Φεύγοντας χθες απ' την "Αβάνα", ο φίλος μου ο Μιχαλάκης είπε κάτι απλό: «Σκοπός της κωμωδίας είναι να σε κάνει να γελάς, κι εγώ ξεράθηκα στα γέλια και με τα δύο». Σωστό. Δεν διαφωνώ. Και στο "Hangover" και στο "Brüno", υπάρχουν σκηνές που πέφτεις κάτω από την καρέκλα και κυλιέσαι στο πάτωμα από το ασυγκράτητο γέλιο. Μετά το σινεμά πήγαμε σπίτι μου για να δείξω στο Μιχαλάκη ένα βίντεο που τον είχα τραβήξει προσφάτως σε ένα γάμο, όπου μεθυσμένος βουτούσε με το κοστούμι στην πισίνα και έριχνε κι άλλους μέσα -μεταξύ των οποίων ο κάμεραμάν με τον εξοπλισμό του. Πέσαμε και στη θέα αυτού κάτω από την καρέκλα και κλάψαμε πολύ περισσότερο κι απ' το "Hangover" και απ' το "Brüno". Και στην πορεία της καφροπαρέας μας έχουμε κι άλλα παρόμοια βίντεο που θα έκαναν ακόμη και τους "Jackass" να ζηλέψουν. Συμπέρασμα: Αν μπορείς να γελάσεις και με άλλα πράγματα, μια καλή κωμωδία δεν την κρίνεις μόνο από την ποσότητα γέλιου που έχει να σου χαρίσει.
Το "Brüno" είναι πιο καφριλίδικο από το "Borat", αλλά αυτό δεν το κάνει καλλίτερη κωμωδία. Κατ' αρχάς η πανέξυπνη ιδέα έχει ήδη εξαντληθεί με τον Καζακστανό δημοσιογράφο. Και η γκροτέσκα, αλλά συμπαθής φιγούρα του, επέτρεψε στα θύματά του να μετέχουν στο παιχνίδι, κάνοντας το όλο project πολύ ενδιαφέρον. Στον Αυστριακό γκέι τηλεπαρουσιαστή μόδας όλοι αντιδρούν από την πρώτη στιγμή. Και το αστείο δεν είναι πώς επικοινωνούν μαζί του -γιατί δεν επικοινωνούν, απλά μένουν με το στόμα ανοικτό-, αλλά τι χοντροκομμένο θα τους κάνει. Η επιτυχία του Σάσα Μπάρον Κοέν εδώ είναι που καταφέρνει να ξεφύγει χωρίς να τον σπάσουν στο ξύλο.Στο "Hangover" πάλι, οι ιδέες είναι τόσο ακραίες και οι ατάκες τόσο υπερβολικές, που στο τέλος πονάνε οι κοιλιακοί σου από το γέλιο. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν εκστασιαστεί τόσο οι κριτικοί. Το τι συμβαίνει τελικά είναι και πάλι κλισέ -απλά τραβηγμένο στα άκρα του. Ξέρεις ότι θα λιώσουν, ξέρεις ότι η Mercedes θα γίνει σμπαράλια, ξέρεις ότι το δακτυλίδι του γάμου θα καταλήξει στη λάθος γκόμενα με το που το βλέπεις κ.λπ, κ.λπ., κ.λπ... Δηλαδή από τα μεθύσια του (απίθανου, πάντως) Γαλυφιανάκη στο σενάριο, προτιμώ τα μεθύσια του Μιχαλάκη και τις ιδίου επιπέδου καφρίλες που έχω καταγραμμένες στα βίντεό μου. Γιατί αυτές είναι αληθινές και άρα πιο αστείες.
Ξαναλέω: Όχι ότι δεν ξεράθηκα στα γέλια και με τις δύο ταινίες. Αλλά, ειλικρινά, ξεραίνομαι περισσότερο στα γέλια βλέποντας για εικοστή πέμπτη φορά τους "Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης" ή τον "Φαλακρό Πράκτορα 000".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου