heart

Οι Field Mice είναι εδώ, όλες οι κυκλοφορίες της Sarah Records και της Cherry Red περπατάνε στην πλάτη μας και μας προκαλούν δάκρυα στα μάτια, ειδικά σε μας τους 30ρήδες που κοιτάγαμε τα παπούτσια μας στην εφηβεία μας.Έπος! Απορώ γιατί δεν το έβαλα στο νούμερο ένα. Ίσως του χρόνου. Φ.Β.

'00s #20:

The National

Boxer (2007)

Γιατί αν υπήρχαν αυτή την στιγμή πραγματικά blues (της ποτοαπαγόρευσης era ας πούμε) αυτοί θα ήταν στις μπανιέρες και θα έφτιαχναν παράνομα ουίσκια μαζί με το soundtrack για να τα πίνουν όταν θα τους την έπεφταν οι μπάτσοι. Νομίζω ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλος δίσκος είναι αυτός, Επειδή τώρα πια επιτρέπονται τα ουίσκια. Απορώ γιατί δεν το έβαλα στο νούμερο ένα. Ίσως του χρόνου. Φ.Β.

2009 Top 20: #21-40 by Homo Ludens

Φαντάζομαι ότι η μουσική επιλογή του Σαββάτου ήταν απείρως πιο ταιριαστή στο υγρό και παγωμένο Νότινγκ Χιλ από τη σημερινή. Βάλε το ένα απέναντι απ' το άλλο και θα καταλάβεις. Από τη μία το live του Λέοναρντ Κοέν -ηχογραφημένο εδώ, στο Λονδίνο, ένα εικοσάλεπτο πιο μακριά με το tube, στην O2 Arena, στα ανατολικά- με όλο το βραχνό ψιχάλισμα της φωνής του να σου θυμίζει ακριβώς τι καιρό έχει έξω απ' το πανάρχαιο παράθυρο και πόσα ρούχα πρέπει να φορέσεις το πρωί για να πας να πάρεις ψωμί από το Ottolenghi. Aπ' την άλλη το ηλιόλουστο κουαρτέτο του Κόνορ Όμπερστ, του Μάικ Μόγκις (από τους Bright Eyes), του Τζιμ Τζέιμς (My Morning Jacket) και του Μ. Γουόρντ (Μ. Ward, δηλαδή, και She & Him, φυσικά) που αυτοσυστήνονται ως Monsters of Folk και είναι όσο καραΑμερικάνοι βλάχοι μπορείς να φανταστείς (δηλαδή: λατρεμένα βλάχοι, αν γουστάρεις την λαϊκή μουσική της εκεί μεριάς του Ατλαντικού όσο εγώ).

Αλλά δεν γίνεται να μην ακούσω Monsters of Folk αυτή την ώρα. Άντε να τους αντικαταστήσω με Big Pink, Devendra Banhart ή Taken By Trees, σίγουρα πάντως το κριτήριο δεν θα είναι "μουσική για να χαλαρώσεις στην ολιγοήμερη απόδρασή σου στο Λονδίνο, μπας και ξεχάσεις το δεκαπενθήμερο που μόλις πέρασε". Αλίμονο, απόψε δεν έχω βάλει καν να ακούσω την καθημερινή μου πρέζα από το "Soulbook" του Ροντ Στιούαρτ* (που είναι, φυσικά, η εκτέλεση του "Let it be me" παρέα με την Τζένιφερ Χάντσον). Όχι, απόψε είμαι υποχρεωμένος να ακούσω για μία ακόμη φορά, από τις άπειρες τον τελευταίο μήνα, μερικά από τα άλμπουμ που πασχίζουν να χωρέσουν στην πρώτη εικοσάδα της λίστας μου με τα καλλίτερα του 2009. Γιατί είμαι ψυχαναγκαστικός. Γιατί αύριο ξεκινάει η μεγάλη ψηφοφορία. Γιατί θέλω να ανεβάσω και λίστα με τα 20 που έμειναν απ' έξω, όπως έκανα χθες για τα άλμπουμ των '00s. Και, εντάξει, με τα της δεκαετίας καθαρίζεις πιο εύκολα. Τα έχεις ακούσει εκατό φορές το καθένα, έχεις μαγειρέψει / ποτίσει τις γλάστρες / σιδερώσει πουκάμισα / κάνει ποδήλατο / τζόκινγκ / εκσπερματίσει σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές αποχρώσεις ανθρώπινης σάρκας με τo καθένα από αυτά και ξέρεις ποιο είναι νούμερο ένα και ποιο νούμερο σαράντα. Αλλά με τα του έτους, τι σκατά κάνεις; Φέτος, μου συνέβη το εξής κουλό: Έβγαλα με τεράστια ευκολία τα πρώτα δέκα (τα πρώτα έντεκα, για να είμαι ακριβής) και μάλιστα με σειρά, αλλά μετά μου μαζεύτηκε μια τριαντάδα άλμπουμ που πάνω - κάτω τα θεωρώ ίδιας αξίας. Στην τελική εικοσάδα θα έμπαιναν κάποιοι για συμβολικούς ή ψυχολογικούς λόγους και κάποιοι άλλοι θα έμεναν απ' έξω και θα περίμεναν να τους φροντίσει ένας άλλος εκλογέας. Έτσι τα έφερε η μοίρα. Και σήμερα πια πρέπει να κάνω την τελική μου επιλογή.

Πάμε λοιπόν. Από το νούμερο 21, έως το νούμερο 40, όσα θα άξιζαν έστω κι ένα πόντο, αλλά τελικά δεν θα εισπράξουν κανέναν από μένα. Θα πάρουν μόνο μια τιμητική αναφορά. Φυσικά τα παραθέτω με αλφαβητική σειρά. Η σφαγή για τους πόντους από αύριο:

Lily Allen - It’s Not Me, It’s You

Δεν είναι ότι εξαντλήθηκε όλο το hype με το ντεμπούτο της, είναι ότι απλά στο δεύτερο ξεμύτισμα ήταν ήδη σταρ και ο αμετροεπής κωλοπαιδισμός έπρεπε κάπου να χαλιναγωγηθεί. Αλλά ΟΚ, υπάρχει ακόμη το "Fuck You" και το "Not Fair" για όσους βιάστηκαν να κρίνουν.

Tori Amos - Midwinter Graces

Ναι, συμφωνώ, αυτό είναι ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ. Αλλά, για ξανασκέψου του. Είναι κι ένα τυπικό άλμπουμ της Τόρι -με όλα τα μαγικά της μέσα. Τα Χριστούγεννα κουβαλάνε αυτό το νεραϊδένιο που κουβαλάει κι εκείνη και πλέον έχουν και το δραματικό της twist. Εγώ θα το ακούω και μέσα στο καλοκαίρι πάντως!

Devendra Banhart - What Will We Be

Τελικά μου έμεινε οριακά εκτός εικοσάδας. Είναι το πεπρωμένο του. Του το είχα κάνει και το 2007, με το προηγούμενο. Σκατά. Αρχίζω και το μετανιώνω. Και είναι και πιο χαλαρό, πιο ξεκούραστο, πιο αφηρημένο τούτο εδώ. Κρίμα. Ψηφίστε τον οι υπόλοιποι, μην το έχω κρίμα στο λαιμό μου...

Baroness - Blue Record

Τεχνικό, ψυχεδελικό χέβι μέταλ, με επικά, σούπερ χορταστικά ρεφρέν, σε ένα άλμπουμ που -αν ήμουν δέκα χρόνια, δεκαπέντε, μικρότερος- θα ήταν για πλάκα το νούμερο ένα μου της χρονιάς και μέσα στην πεντάδα της δεκαετίας.

The Big Pink - A Brief History Of Love

Ψαγμένο και χαμένο κάπου ανάμεσα στο shoegaze και στο ξέφρενο indie rock, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλλίτερα ντεμπούτα της χρονιάς.

The Boy - The Boy

Πιο κάτω τον έχω στο top 40 και παρέα με τη Μαίρη. Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο. Στη σόλο καριέρα του, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης είναι πιο ηλεκτρονικός και επιθετικός. Ένα παραλήρημα. Καμμία σχέση με τον εκπαιδευτή σκύλων που είδαμε στον "Κυνόδοντα".

Elephant Stone - The Seven Seas

Άλλο ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο, στο ίδιο κύμα με τους Big Pink και τους Taken by Trees. Ειδικά με τους δεύτερους, έχουν το κοινό των ινδικών επιρροών. Μιλάμε όχι για indie, αλλά για hindu rock! Από τα φαινόμενα της χρονιάς.

Florence & The Machine - Lungs

Η σοφιστικέ διάδοχη κατάσταση της Λίλι Άλλεν στη βρετανική ποπ. Κακώς οι διάφοροι Mr. Arkadin αυτού του κόσμου την πετάνε στο ίδιο καζάνι με La Roux και Lady Gaga. Κακώς!

Mary & The Boy - Timemachine

Νά τος πάλι ο The Boy. Και νά 'τη και η Μαίρη, που την θαυμάσαμε φέτος και στον "Κυνόδοντα". Κρίμα που διέλυσαν το ντουέτο τους, πάνω που βρήκαν τον ήχο τους. Μαζί με τους Xaxakes, ό,τι καλλίτερο είχε να δώσει η Ελλάδα φέτος. (Αν και οι Mary & The Boy ήταν από Δεκέμβριο πέρσι. Αλλά μετράει στην ψηφοφορία μας. Ο Larry Gus, πάλι, με τον οποίον έχουν τρελλαθεί όλοι, θα βγει τελικά Ιανουάριο, άρα θα τον χωρέσουμε στις λίστες μας για το 2010 αναγκαστικά.)

Megadeth - Endgame

Είναι απίστευτο, αλλά ένα τέταρτο του αιώνα και δώδεκα ολόκληρα άλμπουμ μετά, οι Megadeth συνεχίζουν να σερβίρουν κανονικό (ήτοι πωρωτικό και σκεπτόμενο) χέβι μέταλ, χωρίς ποτέ να έχουν κάνει καμμία διακοπή.

Monsters Of Folk - Monsters Of Folk

Το πάλεψαν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά τελικά έμειναν στο νούμερο 21. Γιατί απλά μου ήταν αδύνατον να αφήσω εκτός πόντων αυτούς που έβαλα στο 20. Από 'κει και πέρα, τα είπαμε: Η λαϊκή μουσική των Η.Π.Α. στα καλλίτερά της. Το γράφω και χαμογελάω μέχρι τα αυτιά. Τόσο ανεβαστικό.

Noah & The Whale - The First Days Of Spring

Η Λόρα Μάρλινγκ δεν ανήκει πια εδώ, και αυτό είναι πιο εσωστρεφές και σκοτεινό από το περσινό (πολύ καλό ντεμπούτο τους), ίσως γιατί ο Τσάρλι Φινκ θρηνεί τον χωρισμό τους. Μουσικά περιέχει μερικές απλά μεγαλοφυείς στιγμές. Ειδικά οι δύο instumental "γέφυρες" του άλμπουμ σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό.

Conor Oberst - Outer South

Η δεύτερη συμμετοχή του τεράστιου Κόνορ για φέτος, τον βρίσκει και αυτή εκτός εικοσάδας, αλλά οριακά. Γιατί απλά, δεν μπορεί να βγει κάτι μέτριο από το μυαλό αυτού του τόσο πολυπράγμονος παιδιού. Απλά δεν γίνεται.

Pearl Jam - Backspacer

Άλλη μία από τις μεγάλες συγκινήσεις της χρονιάς. Οι Pearl Jam ακούγονται περίπου όπως τότε που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους να αποκτούν ένα δικαίωμα στην έκφραση. Δεν έχουν χάσει ούτε μια θερμίδα από την ενέργειά τους και δεν έχουν κάψει ούτε ένα κύτταρο από το ταλέντο τους. Ο μόνος λόγος που το "Backspacer" δεν βρίσκεται μέσα στην πρώτη δεκάδα είναι ότι είναι κανονικό grunge. Και το grunge δεν υπάρχει πια.

Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix

Υπέροχη electro pop που θα χωρούσε στην εικοσάδα, αν δεν είχαν προλάβει κάποιοι άλλοι να καταλάβουν τις θέσεις που κάποιος σαν κι εμένα θα άντεχε να δώσει σε αυτό το είδος της μουσικής.

Queensryche - American Soldier

Η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών επιστρέφει επιτέλους (γιατί μας είχε ψιλογαμήσει στους πειραματισμούς δεκαπέντε χρόνια τώρα) σε αυτό που της ταιριάζει περισσότερο. Στον ήχο progressive metal και στο μύθο ένα concept album που τα χώνει στην πολιτική των ΗΠΑ -εδώ το αντικείμενο είναι ο πόλεμος. Αν έλειπαν 2-3 αδιάφορα κομμάτια, θα ήταν ανάμεσα στα 5 καλλίτερά τους άλμπουμ.

Bruce Springsteen - Working On A Dream

Τυπικός "Αφεντικός", ελάχιστα πιο κουρασμένος από τον προπέρσινο, αλλά γενικά ακούραστος -και με το σπουδαίο κομμάτι που έντυσε μουσικά τον "Παλαιστή" του Αρανόφσκι μέσα στο άλμπουμ.

Richard Swift - The Atlantic Ocean

Με παλιό, αλλά όχι παλιακό ήχο, ο Σουίφτ ίσως και να είναι επίκαιρος, αν βάλεις δίπλα δίπλα το κραχ του '29 με τη σημερινή κρίση. Τα ξανάγραψα όμως εδώ.

Taken By Trees - East Of Eden

Το ξέρεις ήδη, γιατί πέρασες κι από τους Elephant Stone. Hindu rocks! (Pakistani, εν προκειμένω). Από τα πιο ενδιαφέροντα trends της χρονιάς. Ίσως το πιο ενδιαφέρον. Θα ήταν μέσα στην εικοσάδα αν δεν το φοβόντουσαν και το γέμιζαν λίγο παραπάνω. Επίσης, τους αφήνω εκτός, για τιμωρία, γιατί όχι μόνο γουστάρουν, αλλά και διασκευάζουν τους τόοοοοσο υπερτιμημένους Animal Collective που έχω ένα άγχος ότι οι υπόλοιποι εκλογείς μπορεί και να καταφέρουν να τους ανεβάσουν στην συγκεντρωτική πρώτη πεντάδα της χρονιάς.

Xaxakes - Το Βαλς Των Ελαφιών

Ο Νάστας είναι ο Έλληνας Χάνον, το άλμπουμ αυτό το περιμέναμε καιρό με αγωνία και όλα όσα έπρέπε να γράψουμε, τα γράψαμε ήδη το καλοκαίρι.

* Το "Soulbook" του Ροντ Στιούαρτ και το "Live in London" του Λέοναρντ Κοέν είναι δύο άλμπουμ που επίσης πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει κανείς φέτος. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα ψηφίσουμε στις λίστες μας. Το πρώτο είναι ένα compilation από διασκευές. Το δεύτερο είναι ένα live. Αλλά, πιο πάνω κι από τους Monsters of Folk, πιο πάνω κι από τον Ντεβέντρα, ο Ροντ και ο Λέοναρντ κέρδισαν πολύ περισσότερη ώρα παρέα με τα μικροσκοπικά ηχεία του laptop, τα λευκά ακουστικά του iPod, ή το χορταστικό surround σύστημα του σαλονιού μου, πίσω στο Μαρούσι, φέτος...

Ghost World: η αγαπημένη μου ταινία γι' αυτήν την δεκαετία

Οι ταινίες που αγάπησα στα '00s

1. Ghost World του Τέρι Ζουίγκοφ - γιατί είναι η καλύτερη μεταφορά κόμικ στο σινεμά που έχει γίνει ποτέ, γιατί το κόμικ είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, γιατί η Ίνιντ είναι ένας καταπληκτικός χαρακτήρας, γιατί η Θόρα Μπερτς την υποδύεται καταπληκτικά, γιατί είναι τόσο καλή ταινία που αγνοείς την Σκάρλετ(!), γιατί ο Στιβ Μπουσέμι είναι θεός (και ποτέ δεν ήταν καλύτερος), γιατί κάθε φορά που θυμάσαι το καλοκαίρι που τέλειωσες το σχολείο νιώθεις ένα μούδιασμα στην βάση του κεφαλιού, γιατί "Ι can't stand the thought of a world where a guy like you can't get a date", γιατί δεν μπορείς να μην αγαπήσεις μια ταινία που χρησιμοποιεί στην πλοκή της το Devil got my woman του Σκιπ Τζέιμς, γιατί δεν μπορείς να μην αγαπήσεις μια ταινία που ξεκινά με αυτό το τραγούδι
2. The Royal Tenenbaums του Γουές Άντερσον - γιατί μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τις σελίδες του New Yorker (κι αυτή είναι μια εκτίμηση που αδικεί την ταινία), γιατί κάθε οικογένεια είναι δυσλειτουργική, γιατί ο Τζιν Χάκμαν είναι θεός, γιατί η Αντζέλικα Χιούστον είναι θεά, γιατί η Γκουίνεθ Πάλτροου δεν ήταν ποτέ πιο ερωτεύσιμη, γιατί τον Iνδό μπάτλερ τον λένε Παγκόντα, για την σκηνή του ξυρίσματος, για την μουσική του Μαρκ Μάδερσμπαου, γιατί στο soundtrack ακούγεται αυτό, αυτό και αυτό
3. Eternal Sunshine of the Spotless Mind του Μισέλ Γκοντρί - γιατί ο έρωτας είναι μια διαδικασία που σε κάνει (θέλοντας και μη) να βυθίζεσαι στα τρίσβαθα της ψυχής σου
4. Synecdoche, NY του Τσάρλι Κάουφμαν - γιατί είναι η πιο φιλόδοξη και πλήρης ταινία για την ανθρώπινη υπαρξιακή αγωνία που έχει γίνει ποτέ και γιατί δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη να την ξαναδώ ποτέ
5. Le fabuleux destin d' Amelie Poulain του Ζαν-Πιέρ Ζενέ - γιατί ναι, όταν κοιμάσαι τα κεραμικά και οι φωτογραφίες στο δωμάτιό σου ζωντανεύουν, μπορείς να κάνεις την ζωή των άλλων καλύτερη, όταν ερωτεύεσαι αλλάζει η μοριακή σου σύσταση, και όταν κυκλοφορείς στην Μονμάρτρ, στο μυαλό σου ακούγεται ένα ακορντεόν να παίζει βαλσάκια
6. Cache του Μίκαελ Χάνεκε - γιατί με έκανε να νιώσω ντροπή
7. Match Point του Γούντι Άλεν - γιατί ο Γούντι Άλεν ξέρει να λατρεύει πόλεις και λατρεύει το Λονδίνο, γιατί αφήνει την τζαζ του μεσοπολέμου για συνομήλικες ηχογραφήσεις από όπερες και οπερέτες, γιατί η Σκάρλετ Τζοχάνσον σου κόβει την ανάσα, γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη
8. Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου - γιατί αυτό είναι η ελληνική οικογένεια
9. Ratatouille του Μπραντ Μπερντ - γιατί σου θυμίζει γιατί αγαπάς το καλό φαγητό, γιατί έχει αυτήν την μουσική, γιατί ξεχνάς ότι είναι καρτούν, γιατί έρχεται και σου ζεσταίνει τα σωθικά σαν ένα πιάτο βελουτέ πατατόσουπα
10. Lost in Translation της Σοφία Κόπολα - για την εναρκτήρια σεκάνς που σε καλεί να ακουμπήσεις το βλέμμα σου στο ροζ βρακάκι της Σκάρλετ, για την σπαρακτική απάθεια του Μπιλ Μάρεϊ, γιατί είναι μια μελαγχολικά αισιόδοξη σπουδή στην μοναξιά, για την σκηνή του καραόκε, γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί να αντιπαθήσω τόσο ταινία την πρώτη φορά που την είδα και να την λατρέψω τόσο τη δεύτερη
11. Love, Actually του Ρίτσαρντ Κέρτις - γιατί δεν είναι Χριστούγεννα πλέον αν δεν προβληθεί αυτή η ταινία, γιατί θέλω να κάνω ερωτική εξομολόγηση στην Κίρα Νάιτλι, γιατί θέλω να αγκαλιάσω την Λόρα Λίνεϊ και την Έμα Τόμσον, γιατί ο Μπίλι Νάι είναι θεός, γιατί θέλω να μάθω ντραμς για να με προσέξει μια πιτσιρίκα, γιατί είναι το ισοδύναμο του να τρως πολλά γλυκά με τη μία, γιατί είναι ξεδιάντροπα μελό, γιατί είμαι ξεδιάντροπα μελό
12. Sideways του Αλεξάντερ Πέιν - γιατί ο Πολ Τζιαμάτι είναι θεός, γιατί η Σάντρα Ο είναι θεά, για το φως της Καλιφόρνια, για την μουσική του Ρολφ Κεντ, για την σκηνή που πίνει πινό νουάρ στο φαστ φουντ, γιατί δεν πίνω κανένα γαμημένο μερλό
13. Before Sunset του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ - γιατί έρχεται πάντα μια στιγμή που εξετάζεις τη ζωή σου και αναπολείς τους εφηβικούς σου έρωτες, γιατί οι διάλογοι είναι τόσο αληθινοί που ματώνει το δέρμα σου, γιατί η Ζιλί Ντελπί είναι θεά (και τραγουδά κιόλας), γιατί δεν πρόδωσε το Before Sunrise
14. Spider-Man2 του Σαμ Ράιμι - γιατί είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο (που ήταν η καλύτερη ταινία με σούπερ ήρωες που έχει γίνει ποτέ), γιατί κάθε φορά που τον βλέπω νιώθω σαν να ξανασυναντώ έναν παλιό μου φίλο, γιατί ο Άλφρεντ Μολίνα είναι θεός, γιατί βασίζεται στην κλασική ιστορία "Spider-Man no more", γιατί στην σκηνή του τέλους που η Μέρι Τζέιν λέει στον Πίτερ Πάρκερ "go get them, tiger" ορκίζομαι ότι βούρκωσα
15. The Hours του Στίβεν Ντάλντρι - γιατί σε αρπάζει από τα μούτρα και σου λέει όλα όσα δεν θέλεις να ακούσεις για τις σχέσεις
16. Finding Nemo του Άντριου Στάντον - γιατί στα πρώτα δέκα λεπτά έχεις ξεχάσει ότι βλέπεις καρτούν, γιατί την Ντόρη την έπαιξε η Έλεν Ντε Τζενέρις (και η Δήμητρα Παπαδοπούλου), γιατί είναι η πιο καλόκαρδη κωμωδία που βγήκε όλα αυτά τα χρόνια
17. Mullholland Drive του Ντέιβιντ Λιντς - γιατί είναι μια ταινία που χτίζεται κανονικά για να καταρρεύσει από την μέση και μετά, από την σκηνή στο κλαμπ, γιατί ακόμα και τώρα όταν την ανασύρω στην μνήμη μου κάτι έρπει κάτω από το δέρμα μου, γιατί εκεί γνώρισα την Ναόμι Γουότς
18. Mystic River του Κλιντ Ίστγουντ - για την σκηνή της παρέλασης: στο ένα πεζοδρόμιο ο εκπρόσωπος της έννομης τάξης, στο απέναντι ο εκπρόσωπος της άτυπης κυβέρνησης, στη μέση ο λαός, που απευθύνεται πότε στον ένα και πότε στον άλλο για την απονομή δικαιοσύνης
19. Le Couperet του Κώστα Γαβρά - γιατί περιέγραψε με τον πιο σαφή, λιτό και τρομακτικό τρόπο την σημερινή απελπισία των εργασιακών σχέσεων (λίγα χρόνια μετά, οι εργαζόμενοι στην France Telecom άρχισαν να αυτοκτονούν μαζικά)
20. High Fidelity του Στίβεν Φρίαρς - για την στιγμή που κάποιος σε ένα δισκάδικο βάζει ένα κομμάτι σαν αυτό και ΠΡΕΠΕΙ να το αποκτήσεις, για τον Τζακ Μπλακ να τραγουδά Let's get it on, γιατί είναι αδύνατον να ακούσω πια το Most of the time χωρίς να νιώσω την ανάγκη να περπατήσω στην βροχή, γιατί μιλά για ανθρώπους σαν εμάς, που παίρνουμε στα σοβαρά την ποπ κουλτούρα ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΙΣΤΕΣ!