Για χρόνια πολλά οι Manics έμοιαζαν να ξορκίζουν το φάντασμα του Ρίτσι Έντουαρντς. Από πέρσι το Νοέμβριο ο παλιός τους στιχουργός και κιθαρίστας θεωρείται κι επισήμως νεκρός -αν κι ακόμη δεν έχουμε μάθει αν του Αγίου Βαλεντίνου του '95 τελικά πήδηξε από εκείνη τη γέφυρα ή απλά κίνησε για Γκόα και περιφέρεται μέχρι και σήμερα εντελώς καμμένος σε κάποιο κοινόβιο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το φάντασμα εξορκίσθη επιτέλους. Στο "Journal For Plague Lovers" που κυκλοφόρησαν το Μάιο οι στίχοι ανήκουν στον μακαρίτη. Είναι το περιεχόμενο ενός φακέλου που είχε αφήσει στο Νίκι Γουάιρ λίγες ημέρες πριν χαθεί για πάντα. Τόσα χρόνια οι Manic Steet Preachers δεν έμοιαζαν διατεθειμένοι να το διαχειριστούν -αυτή την αγριωπή ποίηση που δεν ταίριαζε πια στο γλυκά συναισθηματικό νέο στυλ τους, στυλ - μοιρολόγι για τον παλιόφιλο.
Ομολογώ ότι και τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ του γκρουπ ήταν εκείνα τα δύο εσωστρεφή αριστουργήματα, τα γεμάτα με θλίψη από το χαμό του καλού φίλου, τα "Everything Must Go" και "This Is My Truth, Tell Me Yours" από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Εκεί που έπαιζαν μουσική που σίγουρα δεν θα έπαιζαν ποτέ αν ο Ρίτσι ήταν ακόμη μέλος της μπάντας. Τώρα, προτάσσουν τα ποιήματά του για όπλο για να επιστρέψουν σε έναν αψύ, επιθετικό ήχο, όχι εκείνο το πανκίσιο των πρώτων τους ημερών, που έφερνε αρκετά σε Clash, αλλά αναμφισβήτητα σκληρό και κιθαριστικό. Εμένα μου κάνει σαν να συνάντησαν οι Judas Priest τους Midnight Oil για ένα gig σε μια παμπ στο Κάρντιφ, με μπάρμαν τον Ίγκι Ποπ!
*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου